dagboekfragment
 

--> ik weet dat topics over snijden verboden zijn, maar willen jullie pls ingaan op de gevoelens en NIET op het snijden. ik zou graag hebben dat de topic openblijft en dat ik mss bruikbare tips e.d. kan krijgen. (Als er toch teveel op het snijden wordt ingegaan, mag hij gesloten worden!)


Thomas = mijn vriendje/best vriend/...
Babs = mijn psychologe

Niet tegenstaande dat het supergoed gaat met Thomas en dat ik me doodgelukkig voel, toch moet ik nog steeds aan het snijden denken. Het is nu wel al van 25 mei geleden (wat toch ondertussen iets van 6 weken is!), maar het laat me totaal niet los. Aan Babs vertel ik de laatste tijd minder, ondervind ik zelf dan. Ik vind het nu véél moeilijker om te zeggen dat ik gewoon aan het snijden denk dan dat ik vroeger moest zeggen dat ik gesneden had. Hoe het komt weet ik niet, maar op een bepaalde manier voel ik me er goed bij, dat ik niets zeg.
Ook Thomas weet eigenlijk niet dat ik er nog steeds zoveel aan denk. Het is nu echt iets geworden dat van mij en alleen van mij is en dat wil ik zo houden. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar dat ik het niet wil vertellen aan iemand moet toch van ergens komen?!
Ik verlang opnieuw steeds meer en meer naar het snijden. Misschien komt het omdat we de therapie bij Babs aan het verminderen zijn. Of misschien is het wel omgekeerd en wil ik net de therapie verminderen en uiteindelijk stoppen, omdat ik me dan niet meer zo schuldig zou voelen moest ik snijden?!
Waarom is het zo moeilijk?? En waarom kom ik er maar niet uit waarom ik zoveel aan het snijden denk en het aan niemand wil vertellen?! Ik snap mezelf niet meer!!!!!!!!!
Moet ik het aan Thomas vertellen? Of aan Babs? Maar als ik het aan één van de twee vertel, “verplichten” ze me dan ongeveer niet het ook aan de ander te vertellen?
Ik snap er echt niets meer van!

Conclusie: Ik ben gelukkig, hééééééééél gelukkig, denk veel aan het snijden én wil er niemand iets over vertellen.

Hm... ik laat hem nog wel open, omdat er inderdaad nog geen reacties zijn, maar verzoek iedereen dringend om op de achterliggende gedachte in te gaan, en niet op het snijden zelf!

zolang je de gedachte kunt weerstaan en er niet aan begint, is er niet echt een probleem, dacht ik zo? Daarbij kan het zo zijn dat die gedachten steeds minder worden, als je er dus niet aan begint.

hmm, jah zolang je het nog niet hebt gedaan is het nog niet zo belangrijk om het te vertellen.. maar k denk dat als de drang steeds groter word, het toch wel nodig is om te vertellen.. k heb eigenlijk een beetje hetzelfde, ook wel de drang maar doe niks, ook k vertel het niet, maar ergens denk k dat het toch wel weer goed is om te vertellen..
wat k me eigenlijk nog afvraag is waard ed rang vandaan komt, voel je je op zo'n moment dan gewoon heel erg rot(miss heb k wel niet goed gelezen hoor)

kuzzies mir

Tja, als die drang steeds groter wordt is het waarschijnlijk wel verstandig om er met iemand over te praten. Of dat je vriend of je psychologe is moet je zelf weten, en het hoeft niet eens met alletwee. je bent niets verplicht, maar je moet gewoon doen wat je denkt dat het beste voor je is.

Hou de drang ondertussen tegen voor zover je kunt, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je weer met snijden begint. Dat heeft echt geen zin en het zou alleen maar een stap achteruit zijn. Hou je dus sterk!

Veel sterkte
Nona

ik denk, dat als k hier zo diep op in ga als ik zou willen er te veel am bij komt kijken.
ik denk dat ik je morgen een pm stuur okay?
liefs, wendy

Ik denk dat de gedachte er altijd er aan altijd wel zou blijven, maar het is belangrijk de stap naar het doen en het denken zo groot mogelijk te houden. Denken mag altijd en dat gaat niemand wat aan wat ju denkt. Als jij er aan wilt denken hoef ju er nooit verplicht toe te volen om er ook met iemand over te gaan praten. Ik denk dat hte ook nog heel lang gaat duuren voordat ju er nooit meer aan denkt. Spreek uit ervaring. Maar zorg dat ju het nooit gaat doen weer, want dat moet ju het wel vertllen
kuzzie
Joey

Ik denk dat het voor jezelf houden in dit geval de makkelijkste
uitweg is. Je hoeft je er niet schuldig over te voelen want
niemand weet het. Je hoeft er geen zware gesprekken over te
voeren want niemand weet het.

Ik vind dat je er in ieder geval met je psychologe over moet praten. Ze zal je echt niet dwingen het aan een ander te vertellen, maar je vriendje zou je daar en tegen wel kunnen dwingen het aan je psychologe te vertellen.

Je merkt zelf al dat de drang steeds sterker wordt en dat lijkt
me een teken dat je het nu stop moet zetten. En het aan je psychologe vertellen is misschien een manier daarvoor.

Vertel aan Babs gewoon dat je er alleen aan denkt.