Eenzaamheid in welke mate normaal
 

Hallo, ik zit met een vraag. Misschien dat iemand hier een antwoord op heeft of zijn of haar gedachten hier over kwijt wil. 'T zit zo:

Eigelijk al zolang ik me kan herrineren voel ik me eenzaam. En dan niet letterlijk aan een stuk achter elkaar door ( dat nog net niet) maar gemiddeld 3 tot 5 uur per dag en dat dan 3 a 4 dagen in de week (dus op zich valt het wel mee, nah, ik heb erger gekent iig, sommige lezers eveneens, vermoed ik) Vaak voel ik me eenzaam wanneer ik echt alleen ben, maar in de meeste gevallen dat ik het voel ben ik juist niet alleen, soms met vrienden om me heen en dan in eens...voel ikme eenzaam. Vroeger was ik vrij verlegen, maar dat is nu eigelijk ook niet echt meer het geval. Ben nog altijd vrijgezel en dat zal meespelen, dat weet ik zeker, al zal het krijgen van een vriendin, denk ik, het probleem niet helemaal oplossen.

Njah, tis niet echt dat ik er aan onderdoor ga, die fase ligt achter me, maar erg prettig is het niet...Bij vlagen overheerst het nogal mijn leven

Weet iemand of dit normaal is? (en gezond?)
Of herkent iemand dit iig...

Ik verwacht geen antwoorden op mijn probleem, want die is er eigelijk niet...afleiding is eigelijk het enige medicijn, maar ja, dat is al een probleem op zich...

Maarja, ben iig mijn verhaal kwijt. Das al heel wat

hoi :)


Ik heb hier geen ervaring mee...
maar er kwamen wel wat vragen naar boven, die misschien leiden tot een antwoord WAAROM je je eenzaam voelt?!
Heb je mensen in je omgeving die je echt kunt vertrouwen, waar je helemaal jezelf kunt zijn en die er voor je zijn als je ze nodig hebt? Heb je misschien vroeger wat meegemaakt wat heegt geleid tot een lager zelfbeeld ofzo??
Is het misschien zo dat je je niet helemaal op je gemak voelt als je met die mensen bent, en je voelt je eenzaam? Of voel je je buitengesloten of "minder goed" dan hun?

Ik weet het ook niet hoor, ik denk dat de eenzaamheid in je hoofd zit...misschien wanneer jij je helemaal zal geven, en zelf ook veel lol hebt, dat je je minder eenzaam voelt?

Of zijn er rotte dingen gebeurd, en heb je daarna weinig steun ontvangen van je omgeving?

jeetje, wat een onzin allemaal...maar goed, dat waren dus een beetje mijn gedachtes enzo...Ik heb er zelf geen ervaring mee, zoals ik al zei...maar ik ken wel mensen, en daar ligt het gewoon aan hun lage zelfbeeld...ze denken dat ze minder goed/leuk zijn dan hun vrienden, en geven minder van zichzelf...hierdoor denken ze de hele tijd alleen aan hun eigen eenzaamheid, en sluiten zich af van anderen, daardoor hebben ze minder contact, en voelen ze zich eenzaam! snap je?

kuzz mylene

Ik herken wel een paar dingen in je verhaal, maar heb er geen antwoorden op. Ik voel me al geruime tijd eenzaam, wel met vlagen gelukkig. Af en toe zie ik de mensen naast mij lopen in de stad, maar ik voel hun niet. Het voelt alsof ik in een verlaten stad rondloop met niemand als mijn metgezel.
Ook tussen 'vrienden' voel ik mij vaak eenzaam. Alleen bij 1 groep mensen voel ik mij niet eenzaam, probleem is dat ik die groep nooit meer zal kunnen zien, wat ik zeer betreur.



(gelijk maar even de vragen van mylene beantwoorden ;) )



Nee

Ja, aantal dingen

Ik voel me vaak minderwaardig

Tis maar wat je onzin vind.. ;)

hmmm...nu je deze antwoorden zo op een rijtje zet, zie je dat er best wel veel oorzaken voor kunnen zijn...als je er wat aan wil/gaat doen, denk ik dat je dan in deze richting moet kijken...deze dingen veranderen...
Misschien moet je je wat zekerder voelen, voor jezelf, maar ook binnen vriendschappen...Als je vrienden hebt, die wat voor je betekenen, en je denkt: " hmm ik mag er ook wel zijn", gaat je zelfbeeld een stuk omhoog. Als je lol en vertrouwen hebt binnen een vriendschap, voel je je vaak niet eenzaam. Dan voel je dat je geliefd bent! Wat wel belangrijk is, is dat je jezelf openstelt voor anderen!

Allereerst bedankt voor de reacties

En tja, vroeger heb ik inderdaad met een zwaar minderwaardigheidscomplex rondgelopen, om te veel redenen om nu maar even uit een te zetten. Veel kleine dingetjes die samen één grote issue werden. Ook omdat mensen nog wel eens de neiging hebben me "te vergeten" Ze kijken over me heen, omdat ik nu eenmaal bescheiden van aard ben. Dat hakt er als je jong bent in.

Maar goed, ik ben daar zo'n beetje van af. Vanuit die eenzaamheid heb ik soms nog wel eens de neiging me minderwaardig te gaan voelen, en dan kom ik een korte tijd in een vicieuze circel te recht, alleen is het in mijn belevenis zo dat er eerst de eenzaamheid is, dan de gevoelens van minderwaardigheid. Meestal voel ik me wel zelfverzekerd...heb daar inmiddels genoeg redenen voor gevonden. Soms vraag ik me echt af of ik me niet gewoon gigantisch aanstel..nah en dat maakt de buien in mijn hoofd er niet minder op

De eenzaamheid zit iig echt van binnen, daar heb je (mylene) gelijk in. Alleen maakt dat het moeilijker. Ik weet soms niet goed wat het nu is. Ergens heb ik het gevoel anders + onbegrepen te zijn (en dus buitengesloten in a way). Dat heb ik altijd wel gehad, maar ik kon het nooit verwoorden, tot nu eigelijk. Ik hoor ook overal rond me heen dat ik "raar". "anders" of gewoon "vaag" ben. Niet dat ik me raar kleed of gedraag, dat laatste iig niet bewust, maar ja, het is gewoon soms alsof ik van de rest van de wereld gescheiden wordt door een glaze wand...zij kunnen mij wel zien en ik hun, maar hun woorden versta ik dus niet. Okay, dit klinkt vast fout en lichtelijk literair, maar anders kan ik het niet beschrijven. Of het moet zijn zoals Kazanka dat deed. Daar kan ik ook iets in herkennen.

Owja, heb zeker wel mensen waarbij ik mezelf kan zijn. Ik ben nogal vaak mijzelf, maar dat houdt ik dat ik me dus vrij kwetsbaar opstel...Kan met veel van mijn problemen bij hen terecht, maar alles snappen doen ze natuurlijk niet..Enja, tegenwoordig stel ik me vrij goed open voor mensen. Ik denk niet dat er veel mensen in mijn dagelijkse wereld zijn, die zullen vermoeden dat ik me zo vaak zo eenzaam voel.

Denk dat de meeste eenzaamheid afkomt van littekens die ik van vroeger heb overgehouden....en misschien stel ik me wel gewoon aan wie weet

maar eigelijk geloof ik die laatste opmerking niet

hmmm, Veel tekst

Deels in ieder geval. Ik ben veel veranderd tegenover vroeger. Heb onderkend dat het probleem in ieder geval door mezelf veroorzaakt werd, maar nu ik de verandering ondergaan ben, ben ik weer een illusie armer, want in feite is het "probleem" er nog altijd. En ja, soms heb ik zelfs het gevoel ondergewaardeerd te worden, en waar ik vroeger dan vaak dacht "ze zullen wel gelijk hebben", daar maakt het me nu soms kwaad. En tja, dan krijg je toch weer de situatie: Ik tegen de rest van de wereld.

hmm, dit gaat waarschijnlijk een beetje een vaag verhaal worden want k ben ontzettend moe en kom weer voor geen meter uit me woorden..

k heb vandaag gewmerkt hoe je je eenzaam kan voelen terwijl je gewoon bij een stel mensen bent.. k was namelijk vandaag naar de megafestatie(dat trouwens wel top was) met een vriendin en nog 2 mensen.. mijn vriendin trok veel met die mensen op, naja, vond k eigenlijk nie zo erg, alleen toen we na een optreden van direct gingen wachtten tot ze kwamen voor handtekeningen..je stond daar helemaal op elkaar gedrukt en op een gegeven moment stonden die 3 naast elkaar, en k dr achter.. niet zo boeiend vond k, alleen toen het wel erg lang begon te duren, werd het vervelend, hun lekker kletsen, en geen 1 keer omkijken enz.. k voelde me echt alleen daar.. naja, k dacht zal wel... maar toen we uit de drukte kwamen, trok ze weer zoveel met hun op, toen we uiteindelijk door utrecht liepen, was het echt niet leuk meer, k liep weer achter hun en ze waren druk aan het praten, ze waren me echt vergeten, als k weg was gegaan niemand had me gemist.. (en dan nog die domme opmerking van me vriendin)
en in de bus was het al helemaal vreselijk, pas toen die 2 andere uit de bus moesten was k weer goed genoeg... fijn is dat.. :(

k moest toen dus denken aan wat hier stond:'je eenzaam voelen terwijl je bij vrienden bent...'

naja, k hoop dat het een beetje te volgen was...

kuzzies mir

Je verhaal komt iig voor mij goed over :) ...en herkenbaar :( . Heb dit vaak genoeg meegemaakt ( heb nu weinig tijd, maar mocht je willen, dan kan ik je nog wel een voorbeeld geven van iets wat mij overkomen is)...das dus de reden waarom ik nu denk dat het van 2 kanten kwam/komt. Maar je kunt je moeilijk in zo'n situatie opdringen, hè? Nou ja, het kan wel, maar sommige mensen hebben dat niet in zich...zijn daarvoor te beschaafd en buiten dat helpt het toch niet. Plotseling ben je te opdringerig en dan is het weer niet goed. Hoewel ik eigelijk denk dat je in sommige gevallen toch ff moet laten weten dat jij er ook nog bent...rottig iig dat je dit mee hebt moeten maken

Ik ben kinda dichter

Kwam ooit met de regel

"Ik zit hier zielsalleen,
met al mijn vrienden om me heen"

Nah, klinkt nogal dubbel, en daarom ook dat ik m verder nooit in een gedicht gebruikt hebt, maar het past wel hier thuis..onzin eigelijk dat ik m post..laat m toch maar staan

Ik kon het heel goed volgen hoor... *herkent*
Ik heb geen zin om er verder iets over te zeggen, ik is niet echt in de stemming...

soory
:o

mooi dat het nog te volgen was!! :D (y)
jah, hmm, over dat opdringen.. k heb dat nie gedaan.. das idd moeilijk. maar leuk was het idd niet...


weet je,k vind het wel een mooie, jah, kan niet echt uitleggen.. maar k vind hem (y)

kuzzies..

Om even op uw verhaal door te gaan...

Ik zit vaak met dit probleem, als ik met 1 iemand samen ben gaat de communicatie nog redelijk goed. Worden het er 2, dan wordt ik al een beetje de stille persoon van de 'groep'. Worden het er 3 of meer, dan val ik bijna altijd compleet stil.

Veel mensen zeggen dat je contact moet opzoeken om uit een 'isolement' te geraken. Alleen wat dan als de bovengeschreven situatie zich telkens voordoet. Hierdoor word je zelfvertrouwen niet groter en zie je meer op tegen het maken van contact(althans zo ervaar ik dat). Wat kan je doen om wel sociaal contact aan te kunnen gaan in verschillende situaties? Denk aan 1 op 1 gesprekken, maar ook situaties waarin kleine of grote groepen een rol spelen.

eigenlijk herken ik je verhaal wel (kheb neit alle reply's gelezen hoor) ik voel me zelf ook altijd eenzaam meestal ook als ik onder een groep mensen ben dat komt waarschijnlijk vooral omdat ik nog steeds last heb want een minderwaardigheids complex
maar ik weet het niet precies
het is nu gelukkig wat minder vergeleken met een paar maanden geleden en dat komt omdat ik in een wat mindere depressie zit (ze zeggen dat ik vooral minder depressies heb, althans ben het hele jaar door depressief alleen rond de winter tijd is het gevaarlijk ofzo blabla doet er nu niet toe)
ik wilde dat ik je wat tips kon geven maar helaas kan ik dat niet kan je alleen sterkte wensen
kussies

Ja, eenzaamheid. Ik herken het zeker wel..

Ik las dit topic zo eens door en ik herinnerde me dat ik me toch echt precies zo gevoeld heb en dat ik daar nu op die manier geen last meer van heb.. Ik vraag me af welke verandering er plaats heeft gevonden waardoor ik me lang niet zo vaak meer eenzaam voel.

Ik denk dat mijn eenzaamheid wel een beetje voortkwam uit het idee dat niemand mij begreep en dat iedereen op een ander 'niveau' zat zeg maar. Niet bezig was met waar ik mee bezig was en niet had meegemaakt wat ik had meegemaakt (nou is dat eigenlijk nogal logisch). Het klinkt een beetje arrogant en misschien is het dat ook wel, misschien voelde ik me wel beter dan anderen en daardoor eenzaam.

Ik weet eigenlijk maar 1 verandering met nu waardoor ik me niet meer zo eenzaam voel en eigenlijk is die heel erg stom. Ik heb tegenwoordig een Livejournal, en lees Livejournals van allerlei andere mensen (online dagboeken) en dan kom ik er ineens achter dat een hoop mensen stukjes schrijven die zo uit mijn hoofd hadden kunnen komen. Daarbij kan ik andere mensen dingen over mij laten lezen (altijd makkelijker dan vertellen) en blijken ze best vaak heel nuttige dingen te zeggen te hebben,

Ik denk dat ik weer wat meer op aarde geland ben. Ik had vroeger (door gepest worden) ook een nogal groot minderwaardigheidscomplex en misschien is het een beetje het doorslaan bij het daar vanaf komen. (Niet persé arrogantie, maar doordat je je altijd minder hebt gevoeld dan mensen je nu beter gaan voelen dan anderen omdat je daar overheen bent, zoiets).

Ach, best wel een nutteloze post dit, sorry

en dat zegt een forumbaas...;)

maar anywayz uw post is niet nutteloos (y)

Dat ik nou een forumbaas ben betekent niet dat ik nooit heb dat het niet lukt te zeggen wat ik wil zeggen en uit mn woorden te komen (heb ik telkens last van vandaag).. :P

Maar goed :)

Eenzaamheid is iets wat mij ook mijn leven lang zal blijven achtervolgen. Ik weet niet, ik heb zo het gevoel dat het in mij zit en dat ik nooit tevreden ben.
Ik heb een vriend en ik ben geslaagd voor mijn studies dit jaar, toch zijn er momenten dat ik me niet gelukkig voel.
En dat eenzaamheid overheerst. Hoe ermee om te gaan is ook een vraag die me blijft achtervolgen.

Soms heb ik het gevoel dat ik mensenschuw word, ik trek me vaak terug van mensengroepen.
Maar bij jou ligt het misschien anders. Voordat ik een vriend had, ging het slechter met me. Ik voelde me niet goed in mijn vel en voelde me vaak alleen. Mijn vriend heeft dat verbeterd en ik voel me vaker 'happy' maar toch zijn er zulke pijnlijke momenten. Momenten dat ik me wil afzonderen omdat ik me helemaal niet begrepen voel.
Maarja, misschien dat je 'de juiste' mensen nog niet bent tegengekomen, misschien betert het wel als je nieuwe mensen leert kennen...?