bang voor alles
 

ik ben de laatste tijd heel erg bang voor vanalles. bv de veranderingen die voor de deur staan, maar ook ben ik bij elk pijntje bang dat ik kanker oid heb... terwijl ik eigenlijk wel weet dat dat niet zo is en dat alles best goed komt raak ik dan heel erg in paniek...

het ging het laatste jaar eigenlijk heel goed met me, was optimistisch, zat voor mijn doen lekker in mn vel en had gewoon lol in mn leven, maar nu gaat het weer de verkeerde kant op, mn zelfvertrouwen wordt minder en tja ik ben dus bang voor een heleboel dingen en ik weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan.

hoe kan ik dat rot gevoel in mn buik laten ophouden en mn gedachten onder controle houden??

[SIZE=0.5]o vraag me trouwens af of het verstandig is als ik weer een tijdje naar een psych ga ofzo. gewoon om er met iemand over te kunnen praten eigenlijk... maar vind zelf mijn situatie niet 'erg' genoeg eigenlijk. wat denken jullie hiervan?[/SIZE]

Ik dat je best wel even goed is om weer even naar psych te gaan dan hoor. Tenzij je denkt dat het snel beter zal gaan anders, zal je er alleen meer op gaan malen denk ik, en dan wordt echt alles eng enzo. En dan is het wel erg genoeg om naar psych te gaan en heb je voor niks de hele tijd met klote gevoel gezeten.

k herken het best wel eigenlijk, k ben ook heel erg bang voor veranderingen die gaan komen..naja, hier heb je niet zoveel aan..

k denk het best goed is om weer eens naar psych te gaan..

dr komt niet echt iets zinnigs uit mij nu .. maar jah..

kuzzies mir

Misschien omdat je nu vakantie hebt en geen ritme hebt? Je zeeën van tijd hebt om na te kunnen denken over je leven, over de toekomst e.d.
Na de vakantie begin ik 'opnieuw', studie e.d. Aan de ene kant vind ik het heel eng omdat het nieuw is, een echte verandering. Ik moet wel toegeven dat ik veranderingen normaal erg moeilijk vind. Maar dit is een verandering waar ik naar toe heb gewerkt. Ik zal mijn vertrouwde omgeving wel missen maar ik sta ook open voor de nieuwe dingen omdat het iets is dat ik wil doen. Dus aan de andere kant zie ik het ook als een uitdaging. :)

Wat je kunt doen is denk ik er veel over te praten. Sommige mensen uit je omgeving zullen je twijfels misschien wel weg kunnen nemen. Of het luisterende oor kan jou ook wel helpen, omdat je t dan (even) kwijt bent.

[SIZE=0.5] Om je even na te apen. :p Natuurlijk kun je altijd praten met een psych of iemand anders waarmee/tegen je fijn kunt praten. Je kunt beter nu met iemand praten voordat het 'te laat' is. Daarmee bedoel ik, dat je jezelf helemaal gek kan denken, wat volgens mij ook niet goed voor je kan zijn. Gewoon proberen aan iemand te vertellen hoe je je voelt, kan geen kwaad toch? :) [/SIZE]

dank voor jullie reactie :)

en misschien komt t ind wel doordat ik zo weinig te doen heb... maar overdag heb ik er wel minder last van... tis vooral snachts als ik wakker lig. dan kan ik zo van het ene op het andere moment in de stress schieten...

heb me voorgenomen maar weer te beginnen met mandala's kleuren, voor ik ga slapen. werkt voor mij rust gevend, dus misschien helpt dat...

en weet niet goed wat ik aan moet met die psych... wil het wel op zich, maar omdat ik in september in utrecht ga studeren en hopelijk ook wonen (al is dat dus wel een van de dingen die ik doodeng vind :S) lijkt het me misschien beter te wachten tot ik daar ben, anders kan ik weer van psych gaan wisselen... kweet t ook niet :S

Klinkt als een soort extreme vorm van hypochondrie.

Is het te vervelend/lastig om van psych te veranderen?

Mag ik vragen wat dat betekent?

Zie voor een omschrijving van het begrip hypochondrie mijn reply in http://forum.scholieren.com/showthre...t=hypochondrie
Overigens lijkt dit meer op een mogelijke angststoornis als ik het zo lees.

vind ik wel... twee jaar geleden zat ik in zwitserland en daar had ik een perfecte psych, toen moest ik terug in NL dus weer een andere krijgen en dat schoot echt niet op, in feite moet je alles wat je bij de vorige vertelt hebt opnieuw gaan vertellen :S

bovendien vind ik psychen als snel zeurende geite wollen sokken types, dus is het niet handig als ik steeds in die eerste argwanende fase zit :S

heb ik zelf ook al aan gedacht, maar een extreme vorm is het dan niet denk ik, omdat ik niet alleen bang ben voor ziektes maar meer voor alles wat een beetje anders lijkt dan normaal... en rationeel weet ik ook meestal wel dat ik geen kanker oid heb, maar het is meer het gevoel... en hypochonders denken volgens mij wel echt dat ze wat hebben? :confused:

Je kan het altijd proberen, liever voorkomen dat het erger
wordt, dan dat je pas komt als het eigenlijk
al te erg is.. En misschien is het dan ook makkelijker
om ermee om te leren gaan..

Dit is echt heel herkenbaar..ik heb ook de laatste tijd last van angsten . Vooral voor veranderingen en ziektes.. Vooral als ik niks te doen heb ben ik ermee bezig(en de laatste tijd heb ik echt TEVEEL vrije tijd).. En daardoor wordt ook mn zelfvertrouwen minder, terwijl ik dat eigenlijk afgelopen jaar heb opgebouwd, en als ik me dat dan realiseer wordt ik ook weer bang , zo van: jee, hoe kan dat nou weer, wanneer gaat dit weer over, hoe heb ik t nou weer zover laten komen..
Het lijkt net alsof je niks meer onder controle meer hebt (zo ervaar ik dat dan)..
Soms lukt het om mezelf rationeel en nuchter toe te spreken en mezelf heel realistisch af te vragen wat nou zo erg is en wat me nou zo bang maakt, of dat dan wel reeel is.. Maar op een ander moment lukt dat ook weer helemaal niet.. dan is die angst weer te groot daarvoor..
Maar als je er echt veel last van hebt, dan ga je toch gewoon weer naar een psych?..Ikzelf heb daar ook over nagedacht, maar ik wil het niet (uit principe ofzoiets).. "ik wil het zelf kunnen', denk ik dan.
Nou, ik wilde alleen maar laten weten dat t echt zo herkenbaar is. Vreemd vind ik dat dan.. dan denk je (ik dan tenminste) dat je zowat de enige bent die met zo'n dingen rondloopt ..

iig, sterkte ermee!!!!!!!!!

Liefs,
Babet

Ohw, dan is misschien prettiger en makkelijker om even te wachten, maja, of dat ook echt verstandigst is :/. Lastig.

Maar em ben je niet gewoon voornamelijk bang voor de veranderingen en de dingen die daar bij gaan horen?
Dat je dat eigenlijk zo'n klote gevoel geeft dat het eigenlijk de hele tijd er is. En misschien denk je er dan niet even aan (de veranderingen) en toch heb je dat gevoel en dan ga je denken dat je bang bent voor het eerst of datgene wat op dat moment door je hoofd gaat. Kan het ook zoiets zijn? :confused:

possible... maar zelfs als dat het is, wat doe ik eraan? :)

Ehm jah , :D

Het zou denk ik helpen om dat dat voor jezelf te bevestigen. Zodat je weet dat die angst niet zomaar van "alles" is , want dan wordt het gevoel alleen maar erger. Dan heb je er helemaal geen controle meer over. Aan "alles" kan je niks doen.
Je moet uitzoeken en erkennen van oh ja, eigenlijk is die angst die ik heb hier en hier en daardoor. En dan proberen zo specefiek mogelijk elke lastigheid zeg maar proberen duidelijk te krijgen voor jezelf. (even opschrijven ofzo). Zodat je weet waar die angst vandaan komt, waardoor het komt, en het maakt niet uit of het (voor anderen) belachelijk is ofzo waar je bang voor bent, maar als je dat een beetje duidelijk hebt dan hoef je niet meer bang te zijn voor "alles". Je hebt er dan meer overzicht over en dat kan al een stuk schelen.
Dan kan je gaan denken, wat kan ik eraan doen om het voormezelf makkelijker te maken of hoe kan ik andere mensen ertoe zetten zodat het makkelijker voor mij is.

is een idee :) gaat t proberen

dank! (y)