handicap en relatie
 

Hey ieder1,

Zou jij een relatie met een gehandicapt iemand aankunnen wetende dat de verzorging van die persoon voor het grootste deel op je nek terechtkomt?

En als het nou echt een hele zware handicap is wat die persoon heeft, hoe zit het dan met de seksuele verlangens die je zelf hebt? Ik bedoel, tuurlijk je kan een gehandicap iemand doodgraag zien en seks niet echt belangrijk vinden ma je kan die gevoelens toch ni blijven onderdrukken?

En als je nu goed bevriend bent met een gehandicapt persoon, in hoeverre speelt zijn/haar handicap dan mee? ik bedoel, ga je om met die persoon uit medelijden? Sta je veel bij zijn/haar handicap stil? of vind je de persoon echt tof en kijk je door de handicap heen?

Ik stel mijn vragen voor een deel uit nieuwsgierigheid. Maar ben zelf ook lichamelijk gehandicapt en ben daarom wel heel benieuwd naar reacties.

Zelf ben ik op seksueel gebied nog niet echt actief. Heb natuurlijk wel is fantasieen ma tis er nog nooit van gekomen.

Mensen die ervaring hebben met handicaps laat van je horen. Zowel de geestelijke als de lichamelijke- als de sociale handicap en relatie-ervaringen zijn welkom.

Heel veel lieve groetjes Magicflower

Ik ken geen lichamelijk gehandicapte personen.. Maar natuurlijk zouden personen in mijn omgeving (zoals mijn vriend) wel lichamelijk gehandicapt kunnen worden, door een ongeluk bijvoorbeeld. Ik zou hem daarom niet in de steek laten. Maar ik zou ook niet daarom bij hem blijven. Als zaken grondig veranderen en we gewoon niet meer overweg kunnen, dan moeten we natuurlijk niet verder gaan omdat ik medelijden met hem heb.
Ik keur iemand op geen gebied af, maar het zou natuurlijk een soort muur tussen beide personen in de relatie kunnen scheppen...

Seks lijkt me geen probleem, als het mogelijk is. Is het niet mogelijk? Dan niet.. seks in een relatie moet niet alles vormen, er zijn meer zaken.

geen ervaring mee, maar als ik iemand leuk vind, neem ik em zoals ie is, met of zonder handicap, ik ben toch al een persoon dat andere wil verzorgen enz. dus ik zou het zo doen.

bedankt voor de reacties.

Ik hoop dat er nog meer mensen willen reageren.

Groetjes Magicflower

Ik ken geen gehandicapte personen en ik zou het erg moeilijk vinden om er een relatie mee te hebben. De redenatie 'maar het gaat toch om die persoon, niet om die handicap' verwerp ik graag als onzin. Als ik verliefd word op een meisje, dan is dat op alles aan haar en alles in haar, dus haar complete uiterlijk en complete innerlijk in onderlinge samenhang beschouwd. Ik denk dat ik gewoon niet verliefd zou worden op een ernstig gehandicapt meisje omdat het geheel voor mij dan niet bevredigend is.

Dat klinkt misschien hard, maar ik geloof niet in compensatie: het idee van 'als je nou verliefd wordt op haar innerlijk doet haar uiterlijk er minder toe'. Dat is tot op zekere hoogte misschien wel enigszins waar (hoewel ik nog nooit verliefd ben geworden op iemand waarvan ik het uiterlijk niet éérst aantrekkelijk vond) maar in extreme gevallen gaat het zéker níet op.

Ik kan je redenering goed volgen. Ook al klinkt het hard (en geloof mij als rolstoelpatiente raakt da wel)......Maar hoe zit het dan met gewone vriendschappen? zou je dan door de handicap heen kunnen kijken?

Groetjes Magicflower

Ik weet dat het hard klinkt, maar ik ben eerlijk tegen mezelf en tegen jou. Ik kan niet tegen mensen die liegen of hun mening verdraaien omdat ze iemand die gehandicapt is willen ontzien. Dat vind ik minachting van de persoon met de handicap. Als je die persoon serieus neemt, dan ga je serieus met hem of haar in discussie, ook over de handicap en de gevolgen daarvan. Dan sluit je niet je ogen en doe je alsof je die rolstoel niet ziet, vind ik. Dan neem je iemand niet helemaal serieus.

Voor een vriendschap maakt het mij natuurlijk niet uit. Een vriendschap draait immers alleen om het karakter van die persoon. Het uiterlijk maakt niets uit, omdat je toch geen verdere gevoelens voor die persoon hebt. Ik zou hartstikke goed bevriend kunnen zijn met iemand die een lichamelijke handicap heeft, dat staat buiten twijfel.

Maar, voor een liefdesrelatie telt voor mij het uiterlijk net zo zwaar als het innerlijk. Daarom stel ik daar die zwaardere eis.

Wouter

Toch is dat niet voor ieder1 vanzelfsprekend. Er zijn immers nog genoeg mensen in deze wereld die een heel klein leefwereldje hebben. Ik bedoel daarmee dat sommige mensen gewoon maar met je omgaan omdat ze je zielig vinden ofwel je gewoon straal negeren.

Ik ben blij dat jij er niet zo over denkt.

Ik apprecieer je eerlijkheid trouwens. :)

Groetjes Magicflower

Vriendschap met een gehandicapt persoon zou ik geen enkel
probleem vinden.
Een relatie weet ik niet. Het lijkt me ongelooflijk zwaar om
al die zorg altijd op je te moeten nemen en veel dingen te moeten laten vanwege de verantwoordelijkheid voor je vriend/vriendin en omdat zijn/haar handicap vaak ik de weg zal staan.

Hierbij stel ik mezelf een vraag:

Wat lijkt jullie het ergste? Omgaan met iemand die lichamelijk helemaal niks kan maar geestelijk normaal functioneert? Of iemand die lichamelijk heel veel kan maar geestelijk 8er is? Of iemand met een sociale handicap?

Groetjes Magicflower

het gaat er in een relatie natuurlijk om dat je op dezelfde golflengte zit en kan praten (dus je moet niet achterlijk met zwaar intelectueel combineren, werkt niet), maar het gaat ook om het samen dingen doen die je leuk vind. Ik hou heel erg van wandelen door de bergen en natuurparken en kleine stadjes en plaatsjes bezichtigen. Als iemand gehandicapt is wordt je ernstig belemmerd in de mogelijkheid om die dingen te doen. Toch? en daarom denk ik niet dat ik een relatie zou kunnen onderhouden met bijvoorbeeld iemand in een rolstoel. Ik heb echter ook een vriend die niet van wandelen houdt, maar vooral van films kijken en computeren, hij heeft wel een relatie met een meisje in een rolstoel en dat is geen enkel probleem. Hun interesses zijn gewoon hetzelfde.
Natuurlijk is het een ander geval als iemand gehandicapt raakt terwijl je een goeie relatie hebt, dat gooi je niet zomaar de deur uit.

Kwa gewone vriendschappen weet ik het niet, want ondanks dat ik een goed contact heb met de gehandicapte die ik ken (zowel verstandelijk als lichamelijk) is er toch altijd sprake van een verschil in interesse. Heb echter wel een goeie vriend die blind is, en dat is geen enkel probleem. Dus nou jah, ik weet het eigenlijk niet. Het gaat echt om de persoon, zelfs als mensen geen handicap hebben wordt je niet gelijk vrienden.

Nou, dat is voor mij een makkelijke vraag. Iemand met een geestelijke stoornis zal nooit mijn vriendin worden. Ik ken in mijn directe omgeving een jongen die verkering heeft met een meisje wat een stoornis heeft en dat is echt geen pretje. Mijn vriendin moet geestelijk gewoon honderd procent gezond zijn.

Een lichamelijke handicap is voor een vriendschap helemaal niet van belang en voor een relatie dus soms wel (in mijn geval wel, in andere gevallen zullen er best mensen zijn die het niets uitmaakt). Maar een geestelijke handicap is altijd een big no-no.

Het klinkt misschien lullig, gemeen hard, en ik wil echt niemand beledigen, maar ik denk dat ik niet zo snel een relatie met iemand die gehandicapt is aangaan!

Niet omdat ik het een eng idee vind, wat voor sommige mensen denk ik ook wel een rol speelt maar gewoon om het feit, dat je vaak tegen het feit aan zult lopen dat iemand rolstoelafhankelijk is! Ookal is iemand geestelijk helemaal gezond het zou voor mij toch wel heel erg moeilijk zijn. Maar nogmaals ik wil niemand beledigen of pijn doen hier!

Toch denk ik dat een relatie met iemand in een rolstoel goed mogelijk is, zeker als iemand helemaal 100% is, dan is diegene gelijk aan ieder andere mens! Alleen tsjaa (voor mijn gevoel) past het niet in mijn leven.

Wij hebben een lerares op school (nou ja nu eigenlijk mijn exschool) die vanaf haar 19de in een rolstoel zat. Haar vriend heeft het destijds uitgemaakt (tenminste ik heb dit uit verhalen hoor, nooit uit haar eigen mond gehoord), zoiets vind ik dan wel weer een ander verhaal omdat het toch anders is als je al verkering hebt. Zij woont nu alleen (nou ja met haar hondje), en ze komt over als een gelukkig mens. Toch zal ze het wel eens moeilijk hebben natuurlijk!

Ik heb eens op tv een reportage gezien over 2 mensen die in een rolstoel zaten, die samen een relatie hebben. Ik denk dan dat het fijne is dat je je goed in de ander kan verplaatsen. Ik heb geen idee of ze ook seksten, maar ik denk dat dat er niet echt toedoet, ik bedoel als ik geen seks meer zou hebben zou het jammer zijn, maar wel (goed) mee te leven, zoals mijn vriendje altijd zegt het is een leuke bijkomstigheid, zou het niet meer kunnen, jammer dan!

Als iemand geestelijk niet meer helemaal goed zou zijn, zou het voor mijn sowieso geen kans van slagen hebben om met zo'n iemand een relatie aan te gaan. Maar volgens mij gebeurt het ook niet echt vaak dat iemand die geestelijk wel gezond is dat doet!

*genoeg gepost hier :) *

Zelf heb ik zoiets nog niet meegemaakt en ken ik zelfs geen/ of toch heel weinig gehandicapte mensen.
Maar ik zou er helemaal geen probleem mee hebben een relatie te hebben met een gehandicapt persoon.
Ok, er zullen steeds enkele bijkomende problemen zijn. Maar die moet je dan uitpraten of een oplossing voor zoeken. Dat is iets dat je dan steeds moet doen!
En verder denk ik gewoon die persoon beschouwen als een normaal persoon.
Niet???

Nee, niet. Grote fout. Iemand die gehandicapt is, behandelen als een normaal functionerend persoon is juist een fout die heel veel mensen maken. Zo geforceerd doen alsof er niets aan de hand is, lijkt me als ik zelf gehandicapt zou zijn veel kwetsender dan iemand die gewoon zegt waar het op staat.

Een relatie beginnen met iemand die gehandicapt is en doen alsof je neus bloedt, is een erg slecht idee. Dan doe je het misschien uit medeleven, je doet alsof je die handicap niet ziet. De kans is dan groter dat je er later tegenaan loopt en toch niet zo gelukkig bent met de relatie. Dat is nog veel pijnlijker dan vantevoren gewoon eerlijk zijn.

Helemaal met je eens.... Mijn vriend deed eerst tegen zijn moeder (die heel slecht loopt) alsof er niets aan de hand was, en zij deed alsof ze dat fijn vond, maar ze vond het afschuwelijk... ze wilde geholpen worden, maar dat niet toegeven... Gewoon helpen wanneer het nodig is en er ook naar vragen wanneer je dat zelf wil lijkt me het beste... Je moet er normaal over kunnen praten, niet als een taboe.

mijn ouders hebben een kennis en die is lichamelijk gehandicapt, ik vind hem heel aardig(ik zou geen relatie met hem hebben want hij is veel ouder dan mij) het stoort mij ook niet dat hij gehandicapt is, hij is een tijdje geleden verhuisd en daar heb ik bij geolpen n het was heel leuk en gezellig, dus het boeit mij echt helemaal niks of iemand wel of niet gehandicapt i, in een liedes rlatie is ht wel moilijker lijkt me en dat zegt iedereen maar als j van die gene houdt sie ik geen probleem

Ik heb zelf een tijd in een rolstoel gezeten en egt iedereen zei me dat ik zielig was en blablabla en ze reageerder heel anders op me. Maar damn ik wil behandeld worden zoals iedereen behandeld word en niet als een speciaal iemand. als je van me houd zeg het gewoon, als je het niet doet zeg het dan ook gewoon. Behandel me als gewoon mens en niet als een 'soort' god, want dat voelt echt zo k*t.

Vriendschap: ja.
Relatie: ligt er aan, een relatie moet gelijkwaardig zijn, vind ik. (En dat kan ook met iemand die gehandicapt is.)

Stel dat mijn vriend gehandicapt zou worden, dan zou ik bij hem blijven, bij een 'nieuwe' relatie (nu niet meer van toepassing, maar goed) zou het anders zijn, denk ik. Om de reden die hierboven vermeld is. Waarom kun je gevoelens van sex niet blijven onderdrukken? Als ik genoeg van iemand houd dan kan ik dat zeker wel.

Ik weet niet wat jij in je post onder een 'gehandicapt persoon' verstaat? Het verschilt per handicap hoe je er mee omgaat, iig bij mij. Ik heb een vriendin gehad die doof is, dan sta je er wel vaak bij stil, dat kan ook bijna niet anders, want je kunt niet op de 'normale' manier met elkaar communiceren. Medelijden met haar had ik zeker niet, waarom zou ik? Ze gedroeg zich niet zielig of wat dan ook, ze was wie ze was en waarom zou ik daar medelijden mee hebben? Een ander meisje, een studiegenootje, mist een halve arm. Dat vond ik in het begin wel 'lastig', je vraagt je af hoe zo iets komt, maar je weet niet of iemand het erg vindt als je er naar vraagt ed. Iemand anders vroeg het een keer. Je weet ook niet wat ze wel/niet kan en of ze wil dat je haar met bepaalde dingen helpt ed. Gelukkig ging ze daar zelf vrij open mee om, als ze hulp nodig had en ook wilde, dan vroeg ze er om. Na verloop van tijd viel het me niet op dat er iets 'anders' aan haar was. Net als bij dat dove meisje: Ze gedroeg zich niet zielig of wat dan ook, ze was wie ze was en waarom zou ik daar medelijden mee hebben?

Ik weet niet of dit is wat je bedoeld ed...maar dit zijn mijn 'ervaringen'. Iemand met een handicap hoeft niet zielig te zijn, het ligt er denk ik grotendeels aan hoe de persoon er zelf mee omgaat. Het ligt dus ook oa daar aan hoe ik met iemand om ga. Net als alle andere mensen die ik tegen kom.

Zeggen dat iemand zielig is, daar heb ik een hekel aan... :S Mensen zeggen het tegen mij ook wel eens...ik kan er niet tegen. En idd, mensen gaan vaak anders reageren en/of je anders behandelen. Misschien doe ik het zelf onbewust ook wel...ik hoop alleen van niet. Als ik het zou doen, zou ik graag willen dat de persoon in kwestie het tegen me zou zeggen. Misschien is het in jouw omgeving ook wel zo dat mensen misschien soms niet door hebben dat ze op een bepaalde manier reageren ed.

(Dit uit eigen ervaring, 'allebei de kanten op'.)

Ik heb een jongen gekend en die was best zwaar gehandicapt, en we zijn hele goede vrienden van elkaar geweest ... ik ging normaal met hem om, dus gewoon alsof zijn handicap het normaalste ter wereld was, want het ging om de persoon zelf ... maar als hij er over wilde praten of iets over wilde vertellen, stond ik er natuurlijk wel open voor en hadden we ook hele goede gesprekken er over gehad.

Dit moet je volgens mij aanvoelen, en je omgang met die persoon een beetje aanpassen aan de manier waarop hij/zij zelf met de handicap omgaat. Iemand die zich er bij heeft neergelegd en eenbest objectieve kijk er op heeft, al heeft 'ie het natuurlijk moeilijk, moet je niet laten zien dat je zo veel spijt hebt. En tegengesteld, is de persoon erg treurig, moet je vooral steun bieden.

Ik was heel open tegenover hem, zei aan het begin gewoon eerlijk dat ik niet weet waar ik over mag praten en welke vragen ik mag stellen, omdat ik naturlijk nieuwsgierig ben, zodat ik hem niet kwets, en dat het me heel erg spijt dat zo'n geweldig persoon zo veel mee moet maken. Ik heb gezegd dat ik absoluut geen zin heb om hem als een 'cripple' te zien en te behandelen, maar dat hij wel moet zeggen als hij er over wilt/moet praten, dat ik er dan altijd voor hem ben. We hebben het gewoon heel eerlijk duidelijk gemaakt ...

Tenminste, ik kon met hem prima omgaan ... en natuurlijk was het niet OMDAT hij gehandicapt is !!

Of ik een relatie met hem aan zou kunnen ... nee, dat weet ik echt niet. Als ik verliefd zou worden, dan zeker, want ik ga niet moeilijk doen om mezelf weer off-verliefd te krijgen alleen omdat hij gehandicapt is. Ik weet alleen wel zeker dat ik geen relatie aan zou kunnen met iemand die gehandicapt is, doordat hij een ledemaat kwijt is. Ik kan daar echt niet tegen, weet niet, ben panisch voor dit soort dingen, heb nog nachtmerries een paar nachten nadat ik iemand zonder been/arm gezien heb. Dat kan ik echt niet. Als hij alle ledematen heeft, prima.

Nog ff een reactie op Leonoor, die schreef dat ze bij haar vriend zou blijven, als hij nu gehandicapt zou worden. Ik denk dat het bij mij juist het tegenovergestelde zou zijn ... niet dat ik mijn vriend zou verlaten als hij een ongeluk ofzo zou krijgen, maar ik zou het denk ik veel moeilijker met de handicap en de acceptatie ervan krijgen, dan als ik met een gehandicapt iemand zou beginnen. Want in het eerste geval heb je steeds de vergelijking met 'toen' en 'nu', terwijl je bij de tweede wel weet waar je aan begint. Ik weet niet of het te begrijpen is ... ?

Nou, als je je als 'een soort god' behandeld voelde, had je nog geluk, want veel gehandicapten moeten naast hun handicap nog met het onbegrip van anderen zien te delen, er wordt op ze 'neergekeken'.

Ik ben heel erg als ik zeg dat ik niet voor een gehandicapte jongen/man zou vallen.
Lichamelijk sowieso eerder dan geestelijk.
Ik zeg het niet met alle zekerheid want misschien kom ik (mits het uit zou gaan met mijn huidige vriend) wel de man van mijn dromen tegen...maar blijkt hij in een rolstoel te zitten.
Dan zou het voor mij nog uitmaken of hij er normaal uit zou zien, leuk gekleed zou gaan en gewoon een vlotte vent is.

Als mijn vriend gehandicapt zou raken zou ik, natuurlijk, in eerste instantie bij hem blijven maar hoe het uit gaat pakken weet je nooit.
Veel mensen zeggen erbij te blijven maar achteraf blijkt er zoveel te veranderen dat het niet lukt.