kies je ervoor of overkomt het je?
 

Een tijd geleden gelezen in een boek (weet de titel niet meer, maakt ook niet uit, onderstaande is even in eigen woorden):

"Pijn en verdriet zijn onoverkomelijk, maar hoe je met deze omgaat is een eigen keuze. Je kan ervoor kiezen er op een gezonde manier mee om te gaan (constructief), maar ook om jezelf in deze pijn of in dit verdriet te verliezen met alle gevolgen van dien (destructief). Met andere woorden: je hebt zelf voor je depressie/eetstoornis/angsten/auto-mutilatie/etc gekozen."

Ik herinnerde mij dit naar aanleiding van De wereld van Sofie waarin de filosofie van Berkely werd uitgelegd. Deze houdt in dat alles om ons heen van geestelijke aard is en er niet zoiets bestaat als materie. Maar ook naar aanleiding van een reply van sarahbressers in het topic over angstaanvallen, omdat dit al te bekend voorkwam.

Vroeger (eigenlijk nog steeds :o ) was ik bang dat alles om mij heen door mij verzonnen was, dus bedrog was. Dat ik eigenlijk helemaal alleen op de wereld was, voor zover die bestond, want de wereld was niets meer dan een afspiegeling van mijn fantasie en niet echt. Hierdoor kon ik bij tijden heel erg in paniek raken, maar als ik dat zou willen mezelf ook zover brengen dat ik bijna gek werd.
Ik weet vrijwel zeker dat, als ik hiermee door zou gaan, ik mezelf zelfs zover zou kunnen krijgen dat ik hier in zou gaan geloven en dus "gek" zou kunnen worden door het mezelf aan te praten (gek is niet het juiste woord misschien, maar bij gebrek aan beter....).
Als ik terugkijk op de eetstoornissen die ik heb gehad, mijn automutilatie, mijn depressies....de eerste twee waren bewuste keuzes en die depressie, heb ik daar niet aan meegeholpen, deze gevoed?

Dus mijn vraag..in hoeverre geloof jij dat destructief gedrag en psychische ziektebeelden een keuze zijn en in hoeverre overkomen ze je nou werkelijk?

*zucht...realiseert zich dat dit een beetje vaag klinkt allemaal, maar ik ben nu een beetje in de war :o *

Ik denk dat je lang niet altijd de keuze naar bijvoorbeeld een depressie maakt. Er kan net zo goed iets heel ingrijpends gebeurd zijn. Maar je hebt wel de keuze of je er wat aan doet of niet.
Dus de oorzaak hoeft niet percé van jezelf af te hangen, maar hoe je er inderdaad mee omgaat regel je wel zelf.

En de vraag van in hoeverre het je werkelijk overkomt snap ik niet helemaal.. In jouw situatie misschien wel, maar in andere niet. (jij dacht dingen die er niet waren, dus daarmee bedoel je dat het je niet werkelijk overkwam, maar dat je het alleen dacht..?)

met werkelijk overkomen bedoel ik niet dat het in de realiteit je overkomt, maar dat het je ECHT overKOMT en je het dus niet in de hand hebt.

Ah.. Dus dat tweede gedeelte van de vraag is hetzelfde als het eerste gedeelte.

Het is een keuze (dat is zoveel) maar de keuzes die je neemt of ze nou gevoed worden door gevoel of je rationele gedachtegang zijn wel afhankelijk van de mogelijkheden die je denkt te hebben.

Die mogelijkheden lijken soms heel beperkt.

Dat maakt de keuze niet minder een keuze.

Maar als je bewust bent dat je een keuze maakt, wordt het uitvoeren van de keuze al wat lastiger als je er niet van overtuigt bent dat je de juiste keuze maakt.

Wat maakt het uit of alles echt is of niet?
Gaat erom hoe je het (wil) zien.
Enige angstige is om te denken dat je alleen op de wereld bent.
Maar dat heeft niks te maken of alles echt is of niet.

sry me is not helder

Magdalena schreef op 13-07-2003 @ 22:35:

Dus mijn vraag..in hoeverre geloof jij dat destructief gedrag en psychische ziektebeelden een keuze zijn en in hoeverre overkomen ze je nou werkelijk?
------------------------------------------------------------------------


Tja waarom zou je voor destructief gedrag kiezen? Kies je er wel voor, of
overkomt het je gewoon.. [misschien is het beide wel, dat je er deels voor kiest en dat het je ook voor een deel overkomt]. Zijn mensen die er voor kiezen nou zwak of juist sterk? Ik ga er even over nadenken.

Wat ik nu ga zeggen geldt niet in alle gevallen, maar wel in de meeste, DENK IK (voordat iemand begint te roepen dat het niet zo is):

In zekere zin is het denk ik in de meeste gevallen idd een keuze. Je kiest misschien niet voor het destructieve gedrag en/of de depressie, maar je kiest er ook niet voor om het niet te doen, dus kies je er in zekere zin toch voor.

Bij depressies en andere psychische stoornissenis de oorzaak soms lichamelijk, dan overkomt het je. Ook in dat geval kun je er soms nog wel iets aan doen, iig er mee leren omgaan. Ook door iets ergs mee te maken kun je een depressie krijgen (duh), dan overkomt het je ook. Maar...je kunt er voor kiezen om er in te blijven of om er uit te komen.

Maar hoe kun je in s'hemelsnaam objectief beoordelen of iets erg is? Heeft niet iedereen (buiten puur biologische oorzaken) met psychische problemen op zijn manier iets ergs meegemaakt?

Tuurlijk,
alles is een keuze

Hoe je er mee omgaat is zeker een keuze.. Wanneer jij volledig toegeeft aan je depressie en er helemaal in blijft hangen, kies je er wel een beetje voor hem te behouden. (Nou is het wel zo dat in zo'n situatie de keuzes heel beperkt lijken, zoals iemand al zei. Je hebt dus misschien niet door dat de keuze er is of je gelooft er niet in, dan is het moeilijk hem anders te maken).

Als ik zelf terugkijk klopt het ook. Mijn depressie was ook mijn keuze, anders had ik er niet zonder hulp maar puur door te beslissen 'nou is het genoeg' uit kunnen komen. Ik zat daarvoor in een spiraal waarin ik voornamelijk verdronk in zelfmedelijden en dergelijke..

Maar goed, het is nooit helemaal zwart-wit. Er zijn zat depressief of stoornissen waarbij de keuze een stuk minder groot is, toch blijft het jouw eigen keuze hoe je ermee om gaat.

Dat valt niet objectief te beoordelen.
(Daar heb ik het toch ook niet over?)

Je 'schift' in 3 groepen: een groep die er in zekere zin zelf voor kiest , een groep waarbij psychische stoornissen e.d puur lichamelijk zijn en die het het dus overkomt. Ik begrijp alleen het verschil tussen groep 1 en 3 niet zo goed, want de mensen uit groep 1 hebben toch ook niet zomaar voor bijv. een depressie gekozen? Zij hebben kennelijk toch bepaalde problemen gehad die voor hen groot genoeg waren om er voor te 'kiezen' , net als groep drie die had en vervolgens ook een depressie kreeg. Ik nam dus aan dat je het in groep 3 over dingen die heel concreet, algemeen geaccepteerd als erg worden beschouwd en dat je het er dus mee eens zou zijn dat dit erger is dan de oorzaken van de mensen uit groep 1.
sorry.......misschien wat vaag/dubbel geformuleerd allemaal.....

Ik had het er niet over gehad wat erg is en wat niet, dat bedoel ik. Wat 'erg' is, is idd nogal subjectief. En daar ging je post over, toch?

Ik zie nu maar twee groepen...nl:
1. een groep die er in zekere zin zelf voor kiest
2. een groep waarbij psychische stoornissen e.d puur lichamelijk zijn en die het het dus overkomt

Misschien moet je nog een keer lezen wat ik daarover zeg:
je kunt er voor kiezen om er in te blijven of om er uit te komen.

Dit onderste vind ik idd nogal vaag...'k snap het niet helemaal...maar dat komt misschien ook omdat ik maar twee groepen kan 'ontdekken'.

Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, heb nooit zoveel talent voor begrijpend lezen gehad , maar ik lees het toch echt anders:)
ja dat heb ik gelezen, ik heb het er alleen over hoe ze erin komen , je merkt toch wel dat je wegglijdt? Op dat moment zou je al kunnen begin het achterliggende probleem op te lossen, zodat je niet in een depressie belandt?

Hoe lees je het dan?

Als je het anders leest dan ik het bedoel, maar je begrijpt nu wel wat ik bedoel, laten we het er dan maar op houden dat ik bedoel wat jij begrijpt dat ik bedoel en niet wat jij las. (Snap je het nog? :p)

Dat ook, ja. (Hoewel je het soms niet voelt/merkt.) Maar als je er dan niks aan doet, dan kies je er in zekere zin toch voor?

Ik denk dat het veel met aanleg te maken heeft.

Ben je een piekeraar of niet? Ben je van nature een opgewekt mens of eerder nuchter? Enzovoorts.. je hele karakter kan in zekere zin tegen jezelf werken.

Mijn ervaring is dat ik er, en ik wilde er nooit over nadenken, maar nu dwing ik mezelf er toe... dat ik toch eigenlijk wel gekozen heb voor mijn eetstoornis, am en depressie. (ik háát dat laatste woord nog steeds, erfenisje van mijn 1e en laatste psych)
Ik praatte mezelf altijd aan dat het me overkomen was, dat ik er niets aan kon doen en dat ik me zo rot voelde, maar daardoor ging ik me natuurlijk niet beter voelen.
Ik koos ervoor niet meer te eten. Ik koos ervoor me te laten beïnvloeden door mensen die me eigenlijk niet kenden, maar die me zoveel pijn gedaan hadden. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat het door mij kwam dat mensen me niet aardig vonden en dat alles mijn schuld was.
Maar... ik heb er ook zélf voor gekozen om weet 'beter' te worden. Ik heb dat zelf gedaan, met behulp van een vriendin, maar verder geen professionele hulp (bij die psych ben ik ook maar 1x geweest, ik háátte haar ook... en ik kwam haar laatst tegen, maar dat terzijde).
Ik geloof best dat het je overkomt, maar ergens moet je toch ook wel weten dat het niet goed met je gaat, en toch kies je er dan voor om er niet voor te vechten, maar in te blijven hangen. En ik weet ook wel dat het moeilijk is om te vechten, en dat dit niet voor iedereen geldt, maar voor mij wel.

*auw* :(

die theorie dat alles om ons heen geen materie is, is poep. Maar ik geloof wel dat ziektebeelden, angsten en dergelijke puur een kwestie van "stel je niet zo aan, denk eens na" zijn. Soms is het gevoel zo tegendraads dat "denken" niet meer goed gaat. Maar dan nog heb je die angsten zelf gecreeerd.

Waar ik ook heel sterk in geloof, en wat ik zelf zo goed als een feit beschouw, is dat angsten e.d. cultuurgebonden zijn.

Dus?

Angst maak je natuurlijk zelf. Angst is een emotie. Veroorzaakt door de omgeving en je ervaring.
Cultuur is onderdeel van de omgeving.
En naäpen is menselijk.
Dus logisch dat er een grote cultureele invloed op is. Maar cultuur is volgens mij ook weer aangeleerd gedraag :).

Ik denk dat veel dingen je overkomen, maar de een is er meer vatbaar voor dan de ander. Mijn beste vriendin bijv. wilde toen we 4 jaar waren nooit bij mij spelen. Na een paar jaar gberude dat wel vaak maar toen durfde ze niet bij mij thuis te slapen...
Ze is zeer beschermd opgevoed en ook heel verlegen..
Ik daarintegen ben best open en heb veel familie.. veel oudere neven enzo dus ik ben ut wel gwend op een btje gepest te worden.
Maar mijn vriendin is dus de afgelopen 5 maanden niet op school geweest.. zoon faalangst had zij. Het is egt heel erg en zielig voor haar.. maar ik zou zoiets niet kunnen krijgen zegmaar.. doordat ik gewoon heel anders ben opgegroeid.


Ik denk dat het al in je genen zit... die stoornissen enzo.. maar dat je opvoeding bepaald of ze egt zichtbaar worden ofnie

Ik denk dat het een combinatie is van factoren.

Ik, leert mijn ervaring, zal niet snel psychische problemen krijgen. Ik heb gehoorsproblemen, heb jeugd reuma gehad en er is MS bij me geconstateerd. Ik heb er geen psychische problemen aan overgehouden.

Mijn vriend, die naar mijn idee weinig tot niets heeft meegemaakt, heeft een fobie, paniekaanvallen en is hierdoor een half jaar uit de running geweest.

Het is misschien voor een deel genetisch, maar ik had ervoor kunnen kiezen in een depressie te belanden door te zeggen dat door de MS mijn leven eigenlijk verwoest en voorbij is. Maar ik kies ervoor door te gaan, omdat niemand weet wat de toekomst brengt. Misschien is er volgend jaar genezing mogelijk bijvoorbeeld.

Maar ik denk dat mijn vriend mijn sores niet aan zou kunnen. Het zou me niets verbazen dat als hij ook zou krijgen wat ik heb en heb gehad, hij misschien gekke dingen zou gaan doen.

Soms moet je gewoon hard voor jezelf zijn en ik denk niet dat iedereen dat kan, waardoor deze mensen wel eens problemen krijgen.

Voel je niet slecht omdat je er achter komt dat je ervoor gekozen hebt. Of liever gezegd: je hebt het je laten overkomen.

Als jij ervoor kiest om het te laten gebeuren, dan kun je er voortaan ook voor kiezen om het niet meer te laten gebeuren. Op een gegeven moment ben je het zo zat, dan wil je geen slaaf meer zijn van je psyche.

Ik had vroeger regelmatig last van faalangst-angstaanvallen, met braken, hartkloppingen, zweten, hyperventilatie, kortom de klassieke anxietyattack. Dat is een rotgevoel, en ik was ook bang voor die aanvallen zelf. Tot de laatste keer: ik stond op het punt om bibberend te gaan overgeven, omdat dat de spanning 'breekt', en toen was ik opeens zo kwaad op mezelf. Dit wilde ik niet meer!

Over. Nooit meer teruggehad.

dus overkomt het je niet, maar kies je ervoor.

Ok.

Offtopic:

Citaat:

GWS schreef op 16-07-2003 @ 11:11: Soms moet je gewoon hard voor jezelf zijn en ik denk niet dat iedereen dat kan, waardoor deze mensen wel eens problemen krijgen.

OP gegeven moment kom je jezelf toch tegen (als je niet goed voorjezelf zorgt). En gaat er niet om of iedereen het kan maar niet iedereen heeft het geleerd.

Ik heb het niet over het negeren van problemen, als je dat doet kom je jezelf inderdaad tegen, maar er komt ook een moment waarop je moet zeggen : 'ok, en nu ga ik verder met mijn leven'.
Ik las net nog een reply van iemand die genoeg had van haar angstaanvallen, en op het moment dat ze dat besloot was het over.

precies hetzelfde had ik inderdaad ook met automutilatie, eetstoornissen en mijn depressie. Ik heb nu nog wel af en toe terugvallen waarin ik depressief wordt (ik denk sinds gisteren dat de pil zo zijn invloed heeft, want daarvoor was alles eigenlijk ok, en ik ben wel HEEEL erg huilerig om niets), maar ik kan makkelijk kiezen om er mee te kappen en weer vrolijk te zijn.
Vandaar dat de vraag mij ook fascineert of je voor dit soort dingen kiest, aangezien het vaak blijkbaar ook een keuze is ermee te kappen.

het ging ook niet om de theorie; het ging erom dat ik mezelf hier heel erg in kon laten geloven en ik zelfs durf te beweren dat ik mezelf zover hiermee zou kunnen krijgen om waanvoorstellingen te krijgen. Dus; dat ik mezelf zover zou kunnen krijgen ervoor te "kiezen" een "stoornis" op te lopen.

nee ok, daar heb je gelijk in. Zolang je het niet negeert.
Je moet wel wat kracht hebben om dat te kunnen zeggen en doen.
Anders was je -denk ik- sowieso niet zo snel in de situatie terecht gekomen als je er al bewust mee bezig was. (i.v.m. Magdalena)