Maar ik knik en lach lief
 

Ik bevredig jouw gehoor
met zachte woorden zonder kwaad,
waar ik zou willen schreeuwen
om voelbaar te maken
hoe de woede in mij
alles tussen ons verwoest


Ik draag je op handen
wanneer ik jou weer gelijk geef,
terwijl het biologisch
onmogelijk is en je theorie
niet in werkelijkheid
zal kunnen bestaan


Maar ik knik en lach lief,
je zit juist met ieder woord,
en de haat blijft groeien in mij
enkel niet meer naar jou
maar naar mezelf toe,
kan ik naar beide nimmer eerlijk zijn

Wat versta jij onder gestrofeerd proza?

Wat versta jij onder een gedicht want kep nog nooit anders gehoord van je?