hulp?!
 

er zijn vast wel een aantal van jullie die wel eens hulp hebben gehad?! hoelang heb je die 'hulp' (in mijn geval waarschijnlijk gewoon maatschappelijk werk) gehad, en hielp het?! hoe ging het ongeveer?

eigenlijk wil ik geen hulp omdat ik zelf na de 5havo MWD wil gaan doen, en dan mag je toch niet zelf hulp hebben? dus dan moet ik wel met een jaar kappen :S

btje vaag mrja....

xxxiez, wendy

Waarom niet? Weet je dan niet juist wat het is ed? Dan heb je het ook van de andere kant gezien. Ik weet zeker dat er bij MWD en soortgelijke opleidingen zat mensen zitten die hulp hebben gehad of die nog steeds hulp hebben.

Laat dat iig geen reden zijn om geen hulp te zoeken. Aan een vrolijke Wendy met hulp hebben ze daar ook meer dan aan een verdrietige, depressieve Wendy zonder hulp. Denk je niet?

Inderdaad, jouw gezondheid heeft toch voorrang denk ik.

Ik ben talloze keren bij psychiaters geweest en heb ook enkele maanden op een psychiatrische afdeling gezeten.

Het hielp allemaal op de korte termijn, enkele maanden, niet permanent. Erg frustrerend.

Nu probeer ik het maar weer eens ..

Uhm ik heb die hulp via school gehad, de vertrouwenspersoon heeft me geholpen om een afspraak bij het Riagg te maken. Daar heb ik iets van 4 psychologen gehad. Maar met geen van allen klikte het eigenlijk. Toen ben ik, via de huisarts naar het AZG gegaan, en heb daar een psychiater gehad. Met haar klikte het wel goed, maar jammergenoeg stopte ze en ging ze ergens anders werken. En sindsdien heb ik geen hulp meer. Maar eigenlijk hielp het niet echt. Het gaat de laatste tijd weer erg slecht, maar jaa...voor iedereen is het weer anders he.

Is dat iets van maatschappelijk werk? Ik ga SHP doen, maar hoe zit dat eigenlijk, gaan ze ook informeren naar je eigen geestelijke gesteldheid? Want je doet wel een opleiding voor een hulpverlenende functie ed. Maar idd, je eigen gezondheid blijft het allerbelangrijkste, zonder heb je niks.

Het eerste jaar van SPH is enorm op jezelf gericht en vaak behoorlijk confronterend (voor iedereen overigens). Je zou Dreamerfly er eens over kunnen vragen, die doet ook SPH. Hoe het bij MWD (=Maatschappelijk Werk en Dienstverlening) zit, weet ik niet.

Of het helpt is van zo veel dingen afhankelijk...of het klikt tussen de hulpverlener en jou, of het klikt tussen de vorm van hulp en jou, enz. Je eigen instelling is ook van groot belang, bv. of je echt van plan bent hard te werken of dat je zo iets hebt van 'het moet, maar anders...'

Ik ben ooit een keer naar een maatschappelijk werkster geweest...dat klikte absoluut niet...ze rookte en had rare kleren aan en daar kan ik niet tegen. Ook vond ik dat ze nogal raar deed en me dingen aan probeerde te praten ed en daar houd ik niet van. Mijn moeder is ook eens naar een mw'er geweest, een andere, dat klikte enorm goed en het heeft haar heel erg geholpen.

Twee vriendinnen van mij hebben bij een psycholoog gelopen en/of lopen er nog steeds. Bij de één klikte het goed tussen de psycholoog en haar, bij de ander niet (andere psycholoog overigens ;)). De ander gaat nu naar een *(iemand die iets doet door lichaamsaanraking oid)* en dat bevalt haar veel beter.

Zoek dus een persoon en een vorm van therapie die bij je past. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Leuk zal het nooit zijn, maar je moet je er toch een beetje bij op je gemak voelen enzo.

Probeer het gewoon...alsjeblieft. Heel veel sterkte en succes. En idd: je eigen gezondheid blijft het allerbelangrijkste, zonder heb je niks.

Ja.. gehad. Maatschappelijk werk.
Heeft helemaal niets geholpen (paar jaar terug trouwens hor) want ik ging alleen maar over dingen kletsen die ik helemaal niet zo belangrijk vond, zoals ruzies met een vriendinnetje enzo.
En ik keek elke keer op de klok hoe lang ik nog moest en hoopte dat t snel voorbij zou zijn. Ik liet haar gewoon ook niet toe. Keek haar ook niet aan (ben er later achter gekomen dat ik dat bij veel mensen niet doe. Dan kijk ik gewoon naar hun mond.. ).
Daarna ben ik nooit meer gegaan. Ik doe t zelf wel...

ik heb gesprekken met een psycholoog van bureau jeugdzorg

nu heb ik even een vervangster omdat ze op vakantie is, en 4 weken zonder psych vond ik erg lang, maar deze vervangster vind ik niet zo goed dus daar heb ik het nu verder niet over.

mijn eigen psych dus.

Of het helpt? Dat is een beetje dubbel. Op zich begrijp ik mezelf beter, waarom ik dingen denk en doe, en waarom ik me vaak rot voel. En erover praten lucht op. Aan de andere kant praten we alleen maar een beetje en het lost mijn problemen niet ECHT op. Ik moet ook maar net zin hebben om te praten, als ik een tijdje mn gevoel wegstop en ik moet er opeens over praten, tsja dan werkt het niet...dan maakt het gevoelens los op een tijdstip dat ik het niet wil, en dan voel ik me nog slechter ;(

ik heb nu 6 gesprekken gehad met mijn eigen psych, en 1 met die vervangster, daarmee heb ik er nog 1 maar misschien bel ik dat af. Als mijn eigen psych terug is van vakantie, dan gaan we evalueren, omdat je eigenlijk maar 5 gesprekken kan hebben daar. Ik zou graag verlenging willen als dat kan, want het is wel nodig, maarja ik weet dus niet of dat kan :confused:

Ik heb ooit eens met mijn mentor gepraat (als ik terugdenk aan die week krijg ik weer rillingen... en dat is niet positief :() en ik ben bij een schoolpsych geweest, maar dat was maar 2x en het klikte echt niet. De 3e afspraak ben ik niet op komen dagen, ik kon het gewoon niet. Heb haar daarna niet meer gezien, maar vorige week stond ze opeens voor mijn neus in de winkel. Ik ben snel naar achteren gegaan, had geen zin om te praten ofzo. En nu heb ik geen hulp. Omdat ik de stap niet durf te zetten.

idd. Logisch toch?

(alle postjes gelezen)
Ik wil eigenlijk wel naar "iemand" toe. Maar durf natuurlijk nie me=chicken. Maar ik twijfel ook of wel wil, vind het ook weer overdreven ofzow voor mij iig.

hey,
naja, mijn verhaal ken je natuurlijk al, dus je weet ook al dat k nu op een wachtlijst sta, an bureau jeugdzorg...k vind het trouwens nog steeds zo lang , 7 maanden :eek:
verder weet je ook al dat k 2 jaar op school begeleiding heb/gehad. :(
k moest daar eerst wel heel erg wennen, echt k zei toen helemaal niks en ze wist totaal niet wat ze met me aan moest..omdat k daar met tegenzin zat, en dus ook niks losliet.
pas later kreeg k vertrouwen en kon ze me wel helpen, alleen moest k toen van school veranderen, en dus weer naar eeen nieuw iemand, dat vond l echt heel moeilijk. nu mag k niet meer naar haar, omdat k nu moet wachten op de jeugdzorg, heb nog een gesprek na de vakantie.... :(
en k heb(en nogsteeds) veel gepraat die ene lerares die nu voor mij een vertrouwenspersoon is.

hmm, wat je zegt over MWD, daar zit k zelf ook wel een beejte mee. k zit nu opeens te twijfelen wat k wil gaan doen, en dacht miss aan SPH, maar gelijk daarna denk k ook dat dat niks voor mij zal worden.. k weet niet hoe k het makkelijker moet zeggen maar k voel me dr te verrot voor.

nutteloze reply van mij, want je wist het allemaal al ;)
en een goed advies kan k je ook niet geven omdat k dr zelf ook wel een beetje mee zit..
kuzzies mir

dat is idd super lang, walgelijk!
ik vond laatst een wachtlijst van 3 maanden al lang

Sinds mijn 10e ofzo. Ben nu 16.
Heb er nog nooit wat aan gehad.
Ga liever naar de aurahealer/reader daar heb ik meer aan, en aan een goede vriendin.

Waarom durf je dat niet, als ik vragen mag? Misschien is het een idee om het er eens met je studiebegeleid(st)er over te hebben. Hij of zij kan dan, als je dat zou willen, proberen om je met een studentenpsycholoog in contact te brengen.

@//ItsJustMe\\: Waarom vind je het overdreven om hulp te zoeken bij een hulpverlener? Ik begrijp uit het laatste stukje van je reply dat je het wel zou willen, maar dat je het ook niet durft.

ik heb nu al sinds november hulp.. helpt ovor geen meter

heb vaan november - april een psygoloog gehad en sinds dan een psygiater

verder krijg ik komend jaar dagbehandeling zoals je al weet

tot nu toe heeft niks geholpen maar misschien helpt de dagbehandleing wel

bij ons is het gemiddeld slechts 2 maanden en ik had voorrang dus ik mocht na een maandje 9terwijl ik toen nog rdeleijk gezond was)

ik stond niet op een wachtlijst, gelukkig

ik weet niet hoe dat kan

afhankelijk van de plaats? of ik kreeg voorrang...ik weet het niet

ik ben 4 keer naar een psycholoog geweest na de zoveelste paniekaanval omdat ik dacht dat zo'n man/vrouw me misschien bepaalde inzichten kon geven, maar die inzichten bleek ik al te bezitten en dus hielp het niets.
In mijn geval werkt praten met mensen en dingen opschrijven om alles op een rijtje te zetten en er dan op eigen kracht bovenop komen beter.

Hoewel ik moet toegeven dat als ik verzekerd was voor psychologische hulp of de psycholoog niet zo duur was, ik misschien af en toe nog wel terug zou willen omdat je dan met een objectief persoon praat die zich ook niet zorgen gaat maken als je bepaalde, voor andere misschien shockerende, dingen vertelt. Gewoon om te praten dus, niet zozeer voor hulp.

@;) : er zijn genoeg mensen mensen met psychologische problemen die dat soort studies doen. Sommige hebben hulp, sommige niet. Ik verwacht niet dat iemand het ook maar een probleem vind als je hulp hebt, ik denk eerder dat ze het fijn vinden dat je wat aan je problemen doet.

@mir: 7 maanden is inderdaad idioot lang. voor hetzelfde geld zijn je problemen tegen die tijd allemaal opgelost of heb je jezelf heel wat aangedaan. Eigenlijk is het gewoon een belachelijk idee dat je zo lang moet wachten om geholpen te worden met psychische problemen, terwijl een gebroken been zo gefixed is over het algemeen.
Veel sterkte in iedergeval en ik hoop dat je snel een beetje de dingen op een rijtje krijgt :)

@//itsjustme\\ : het is absoluut niet overdreven om hulp te zoeken, wat je probleem dan ook mag zijn. Als je een beetje kiespijn hebt ga je toch ook niet maanden wachten totdat het erger is? dan zoek je een oplossing en als die niet helpt, hulp van een tandarts. Je moet het hetzelfde zien met psychische hulp.

Ik lees hier zo een beetje het topic door, en het valt me op dat bij de meesten de hulp niet echt helpt. Dat is toch wel zonde/jammer dan. Zijn er dan geen andere mogelijkheden die wel werken?

Verder ben ik totaal niet bekend in dat circuit van hulp, maar een wachtlijst van 7 maanden vind ik absurd. Vraag je om hulp en moet je er zo lang op wachten. Daar moet toch wat ana veranderd worden? Simpel zal het wel niet liggen.

licht eraan hoe dringend je hulp nodig heb

bij bijv een zelfmoordpoging oid krijg je als het goed is meteen toegewezen.

en ook afhankelijk van plaats ja,.. Op sommige plekken zijn de wachtrijen groter dan op andere

ik kan alleen voor mezelf praten, maar in mijn geval hielp het niet vanwege te hoge verwachtingen. ik dacht dat meneer de psycholoog mijn problemen wel even weg zou nemen, maar een psycholoog bleek ervoor te dienen om jou inzichten in jezelf te geven en door te praten je te begeleiden met het oplossen van je problemen. Ik had zelf al genoeg inzichten bleek na 4 sessies, was niet verzekerd, dus voor alleen praten vond ik de psycholoog iets te duur.

bedankt voor alle reacties....
echt fijn dat jullie allemaal willen reageren.
zelfs dat soort kleine dingen doen me dan wel goed.
i'll think about it

-xxx-

Ik heb hulp gehad. Van de vertrouwenspersoon bij ons op school. Het ging niet echt lekker met me. En een paar meiden uit mijn klas *mensen die ik ooit mijn vrienden heb genoemd* zijn naar de conrector gegaan, met de mededeling dat ik mezelf iets aan ging doen. Dat was dus niet zo. Maargoed, ik moest met hem praten. En hij wilde dat ik met het vertrouwensperoon ging praten. Ik wilde dat eerst niet, want ik praatte al met een lerares van mij. Maar dat vond mn conrector niet goed. Naderhand ben ik erg blij dat ik met de vertrouwenspersoon ben gaan praten. Het luchtte me echt op. Hoewel ik nog steeds liever dingen aan mijn vrienden vertel dan aan haar. Maargoed. Dat komt ook omdat ik het toch wel moeilijk vind om face-to-face iets over mezelf aan iemand te vertellen die ik eigenlijk helemaal niet ken.
Hoe het in zn werk ging? Ze vroeg mij te vertellen over de dingen die ik afgelopen tijd had meegemaakt en waarom ik me slecht voelde. Ik begon te vertellen....

Heej meid,

Jah, zoals je al weet heb ik een tijdje met een maatschappelijk werkster op school gepraat en dat ging hartstikke goed!Op school kwam de klap dat ik zonder hulp niet verder kon en dat het eigenlijk wel moest...Gelukkig was ik ook zo ver dat ik t zelf wou....

Een vriendin die toen bij me in de klas zat (en zelf ook praatte met haar) liep met me mee naar de receptie...Daar vroegen we haar nummer en heb ik haar direct gebeld (met trillende handen).

2 dagen later ofzo was ze weer op school en gingen we samen naar haar toe en maakte ik een afspraak...

Het eerste gesprek was heel erg wennen.Ze vroeg wat ze voor mij kon doen en toen ik vertelde barste ik directin tranen uit...Best raar in zo'n kaal kamertje maar goed. De gesprekken die volgden waren heel goed en we werden snel vertrouwd.
Het heeft me erg geholpen en ik heb nu echt t gevoel dat ik t verwerkt heb!

Ook wil ik graag de mwd gaan doen later...Het idee kinderen te kunnen helpen met hun leven weer op rails te krijgen vind ik heel mooi!

Ik weet niet meer precies hoe lang ik met haar gepraat heb, volgens mij een half jaar en dan 1 keer in de week een gesprek...

hmm, k heb ff zin om nog eens te reageren.Jah. k=vaag :rolleyes:

hoe k bij de leerlingenbegeleidster bij mij op school terecht kwam,was eigenlijk een beetje vaag..

k had me altijd voorgenomen dat niemand iets mocht weten van mij, maar dat heb k niet volgehouden.
En na een ruzie met een lerares kon ik niks mee voor me houden, en heb toen alles aan haar verteld(das dus nu die vertrouwenspersoon voor mij) k heb toen vaak met haar gesproken. Uiteindelijk dacht ze dat het goed was als k naar de leerlingenbegeleidster ging, k wou niet..(k was eigenwijs) toen mijn mentor(wat overigens een kutwijf was) mij dwong om toch daarnaartoe te gaan moest k wel.
k zat daar met heel veel tegenzin, maar later toen k echt vertrouwen kreeg hielp ze me wel,k heb daar een jaar gelopen en moest toen van school af, dus ook naar een nieuw iemand, ook dat hielp wel, en nu heeft ze me dus zover gekregen voor dat bureau jeugdzorg...
nou, dat was het wel, op zich hebben die mensen mij op school niet direct geholpen(de situatie is niet veranderd) maar k vond het fijn om daar me verhaal kwijt te kunnen, en dus vond k toch wel dat ze me geholpen hebben(vaag :rolleyes: )
kuzzies

Ik wil het niet achter de rug van mijn ouders om doen, ik wil dat ze het weten, maar ik dúrf het ze echt niet te vertellen...

Ik heb een tijdje bij een pedagoog gelopen - ik had echt vreselijk weinig zelfvertrouwen en na een tijdje werd het beter en nu gaat het werkelijk prima, ik blaak van de zelfvertrouwen en voel me prima. Ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Ik had in de brugklas faalangstbegeleiding via school gekregen, naar aanleiding van een computertestje. Het heeft toen niet echt geholpen, maar ik ben d'r daarna nog een tijd mee doorgegaan. (buiten school)

Ik ben d'r uiteindelijk mee gekapt omdat ik het gevoel kreeg dat ik me gek liet maken door mensen om mij heen, dat ze me 'faalangst' als het ware in me probeerden te proppen. Als ik in de brugklas dat simpel / goedkoop computertestje niet had gedaan, denk ik niet dat iemand maar ook enig verband heeft durven leggen tussen mij en faalangst.
Het klinkt misschien dat ik in een ontkenningsfase zat, maar ik werd er zelf iig wel 'beter' van. Ik voelde me meer ontspannen en rustiger.

Nu ik ernaar terug kijk denk ik dat ik op dat moment niet voor mezelf kon denken, ik liet andere mensen maar bepalen wat er met me moest gebeuren. Het kon me weinig schelen. Nu ik dit wel doe weet ik zeker dat het niet faalangst is wat mijn 'probleem' is.

Ik ben net klaar met de HAVO en ga volgend schooljaar Propedeuse Toegepaste Psychologie doen, een soort oriëntatiejaar waar ik er (hopelijk) achter kom of ik geschikt ben (of kan zijn) om later in de geestelijke zorgsector te gaan werken.

Nog nooit echt eigenlijk, maar ik denk zomaar dat dat nog wel komt..Aan ene kant wil ik wel, andere kant niet.
Ik denk dat zelfs zo een zogenaamde psycholoog mij niet begrijpt, dus wat heb ik er dan aan.
Heb er weinig vertrouwen in, probeer het dus zonder te redden. Heb het er wel al over gehad met mijn moeder, maar ik zie wel, voorlopig gaat het goed.