Mijn moeder en ik...dat werkt niet
 

Tjah anders kan ik het niet zeggen eigenlijk.
Ongeveer 4 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden. Als normaal verhuiste ik naar mijn moeder toe. Daar heb ik 2 jaar gewoond, maar het liep gewoon allemaal uit de hand. We hadden meerdere malen per dag ruzie om de domste dingen. Ik heb momenten gekend dat we elkaar zelfs bedreigden met de meest vreselijke dingen, ik deed dat omdat ik voor mijn gevoel in de val zat. Dingen die kapot gingen, telefoonrekeningen die te hoog waren, weinig boodschappen in huis, een niet opgeruimd huis...alles was mijn fout. En daar gingen die ruzies meestal over. Na 2 jaar besloot ik daarom om bij mijn moeder weg te 'vluchten'. Ik kampte al een tijdje met een depressie en ik wou het niet nog erger laten worden dan het al was, dus besloot ik om me spullen te pakken van de ene op de andere dag, en ben ik naar mijn vader gegaan.

Bij mijn vader heb ik ongeveer anderhalf jaar gewoond. Totdat ik hem (letterlijk) in de weg liep. Of jah, zo ervaarde hij dat, want dit kreeg ik meerdere malen te horen. Hij wou verder met zijn leven, en schijnbaar paste ik daar niet tussen. Dus na anderhalf jaar moest ik eigenlijk wel weer terug naar mijn moeder, ondanks dat ik het toch (voor mijn gevoel) fijner had bij mijn vader.

En nu zijn we dus op dat punt beland dat ik weer zo'n beetje woon bij mijn moeder. Ik ben weer officieel omgezet bij de gemeente en mijn leven gaat verder op het adres van mijn moeder. Alleen, de problemen die we hadden voordat ik naar mijn vader ging, zijn er nog steeds. Nog steeds hebben we verschrikkelijke ruzies over de domste dingen.

Het lijkt erop dat ik binnekort weer moet 'vluchten' omdat het weer fout gaat hier thuis. Ik zit gewoon absoluut niet lekker in me vel, ben super op mijn hoede, maar toch doe ik maar weinig goed in haar ogen.

Hoe denken jullie dat ik dit zou kunnen oplossen? Ik zit al vanaf mijn 14e bij het maatschappelijk werk (ook vanwege andere problemen met me ouders), maar daar lijk ik ook niet verder te komen. Vooral nu ik de 18 heb bereikt, krijg ik vaak te horen dat ik niet meer terecht kan bij instanties die speciaal gericht ziin op kinderen en jongeren. Wanneer ik dan vraag naar mensen die me wel kunnen helpen, dan krijg ik te horen dat er niks is.

Op dit moment is er eigenlijk maar 1 ding wat ik wil denk ik: een plekje voor mezelf.

Maar nu wil ik ook jullie meningen horen. Loop ik te hard van stapel omdat dit bij mijn leeftijd hoort (ben 18,5 jaar) of ligt het dan ook echt allemaal aan mij....of zijn er mensen die tips voor me hebben?

Want, dit is gewoon niet fijn. En ik weet zelf ook echt totaal niet wat ik aan de situatie kan en meot veranderen. Dus ik vraag jullie, hoe jullie over de situatie denken en wat jullie als raad mee willen geven.

Alvast bedankt voor het reageren.

Je bent oud genoeg om op kamers te gaan...ik weet niet of je nog naar school gaat of dat je studeert of wat dan ook...maar je zou er over na kunnen denken. En misschien de dingen met je moeder uitpraten...? Mijn ervaring is dat je als je op jezelf woont vaak meer kunt hebben dan wanneer je de hele dag op elkaars lip zit, misschien geeft het jullie allebei wat rust en de mogelijkheid jullie relatie te herstellen? En misschien andere hulp zoeken dan maatschappelijk werk...bv. een psycholoog en/of een andere vorm van therapie? Succes en sterkte iig.

Inderdaad.. Als ik jou was, zou ik op kamers gaan.
Zeker omdat je al 'volwassen' bent..
Dus.. veel succes (y)

In de tijd dat ik bij me vader woonde zag ik haar ook heel weinig..en als we elkaar zagen ging het meestal wel goed.

Ik heb zelf ook weleens zitten denken om op kamers te gaan..maar daar zitten ook zo een paar nadeeltjes aan. Ik heb in mijn woonplaats gezocht naar woonruimte, maar hier is het zeer schaars. Ik kan wel in een andere stad gaan wonen of iets dergelijks, maar hier is zoveel vertrouwds en hier is gewoon alles wat ik nodig heb. Dus ik ben een beetje bang om het hier allemaal los te laten zeg maar.

Ik studeer nog en dat gaat nog ongeveer een jaar of 4 duren voordat ik dat afgerond heb dus tjah. Ik zal er eens over nadenken.

Heb je alleen rondgekeken of je ook ingeschreven bij de woningbouwvereniging en/of andere verhuurbedrijven? Probeer het anders ook eens bij een particulier verhuurbureau en/of bij studentenhuisvesting.

Als je studeert kun je prima op kamers, dat doen er zo veel (ikzelf inclusief). Het was meer als je nog naar school ging, dat het dan niet zo handig was. :)

hey,
k herken je verhaal wel, alleen heb k altijd de problemen met mijn vader, en ook k wil wegvluchten alleen heb k geen idee waarnaar toe, k kan je dus ook niet echt een adviesoid geven omdat k met hetzelfde zit :(

k wil ook graag op kamers, maar k ben nu nog te jong, maar al ben k 18 het is moeilijk om hier een kamer te vinden. en ook is het voor mij hier heel vertrouwd dus wat je hierboven beschrijft herken k ook heel goed..

naja, aan de reply heb je niet zoveel maar goed..

kuzzies mir

Weet niet in welke stad je woont, maar in de meeste (grote?)
steden hebben ze wel een begeleid-wonen project.
Dan woon je iig niet bij je ouders, wel in je eigen stad,
en je wordt dus voorbereid op het zelfstandig wonen ed..
Misschien is dat wat?

Ikzelf woon dus in Venray en ze wouden mij ook zo'n project aanbieden in Venlo ====>> Kom wel op een wachtlijst van minstens een half jaar te staan (sta ik nu ook op).

Verder heb ik me ingeschreven bij de woningstichting maar die hebben mij te kennen gegeven dat ze niemand plaatsen onder de 23, tenzij inwonend bij ouders/verzorgers. Dus dat verhaaltje hield al gauw op voor me :(

Verder naar wat particuliere woningaanbieders gezocht idd. Vaak was het daar ook zo dat ze geen studenten wouden, of ze boden kamers/appartementen te koop aan. Ik zal binnen nu en 4 jaar echt nog niet zoveel geld hebben om zo'n woonruimte te kopen dus tjah...daar houdt het ook al op.

Dus eigenlijk me enigste hoop is op dit moment zo'n beetje dat begeleid wonen project in een stad waar ik eignelijk helemaal niks te zoeken heb, of een kamer zoeken in een grotere stad.

ik heb dat probleem ook maar is voornamelijk omdat mn moeder manisch depressie is.. kan echt niet met haar in een huis leven dus woon nu al ongeveer n half jaar bij mijn vriend en zn ouders...
ook niet zo geweldig maar kan t wel goed met ze vinden..staan wel ingeschreven maar nog te kort (sinds okt 2002)
kamers is geen optie voor mij omdat ik nog niet studeer nu (misschien in sept wel) en ik wil eigenlijk een plekje voor mij en mijn vriend hebbe en niet een badkamer ed met 5 anderen ofzo delen. het is heel vervelend maar ja..

En studentenhuisvesting? In een studentenhuis ben je iig ook niet alleen ed. Misschien heb je wel een studiegenootje waar je het goed mee kunt vinden die ook op kamers woont ofzo...?

(Het particuliere bureau waar ik nu huur, wilde eerst ook geen studenten, maar omdat mijn vader zei dat ik 'anders' was en dat als er iets was, dat hij dan in zou springen (bv. in geldkwesties (hij wist ook wel dat dat niet nodig zou zijn ;)), mocht ik het toch huren. En ik schijn zo lief te zijn ed, dat er nu rond om ons overal studenten inkomen. ;) :D Misschien kan zo iets als met je moeder regelen en dat ze het dan toch goed vinden... En anders afwachten.)

Heb je al eens geprobeerd om echt met je moeder te praten? Op een moment dat er niet al ruzie is? En/of samen met je maatschappelijk werkster? Soms kan dat heel veel opheldering geven.

Jah sommige momenten kunnen we echt heel goed met elkaar praten en dan kunnen we ook praten over de dingen, maar dat is gewoon echt zo minimaal dat dat gebeurt.

Mijn moeder zelf loopt ook al bij een psychotherapeut omdat ze met een burn-out + depressie zit. Verder waren we een tijdje geleden ook samen bij een maatschappelijk werker. Die heeft de behandeling 'stopgezet' want hij vond dat wij er samen wel uit zouden kunnen koipen.

En dat is ook wel zo..maar gewoon we hebben meerdere keren op een dag echt fikse ruzie met bedreigingen over en weer enzow.. En die momenten dat we wel helder kunnen praten met elkaar zijn gewoon zo minimaal..die komen misschien eens in de maand voor ofzo :confused: Echt heel weinig gewoon. En ik weet niet hoe ik mezelf en haar ertoe tot kan zetten om toch eens wat vaker met elkaar te praten.

Maar ik zal eens het telefoonboek zo bij de hand nemen en kijken of ik daar iets kan vinden over wat jij zei. Thanks :)