Ouders je hulp vertellen (?)
 

Als jullie hulp hebben van buitenaf voor je problemen bij een psychiater of iets van die soort, vertellen jullie je ouders dan dat je problemen hebt en dat je ervoor behandeld wordt?
Waarom vertel je het ze wel of waarom niet? En wanneer vertel je het? In het beginstadium of aan het eind pas?

hmm, mijn ouders moesten het weten anders mocht k niet meer komen... was echt kut...
was op school, k moest naar een leerlingenbegeleidster(van me mentor en andere leraren) en toen k daar een paar keer was geweest zij ze dat mijn ouders het moesten weten, k heb dit zo lang mogelijk uitgesteld heb gezegd dat me moeder het wist..later moest er een gesprek komen met me moeder...
uiteindelijk (na 2 jaar, en van school te zijn gewisseld en dus weer met iemand anders meost praten) ga k nu naar bureau jeugdzorg, bij het 1e gesprek werd k zowat gedwongen dat me moeder mee moest, en als ze niet mee was gegaan werden ze toch op de hoogte gesteld.. en volgens mij moeten ze ook nog een keer een handtekening zetten(weet niet zeker, maar als ze iets willen doen moeten mijn ouders toestemming geven)

k vind het helemaal niks dat me ouders het allemaal weten.. maar jah..

kom niet helemaal uit me woorden, dus sorry als het allemaal een beetje vaag klinkt, ben namelijk echt super moe......
kuzzies mir

ik was 18 toen ik hulp ging zoeken, dus ik had geen toestemming van mijn ouders nodig en kon ze precies vertellen wat ik wilde, maar ik heb een goede band met mijn ouders en een open relatie, dus ik heb ze alles verteld. ze schrokken wel, maar konden er rationeel (en voor mij is dat de beste manier) op reageren. ik vertelde nadat ik het voor het eerst geaccepteerd had dat er iets mis met me was.

Ik ben van plan hulp te gaan zoeken. En ik heb het gewoon eerlijk gezegt. Ze staan er niet negatief tegen over.
Ik wil het graag zo, omdat ik het idee heb dat iemand die me niet kent er wat objectiever tegenover staat. En me niet zal benadelen op wat ik zeg. En mijn ouders vinden dat het mijn eigen keuze is.

Ik heb het niet verteld, weet ook niet of ik het wel ga vertellen. Ik ben bang dat ze zeggen dat ik me aanstel ofzo.

ik ben ook van plan hulp te zoeken maar vertel het ze niet

nou, ze kwam er nu zelf mee dusz...

Jup, alleen mijn moeder weet t....Naja, ik heb t laast mijn vader vertelt maar hij ging er niet verder op in...Zei alleen dat ik een tijdje met een maatschappelijk werkster had gepraat (mijn vader kwam t dus pas te weten toen t voorbij was).

Mijn moeder wist het vanaf het begin, vond het een grote en goede stap van mij...We zaten in t zelfde schuitje (zij heeft ook gepraat met een andere maat.werkster) en ze begreep hoe ik me voelde...Ze wou soms weten waar we t over hadden gehad en toonde dus wel interresse, dat vond ik wel fijn.Waarom ik t vertelde?Omdat ik wist dat t zou begrijpen en omdat ik altijd eerlijk tegen haar ben...

Ik bespreek het denk ik alleen als ze der om vragen...
En dan nog alleen in grote, grove lijnen..

nee mijn ouders weten dat niet

ze zien mijn problemen niet (of willen ze niet zien) dus ze weten niet dat ik hulp krijg, dit doe ik buiten ze om

Ouders hebben vaak (veel) meer door dan je in eerste instantie denkt.

Ik heb het mijn moeder uiteindelijk wel verteld, zij heeft het mijn vader verteld, denk ik. In eerste instantie wilde ik het doen zonder dat ze er iets van af wisten, maar dat voelde toch niet goed...ik houd niet van liegen (wat soms toch zal moeten als je bv. er heen moet en je ouders vragen waar je heen gaat ofzo) en dat soort dingen, dus ja.

[edit]Ik was btw al naar mijn huisarts en een keer naar maatschappelijk werk geweest, toen ik het vertelde. Hoe het precies zat (de problemen enzo) heb ik ze niet verteld.[/edit]

ja, ik zou het mijn ouders vertellen, maar die zouden dan al voor dat ik naar zo'n persoon toe stap het al weten waar ik mee zit

Mijn ouders hebben het RECHT om dat te weten. Ze hebben onderhand psychische proiblemen van mijn opvoeding (18+ jaar!) op zich genomen, dan lijkt het me wel zo dat ze dat recht hebben.

edit: mocht het zocer geraken, wat ik absoluut niet zie gebeuren, omdat ik mezelf dan aanstellerig vind, en <knip> flameuitlokkend gehalte, neit goed.

heb je gelijk in, de meeste ouders wel

ik had dit ook niet gezegd als ik geen pogingen had ondernomen

ik heb vaak gezegd dat ik me niet goed voel enzo, keb niet gelijk alles verteld maar wel over mijn gevoel. Mijn moeder zei: ach man we voelen ons allemaal wel eens niet goed, maak er toch geen probleem van, ben je 'depri' ofzo :rolleyes:

en mn pa: ach ga toch janken

Nouja en zo reageren ze dus meestal, mijn moeder alsof ik me aanstel en mijn vader agressief.

Ik maak er dus geen probleem van, wel wil ik het in kaart brengen, zodat het duidelijk wordt, en erover nadenken. Vandaar die hulp, en mn ouders zullen dat dus niet begrijpen...achja dan zonder dat ze het weten, wat maakt het uit...

@bugge: Mijn ouders reageerden ook altijd zo. Ik dacht ook dat ze hulp niet zouden begrijpen. Maar, toen ik het m'n moeder vertelde had ze eindelijk door dat het toch iets serieuzer was dan ze in eerste instantie dacht. En mijn vader accepteerde het gek genoeg ook nog redelijk. De meeste ouders willen toch het beste voor hun kind(eren).

ow dat is wel fijn dat ze het begrepen dan :)

ach ik ben zelf ook een mietje hoor, durf het ook niet te zeggen

komt nog bij dat mijn ouders ook negatief zijn over psychologen e.d.

ach, ooit vertel ik het, en anders niet...

ik heb gelukkig hulp :)

Je wilt niet weten hoe de mijne er over denken...en dan vooral m'n vader... Maar goed, idd je hebt gelukkig hulp en dat is tenslotte het belangrijkste. :) (y)

Mijn ouders vinden het niet nodig, ik denk inmiddels zélf van wel. Maar nu moet ik het ze vertellen (ik wil het ze vertellen, ik wil niet liegen of het achter hun rug om doen). En dat durf ik dus niet.

Als jij vindt dat het wel nodig is moet je ze dat gewoon vertellen, lijkt me, en als ze daar moeite mee hebben moeten ze je maar eens haarfijn uitleggen waarom dan. Het gaat per slot van rekening om jou, en niet om je ouders.

Ik vertel eigenlijk nooit wat aan mijn ouders, ik ben kortaf en geef zo min mogelijk informatie.
Niet omdat ik niet wil dat ze weten wat ik beleef ofzo, maar het gaat gewoon niet :/

zo dacht mn pa laatst dat ik geen vrienden had :D

maar ach, ik zit er niet mee, het is echt alleen mijn ouders, mijn buurvrouw weet eigenlijk meer over mij, dan mijn moeder :|
maar ach, het zal wel aan de thuis situatie liggen :)

Maar, je bent 19, wat betekend dat je niet hun toestemming
nodig hebt om hulp te kunnen krijgen.
Dan kan je het ze wel vertellen, doe je het niet achter hun
rug om, maar kom je wel verder..
Plus dat ze dan misschien inzien dat het wèl nodig is?

ik moest ook van mijn mentor en andere leraren naar een vertrouwingspersoon gaan, zij begon dus gelijk na het 2e gesprek zo van ja je moet het wel je ouders vertellen hoor!
de volgende keren daarna vroeg ze het ik zei altijd 'nee ben ut vergeten' later wilde zei mijn moeder bellen om een afspraak te maken voor een gesprek met mij m'n moeder en die vrouw. maar ik had gezegd dat ik mijn moeder zelf wel zou vertellen.
dat heb ik dus nooit gedaaan..
later werd ik soms uit de klas geroepen omdat ik weer naar die vrouw moest, maar ik ging gewoon niet meer omdat ze perse wilde dat ik het vertelde aan mijn ouders en dat wilde ik nie...
toen ben ik rr nooit meer naar toe geweest :)

hmmmjah, mnouja, ik zeg zo weinig mogenlijk, meestal zeg ik: ik voel me niet lekker, ik ben sago, ik heb hoofdpijn, ik heb dit ik heb dat, vandaar dat ze het misschien ook niet erg begrijpen:confused:...

laatst heb ik het er wat beter met mijn moeder over gehad en ze snapt nu ook beter waarom de psych in zicht komt...
mijn vader daarintegen snapt het niet zo goed, hij is wat ouderwetser denk ik, vroeger moest alles binnen een familie blijven en alles moest er goed en fijn uitzien aan de buitenkant, want anders zouden de buren wel eens kunnen gaan klagen...
Maarja, wat geef ik erom, ik wil niet meer zo leven zoals ik opt moment doe i guess...

Ik ben bij een praatgroep geweest, maar dat was in antwerpen dus ik had mijn ouders nodig om er heen te komen. Dus ja, mijn ouders moesten het wel weten, ze moesten er voor betalen ook.
Mijn moeder vroeg ook wel eens wat we dan gedaan hadden, maar ik vertel niet alles, dat was tussen mij en de anderen.

toen de problemen op mn 14e begonnen heb ik mijn ouders niets verteld. Ben toen met de counselor van de school gaan praten. Die heeft mij later naar bureau jeugdzorg doorverwezen. Mijn ouders wisten nog steeds niets. Op een gegeven moment ging het zo slecht dat ik geprobeerd heb er een eind aan te maken. Wilde het toen nog steeds niet zeggen, maar er kwam ineens een opname aan..

Ik was het niet van plan, maar de huisarts verwees me door naar een psychologe en daar krijgen mijn ouders wel afschriften van thuis.. Ik durfde niet mijn echte probleem (anorexia) te vertellen dus heb ik maar een vaag verhaal over dat ik me al een tijd heel depressief voelde en niet wist waarom, zoiets.
En mijn ouders waren heel lief en allemaal knuffelen enzo.. en toen voelde ik me zoooo schuldig..

Ik heb bijna 2 jaar met vertrouwenspersonen op school gepraat en via hun bij het riagg gekomen.Mijn ouders wisten wel van het riagg vanwege post waarom enzo begrepen hun toch niet.
Vertrouwens personen heeft ze niet van geweten totdat het in maart fout ging met me en ik in het zieknhuis belande.
Maar als het aan mij had gelegen zouden mijn ouders nog steeds niks geweten hebben ze begrijpen het toch niet.