wederopstanding ook symbolisch?
 

Ik las net een stukje over Pasen op internet en ineens viel me iets op:

Jezus is gekruisigd om de zonden van de mens op zich te nemen en ervoor te sterven. Maar kort daarna stond hij weer op.

Ik weet niet of het zo bedoeld is, maar dat lijkt me aardig symbolisch voor het feit dat mensen altijd maar zeggen dat ze zullen verbeteren maar dan toch weer ten prooi vallen aan hun eigen zwakheden..

wat zeggen jullie ervan? te ver gezocht cker? :rolleyes: :D

jupz
paulus schrijft daarover dat de opstanding letterlijk is gebeurd en dat hij meer dan 500 mensen kan nioemen waarvan het meerendeel toendertijd nog leefde

natuurlijk zit er ook een symbolische waarde achter dat de dood en de zonde overwonnen is

meestal worden fouten met iets negatiefs in verband gebracht dus leven dood leven is precies het tegenover gestelde

het is in zoverre symobolisch en echt dat Jezus weer naar God kon gaan.
iedereen staat op. maar niet iedereen gaat direct naar god.

Ik bedoelde dus dat de symboliek was dat hij dood ging en daarmee gestraft werd voor de zondes van alle mensen. Maar daarna stond hij weer op, waarmee hij zijn offer teniet deed.

...waarmee hij zijn offer vervolmaakte

leg uit plz... ik kan me moeilijk voorstellen dat je bedoelt dat naar de hemel gaan een offer is...

Aangezien hij de zoon van God is kon hij niet in de macht van de dood blijven maar overwon die.

De zonde is afgedaan omdat Jezus gestorven (en dus gestraft) is, maar juist als beeld van overwinning word hij weer opgewekt

:confused: ik heb nog nooit gehoord van de dood overwinnen... ik snap trouwens niet waarom hij eerst weer tot leven moest komen om naar de hemel te kunnen, wat zegt de bijbel daar eigenlijk over?

De dood werd gezien als het ultime kwaad, Jezus overwon dit kwaad door zelf dood te gaan en weer levend te worden. Hieruit blijkt zijn goddelijkheid en almachtigheid.

Daar heb ik echt nog nooit van gehoord...

Ik snap 't trouwens ook niet, iedereen wou toch juist naar de hemel uiteindelijk, de dood betekende de hemel... het ultieme kwaad was 't volgens mij niet hoor :confused:

Christelijke mythe, en de symbolische waarde van de bijbel. En meer dan symboliek is het ook allemaal niet volgens mij.
En de dood betekende in de tijd van Jezus niet de hemel, omdat die interpretatie van het christendom pas een paar eeuwen later bedacht werdt. In de tijd van Jezus bestond het christelijk geloof nog niet, en was de dood een mysterie. Het christendom was in het begin dan ook een mysteriegodsdienst.

De wederopstanding moest wel gebeuren ... het doel van Jezus kon niet tot stand zijn gekomen moest er een lijk geweest zijn.
Even proberen uit te leggen...

Alles draait om het doorbreken van het zondebokmechanisme. Eeuwenlang al steunen "primitieve" culturen (ook de onze) op dat principe. Als de orde verstoort wordt, moet er altijd iemand sneuvelen om zogezegd de orde terug te brengen. Dit is echter maar een schijnoplossing, want als je lijken begraaft blijven ze in de cultuur voortleven, en kom je terecht in een spiraal van geweld. Je moet eens het passieverhaal naast de Antigone van Sophocles leggen. Daar kan je ook zien dat Kreon de primitieve, decesieve oplossing kiest: de orde is verstoort, dus we hebben een slachtoffer nodig om de orde terug te brengen: Polyneikes. Antigonae weigert hierin mee te gaan, en wil het zwart-witdenken van Kreon niet aanvaarden.
Zo ook wilde Jezus het diepste van de cultuur blootleggen, hij heeft zichzelf opgeofferd om het zondebokmechanisme aan de mensheid te tonen.
Stel dat na zijn dood, hij gewoon begraven zou geworden zijn, dan zouden de mensen niet doorgehad hebben dat hij zichzelf opgeofferd heeft, maar zou hij gewoon één van de zovele zondebokken geworden zijn.

Het is moeilijk om zo'n theorie in enkele woorden uit te leggen, maar voor de mensen die echt geïnteresseerd zijn, ik heb een werkje liggen over der Tolle Mensch van Nietzsche in verband met Jezus, helemaal in de sfeer van het zondebokmechanisme.
(je moet hier ergens privéberichtjes mee kunnen zenden, dus degene die willen, doe gerust)

Nog iets:

over dat doodgaan, dat dat het ultieme kwaad is, en dat de hemel ook doodgaan is...

Eigenlijk mag je het niet vanuit die visie bekijken.
Jezus (en zo ook de joden) streven naar de imanentie van God, en Jezus is daarin geslaagd.
De imanentie van god betekent het inwonen van God op de wereld, maar eigenlijk nog sterker: het inwonen van God in jezelf. En als god zelf in je woont, waarom zou je dan nog te vrezen hebben van de dood?
Dus de Hemel is niet echt een plaats van doden, het is veeleer een plaats van verderleven.

Was dat in de Joodse traditie in de tijd van Jezus ook al dan? In elk geval is dat idee van het 'joodse christendom' door Paulus behoorlijk veranderd.

In de hemel ben je niet dood maar leef je voor eeuwig. En dat kan alleen als je je 'aardse' leven achter je laat (dus doodgaan). We hebben dus te maken met twee definities van Dood. De eerste (voor Jezus stierf) van het kwaad en het einde van je leven. De tweede is nadat die dood (dus het kwaad) is overwonnen door Jezus ( dus toen hij stief in de eerste manier). Je gaat dus lichamelijk nog wel dood, maar in feite zal je daarna voor eeuwig leven .
De wederopstanding is ook nodig om te laten zien wie het laatste woord heeft (God dus en niet het kwaad).
En hoe dit kwaad nu in de eerste instantie is gekomen (en dus ook de eerste vorm van dood) verwijs ik u door naar Genesis 3

In de joofdese traditie werd er gewoon het einde van je bestaan aangenomen
rond 300-400 AD is er het hemel ingeslopen.

die vraag van of dat in de joodse traditie ook zo was

één van de kernpunten is juist het streven naar de immanentie van God

Jezus heeft het gewoon verinnerlijkt

Dus in het jodendom van rond het jaar 0 was de dood gewoon het einde van het bestaan? Het Christendom legte de nadruk op een leven na de dood, vandaar dat het ook een mysteriegodsdienst genoemt werdt. De dood was het grootste mysterie van het leven en weerspiegeld het ultime kwaad.
Of: Na de dood berijkte men de immanentie met god. En men was dus niet bang om te sterven?

Het algemene beeld van de dood rond het jaar 0 is de eerste beschrijving. Maar hoe dachten de Joden dan over de dood?

zoals ik al schreef.
gewoon niets meer.
Je leven is hier en nu en nu moet je met God wandelen.
in het oude testament wordt er ook niets over een hemel gezegd.

En toch word er over een opstanding van rechtvaardige en onrechtvaardige gesproken.
EN over 144000 die losgekocht zijn van de aarde om samen met Jezus te gaan regeren!

In openbaringen ja.
en die hadden de discipelen nog niet

de dood heeft niet meer het laatste woord