monist/dualist
 

monist of dualist? waarom?

wat bedoel je met monist of dualist? Verklaar je nader.

inderdaad ik snap ook niet waar je het nu over hebt.

of de wereld enkelvoudig of tweeledig is.

Dus is er goed en kwaad, of bestaat die tegenstelling niet, is er één harmonisch evenwicht.
Is er verleden en toekomst, of is er slechts tijd
Is er het geestelijke en het lichamelijke, of is dat hetzelfde?

monist. :)

waarom?
De wereld is naar mijn mening 1 groot geheel zonder scheiding, maar in elkaar geweven als een tapijt.

Dan ben ik een monist,alles is 2delig en heeft meerdere eigenschappen.
zoals god bijvoorbeeld,ik geloof in de god en de godin,maar eigelijk zijn het 2 kanten/eigenschappen van de ene. :)

Monist


alles heeft meerdere kanten, maar alles vloeit voort uit een en het zelfde

"the more things change, the more they stay the same"

Ik zie eerlijk gezegd het nut er niet zo van om je vast te zetten op een term... monist, dualist, wat boeit dat nou :confused:

ja dat is zo, maarja als je toch moet kiezen? en bij mij staat een idee nooi vast, alles is altijd verwerpbaar

Je kunt dus op verschillende manieren naar de werkelijkheid kijken.

Volgens mij moet je het de ene keer zus bekijken, de andere keer zo. De ene keer zijn man en vrouw één gezin, bijv. als je ze een huis moet verkopen. De andere keer 2 personen, bijv. als je met de een gaat voetballen en met de ander dansen.

De ene keer wil je het verschil tussen de noord-nederlandse dialecten uitleggen (boven en onder de grote rivieren), dan hanteer je de 2-deling, zie je Nederland dualistisch. De andere keer is het weer belangrijk dat die 2 delen één land zijn. Bijvoorbeeld als er verkiezingen voor de 2e kamer zijn.

De ene keer beleef je jezelf als "ik", als jezelf, de andere keer uit een goed deel en een slecht deel.

De waarheid heeft dus 2 kanten als je het zo bekijkt. Waarom dan je gezichtshoek beperken, vraag ik me af? Die 2 kanten vullen elkaar aan. Als de 2 kanten van één munt, zeggen ze.

Wat dus ook een idee is wat je kan verwerpen, is: dat je moet kiezen en maar 1 kant zien van deze 2 mogelijkheden.

Ik ga 'Zen en de kunst van het motoronderhoud' nog eens lezen; daarin wordt een erg interessante en heldere kijk op dat klassieke dualisme beschreven.
Wie het boek ook heeft gelezen mag er wat mij betreft wel wat over vertellen hier want voor mij is het weer te lang geleden.

allebei waar hangt van alle perspectieven af die er mogelijk kunnen zijn.

Er bestaat alleen goed en kwaad in de perceptie van mensen.

In de topic: geweten hier in F & L staat een interessante discussie over of niet alleen mensen, maar ook dieren zo'n besef van goed en kwaad hebben. Hierin druk je je wat voorzichtiger uit, geloof ik?

Je hebt gelijk, in dat andere topic zeg ik dat het zeer sterk verweven is met de eigen persoon terwijl ik dat hier niet zeg. Ik denk dat ik uiteindelijk toch kies voor de visie die ik in dat andere topic verdedig, omdat er namelijk wel zoiets is als (vrijwel) objectief bepaalbaar goed en kwaad, namelijk datgene wat (vrijwel) unaniem door elk mens als goed of kwaad wordt gezien. Natuurlijk is het dan nog steeds niet 'echt' objectief goed of kwaad, maar het benadert het wel ontzettend dicht.

Allemaal leuk en wel, maar we zitten hier op een filosofieforum.

En in de filosofie zijn de termen monisme en dualisme, mits niet nader gespecificeerd, vrij duidelijk gespecificeerd als termen met betrekking tot het lichaam/geest probleem.

d.w.z.

Dualisme -> Er is zowel een lichaam, als een geest (of: zowel een fysieke als een mentale realiteit) dat een bestaan los van dit lichaam heeft. -> Descartes, Kant, eigenlijk het gros van alle filosofen tot ergens in de 18e/19e eeuw.

Monisme -> Slechts een van {lichaam, geest} bestaat, dus hetzij materialisme (alleen lichaam), hetzij idealisme (alleen geest)

Materialisme -> Alleen de fysieke realiteit is echt, bewustzijn e.d. zijn zij-effecten van fysieke/neurologische processen, er is geen 'ziel' of zo los van het lichaam. -> Hobbes, en de meeste moderne filosofen.

Idealisme -> Alleen de mentale realiteit (onze waarnemingen) is echt, de fysieke wereld heeft geen eigenlijk bestaan maar bestaat alleen als een model dat volgt uit extrapolaties van onze waarnemingen.
Plato wordt o.a. als idealist gezien, maar zijn idealisme (waarin o.a. de ideeënwereld een belangrijke rol speelt) verschilde toch aanzienlijk van wat wij er onder verstaan.

De termen materialisme en idealisme zijn in deze kwestie nmm vrij ongelukkig gekozen, omdat ze in het dagelijks leven heel andere dingen betekenen. Maar ja, die termen zijn nou eenmaal zo afgesproken, en daar moet je ook maar mee leven.

--

Zelf neig ik meer en meer naar materialisme, heb mezelf echter wel een tijd lang als dualist gezien, ben er eigenlijk nog niet helemaal uit.

Toch ben ik van mening dat er zelfs voor idealisme redelijk wat valt te zeggen, het lijkt alleen zo bizar dat de meeste mensen het direct afschrijven.

--

Verder kun je inderdaad de termen 'monisme' en 'dualisme' op elke situatie die denkbaar is toepassen (goed en kwaad, en wat er verder allemaal nog al genoemd was hier). Echter, het lijkt mij vrij onwaarschijnlijk dat iemand op al deze gebieden monist, of op al deze gebieden dualist, is. Niet echt een discussie waard dus.

Precies. Definiëren. Net zulk gelul als polariteit dus. :D

In dat geval als je de termen deze betekenis geeft, kies ik voor dualisme: een fysieke en een geestelijke realiteit.

Filosofie zonder definities staat voor mij gelijk aan een beetje wazig in het rond lullen.

Ik ben het vaak zat tegengekomen, dat mensen volkomen langs elkaar heen praatten in een discussie, gewoonweg omdat ze elk een andere definitie van het onderwerp in gedachten hadden, zonder dit zelf door te hebben.

Ik neig toch het meest naar het idealisme, omdat ik er van overtuigd ben dat de fysieke werkelijkheid (en dus materie) helemaal niet zo vaststaand is, maar onderhevig is aan onze eigen waarnemingen en de werking van onze geest. Het feit dat sommige mensen geesten beweren te zien, maar andere deze niet kunnen waarnemen komt volgens mij ook hieruit voort. Onze geest maakt onze persoonlijke fysieke realiteit om ons heen, die voor het grootste deel overeenkomt met de fysieke realiteit van een ander persoon, maar als je nader gaat kijken ook grote verschillen bedraagd.

Geen van beide.
Monistisch gaat ervanuit dat het kwaad en het Goede uit een bron komen.
Dat gaat niet ivm bijv de tekst "God is liefde, in hem is geheel geen duisternis"

Dualistisch gaat ervanuit dat er 2 verschillende machten zijn en die strijd leveren en in evenwicht zijn.
Ook dat geloof ik niet aangezien "het slechte" allang overwonnen is, en dus verloren heeft.
Toch komt daar nog het kwaad vandaan zolang "het goede" dat toestaat.

Everdarkgreen, wat is een mentale realiteit precies? Zijn dat alleen gedachten?

Als dat gedachten zijn ben ik een dualist, anders weet ik het niet zeker. Als je gelooft dat de mentale en de fysieke realiteit uit dezelfde bron voortkomen, alleen op een gegeven moment op de een of andere manier gesplitst zijn, ben je dat een monist?