goed gevoel bij eenzaamheid
 

Als ik vrienden (van vroeger) of kennissen tegenkom, dan probeer ik ze steeds te ontwijken.
Ik ben niet zeer sociaal, ik hou me liever terzijde. Ik hou niet van contacten leggen, ik hou niet van praten.
Het liefst ben ik alleen, en het rare eraan is, is dat ik me daar zeer goed bij voel.
Als ik babbel met mensen (en soms is dat geen probleem), voel ik me onzeker en achteraf soms zelfs schuldig, ik begin mezelf allerlei vragen te stellen, ik denk veel te veel na. Ik walg soms van groepen mensen die gaan feesten.
Ik heb een vriend en enkel met hem wil ik verder, aan anderen heb ik helemaal niets.

Is er iemand die dit herkent?

Mja, het lijkt me ook niet echt erg of zo. Het is toch niet raar als je graag alleen bent, of wel? Pas als je je er zelf niet goed bij voelt, of als het een probleem voor je wordt.

Misschien probeer je jezelf te beschermen door je afzijdig te houden, zodat je je ook niet zo onzeker hoeft te voelen. Je kan geen fouten maken als je niet eens op het feest bent, toch? Zoiets... Begrijp je wat ik bedoel?

Ik heb er zelf ook wel last van, hoor, maar ik ben gewoon heel erg op mijn vrijheid en zo gesteld, ik moet gewoon af en toe een uurtje me op mijn kamer opsluiten;)

En wat als je vriend het uitmaakt? Dan is er dus niemand meer.
Ik vraag me af hoe groot de kans word dat je hem gaat verstikken als je alleen met hem omgaat. Je maakt tenslotte niets mee met andere vrienden/vriendinnen.

Jouw onzekerheid is geen reden om andere mensen helemaal buiten te sluiten. Sterker nog, het is juist reden om meer met mensen om te gaan. Hoe meer je je afsluit, hoe schuwer je wordt, hoe moeilijker het word om weer vrienden te maken als je niet meer zo onzeker bent.
Je hoeft trouwens geen feestbeesten als vrienden te hebben. Er zijn genoeg mensen die niet van zuipen en skihut muziek houden.

Maar met een persoon omgaan lijkt nu een goed idee maar na een tijdje ondervind je de nadelen. Probeer dan maar eens weer nieuwe vrienden te vinden.

Daar ben ik het helemaal mee eens, je hoeft niet perse uit te gaan met die vrienden of kenissen of zoiets, maar misschien kan je wel gewoon contact met hun proberen te onderhouden. Want wat als idd je vriendje het uit maakt en jij hebt eigenlijk als het ware het contact met anderen mensen verbroken, dan blijf je alleen over. Het is helemaal niet erg als je wat vaker alleen wil zijn dan sommigen anderen mensen, maar probeer gewoon wel met mensen te praten, bij mensen langs te gaan of iets dergelijks, want anders ga je, je misschien op een gegeven moment wel eenzaam voelen.

Vind je het gek. De trieste breezercultuur van tegenwoordig zijn gewoon om te janken. Dat terzijde, maar niet offtopic.

Heel herkenbaar, alleen behalve die vriend :)
Dus ik heb eigenlijk niemand verder.
Soms voel ik me daar heel rottig om, maar soms ben ik er ook blij om.
Ik laat mensen ook liever niet te dicht bij komen, maar ook weer wel. Alleen ik vind ze toch niet betrouwbaar genoeg, of ik vind dat ik zelf niet goed genoeg voor iemand ben.

Ik kan me voorstellen dat als je dan een vriend hebt je verder al eigenlijk geen behoefte meer hebt aan andere mensen.

Toch zou ik niet te afstandelijk doen, want dan zou het inderdaad wel net kunnen eindigen als mij.
En dan word je alleen maar eenzamer en alleener (hoe schrijf je dat laatste eigenlijk? :S) En dat is ook niet leuk na een lange tijd hoor. Soms wel..maar toch ook echt soms niet..

Dat herken ik helemaal. Ik heb alleen ook nog eens geen vriend.

Ik herken het, inclusief vriend. ;)

Bedenk je wel dat tussen vrienden en vijanden een heel groot grijs gebied zit. Mensen hoeven niet per se je beste vriend te zijn, je kunt ook gewoon mensen hebben waar je je wat meer bij op je gemak voelt en met wie je, als je daar behoefte aan hebt, kunt praten, stadten, sporten, studeren, samen werken, enz. En idd, er zijn genoeg mensen die niet van zuipen en skihut muziek houden. Ik denk zelfs dat er (veel) meer mensen zijn 'zoals jij' dan je denkt, zelfs in je directe omgeving.

Jawel.

Ik heb soms alleen idee dat ik sommige begrippen niet echt begrijp. Dat bedoel ik niet triest ofzo, maar ik heb en had vroeger echt het gevoel dat ik sommige dingen niet zo begreep als anderen.
Ik weenie ligt het aan mij? Waarom moet ik het precies zo weten? Ben ik de enige die telkens met dit soort vragen zit? Ben ik zo kinderlijk/naief/dom dat ik het gewoon niet wil begrijpen??
Over het algemeen kom ik er wel uit, of ik laat die gedachten gewoon rusten. Dan ga ik er maar weer vanuit wat anderen waarschijnlijk van mij verwachten.

Vrienden
feest
plezier
vriendschap
kennissen.
Eenzaamheid?

Waarom wordt er zo vaak zo simpel over gedaan, het is heel ingewikkeld alleen het gaat meestal vanzelf allemaal.
Ik probeer het wel, en zo super ingewikkeld is het niet altijd, soms moet je ook gewoon schijt hebben. (ivm schuld gevoel)
... 1 iemand kan misschien genoeg zijn. Die ken je tenminste, je kent zijn/haar regels. Je hebt controle. Je weet dat je wat terug krijgt als je wat geeft, of je ontvangt zelfs zonder dat je geeft. Kan je dat ook van anderen verwachten? ... Misschien niet, dus waarom energie aan verspillen?

Maar ik probeer wel, alleen vaak met lichte tegenzin, en onderliggende moedeloosheid, waar ik altijd overheen moet. (ofzo?? :confused: ) Schijnt onzekerheid te heten ofzo? :rolleyes: :confused:

Nee helemaal niet eigenlijk...
Ik hou er juist van 'onder de mensen te zijn', ik voel me het gelukkigst als ik bij mn vrienden/vriendinnen ofzo ben/mensen waar ik goed mee kan opschieten. Ook vind ik het leuk nieuwe contacten te leggen.
Toch heb ik zo nu en dan momenten dat ik even alleen wil zijn, dat ik geen mensen om me heen wil hebben. Maargoed, ik denk dat iedereen dat wel eens heeft. De 1 meer dan de ander en bij jou is het dus waarschijnlijk wat meer. Tsja. Iedereen is anders zeg ik dan:)