problemen
 

hey allemaal

ik heb eigelijk best wel een probleem. de laatste tijd voel ik me depressief en kan ik nauwelijks nog van dingen in het leven genieten waar ik voorheen wel van genoot. ik voel me hopeloos, heb eigelijk een hekel aan mezelf en heb dit al best wel een tijdje, maar telkens lijkt het alleen maar erger te worden.

als ik op school ben of bij vrienden, doe ik me gewoon normaal voor alsof ik gelukkig ben, terwijl ik van binnen-in juist heel verdrietig ben.

de laatste tijd is de situatie thuis ook nog al eens uit de hand gelopen dat me vader en ik elkaar letterlijk aanvloge en dat we nogal boos waren. dat is gelukkig nu niet zo, en normaal gesproke kunne we altijd heel goed over dingen praten.
als ik me echter kwaad voel of ik heb een rotgevoel dan laat ik dit anderen niet echt merken en keert die woede zich naar binnen, naar mezelf en verwond ik mezelf.

ik zat laatst wat op internet te surfen en kwam erachter dat dergelijk gedrag automutilatie heet ofwel zelfbeschadiging. maar nu durf ik het tegen niemand te vertellen, ik wil er wel over praten met anderen, het voelt alsof ik een deel van mezelf verborgen houdt. daarbijheb ik ook zowat dagelijks gedachten aan de dood, zelfmoordgedachten. ik sta ermee op en ga er mee naar bed. ik vraag me af waar deze innerlijke puinhoop in mij allemaal vandaan komt.

ik heb al best wel wat meegemaakt in me leven, zo ben ik mijn moeder verloren aan kanker 7 jaar geleden en ben ik sinds kort verhuist en ik voel me in de nieuwe buurt helemaal niet thuis, terwijl ik in de oude buurt zoveel goede herinneringen heb en ik verlang dan ook naar het oude huis, alles weer bij het oude. ook om het verlies van mijn moeder moet ik nog vaak huilen en de laatste tijd weet ik het echt niet meer...

ik heb het nog met niemand besproken.. over mijn zelfmoordgedachten, automutilatie en depressie. ben ik de enige met dergelijke problemen en hoe kom ik hier uit want het lijkt een vicieuze cirkel, een gat waar ik steeds dieper in gezogen wordt... moetik hulp gaan zoeken? hoe moet ik erover praten..

groetjes, tom

Zoek in je omgeving iemand die je vertrouwt. Vind je die niet, dan ga je naar je huisarts en leg je het uit. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen.

wat erg voor je allemaal
tis niet slim om dit allemaal voor jezelf te houden praat er een xtje met vrienden over, je hoeft niet meteen alles te vertellen
je kan ook contact opnemen met de jeugdzorg (kan via het jip) of ga naar je huisarts
maar doe in ieder geval iets en blijf hier niet mee rond lopen
ik herken je hele verhaal en als je een xtje wil pmen of mailen mag dat altijd, maar ik kan niet meer dan luisteren en je steunen
in ieder geval sterkte

:( ik voel me ook zo. moedeloos, rusteloos, hopeloos.
ik heb nergens lol meer in, wou soms dat ik iemand anders was.
maar ik weet niet of ik er een reden voor heb.
ik ben een tijdje in (chakra) therapie geweest, maar het heeft me niet veel geholpen, omdat ik halverwege ben gestopt.
jezelf verwonden doe je denk ik omdat je onbewust aandacht wilt, je wil dat mensen zien dat het slecht met je gaat, dat ze je helpen. maar dat is dus NIET de manier.
praten helpt altijd, met iemand waarvan je weet dat ie geinteresseerd is, dus geen vage vriend.
nou ja, ik weet het ook niet. wist ik t maar...
en sterkte :)

waarom zoeken jullie de dokter niet op, dan hoeven jullie ouders het niet te weten. dan kan de dokter bepalen in welke maten jullie het hebben en kan in overleg wel of geen ouders er bij moeten worden betrokken.

greotejes chretienne

ik had precies hetzelfde gevoel, ongeveer 3 a 4 jaar lang. Wou niks doen, haatte mezelf, automutilatie, zelfmoordgedachten. Het ging steeds verder en verder. Er waren maar een paar mensen die ervan wisten en die kende ik ook alleen via internet, dus veranderde er niks aan de situatie. Uiteindelijk moest ik het vertellen aan mijn ouders of in elk geval ter attentie bij hun brengen. Daarna ging alles heel snel van huisarts - > riagg -> verdere prof hulp...zo ben ik uit de cirkel gekomen, zit er nu weer halverwege in, maar...jah

Advies: Maak afspraak bij huisarts, voordat je helemaal geen uitwegen meer wil/kan zien

en dan zegt de dokter: minder werken, leuke dingen doen, gezond eten, vroeg slapen. nee bedankt.
en ik wil er niemand mee lastig vallen, dan heb ik helemaal t gevoel dat ik overdrijf ofzo.

of hij zegt: Dit kan ik niet zomaar oplossen...ik zal een afspraak bij het riagg voor je regelen

ik denk eerder zoiets
ben zelf ook naar de huisarts geweest toen en die heeft me meteen doorverwezen

ik herken veel dingen, vooral je gevoelens.
degene die op mn werk personeelszaken regelt had een vermoeden dat het niet goed gaat... en nu moet ik zo met haar praten... ik zal je laten weten of zoiets bevalt :) misschien dan een aanrader om het eens te proberen

liefs, wen

Een psycholoog heeft mij niet geholpen, maar het is vrijwel je enige optie als je er niet over kan/wil praten met vrienden. Misschien helpt het, misschien niet. Zo niet, dan kan je misschien beter gaan nadenken over pilletjes. Maar daar heb ik verder geen ervaring mee.

Ik herken het gevoel van nergens lol in hebben, daar zit ik zelf ook vaak mee. Misschien is verandering wel wat je nodig hebt. En dan bedoel ik niet een vakantie ofzo, dat is slechts een middel om je doel te bereiken. Doel = namelijk; nieuwe gezichten in je leven, nieuwe mensen leren kennen. Als je maar genoeg van iemand anders houdt, wil je zelf ook blijven leven.

Wat mij trouwens ook door het leven sleept is muziek. Muziek, muziek, muziek. :D Mijn grote geliefde, mama, papa, mentor, psycholoog, alles. Dus als je dat nog niet hebt geprobeerd, it's worth a try my friend. Succes ermee.

Hoi Tom,

het kan erg opluchten om je verhaal met iemand te delen. Je kunt proberen of je iemand uit je omgeving vertrouwt. Maar je hebt kans dat die persoon niet weet wat ie ermee aanmoet.

Met een professioneel iemand praten kan ook helpen. Ik vind het zelf wel belangrijk dat je iemand zoekt die je echt ligt, en een werkwijze heeft die je prettig vindt.

Ik herken jouw gevoelens heel erg en ben ook naar een psychologe gegaan. Mijn psychologe doet alles mbv onderwerpjes. In het begin was dit erg prettig want we konden alles apart behandelen. Nu heb ik het gevoel dat er meer is. Die onderwerpjes zijn opgelost maar mn gevoel is nog steeds klote. Dus we gaan nu samen iets anders bedenken.

Je moet het zelf willen, je verhaal willen doen. Er zelf achter staan.

Tot zover over hulp zoeken.

Je bent zeker niet de enige met dit soort gevoelens/problemen. Soms komt dat gevoel vanzelf maar meestal zijn er ook wel oorzaken aan te wijzen. Dat je je moeder verloren bent en vaak ruzie hebt met je vader, daar word je niet vrolijk van...dat je je dus rot voelt is heel logisch. En dat mag ook. Je hoeft je echt niet altijd groot te houden.

Veel sterkte ermee.