Liever alleen, maar té jong voor alleen wonen
 

Beetje hetzelfde situatie als dat je een kindje wilt, maar dat je weet dat het gewoon nog niet kan.
Ik zou namelijk ontzettend graag uit huis willen. En ja, ik ben 16 dus dat gaat gewoon nog niet. Het is niet dat ik het hier in huis zo verschrikkelijk heb. Maar vorige week was ik een week alleen thuis met m'n broer en dat is me eigenlijk super goed bevallen. Niet zo'n troep in huis, zelf alles regelen, zelf weten wat ik kook, zelf weten wanneer ik wat doe, zelf weten of ik in rotzooi wil leven of dat ik het schoon wil hebben. Misschien is het een ontzettend puberaal iets, maar ik kijk er gewoon echt naar uit als ik ga studeren en lekker weg kan.

Vroeger droomde ik er al heel erg van om voor mezelf te zorgen, om oud te zijn en lekker (met man en kind(eren)) in een eigen huis te wonen. Toen besteedde ik er minder aandacht aan omdat ik wist dat ik het nog niet kon waarmaken. Maar vorige week is me toch best duidelijk geworden dat ik best redelijk voor mezelf kan zorgen, en dat die droom niet zo ver weg meer ligt.
Want nu m'n ouders weer thuis zijn loop ik me aan alles te irriteren en denk ik er zo vaak aan hoe ik dat zelf zou doen 'later'.

Zijn hier meer mensen die dat hebben, of toevallig mensen die het ook waar hebben gemaakt?

je hebt ook leefgroepen of ergens waar je leert op je zelf te wonen. ik woon ook al vanaf mn 17 ookal niet meer thuis en heb nu bijna een jaar een eigen huisje.

groetejhs chretienne

Nou ja, k weet niet of ik het moet leren... maar is dat ook voor 'normale' mensen? Want ik kom uit een 'normaal' gezin en ik vroeg me af of je dan wel wordt toegelaten. Want het is in principe hier wel uit te houden, maar ik zou liever weg willen

Bedenk je wel dat echt op jezelf wonen toch wel wat anders is dan een weekje zonder ouders thuis zijn.

Die projecten waar chretienne het over heeft zijn volgens mij alleen voor jongeren die echt niet meer thuis kunnen wonen.

Zolang je nog op school (school als in vmbo/havo/vwo) zit, zou ik thuis blijven wonen. En zodra je gaat studeren op jezelf gaan wonen, als je dat dan wilt. Je moet ook aan de praktische kant (geld, tijd, enz.) denken.

Tuurlijk denk ik daar ook aan. Ten eerste moet ik veel meer opgeven. Ik woon nu in een ruim huis met mooie tuin en ik zal veel meer moeten werken en ook zal het zwaarder zijn. Ook zal ooit de eenzaamheid toeslaan (het liefste zou ik met een vriendin gaan samenwonen (meisje wat ook graag uit huis wil)). Er zitten super veel nadelen aan vast en sja, ik zal ook vaak géén zin meer hebben om te koken en voor mezelf te zorgen maar toch zou ik dat ervoor over hebben.

Ja, dat dacht ik al ja.

Het ging mij er in dit topic vooral om, of meer mensen dat hebben en of er mensen zijn die het 'gewoon' geprobeerd hebben en hoe dat is afgelopen. Of alle andere ideeen (om het hier wat langer uit te houden) zijn welkom.

Vraag of je wat (meer) mag doen in het huishouden. ;) Kun je vast oefenen ed. :)

Ik was 19, toen ik het huis uitging. Mijn zusje 18. Een vriendin van mij was ik geloof 17 toen ze bij haar vriend (en zijn ouders) ging wonen en 18 toen ze op zichzelf ging wonen. Ik ken het gevoel wel, daarom ben ik toen ook op mezelf gaan wonen. ;) Wat ik in mijn andere post zei, is dan ook uit 'ervaring'.

Ik begrijp wat je zegt, ik had hetzelfde op vakantie. Tegen het einde begon het samenleven met 4 andere mensen me zo tegen te staan! Ik ga dus ook uit huis als ik ga studeren, tenminste, dat wil ik graag.

Ik heb voor de vakantie een aantal weken schoongemaakt voor m'n ouders, dat was wel voor geld, maar toch. Het punt is hier dat ik wel schoon kan gaan maken maar het is zo weer vies en zo weer een rommeltje is. Als je met z'n 4en woont dan kun je er gewoon geen controle over houden. En het motiveert ook niet om dan schoon te maken.

Had jij het gevoel ook al op je 16e?

ik herken de drang wel...
maar als ik op mezelf zou gaan wonen zou ik geen geld meer hebben voor school...
en als ik op mezelf zou gaan wonen zou ik financieel veel minder leuke dingen kunnen doen...
en als ik op mezelf ging wonen dan...

mneej kheb er voor mezelf een soort punt achter gezet dat het nu niet kan, maar ik leef in een andere situatie dan jij en daarom heb ik ook geen dergelijke tips voor je...

Ik had het gevoel toen wel, maar dacht er verder niet over na, had het te druk met andere dingen. Ik was 18 toen het heel plotseling heel erg kwam opzetten.

Ook een eigen huis wordt heel snel weer vies en rommelig, hoor, geloof mij. :D M'n vriend en ik wonen met z'n tweeën en twee katten...binnen een halve dag kan het na een grote schoonmaak weer vies en rommelig zijn. Plus dat de huizen die betaalbaar zijn voor studenten ed nou vaak ook niet echt nieuw ed zijn...ons huis is ook zonder onze spullen ed 'rommelig'. Een kamer is dan toch wat nieuwer soms, maar nadeel van een kamer is weer dat je er met meerdere mensen woont, nog meer rommel dus.

ik kom ook uit een normaal gezin ik zat toen ook op school. ik moet toegeven dat eerste is niet voor normale kinderen maar omdat mijn ouders dat niet wisten hebben ze me daar geplaats. zelfstandigheids training kan iedereen heen, maar denk wel zolang je thuis kan wonen doe dat geloof me als je niet meer terug kan dan krijg je spijt.

ik wou dat ik nog thuis kan wonen maar met mijn psygische 'ziekte'kan dat niet ik kan ook niet meer in een groep dus woon ik op me zelf ik wou dat ik een normaal gezin heb. dat heb ik niet maar als je op je zelf gaat wonen ga je jou gezin missen. ik heb nooit nest warmte gekend, wees blij dat je het hebt. dit schrijf ik niet om mijn verhaal te kunnen schrijven maar alleen om te laten zien dat je altijd nog op je zelf kan gaan wonen.


groetjes chretienne

Ik heb precies het zelfde gevoel. Het begon toen ik 15 was en m'n ouders 2 weken op vakantie gingen. Ik vond het heerlijk om alles zelf te doen, en om het huis voor mij alleen te hebben (normaal word ik altijd bij alles gestoord door m'n ouders.heel vervelend)
Maar ik weet dat het voorlopig nog niet kan omdat ik er helemaal geen geld voor heb. Pas als ik klaar ben met school ga ik werk zoeken en dan proberen of ik ergens iets voor mezelf kan vinden.
Ik weet dat het moelijk zal zijn en dat ik heel erg op m'n geld zal moeten letten, maar ik denk dat dat wel moet lukken.

Ik zal ze misschien af en toe wel gaan missen, maar als ik eerst gewoon bij ze in de buurt ga wonen kan ik er altijd heen, mocht het te zwaar worden. Ik weet niet precies wat je onder nest warmte verstaat, maar dat ik het redelijk heb thuis betekend niet dat ik zoveel warmte krijg van m'n ouders. De ene keer kan ik het beter met ze vinden dan de andere keer. M'n broer zie ik steeds minder en dat heeft onze relatie alleen maar goed gedaan. Met hem kan ik het nu goed vinden, maar hoe meer ik hem weer zie hoe slechter het weer gaat. Eerder kon ik altijd goed leven met de mindere kanten van m'n ouders, vooral omdat ik het toen vond dat het normaal was. Maar sinds een tijdje besef ik gewoon dat het ook anders kan en dat ik beter af ben zonder ze... Eigenlijk ben ik op zoek naar iets wat me echt van die 'uit huis' gedachte afhelpt. (jeetje, zelfs nu ik dit typ heb ik alweer een 'woordwisseling'.) Iemand die me kan overtuigen?

wat ik met nest warmte versta is dat ze niet aan zich zelf denken dat hun niet alleeen werken maar ook tijd voor jouw vrij maken spelletjes doen of zo iets. en dus niet werken en daarvoor kadootjes gaan kopen. wat je ook kan doen is er mee naar de dokter gaan en het erover hebben. die weten er meestal goede raad voor.

ik weet hoe je je voelt


groetejs chretienne

Dreen, als je je al ergert aan je ouders, hoe erg dacht je dat je nieuwe huisgenoten wel niet zijn? Je ouders zijn een stuk rustiger en schoner en minder aso. En ze nemen geen vreemde vriendjes mee die je onder de douche aantreft, die over de bril plassen en die jouw eten opeten.

Ik herken dit heel goed. Na 17 jaar ben ik het thuis ook wel zat! Maar ik denk dat het gewoon uitzingen wel verstandig is. Niet alleen kwets je je ouders er erg mee als je in zo'n leefgroep gaat wonen, ook weet ik niet of dat op je 16e (dus in de 'puberleeftijd') wel zo verstandig is. Je hebt nog ouders, ze zijn redelijk... ik denk dat je dat eerst maar eens moet leren waarderen.

Denk er maar eens over na.

(al begrijp ik je bijzonder goed hoor: mijn ouders zijn opruimfreaks dus ik mag nooit iets laten liggen. Nu zijn ze drie weken weg en ruim ik uit mezelf wel op. Een paar uur later dan ik de rommel maak, maar wat maakt het uit?)

zo snel zal het hopelijk niet lopen... maar ik ben het gewoon zat hier... en ik heb ff iets nodig wat me kan overtuigen om hier te blijven... maarja, dat komt wel weer hoop ik.

Bedankt allemaal!!!!!

Denk dat je dat zelf moet (leren?) inzien, een ander
kan wel argumenten ed aandragen waarom
je beter thuis kan blijven ed, maar jij moet het geloven/inzien...
Plus dat die gedachte er niet zo 1,2,3 is gekomen, of wel?

Leer (voor nu) accepteren dat het niet anders is,
en maak er wat van, want, ook al heb je niet een
hele goede band met je ouders, (en is het geen warm nest ed),
deze tijd maak je maar een keer mee.

Het klinkt misschien raar, maar ik denk idd wel dat je moet proberen ervan te profiteren dat je thuis woont..
(als je er tòch al woont... waarom niet iets ervan maken?)

Dat het nu geen warm nest is, dat het nu soms niet lekker loopt tussen jou en je ouders, betekend niet dat het altijd zo moet zijn.

Een gezinsleven is onvervangbaar, en zolang je ervan kan (moet?) 'genieten', geniet er dan ook van. :)
(beetje cliché, weet ik, maar ik kan het niet beter zeggen :o)

Euh...ze heeft wèl gelijk, hoor.

haha, geloof me, het loopt nog veel sneller. Huisgenoten, dat is de straf voor het feit dat je je ouders versmaadde!

Op jezelf gaan is veel duurder dan je denkt. Blijf nog een paar jaar thuis wonen, en spaar, dan ben je des te sneller echt op jezelf. Als je nu al vertrekt, zit je met kosten die je anders niet zou maken, en duurt het alleen maar langer voor je zelf een wasmachine, een koelkast, een gasfornuis en dergelijke hebt. ( ik noem maar een dwarsstraat) En wat te denken van een behoorlijk bed?
Nu ben je jong, en kan het je geen zak schelen dat je met ouwe zooi vertrekt, en is de vrijheid zo lokkend, dat je twintig vieze jongens op 4 gaspitten en twee wc's nog trekt, maar over een paar jaar ben je dat nog erger zat dan je nu je ouders zat bent.

Maar even constructief: jij hebt blijkbaar een beetje ruimte nodig. Dat zul je met je ouders moeten bespreken. Hoe verantwoordelijker jij je gedraagt, hoe meer vrijheid je zult krijgen. Dit proces gaat stapje voor stapje, dwarsliggen gooit je drie stappen terug op schema. Wees een modeldochter. Zelfstandig, netjes, rustig, betrouwbaar. Toon initiatief. Help mee in het huis, draai je eigen was, koop je eigen toiletspullen, neem een baantje en ga jezelf zoveel mogelijk bedruipen. Een baantje in de horeca zorgt ervoor dat je niet meer iedere avond om zes uur aan de familiedis verwacht wordt. Dat is dan vast een belangrijk patroon wat je doorbreekt.
Wordt ook administratief zefstandig, eigen paspoort, gironummer, verzekeringen. Kortom: doe alsof je al weg bent, knip nu vast alle praktische banden door. Als je als gelijke erkend wordt, zul je het thuis nog een hele tijd prima uit kunnen houden.

Mijn ouders gaan al sinds mijn 13e af en toe op vakantie zonder mij en mn broer. Mijn ouders hebben mij altijd heel vrij gelaten waardoor ik heel jong al heel zelfstandig was, dus ik zou makkelijk op mezelf kunnen wonen. Komende week zijn mijn ouders ook weer de hele week op vakantie. Inderdaad, ik vind het ook heerlijk. Als mijn ouders er zijn heb ik ook wel de vrijheid om te doen wat en wanneer en met wie ik iets wil doen. Maar toch heb je het idee dat je in de gaten wordt gehouden, en zit je aan etenstijden etc vast.

Wat dat betreft heb je veel voordelen wanneer je op kamers woont. Maar de voordelen van het thuiswonen, die je dan niet meer hebt, zie je vaak snel over het hoofd.
Op kamers gaan kost veel geld, en je hebt altijd kans om bij huisgenoten in te zitten waar je helemaal niet mee overweg kunt. Als je een gezamenlijke keuken hebt lijkt het mij bv niks als er mensen zijn die hun troep nooit opruimen. Als jij een schone keuken wilt kan jij dat opruimen. Er zijn veel studentenhuizen die er mooi en goed uitzien, maar er zijn er ook veel waar het een smerige troep is. Bij je ouders weet je waar je aan toe bent.

Ga je niet op kamers, maar wil je echt meteen een eigen huis, dan denk ik dat je nog wel even door moet sparen. Dat is niet te betalen voor een 16 jarige (tenzij jouw ouders ontzettend rijk zijn) Bovendien krijg je dan nog schoolkosten, etenskosten enz enz erbij. En denk eens aan alle spullen die je nodig hebt, alle apparatuur (koelkast, wasmachine) En aan alle huishoudelijke dingen die je moet doen? Schoonmaken, wassen, ramen lappen.

Wat dat betreft is het thuis zo slecht nog niet. Maar ik moet toegeven dat ik zelf ook graag op kamers wil. Ik doe dit jaar examen, dus hopen dat ik slaag :) Ik weet niet wanneer jij examen moet doen, maar als ik jou was zou ik wachten met op kamers gaan tot na je examen.

Ik heb geen andere reacties gelezen dus het kan goed zijn dat alles wat ik zeg al gezegd is.

Hey Dreen,

Mja, je topic loopt goed dus ik zal wel niet veel toe te voegen hebben, maar ik wou toch even zeggen dat ik jou ergens begrijp. Niet dat ik zelf al uit huis zou willen (ik verlang er wel naar, maar ben er echt nog niet aan toe, ik zou al doodgaan als er per ongeluk een spin in mijn huis zou kruipen), maar ik ken wel iemand die het graag zou willen. Zij is bijna 18 en heeft niet zo'n erg leuk gezin, ze werd vroeger veel geslagen en heeft een zusje van 16 die ook naar 5VWO gaat en veel betere punten haalt dan zij. Zij wil ook graag uit huis, maar heeft niet genoeg geld.
Ik denk sowieso niet dat ze het haalt, het is lastiger dan zij denkt, maar ik denk dat jij er eerst beter over na zou denken.
Succes!!

Niemande

Ik herken het, wilde 15 jaar lang al dolgraag weg bij mijn zusje, dat is toen een halfjaar geleden eindelijk gelukt, maar nu bij mijn vader zie ik steeds erger weer zijn negatieve kanten (op mn 12e zijn ouders gescheiden en bij moeder + zusje gaan wonen, op 15,5e naar vader terug in ander huis), hier hele jaar was hij bijna altijd weg, maar nog steeds vermijd ik hem en ben meestal het weekend zoveel mogelijk weg. Kwa schoonmaken etc. heb ik een hele tijd praktishc alles gedaan (wc schoonmaken, 3-4x per week koken, alles opruimen, afruimen, klaarzetten, alle afwassen, 2x per week het vuil buiten zetten,... etc), maar steeds als ik 1 of 2 dagen weg ben is het weer een teringzooi (die IK dus mag opruimen). Elke dag is het wel weer ongeveer raak dat mn vader doorzeurt over vanalles en nog wat, de meest idiote dingen verzint hij, en hij dringt bij alles zijn mening enzo op. Financieel gezien zou de stufi mn huur betalen, mn moeder (of vader) verzekering + studiekosten, en de rest door bijbaantjes, en kan het dus ook. Nu nog even herexamen VWO slagen (die klote staatsexamens normeren veel te streng) wat makkelijk wordt, en dan op kamerjacht (en een gesprek met mijn vader erover dan.)

Enig verschil is dat ik mn VWO dus al afgerond heb, en het dus voor mij wat makkelijker gaat, maar ook ik wil al vele jaren gewoon op mezelf / studentenhuis wonen.

Ik begrijp heel goed! Ik ben nu 17 en ik zou ook dolgraag op kamers willen wonen. Ik kan af en toe gewoon echt niet overweg met m'n ouders en dat botst dan, met als gevolg knallende ruzie. Soms zijn er ook tijden dat het hartstikke goed gaat, maar dat kan zo weer omslaan in ruzie. M'n moeder en ik zijn gewoon twee tegenpolen. Zij is heel echt een 'opruimfreak', terwijl ik juist het tegenovergestelde ben. Als ik dan bijvoorbeeld m'n kamer een keer niet heb opgeruimd flipt ze gewoon! Even voor de duidelijkheid: ik heb het absoluut niet slecht hoor thuis! Alleen zijn er af en toe periodes waarin we gewoon vet veel ruzie hebben.. en dat is gewoon klote! Ik heb laatst (in een ruzie) ook gezegd dat ik heel graag het huis uit wilde... en daar was mn moeder niet zo blij mee. Ze vond het niet leuk dat ik dat zei, omdat ik op zo'n manier liet blijken dat ik hun manier van opvoeding niet waardeerde ofzo....

Bij mij ist juist andersom. Toen m'n ouders gemerkt hadden dat het in mijn karakter zit dat ik graag zelfstandig ben, hebben ze dat in de opvoeding verwerkt. Dus dat ik uit huis wil, is misschien helemaal niet zo gek.. Alleen is het nu gewoon te vroeg.
En poesiefox, de meeste dingen die jij opnoemt had ik al voor elkaar (behalve m'n eigen was draaien en ik zorg op een andere manier dat ik niet elke avond met m'n ouders eet).

Ik heb besloten dat ik er maar gewoon mee moet leren leven, en elke kans op meer vrijheid moet pakken :)

Iedereen die gereageerd heeft: bedankt voor de goede en lieve adviezen!