Als je het thuis niet naar je zin hebt
 

Wat doe je nou als je het thuis niet meer naar je zin hebt. Het is niet dat ik het thuis haat ofzo, maar ik voel me er helemaal niet thuis.
Ik heb ook geen hekel aan mijn ouders, en mijn zusjes zijn ook het probleem niet want die zijn echt alles voor me.

Maar ik merk gewoon dat ik buiten huis een heel ander persoon ben. Niet in de zin zoals pubers zich op school helemaal uitleven en thuis dan weer enigzins in bedwang proberen te houden.
Maar op een manier waar ik mij bij andere thuis echt gelukkig voel, en bij mij thuis alleen maar ongelukkig. Het is moeilijk te beschrijven wat en hoe ik me voel als ik thuis ben. Maar zodra ik bij andere blijf logeren dan ben ik de vrolijkste jongen die er maar is. Dan maak ik de meest grappige opmerkingen en kan ik het met iedereen vinden. Dan heb ik opeens hele verhalen. Ik kan met de ouders van iedereen hele gesprekken houden en onwijs mee lachen. Ik voel me gewoon helemaal in mijn element, zolang ik maar niet thuis ben.

Is er iemand die dit misschien herkent, of iemand weet wat ik er mee moet. Ik zou heel graag willen dat ik het ook thuis leuk kan vinden en weer kan lachen met mijn ouders.
Of zou ik gewoon al zo ver ontwikkeld zijn dat ik eigenlijk uit huis zou moeten gaan. Dat alleen af en toe mijn ouders opzoeken veel beter zou zijn.

hoort dit wel hier?

Ik herken het niet bij mezelf, maar ik geloof dat mijn broer hetzelfde 'probleem' heeft..

Ik weet niet hoe je het moet oplossen en ik weet de oorzaak er van ook niet.. Ik wou alleen even zeggen dat er meer mensen zijn met dit probleem en je dus niet de enige bent..

Ja sorry hier heb je vast niets aan :)

Succes in ieder geval

x

Ik kan mezelf hier wel in herkennen...
Mijn ouders zijn gescheiden en nu woon ik met mijn broer en me moeder bij haar vriend in. Ik kan hem niet uitstaan heb altijd ruzie met hem en hij doet ook echt heel gemeen tegen mij.
En maakt ook vaak lullige opmerkingen enzo waar me moeder dan weer niks van zegt.... Ik heb echt het gevoel dat ze dat niet durft ofso tegen hem in te gaan... Maar goed door al die kleine dingen kan ik het eigenlijk helemaal niet met ze vinden. Ook niet met mijn broer we zijn echt super verschillend en hebben echt altijd ruzie dus aan hem heb ik ook niks. Maar daardoor ben ik bijna elke dag van huis in iedergeval zo vaak als ik kan. En dan kom ik bij andere thuis bijv. me vriendinnen. En als ik dan zie hoe het daar in huis aan toe gaat... voel ik me echt kut. Bij andere heb ik het dus ook dat ik anders ben echt heel vrolijk enzo... en dan kom ik thuis en ben ik weer anders. Ik zou niet weten hoe ik dit moet oplossen en dus ook niet hoe jij dat moet doen. Maar als jij nog wel met je ouders kan opschieten... kan je denk het beste met ze gaan praten. Ik zou het verder ook niej weten?!

Ik denk meer iets voor psychisch

ik dacht dat het hier meer om de relatie tussen mijn ouders en mij ging. Of de liefde en relaties uit mijn omgeving.

Het leek mij nou niet echt een psygologisch probleem ofzo

Jij bent wel een beetje uitgekeken op "thuis', heb ik zo het idee. Jullie zijn uit elkaar gegroeid. Is dat een drama? Maar om voor je eindexamen al de deur uit te gaan....da's ook weer zo drastisch als er geen ruzie is. Dus ehm, wat zeur je eigenlijk? Het is een beetje een luxe probleem, he?

ja, dat dacht ik eerst ook. Ik bestempel dingen niet zo snel als een probleem. Maar hier zit ik al zeker 2-3 jaar mee.
Het is niet dat het niet leuk is thuis. Ik voel me gewoon diep ongelukkig thuis!
En buiten huis lijkt het net alsof ik opeens open bloei.

BTW: Ik zit nu in het 2e jaar HBO elektrotechniek. Eindexamen heb ik al gehad ;).................en nee, ik ben niet hoogbegaafd en heb ook geen klassen overgeslagen. Ben gewoon vroeg leerling

Ik herken t wel ik heb vanaf m'n 16-17 (is ook vroege leerling), of wel eerder, dat ik op kamers wil omdat t gewoon niet lekker liep (vaak ruzie om niks, mezelf niet echt thuis voelen gewoon, omdat ik gewoon zelfstandiger wilde zijn).

In middels zit ik op kamers sinds ik bijna 18 ben. En t bevalt me zo wel, studentenleven enzo. En af en toe nog es naar paps en mams en ook in de zomer gewoon naar m'n ouders.

Ik herken dit heel erg. Ik heb het gevoel dat ik niet zo goed bij de rest van het gezin pas. Mijn vader, moeder en broertje doen veel dingen samen, uitjes, samen films kijken enz, maar ik heb daar geen zin in. Ik vind het niet leuk om tijd met hen door te brengen.

Ik heb ook vaak het gevoel dat het mij erg beperkt, thuis wonen. Ik ben heel anders dan zij, en ik moet me aan hen aanpassen, en me aan hun regels houden. Ik zou veel zelfstandiger kunnen zijn, als zij dat toestonden. Ik zou graag op kamers gaan, ik doe aankomend schooljaar eindexamen, en daarna ga ik ook zeker uit huis.

Het is niet zo dat er constant discussies zijn, of dat mijn ouders met opzet vervelend tegen mij doen, maar ik voel me niet thuis bij hen. Het wordt de laatste jaren steeds erger, en de laatste tijd wil ik liever niet meer zo veel thuis zijn, ik zit liever bij vriendinnen bijvoorbeeld. Ik erger me ook aan hen, aan hun gedrag, misschien komt het door mijn leeftijd maar ik denk dat ik gewoon te anders ben. Mijn broertje voelt zich wel heel erg op zijn gemak thuis, hij begrijpt mij helemaal niet. Ik weet niet precies hoe het komt, het is moeilijk te verklaren, omdat ik wel van mijn familie hou. Maar de sfeer is vaak ook niet goed bij ons, mijn ouders hebben onderling vaak ruzie, misschien dat het daardoor bij mij ook verstrekt wordt.

Als ik op mezelf zou wonen, zou ik waarschijnlijk ook geen zin hebben om mijn ouders heel vaak op te zoeken, of dat zij vaak bij mij op bezoek komen. Ik wil veel meer afstand hebben tussen hen en mij.

Maar ja, ik zou dus blij zijn als ik weg kon :)

Ik heb een hekel aan de vriend van mijn moeder,
en ik vind het naar als ik eventjes weg ben geweest, om weer thuis te komen als hij het is. Gelukkig gaat hij verhuizen binnenkort, dus dan voel ik misschien weer thuis. Maar echt fijn voel ik me er ook niet.

Ik weet hoe jij je moet voelen (denk ik). Ik voel me thuis ook anders als buiten de deur, of zelfs als er nog maar visite is. Dan leef ik helemaal op, voel ik me vrolijk, ben en doe ik vrolijk en ja, ik voel me gewoon in mn element. Tis niet dat ze thuis niet aardig voor me zijn ofzo, maar ik voel me gewoon niet lekker bij mijn ouders. Als ik alleen ben met mijn broertje gaat het prima, geen ruzie. Maar zodra een van mn ouders erbij is, ist meteen ruzie.
Ik weet echt niet wat ik hieraan kan doen, en ik heb dit topic nog niet gelezen, maar dat ga ik zo doen.
Ik denk dat je je het beste zoveel op je gemak moet proberen te voelen thuis, dus gewoon jezelf zijn. en vooral niet bang zijn voor de reacties van anderen!

Ik herken het wel een beetje. Ik kan je niet helpen of advies geven, want ben er zelf nog niet helemaal uit. Heb het ook niet altijd, maar gewoon dat als ik thuis kom echt met zo'n gevoel van: ik wil hier helemaal niet zijn (beetje lastig uit te leggen). En als ik dan bijv. bij iemand gelogeerd heb, voel k me soms best kut dat k weer naar huis moet omdat t daar dan wel gezellig is en thuis voel k me gewoon niet helemaal thuis denk ik.

Je hoeft het niet uit te leggen. Volgens mij is het precies wat ik bedoel. Als ik het zo zie ben ik lang niet de enige die dit heeft geloof ik.

Ik denk gewoon dat mijn ouders en ik niet op 1 lijn zitten ofzo.

Nou, als je er echt me zit, dan vertrek je. Jammer dan, maar je ouders en jij zijn te verschillend. Dat is helemaal niet erg, je kunt niet iedereen aardig vinden, zelfs niet je ouders. Jullie zijn ook maar bij toeval bij elkaar gekomen, je hebt ze niet uitgekozen.