Empty Inside
 

hey allemaal,

Ik plaats dit berichtje even om erachter te komen of ik de enige ben die dit heeft..

Ik was vroeger altijd vrolijk, en had een hoop vrienden.
Op school ging alles goed en zat prima in mijn vel.
Nu een jaartje later, lijkt het alsof het allemaal 1 grote droom is geweest en ben ik mezelf helemaal kwijtgeraakt.
Er is een hoop veranderd in dat jaar, ik ben met een nieuwe opleiding begonnen en mijn oude vrienden zie ik niet meer.
Op school gaat alles redelijk goed, en kan goed met mijn nieuwe klasgenoten opschieten, maar toch heb ik het gevoel dat niks goedgaat.
Ik ben nergens meer gemotiveerd voor, en doe nergens mijn best meer voor.
Ik voel me ontzettend leeg van binnen en kan nergens meer van genieten.
Laatst kreeg ik de kans om mijn droom waar te maken: Zwemmen met dolfijnen. Toen ik de vraag kreeg of ik misschien een dag mee zou willen lopen was mijn reactie ; "mwah, ik zal er nog wel even over nadenken". Ik hoorde mezelf niet eens, dit was iets waar ik jaren van had gedroomd, en dan geef ik zo'n reactie!!

Toen ik later in de trein terug zat besefte ik pas wat ik had gezegd.
maar ik baalde niet, integendeel, ik voelde helemaal niets.
De eerste paar maanden zette ik nog een masker op en deed vrolijk als ik rondom mensen was. Nu kan het me al niet eens meer schelen en ben ik 1 grote zombie geworden.
Mensen vragen me weleens waar ik met mn gedachten zit, maar daar kan ik niet eens antwoord op geven, want ik zit nergens met mijn gedachten ... mijn hart is 1 grote ballon lucht geworden het afgelopen jaar, en ik wil mijn gevoel weer terug, en weer kunnen genieten van het leven.

Een tijdje geleden ontmoette ik een ontzettend leuke jongen, hij had echt álles waar ik altijd maar van had durven dromen.
Hij kon krijgen wie hij wou, dus vroeg ik me wel eens af wat hij met mij moest, maar hij vond me gewoon leuk en ik werd knettergek op hem.
Maar .. ook als ik bij hem was, had ik een masker op.
Toch besloot ik om mn masker af te gooien en mezelf te zijn.
Nou dat heb ik geweten, hij werd me al gauw zat en ging vreemd.

Kan ik begrijpen, want niemand wil een lege, chagrijnige zombie als vriendin? :confused:
Ik ben nog steeds kapot ervan en ik weet echt niet wat ik moet doen, want zo kan het echt niet langer.
Ik maak alles kapot, en heb nergens zin meer in.
Ik ben futloos, energieloos, heb geen zin meer in dit spel.

ik wil de persoon terug die ik 12 maanden geleden was.



als iemand dit herkent .. reageer pleaz .. :(

Hmmm,

Ik herken het wel. Heb het zelf ook meegemaakt.. Ik zit me te bedenken hoe ik daar bovenop kwam, maar kan me weinig zinnigs voor de geest halen..

Ik bedoel dus..
Toen ik in die 'zombie-tijd' was, was ik me ook nergens van bewust. Kon niets me veel schelen, het ging gewoon allemaal langs me af. Op een gegeven moment zette ik iedereen tegen me af en het leek alsof ik m'n rug toekeerde naar de rest van de wereld.. Zo word je eenzamer en eenzamer en dan kan het je allemaal nog minder schelen ("Er geeft toch niemand iets om me")..
Dus het is in ieder geval belangrijk dat je contacten houdt met de buitenwreld..Met je ouders, klasgenoten.. Desnoods mensen van internet.. Als je maar contact houdt en niet vereenzaamd. want dan ben je nog verder van huis..

Maargoed om op je probleem terug te komen..
Het klinkt heel negatief maar ik denk dat het beste is om het te laten 'slijten'.. Kijk bij mij ging dat zo..
Ik voelde een tijdje helemaal 'niets' zeg maar.. En vereenzaamde op een gegeven moment ook.. Mijn vriendinnen deden veel moeite om me er bij te blijven betrekken maar ik trok me steeds meer terug.. Op een gegeven moment zag ik zefl ook in dat het zo niet langer kon. Ik trok weer naar mijn vriendinnen toe, zocht meer contact met m'n ouders.. Die laten je dan ook weer weten hoeveel ze om je geven, hoeveel ze van je houden.. Je gaat weer leuke dingen doen (Wat niet eens super speciaal hoeft te zijn).. Je krijgt dan van die momenten, dat je bijvoorbeeld met je gezinnetje aan tafel zit te eten.. Of met je ouders voor de buis hangt.. En je opeens zo'n golf van geluk door je heen krijgt..
Zo'n momenten komen er steeds meer.. En op een gegeven moment leef je in 1 grote golf van geluk ;)

Ik zeg nu niet hoe jij het zou moeten aanpakken.. Maar ik probeer uit te leggen hoe het bij mij verliep..

Zie maar wat je er mee doet :)

Succes in ieder geval..

Liefs

hai,

ik ga je een verhaal vertellen van twee kanten.
misschien word het wat ingewikkeld, en ik hoop dat ik er zelf uit ga komen, okay?

ik zat in de tweede klas van de havo, had nergens zin in, was lustenloos, werd gepest, iedereen had een hekel aan me en voelde me nix waard. jaren ervoor was ik vrolijk. ik had toen nog bepaalde dromen die ik ging vervullen. nu waren die dromen weg.. het had geen zin voor me... niks had nog zin. het leven wat achter me lag leek inderdaad één grote droom. (jeuj, het word toch niet zo ingewikkeld als ik dacht).

toen, ik ging naar klas 3havo, allemaal (bijna allemaal) nieuwe mensen. ik werd geaccepteerd. op dát moment, dat ik dat besefde, voelde ik me enerzijds gelukkig, anderzijds voelde het 'niet echt'. ik had het gevoel dat er een spel met me gespeeld werd. dat ze nu aardig deden om me later net zo hard (of harder!) weer de grond in te stampen.
dit gebeurde niet. hetgene wat een droom voor me was (dat ze me accepteerde) begon ook tot mijn hersenen door te dringen en het werd een werkelijkheid. het gevoel dat mijn leven geen zin had... wat eers voor mij reality was begon een droom te worden.
het was serieus de omgekeerde wereld. het ging niet in een keer, maar net alsof die twee vlakken (het leven is niks waard en ik word geaccepteerd, ik word gelukkig) over elkaar heenschoven. ik werd beetje bij beetje gelukkig.

tijden erna had ik weer een downe periode maar nu gaat het goed met me :) ik ben gelukkig. ik zie mijn verleden als iets waar ik op moet terugkijken op iets waar niks aan te veranderen is, wat eenmaal is gebeurd. als een droom dus.... maar eigenlijk meer dan dat. als een belangrijke boodschap.... en ik ben harder geworden :)

natuurlijk is er meer gebeurd dan het pesten, maar dan word het veel te ingewikkeld.

ik hoop dat je er enigzins wat aan hebt... en dat niet alleen het begin van mijn verhaal op het jouwe lijkt... maar ook het einde!

kus! wendy

Ik herken ook wel het een en ander in je verhaal. Vooral dat van een zombie en de leegte vanbinnen. In mijn examenjaar was ik echt de zombie van de school. Zelfs de conrector noemde mij steeds een zombie. Slapen voor/na/(soms tijdens) examens. Het boeide me allemaal niks.

Toen ging ik voor iets korter dan een jaar naar een kliniek en leek ik even te ontwaken uit de droom des levens. Alleen nu ben ik weer en is het alsof ik nooit wakker ben geworden uit de droom. Ik beleven dromen in mijn droomwereld, vaker verwijderd van de realiteit dan erdoor aangetrokken te worden.

voor de rest toch niet boeiend ofzow, dus eindig ik hierbij mijn reply (y)

ondanks dat ik wilde zeggen "dan is je ex vriend je niet waard", wat nog steeds deels klopt (vanwege dat vreemdgaan) geef ik je gelijk in:

helaas heb ik hier deels ervaring mee, en daar is niet mee te leven. Ik werd bijna meegesleurd, dan maar het afstootprincipe (mede door enkele andere omstandigheden)

ik snap wel wat je voelt... zo voel ik me altijd, al dik anderhalf jaar lang en t gaat maar niet weg.
tis dan bij mij meestal niet zo als jij t beschrijft, maar iets minder...
maar nog is het geen fijn gevoel... kweet verder niet echt wat ik (of jij) ermee moet...
kheb een tijdje geleden wel iemand leren kennen en in een korte tijd zijn we super goeie vrienden geworden, deels omdat we zo goed met elkaar kunnen praten. dat helpt mij wel een beetje.

Thanks everyone :)