Lodewijk en Esmiralda - Een kaboutersage (de duistere kanten van de kabouterpolitiek)
 

Ik vind het koel maar niet echt supermooi geschreven ofzo.
Ik ben wel benieuwd naar het vervolg.

het was ook niet echt bedoeld als literair hoogstandje hoor :D

vervolg:
_________

Op het veld voor de paleizen heeft niemand iets in de gaten van de angst die heerst aan de andere kant van de grote deuren. Overal hoor je gelach en geschreeuw, overal zie je blije gezichten. Nog geen van de kabouters heeft door dat het aantal wachters langzaam maar zeer zeker toeneemt. Ook merken ze niet dat er boodschappers passeren met gespannen gezichten. Wie zou er ook op moeten letten nu er zoveel anders te zien is?


Er is nog meer gaande dat ontsnapt aan het oog van het volk. Her en der sluipen gedaantes met donkere mantels en kappen door de massa. Ze zijn bijna onzichtbaar, maar als je goed oplet zie je hoe hun aantal toeneemt. Ze verspreiden zich over het veld en houden zich vervolgens stil. Ze lijken ergens op te wachten. Maar waarop?


De wachters zien hen niet. Ze zijn te gespannen, houden onschuldige burgers aan, controleren knapzakken en manden, niemand is veilig voor ze. Behalve zij die wellicht wel wat meer aandacht van hen hadden mogen krijgen.


Plotseling ontstaat bij een van de wachtposten een soort ruzie. Een jonge kabouter schreeuwt tegen de wachters die hem hardhandig tegen de grond gooien en hem vervolgens geboeid afvoeren.
Nu begint het veld te gonzen, de kabouters beginnen vragen te stellen. “Wat is er aan de hand?” “Wat had die jongen gedaan?” “Waarom worden er zoveel kabouters gecontroleerd?” Kortom, iedereen vroeg zich nu af wat er gaande was. De onrust groeide en daarmee ook de paniek in de ogen van wachters en paleisbewoners die achter de gordijnen neerkeken op de massa voor het paleis.


***

Esmiralda was in tranen. Ze huilde luid en jammerend. Haar ouders en hofdames stonden er wat onhandig bij te kijken, wisten niet wat ze moesten doen of zeggen om de prinses gerust te stellen.
Haar vader, koning Vladimir, liep ijsberend door de kamer. Hoe had het allemaal toch zo ver kunnen komen? Had hij dan toch de verkeerde beslissing genomen? Misschien was het huwelijk net iets teveel van het goede geweest…
Ach nee, hij wist ook wel beter. Dit huwelijk zou juist goed zijn voor zijn land. Voor beide landen. Het waren alleen die vervloekte rebellen die de hele onderneming in gevaar brachten. Hij had het een tijdje aangezien, maar nu waren ze toch te ver gegaan. Wellicht was het tijd voor hardere maatregelen, misschien moesten ze de hulp inschakelen van de Elfenbrigade.
In gedachten verliet hij de ruimte, op zoek naar koning Albert om zijn plannen te bespreken…


***

“De Elfenbrigade?” Albert keek zijn ambtsgenoot bijna verschrikt aan. “Je weet toch hoe de E.B. te werk gaat? Hun oplossingen zijn altijd gewelddadig, meedogenloos. Moeten onze landen veranderen in staten waar de angst regeert, in plaats van de wijsheid?”
Vladimir keek peinzend naar buiten voor hij de woorden van zijn vriend beantwoorde. “Natuurlijk moeten we het voorzichtig aanpakken. Het is altijd riskant in zee te gaan met de elfen. Maar deze rebellen schrikken nergens voor terug en je weet net zo goed als ik dat we niet in staat zullen zijn ze zelf hard aan te pakken. Ik neem tenminste aan dat ook jij na het Verdrag van Martoine de productie van wapens stopgezet hebt en dat je wat er na die verschrikkelijke oorlog nog over was aan wapens vernietigd hebt.
En in dat geval maken we geen enkele kans. En nu staat niet alleen de rust in het leven van onze onderdanen op het spel, maar ook het geluk van onze kinderen. En eerlijk, mijn beste, zie jij een andere oplossing?”

***

Lodewijk keek met een somber gezicht door de gordijnen naar buiten. Maanden lang al had hij gehoord dat deze dag de gelukkigste dag van zijn leven zou worden. Hij mocht hopen van niet, anders zou zijn leven wel heel ellendig worden.
Al gelijk toen zijn vader hem vertelde wat hij en koning Vladimir bedisseld hadden, was hij woedend geweest. Hoe kwam die oude gek op zo’n waanzinnig idee? Hij, trouwen met die Esmiralda? Asjeblieft zeg.
Hij had het zijn vader keer op keer duidelijk proberen te maken dat hij niet met haar wílde trouwen. Hij kende haar niet en hij wilde haar ook niet kennen. Bovendien, al was het dan vrede, in zijn ogen bleef ze de dochter van de vijand.
Maar zijn vader was onverbiddelijk geweest. Lodewijk moest zo langzamerhand eens aan het landsbelang gaan denken en niet alleen maar aan zichzelf. Het werd tijd dat hij eindelijk volwassen werd en zich ging gedragen als een kroonprins.

Beetje een rare zin. Beter is:
"verzette zich hevig. Eerst tegen de vrede en daarna tegen het huwelijk."

you're right :)

/edit heb er: Maar een groep rebellen uit het vaderland van Esmiralda geloofde niet in de vrede en verzette zich hevig tegen het huwelijk. van gemaakt

Die zin vind ik nog beter dan de mijne.

:)