De verloren kinderen
 

De maan,een eeuwige bron van heilig licht,
De houder van goed en kwaad in evenwicht.
Het enig lichtpuntje in een diep en duister bos,
Een meer waar de wolven huilen,
Een berken bast bedekt met mos.
Zo prachtig en perfect in de kille wanhoop,
Onwetend wat er op dat donkere uur rondsloop.
Horend in de verte kinderen uit een andere tijd,
De verloren klanken van verdriet en spijt.
Mishandeld door zijn gevoelens en verlangen,
Misschien voor eeuwig in dit web gevangen.
Geweven door iets groots,een kollos.
Hopend dat ik hun uit hun leiden verlos.
Smekend en vragend,overgelopen van ellende,
Zo vreselijk dat ik er vol afgrijzen van wegrende.
En kilometers verder hoorde ik hoe het geluid wegteerde.
En ik was weer eenzaam en alleen,
Net als elke andere koude nacht voorheen.

Niemand commentaar op mijn nieuwe gedicht? :(

de maan is niet echt een bron van licht.
Maar het past wel in de context.
Voor de rest is het wel mooi. Lang maar mooi

Hier ga ik over een week op reageren.

Moet je maar geduld hebben.

ik vind je rijm niet helemaal passend en je inhoud iets te ver afdwalend van wat je onderwerp moest zijn...zou dit een verhaal zijn zou het makkelijker weglezen maar als gedicht vind ik dat je teveel vergelijkingen zoekt...