Vertrouwde onzekerheid
 

Ik droom mijn tranen naar de wolken
daar zij ook uit water bestaan,
zal ik daarin ongezien blijven
en lachend verder kunnen gaan


Mijn tranen laat ik zachtjes zingen
niet harder als de klank van de wind,
en ik laat me zweven op het niets
als een blaadje dat aan een eindeloze tocht begint


Maar wat ik ook doe, met tranen
woorden of welke dingen ook meer
het bereikt allemaal toch niet zijn einddoel,
daar ik leef op onzekerheid, telkens weer


[- minder mooi vind ik, was meer om mijn gevoel te uitte -]

Ik vind de gedachte echt mooi, maar het gedicht vind ik niet zo super uitgewerkt. De eerste strofe vind ik echt goed, maar daarna vind ik het qua vorm wat minder worden: bijvoorbeeld de laatste zin van de 2e strofe vind ik wat te lang. Nog één suggestie voor de tweede zin van de laatste strofe, zelf zou ik daar 'woorden of welke dingen dan ook meer' van maken, maar dat is maar niet hoe je het mooi vind klinken. mooie titel trouwens :)!

vind telkens weer er eigenlijk wat bijhangen alsof het enkelt voor de rijm is uitgekozen...verders vind ik je gedicht goed weglezen en pakkend...