Julianna
 

Ze zat tegenover me op een houten stoel. Ze had mij haar lekkerste stoel gegeven. Ik zakte erin weg. Ik wilde wég zakken, maar ze keek me aan. Bijna dwingend, of streng zelfs.

"Lizzie, vertel het me."

Ik schudde mijn hoofd. Wat moest ik, kon ik haar vertellen? Dat ik tegen haar gelogen had toen ik zei dat ik weer normaal at? Dat ik weer twee kilo afgevallen was? Nu leek alles zo stom, niet iets waar ik vanochtend nog zo trots op was.

"Lizzie..."
"Er valt niets te vertellen."

Ze had me gebeld vanmiddag. Of we konden praten. Ze had geruchten gehoord in het dorp.
'Heb je Elizabeth gezien?'
'Ze is weer dunner geworden.'
'Het arme kind.'
Ze wilde weten of het echt waar was. Ze wilde het eerst zien. En daarna kon ik het haar vertellen. Moest ik het haar vertellen.

Als een wassen beeld zat ze op die stoel. Rechtop, statig. Net de koningin. Alleen dan bevroren. En met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

"Lizzie, alsjeblieft..."

Ik haalde mijn schouders op. Nee, ik wilde niets zeggen.

Ze stond op van haar stoel, ijsbeerde door de kamer. Bij het raam stond ze stil. Ze keek naar buiten. Het regende. Ik zag dat haar gezicht weerspiegelde in een grote waterdruppel die op de ruit terecht gekomen was en nu naar beneden gleed.

Toen draaide ze zich weer om.

"Ik ben geen psycholoog. Ik ben alleen bezorgd, ik wil je helpen."

Ik slikte. Ja, ze wilde me helpen. Dat wist ik ook wel. Iedereen wilde me helpen. Maar ik wist niet meer wat ik zelf wilde. Ik wist dat gewoon niet meer!

Ze stond naast me, hurkte en legde haar hand op mijn knie. Ik boog mijn hoofd en keek naar haar vingers, die voorzichtig mijn been streelden. Slanke vingers. Toen naar mijn handen. Mager. Knokig en blauw. Ik had het zo koud.

"Ik wil gewoon dat je weet dat ik heel veel om je geef. Ik ben je vriendin, weet je nog?"

Ik knikte. Ze was mijn vriendin. Mijn liefste. En ze had het recht om bezorgd te zijn. Zou ik dat ook niet zijn, in haar plaats? Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ik verpestte niet alleen mijn leven, maar ook dat van haar!

"Julianna?"

Ze keek me aan, vragend en hoopvol.
Ik zweeg.

Ze kwam naast me zitten, op de leuning van de grote leren stoel. Ze zakte een beetje weg. Ik moest lachen. Een klein beetje. En ik was verbaasd. Ik? Lachen? Was ik dat niet verleerd?
Ze aaide mijn haren en toen ik opkeek, zag ik dat er twee tranen over haar wangen rolden.
Ik snikte. En verborg me in haar armen.

"Julianna, het spijt me zo."
"O, Lizzie."

Met mijn hoofd tegen haar schouder aan. Haar hoofd op het mijne.
Warmte.

"Ik hou toch van je?" fluisterde ze in mijn oor.

Het regende niet meer toen we buiten liepen. Gearmd. Ik in haar lange zwarte jas. Soms stonden we stil bij een boom en zoende ik haar voorzichtig. Of zij mij. De zon weerspiegelde in de plassen op de stoep.

"Ik ook van jou," zei ik, "ik hou ook zo ontzettend veel van jou."

nice (y)

komt er nog meer?

ik vind t wel een mooi verhaal, kort maar krachtig :)
ik wil ook wel meer lezen..ja!

Nee, het is een kort verhaal dit keer. :)

mooi:) ja mooi.

*is stil*

Mooi...!! :)
Ik vind het ook heel knap dat je niet direct laat merken dat ze een relatie hebben, dat bouw je mooi en langzaam op. Hoewel je het op een gegeven moment wel doorhebt, blijft je eind verassend. (y)

Mooi. In het begin vond ik het even ingewikkeld met 'ik' en 'ze', maar later vond ik dat juist mooi. Op de een of andere manier maakt dat het minder direct, iets mystieker als het ware. Ben benieuwd naar wat er nu komt en wat er aan voorafging, maar het ziet ernaar uit dat ik dat zelf moet verzinnen...
Jammer alleen, *neemt zeur-mood aan*, van de regendruppels op haar wang. Dat doorbrak bij mij op een vervelende manier de lijn van het verhaal. Ik ging stilstaan bij waar die druppels vandaan kwamen en dat was jammer in het geheel van het verhaal.

Dat zijn, neem ik tenminste aan, toch gewoon tranen? Regendruppel is hier toch als metafoor voor tranen gebruikt of wordt ik nou gek?

En Anneee, waarom al die witregels? Ik vind het niet zo leuk staan.

Verder wel een van je betere verhalen.

Vast wel, maar dan vind ik het een ongelukkig gekozen metafoor.

Waarom? Verklaar u nader.

Omdat tranen geen regendruppels zijn, maar tranen. Het woord 'tranen' zegt veel meer en gevoeliger, iets wat in het verhaal belangrijk lijkt te zijn, wat er bedoeld wordt, vind ik. Van die regendruppels ging ik alleen maar nadenken waar die vandaan kwamen of of er toch tranen werden bedoeld; dat onderbreekt het verhaal op een vervelende manier.

aha.

Vond het wel wat hebben. Ik weet verder niet hoe Anneee het bedoelt natuurlijk.

Ik vond die regendruppels juist echt precies het goede gevoel geven. Tranen is gelijk zo cliché, zo standaard zoetsappig. Het zou de kracht hier wegnemen.
Mijn complimenten Anneee, echt een supermooi stukje!

mmmm mooi verhaal.... egt goed opgebouwt....

Dan ben je even een avond en een ochtend niet meer online... :)

Even mijn commentaar op jullie commentaar:
Regendruppels: dat zijn inderdaad tranen. De meningen zijn verdeeld, maar bij nader inzien ga ik er inderdaad toch maar tranen van maken. Omdat dat tastbaarder is.
Witregels: ik zag mijn stukje zelf als een soort film in mijn hoofd. Het is dus een soort van script. Verder dacht ik dat het zo makkelijker te lezen zou zijn, maar dat is dus niet zo?

In ieder geval bedankt! :o :)

Beetje vervelend om te lezen inderdaad. :)

ik vind die wit regels wel fijn... anders moet je je zo inspannen om dat "ze" en "ik" uit elkaar te halen. en het heeft wel wat, met die korte dialogen

Speciaal voor Krummeltje ;)


Ze zat tegenover me op een houten stoel. Ze had mij haar lekkerste stoel gegeven. Ik zakte erin weg. Ik wilde wég zakken, maar ze keek me aan. Bijna dwingend, of streng zelfs.
"Lizzie, vertel het me."
Ik schudde mijn hoofd. Wat moest ik, kon ik haar vertellen? Dat ik tegen haar gelogen had toen ik zei dat ik weer normaal at? Dat ik weer twee kilo afgevallen was? Nu leek alles zo stom, niet iets waar ik vanochtend nog zo trots op was.
"Lizzie..."
"Er valt niets te vertellen."

Ze had me gebeld vanmiddag. Of we konden praten. Ze had geruchten gehoord in het dorp.
'Heb je Elizabeth gezien?'
'Ze is weer dunner geworden.'
'Het arme kind.'
Ze wilde weten of het echt waar was. Ze wilde het eerst zien. En daarna kon ik het haar vertellen. Moest ik het haar vertellen.

Als een wassen beeld zat ze op die stoel. Rechtop, statig. Net de koningin. Alleen dan bevroren. En met een bezorgde gezichtsuitdrukking.
"Lizzie, alsjeblieft..."
Ik haalde mijn schouders op. Nee, ik wilde niets zeggen.
Ze stond op van haar stoel, ijsbeerde door de kamer. Bij het raam stond ze stil. Ze keek naar buiten. Het regende. Ik zag dat haar gezicht weerspiegelde in een grote waterdruppel die op de ruit terecht gekomen was en nu naar beneden gleed.
Toen draaide ze zich weer om.
"Ik ben geen psycholoog. Ik ben alleen bezorgd, ik wil je helpen."
Ik slikte. Ja, ze wilde me helpen. Dat wist ik ook wel. Iedereen wilde me helpen. Maar ik wist niet meer wat ik zelf wilde. Ik wist dat gewoon niet meer!
Ze stond naast me, hurkte en legde haar hand op mijn knie. Ik boog mijn hoofd en keek naar haar vingers, die voorzichtig mijn been streelden. Slanke vingers. Toen naar mijn handen. Mager. Knokig en blauw. Ik had het zo koud.
"Ik wil gewoon dat je weet dat ik heel veel om je geef. Ik ben je vriendin, weet je nog?"
Ik knikte. Ze was mijn vriendin. Mijn liefste. En ze had het recht om bezorgd te zijn. Zou ik dat ook niet zijn, in haar plaats? Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ik verpestte niet alleen mijn leven, maar ook dat van haar!
"Julianna?"
Ze keek me aan, vragend en hoopvol.
Ik zweeg.
Ze kwam naast me zitten, op de leuning van de grote leren stoel. Ze zakte een beetje weg. Ik moest lachen. Een klein beetje. En ik was verbaasd. Ik? Lachen? Was ik dat niet verleerd?
Ze aaide mijn haren en toen ik opkeek, zag ik dat er twee tranen over haar wangen rolden.
Ik snikte. En verborg me in haar armen.
"Julianna, het spijt me zo."
"O, Lizzie."
Met mijn hoofd tegen haar schouder aan. Haar hoofd op het mijne.
Warmte.
"Ik hou toch van je?" fluisterde ze in mijn oor.

Het regende niet meer toen we buiten liepen. Gearmd. Ik in haar lange zwarte jas. Soms stonden we stil bij een boom en zoende ik haar voorzichtig. Of zij mij. De zon weerspiegelde in de plassen op de stoep.
"Ik ook van jou," zei ik, "ik hou ook zo ontzettend veel van jou."



Toch nog drie witregels. Is het zo écht beter?

Ik ben vereerd.

Ik vind witregels niet slecht hoor, alleen ik vond het hier zo veel...

Mooi :)

Omdat ik schreef als een soort filmscript dus. Maar... geen dank. ;)
MoonMonkey: bedankt! :)