Hoe voelt depressiviteit?
 

Zijn er veel mensen op dit forum die depressief zijn (geweest)? Als je dat hebt meegemaakt, hoe voelt dat dan precies, is het alleen dat alles klote is, of is het meer? Hoe kom je zo ver van het gelukkig zijn af? Waardoor wordt je depressief? Heeft je karakter er veel mee te maken, of is het juist je omgeving die de belangrijkste rol speelt?

Ik weet het, het zijn veel vragen, maar ik ben geinteresseerd.

Ik denk dat er wel aardig wat mensen hier rondlopen die depressief zijn (geweest).

Hoe het voelt...? Kut. Meer dan dat...ik kan het niet omschrijven...ik voelde me mega-klote, wilde alleen zijn maar toch ook juist weer samen, ik voelde me alleen, ik voelde me dood, ik wilde dood, ik haatte mezelf, kotste van mezelf, enz. enz. enz. Waarvan je depressief wordt verschilt, het kan zoveel oorzaken hebben...bv. door dingen die je mee maakt, door hoe je met dingen omgaat, door erfelijkheid, doordat je een stofje in je herenen mist, enz. enz. enz. Hoe ik zo ver kwam...door dingen die er gebeurden, door niemand te hebben waar ik bij 'uit kon huilen' (in de figuurlijke zin van het woord), doordat ik te gesloten was, alles maar opkropte, enz. enz. enz. Mijn omgeving heeft zeker een belangrijke rol gespeelt. Ik denk dat karakter zeker een erg grote rol kan spelen. Ook bij het uit een depressie komen ed.

Veel enz. enz. enz....als alles eenvoudig was, dan was er allang DE oplossing voor verzonnen.

Beetje antwoorden waar je wat mee kan?

gewoon, je voelt je de hele dag kloterig en lullig

Jawel.

Zoek je als je depressief bent helemaal niet meer naar dingen waar je eventueel gelukkiger van zou kunnen worden?

Ik denk dat dat per persoon en per situatie zal verschillen.

Hoe ik me voelde toen ik depressief was van 10 tot 12 jaar was zo:

verdrietig
onzeker
gevoel nooit meer te zullen lachen
bang
onbelangrijk
gevoel nooit meer blij te zijn
gevoel in een uitzichtloze situatie te zitten

Ik werd gepest door mijn hele klas en ik verveelde me vreselijk doordat ik geremd werd door mijn leraren met voorwerken omdat ze niets meer te doen hadden voor me. Dit waren allebei behoorlijk heftige en ingrijpende situaties en ik ben heel depressief geweest. Uiteindelijk naar een pedagoog gegaan om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Op jiu jitsu om te zorgen dat ik niet meer in elkaar geslagen zou worden en op viool en piano om te zorgen dat ik vrolijiker zou worden

ik ben er nog steeds niet zeker van of ik depressief ben geweest.
nooit vastgesteld. heb wel bijna alle verschijnselen (gehad).
willen jullie het van mij horen... ofwel.. moet ik een poging doen te omschrijven hoe het (voor mij) voelde. ik bedoel... het was immers niet zeker of ik depressief was.

Als je het zou willen doen, graag :) .

ik vind dit eng, ik herken echt ontiegelijk veel van die gevoelens enzo

is dat erg? fout?

fout niet...
maar ik zou wel stappen ondernemen als je mijn gevoelens erg herkent.
girl, ik wil niet dat jij hetzelfde meemaakt :(

dat durf ik dus niet :( stappen ondernemen... dan weten nog meer mensen dat ik het niet zelf kan oplossen
*zucht*

en hoe het er nu uit ziet overleef ik het (denk) ik wel..

overleven?! meissie, je moet genieten.
wat heb je aan overleven... dan lijd je alleen maar heel je leven, moet je alleen maar vechten en uiteindelijk bereik je nix! maak wat van je leven.
en dat je het niet zelf aan kan is natuurlijk onzin.
want denk je dat psychologen zijn? tovenaars? komop, ze steunen je en geven je een duwtje in de goede richting maar de rest moet je zelf doen. ik zou alleen maar diep respect voor je hebben als je stappen ondernam. komop meis!

onmacht, niet moe kunnen worden, je nutteloos voelen, alles mis zien gaan, onbereikbaar zijn, ongrijpbaar zijn, onbegrijpbaar voor anderen zijn (of dat in ieder geval denken), alles slecht inzien, aan al het goede een 'maar' zetten, extreme muziek luisteren (in mijn geval: de extremen opzoeken: agressieve muziek tot het mooiste droevigste nummer en in janken uitbarsten)...

Ik denk dat ik me in tijden niet zo kut heb gevoeld...

Het zal, zoals met zoveel dingen, voor iedereen anders zijn.

Je hoeft je bijv niet per se totaal kut te voelen om depressief te zijn. Een totaal gebrek aan motivatie of lust om dingen te doen kan ook tot die diagnose leiden (je voelt je niet per se rot, maar je vindt ook niks leuk).

Het voelt gewoon vreselijk.

Ik zag overal alleen de negatieve kanten van, voelde me nergens thuis, voelde me verwaarloosd, dacht dat er niemand meer van me hield, dat iedereen me haatte en daardoor vond ik mezelf ook maar een kutmens.
Ik had heel erge concentratieproblemen, hield het niet vol op school; ik zag er echt als een berg tegenop terwijl ik normaal met plezier ga.
Middenin die depressie én tijdens de mondelinge examens maakte mijn vriend het ook nog eens uit. De ochtend daarna ben ik naar het ziekenhuis gegaan, zo van 'neem me alsjeblieft op want ik ga mezelf wat aandoen'. Maar nee, 'een lief meisje als ik' hoorde niet tussen al die randdebielen, dus ik kon weer gaan. Achteraf ben ik daar blij om.

Gelukkig deed ik heel af en toe nog wel dingen waar ik blij van werd. Niet vaak, maar toch.
Nu slik ik al 5 maanden antidepressiva, maximale dosis, en vandaag ga ik naar de dokter om te vragen of ik kan gaan minderen. Het gaat allemaal weer goed.

Ikzelf zat trouwens niet in het ergste stadium van depressie: de vriend van mijn moeder heeft in het ziekenhuis gelegen, zo erg was het. Dat is nu al 3 jaar geleden en nog steeds is hij in therapie. Wat als gevolg had dat niemand mijn depressie serieus nam, want 'hij had het veel erger'.

Het klinkt alsof het voelde alsof je nergens meer recht op had, geen positieve dingen(geluk) althans, maar aan de andere kant wel graag overal recht op zou willen hebben, klopt dat een beetje?

Was dat je vriend het uitmaakte een soort van bevestiging dat niemand van je hield voor je?

Dat lijkt me nog het ergste, als je zelf toe zou kunnen geven dat je het niet meer red, en dat mensen je dan niet geloven. Heeft die antidepressiva veel bijwerkingen?

Ik vond dat bij al het positieve een maar zetten van daangerous trouwens erg sprekend.

Ja, want toen had ik helemaal het gevoel dat ik niks voorstelde. De enige bij wie ik nog een béétje terecht kon, liet me in de steek.

Citaat:

Dat lijkt me nog het ergste, als je zelf toe zou kunnen geven dat je het niet meer red, en dat mensen je dan niet geloven. Heeft die antidepressiva veel bijwerkingen?

Aanvankelijk niet, maar nu heb ik wel last van misselijkheid en verstopping. Niks ernstigs dus.

inderdaad, zoals iemand al zei, zal het voor iedereen anders geweest zijn.
het gevoel echt beschrijven, heo het dan voor mij voelde, is me, vind ik zelf, aardig gelukt... maar het gevoel ECHT beschrijven is denk onmogelijk (althans, voor mij)

natuurlijk wilde ik ook wat betekenen... vandaar ook die jaloezie.

Zolang als ik me kan herinneren zit ik niet lekker in m'n vel,
de ene keer wat (veel) erger dan de andere keer.
Vanaf m'n 13e zijn verschillende (zware) depressies vastgesteld,
en heb ik verschillende psychologen, psychiaters,
antidepressiva, opname en losse therapieën/cursussen gehad.
De laatste 2 heb ik nooit afgerond, de rest over het
algemeen wel, of ben ik mee bezig af te ronden.

Hoe een depressie voelt... Rot, rotter, rotst.
Wilde niks meer doen, bleef uren (dágen) in m'n bed liggen,
stootte iedereen af die dicht bij me kwam, kon alleen
maar aan negatieve dingen denken, en de chaos in m'n
hoofd was op z'n best. Ik wilde dood, alles achter me laten,
heb verschillende zmpogingen gedaan, maar was uiteindelijk
te zwak om door te zetten. (gelukkig)
Om controle over alles (proberen) te krijgen begon ik te
rotzooien met eten (niet eten, teveel eten, compenseren),
en ging ik steeds erger am'en.

Mijn zelfbeeld was al niet fantastisch, en dat werd steeds erger.
Walgde van mezelf als ik in de spiegel keek,
haatte mezelf, was niet eens goed genoeg om ook maar ièts
te krijgen. Ik was zo moe van alles, van rotgevoelens,
pijn, verdriet, het instorten van iets wat ik net had
opgebouwd, elke keer opnieuw.
Liep de hele dag door met ideeën in m'n kop over hoe ik zm wilde
plegen, wie er een afscheidsbrief ed zou krijgen.
Kon 's nachts niet slapen, dwaalde door het huis heen,
en overdag lag ik in m'n bed, of voor de tv ed.
Was hartstikke wanhopig, wist niet wat te doen met m'n gevoelens, kreeg angstdromen, paniekaanvallen.

Soms nam ik slaappillen om niks meer te voelen, niet genoeg
om te gaan slapen, wel om me suf te voelen.
Vaak werden m'n gevoelens gewoon teveel, draaide alles
rond, gaf ik over uit wanhoop, kon niet anders dan hopen
dat alles heel snel over was.

Achteraf gezien (hoewel ik er nog lang niet helemaal vanaf ben),
was mijn emotionele rugzak gewoon te zwaar.
Sowieso had ik al allerlei dingen opgekropt van vroeger,
en toen er nòg meer bijkwam was het gewoon teveel.
Het was mijn manier van reageren, en daarmee heb ik
het alleen maar moeilijker gemaakt voor mezelf, geloof ik.
Gelukkig waren (en zijn) er mensen die me eruit getrokken
hebben, m'n psych, m'n beste vriend (en later ook de vriend :)),
vrienden die me bleven steunen...

En misschien heeft het forum er ook best invloed
op gehad, door reacties van bepaalde mensen op
m'n topics, en door de mensen die geprobeerd hebben
m'n beeld op dingen te veranderen, en me bepaalde
inzichten hebben gegeven. Klinkt hartstikke stom,
(en inetverslaafd :D), maar dat heeft me icm de dingen
uit rl zeker wel geholpen... :o

De oorzaak ervan is een samenloop van allerlei dingen denk ik.
M'n thuissituatie, het verleden, mijn karakter, en een
aantal keuzes die ik gemaakt heb. Wat de belangrijkste
oorzaak is kan ik niet echt zeggen, deels uit schuldgevoel
omdat ik m'n thuissituatie (en dan met name m'n moeder)
geen schuld wil en kan geven, deels omdat alles gewoon
een grote invloed gehad heeft. Plus dat ik liever de oorzaken
kan aanpakken dan blijven piekeren over wat het
ergst ed was, want veranderen doet het niet als ik blijf
stilstaan in het verleden...

Beetje warrig uitgelegd, lang verhaal, afgedwaald ed,
maar ik kan het gewoon niet goed onder woorden brengen. :o

sorry, ik heb mijn beschrijving van een depressie verwijderd..
het is never vastgesteld, en velen zijn van mening dat je het dan ook niet bent. dus heb je niks aan mijn verhaal.
ciao

Je denkt aan een ding:
Levensbeeindiging.

Ik denk dat je het een beetje te zwaar opvat. Als jij denkt dat het een depressie was heb je het zo ervaren, waarom zou je jouw beschrijving er niet bij mogen zetten? Trouwens, niet iedereen met een depressie gaat naar een deskundige.

In de meeste gevallen ja, voornamelijk bij erg zware depressies. Het is echter niet altijd zo dat je alleen aan de dood denkt.
Ikzelf had de gedachte wel af en toe, maar ik heb het nooit echt overwogen, hoe kut ik me ook voelde. Ik wilde vooral aandacht en liefde, en dus ging ik contact zoeken met mensen uit mijn verleden. Nou moet ik zeggen dat ik daar op dat moment wel veel aan heb gehad.

Ik heb wel verschillende keren op het punt gestaan om zelfmoord te plegen, geprbeerd zelfs. Ik ben zo superblij dat ik nog leef. Er is zoveel veranderd sinds die tijd

Dat kan, maar hoeft niet.

oorzaak} Ziekte --> onzeker --> negatief beoordeeld door leeftijdsgenoten --> Isoleren --> in een eigen wereld gaan leven

Gevoel} Elke dag wenste ik dat het de laatste dag zou zijn, een ongeluk zou een godsgeschenk zijn, of de kracht om toch eens een poging te laten slagen. Alle interesse in de wereld was zowat verdwenen. Ik deed alles wat verplicht was, de reden: Wou anderen niet laten merken dat ik zow graag dood wou, dan krijg je altijd weer mensen die zich ermee gaan bemoeien en dat wou ik niet.
De realiteit was bijna geheel verdwijnen, was nooit eens uitgerust door slaapstoornis. Leefde meer 's nachts dan overdag, of tenminste dan kwam ik nog een beetje uit mijn bed. Vaak last van angst, (zelf)haat, en verdriet.

Depressie zit ook in mijn familie, opa en oom zijn er ook voor opgenomen geweest en hebben zwaar onder de medicijnen gezeten.

Toch als ik terugkijk op die periode...krijg ik heimwee ernaar

tja volgens mij is niet echt te omschijven althans niet helemaal
(maar dat vind ik dan he)
ik zelf voelde me heel de dag door somber kon niet meer genieten van het leven en wilde het liefste verdwijnen, steeds huilbuien, woede aanvallen, gewoon heel de dag willen slapen, stootte iedereen af alles in mijn hoofd was een chaos
teveel om op te noemen
waardoor het kwam uhhh tja door gebeurtenissen in mijn leven die ik altijd had opgekropt en ik ineens ging uiten, het zal denk ook wel voor een deel in mijn karakter zitten (mijn moeder en zus zijn ook depressief)
de meeste symptonen heb ik nog steeds al dan wel in mindere mate

komt dat door het andere topic of niet dat je het hebt verwijderd?
ik vind dat je best je verhaal er op mag zetten hoor je kan van jezelf ook wel zeggen of je depressief was of niet (okeej misschien ben je het oficeel pas als het is vastgesteld, maar dat wil nog niet zeggen dat je het niet bent geweest)
het gaat er toch in dit topic om hoe het voelt en waardoor het kwam en daar kan je toch even goed over mee praten

vind je zelf nou ook niet dat je een beetje overdrijft?


jouw verhaal ging over een beschrijving van een depressie, dat is waar om wordt gevraagd...dan ga je jouw verhaal ontkrachten en daarna zelfs ontkennen...:"neuj ik ben niet depressief geweest...niet vastgesteld, dus dan kan het nooit een depressie geweest zijn"

ik voelde me leeg en overvol, moe en vooral heel machteloos, ik had het gevoel dat ik niks kon, niks kon veranderen. ik liep de hele dag te piekeren, helemaal gek werd ik ervan. tegelijkertijd was ik gevoelloos ofzo. achja, ik kan het nietzo goed beschrijven maar de angst schiet me weer door het lijf als ik eraan denk. en dat terwijl ik nog niet eens zwaar depressief was, het lijkt me gruwelijk om dat mee te maken. ik kon af en toe nog lachen, ookal liep ik met de raarste ideeen rond.

Viel wel mee, het was erg persoonlijk, maar dat helpt me juist. Heb je in die tijd dat je zeg maar op je ergst was wel eens oprecht gelachen dat je je kunt herinneren?

Apart en interessant. Omdat het zo intens was? Was je dan ook al ben je depressief op een bepaalde manier wel gelukkig? Zou je dat iets meer willen uitleggen?

Voelde je het aankomen, voelde je dat er een pnt aankwam dat je als het ware zou breken, of was het meer zoals anorexia, dat je langzaam en onbewust steeds dieper wegzakt?

Voelde je je beter als je lachte? Of was een lach slechts een zandkorrel in een diepe kuil, dat een glimlach niets kon veranderen?

Aan iedereen: Ik stel soms nogal makkelijk persoonlijke vragen, voel je niet verplicht om ze te beantwoorden. Ik bedoel het niet slecht, ik ben alleen geinteresseerd.

Jammer.
En ik heb wel wat aan je verhaal gehad.

Omdat het zo vertrouwd werd, heeft ook voordelen om niet aan de toekomst te hoeven denken, elke dag ervan uit te gaan dat het de laatste dag zal zijn. De gedachte dat ik snel zou sterven maakte mij enigszins 'gelukkig'. Ookal is het meer een gevoel van tevredenheid, wat niet hetzelfde is als gelukkig zijn.

Je kan het vergelijken met een bad vol met zuur, ik lig er liever helemaal in, dan dat ik er half inhang. Kan zijn dat de vergelijking niet echt duidelijk is, maar als dat het geval is zal ik bereid zijn om verdere uitleg te geven.

het voelt alsof je iets kwijt wil, maar dat je niemand hebt om het tegen te zeggen

het was meer zoals anorexia ik voelde me langzaam wegzakken maar ik kon er niks tegen doen, het lukte me gewoon niet
ik dacht steeds dieper dan dit kan ik niet, kutter dan dit kan ik me niet voelen maar toch bleek ik nog dieper te kunnen...
maar het was niet onbewust er zijn wel momenten geweest dat ik me helemaal niet bewust was van mijn situatie maar meestal was ik er echt bij en je voelt jezelf weg glippen en het is heel frustrend om te weten dat je er niks aan kan doen, ik had gewoon geen vechtlust meer khad zoiets van laat het allemaal maar over me heen komen, misschien gebeurd dan wel iets waardoor ik gewoon verdwijn of dat het gewoon over zou gaan
terwijl ik niets liever wilde dan uit mijn depressie komen (maar wel alleen)

In m'n ergste periode was ik min of meer gevoelloos,
leeg, kan het niet zo goed uitleggen.
Toen had ik wel veel last van buien waarin alles naar buiten
kwam, maar er zat vrijwel niks tussen in, ook geen lachen dus...

Wel naar buiten toe, tov andere mensen
om te zorgen dat ze zich geen zorgen maakten,
maar dat is geen oprecht meer. :o

Bedankt voor jullie antwoorden, ik begrijp het verschijnsel depressie nu een stuk beter :) .

Inderdaad, hierin ken ik mezelf heel erg!
Je lichaam kan idd gevoelloos worden, en niet enkel voor negatieve prikkels. In die tijden deed het me nix toen iemand iets postiefs zei. Kheb af en toe nog zulke buien zelfs...Ik voel echt het verschil tussen slecht voelen en depressieve buien...Je voelt gewoon iets fout in je lichaam.

ik had in niets zin
ik kwam niet meer buiten
ik voelde me leeg
met de mensen dat ik dan in contact kwam sloeg ik meestal compleet dicht
en dacht altijd het ergste
dat ze me niet konden hebbe en dat ze beter af zouden zijn zonder mij
in niets geen zin meer
om de vijf minuten wel aan dood denken
veel alleen geweest met men gedachten
soms hondert gevoelens maar geen manier om ze te uiten
en een grote zelfhaat wat leide tot zelfverminking
zo was het toch bij mij

ik schijn derpessief te zijn.
Hoe het voelt, geen idee eigenlijk.
Ik voel niet zoveel.

Tis bij mij niet vastgesteld door een arts ofzo. Ik heb me wel geruime tijd zwaar klote gevoeld. Voelde me door niets en niemand begrepen. Niemand mocht mij, volgens mij. Ik had constant ruzie met mijn ouders enzow. Had geen zin meer om iets te doen. Niets interesseerde me nog eigenlijk, en school al helemaal niet. Barstte in huilen uit op de gang op school. Voelde me niet lekker, had constant hoofdpijn enzow. Toen ben ik een keer onwijs voor lul ben gezet in de klas door een vriendin van mij. Toen had ik het echt gehad. En ik wilde ook heel graag weg van deze wereld. Waardoor ik me depressief voelde? Er gebeurde teveel in mn leven, op hetzelfde moment wat ik niet allemaal in een keer kon verwerken.

Weet niet of ik depri ben geweest of ben, heb in ieder geval wel antidepressiva tegen angsten.

Gevoelens die ik had/ heb:

-Ik vind mezelf een leeghoofdig persoon
-Ik denk/ ben bang dat het nooit wat zal worden met mij (tov sociale dingen vooral, assertiever, spontaner etc. worden en vrienden durven maken en krijgen)
-Heel erg eng, down gevoel als ik een soort angst/ depressie aanval kreeg (kan het niet echt uitleggen)

Hoe ik trouwens depri ben geworden: aanleg denk ik, gepest worden op school, geen vrienden hebben of sociale contacten dus eenzaam en saai, ongeluk m.b.t mijn gezondheid wat er heel erg heeft ingehakt, familie-omstandigheden (niks ernstigs hoor, nouja ook weer wel)

Ik heb er ook heel vaak aan gedacht, maar na een tijdje ging de drang weer weg.
Sinds een paar dagen denk ik er weer heel serieus over na.
Ik ben thuis weg, zie mijn moeder, oom, tante en opa niet meer, heb ruzie met m'n zusje, m'n vader is momenteel in het ziekenhuis omdat 'ie ook met vanalles kampt en, het ergste van alles, mijn 'vriend' wil mijn gezeur niet meer horen, omdat ik zijn humeur daarmee verpest.:rolleyes: