[kort verhaal] geen titel
 

Zijn vingers dansen. Zweven over het hout, voeren een ritueel uit. Af en toe dwaalt er één af, om zich daarna weer snel bij de rest te voegen. Samen dansen zijn vingers een volksdans. Zijn middelvinger heeft de meeste solo’s en voert de meest krachtige stukken uit. Lange mooie vingers, volwassen vingers met fijne haartjes.
Zijn huid is dik en rimpelig van de zovele koude winters die hij heeft meegemaakt. Mijn ogen dwalen af. Zijn muziek klinkt, nee, schuift min mijn oren. Het glijdt naar binnen, draagt zijn emotie mee. Voert ze direct naar mijn hart en hangt een scherm voor mijn ogen. Alles ziet er wazig uit.
Ik kijk naar hem. Ik kijk naar een gezicht dat ervaring meedraagt. Rossig haar, kleine rimpeltjes bij zijn ogen. Een klein baardje, snorretje… dunne polsen, ongewoon dun voor een man, smalle benen met nette schoenen.
Het lichaam van een volwassen man, maar de pretoogjes van een jongen van acht. Hij kijkt naar zijn eigen handen, net of hij, zoals ik, ook niet kan geloven dat zoiets moeilijks er zo gemakkelijk uit kan zien. Bij elke haast onmogelijke danspas van zijn vingers kromt hij zijn lichaam en knijpt met zijn ogen.
Ik zie de kleine deukjes in de toppen van zijn vingers, voel eraan: “Doet het pijn?”. “Niet meer”, zegt hij.
Even later rusten die vingers eindelijk, die vingers van klei, van was. Diezelfde magische vingers, die een spoor van muziek achterlieten waar ze dansten, rusten op mijn knie. Zachtjes. Door die aanraking stroomt een beekje van warmte mijn lichaam in. In mijn bovenbenen is het een smalle rivier. In mijn kruis is het een meertje en in mijn wangen laat de warmte mijn bloed koken. Ik weet dat ik bloos.


kritiek is erg welkom :)

Twee opmerkingetjes: het 'snorretje' wekt bij mij het beeld van een gladjakker op. De figuur die je hier beschrijft heeft imo of een grote wilde 'snor' of niks. (Maar das persoonlijk he, ik vond dat snorretje gewoon niet passen bij de man die beschreven werd).
Twee: "Door die aanraking stroomt een beekje van warmte mijn lichaam in" vind ik niet mooi. 'Door die aanraking' bracht mij op de een of andere manier in een klap terug op aarde. Jammer. Kan je volgens mij beter weglaten.

Verder vond ik dit een heel prettig stukje, hier kan volgens mij echt wel een mooi verhaal uit ontstaan. (Als ik tenminste snap wat er staat :() Ben benieuwd wat die man heeft meegemaakt en hoe dat 'de liefde' wel of niet in de weg gaat staan.
*Hoopt op vervolg*