Met jezelf in de knoop zitten, een luxe-probleem?
 

(ik weet niet of dit hier hoort, verplaats maar als het nodig is)
Laatst vroeg ik me af of met jezelf in de knoop zitten (dus depressies, zelfmoordneigingen enzovoort) een luxe-probleem is. Het valt mij namelijk op dat je in de westerse wereld veel meer hoort van dit soort dingen dan bijvoorbeeld in Afrika. Ze zullen je daar ook raar aankijken als je om antidepressiva vraagt, terwijl het hier bijna 'normaal' is.
Heeft dat iets met elkaar te maken, volgens jullie, en wat dan?
Gaat het hierbij om prioriteiten stellen of misschien zelfs om egoïsme?

:confused:
Brand maar los!

Ik denk dat het idd een luxeprobleem is, en wel in die zin omdat de welvaart hier hoog is. Die welvaart brengt echter haast en stress met zich mee, en dat kan leiden tot depressies etc.

Ik weet niet of dit altijd zo is. Het ligt er wel aan waarmee/waarom jij met jezelf in de knoop zit.
Er zijn ook mensen die juist om het idee van het rijk leven in de westerse wereld, dit oneerlijk vinden tegenover de rest van de wereld, met zichzelf in de knoop raken. Ze willen wel iets doen maar blijven altijd de rijke blanke uit het westen.

Het is wel zo dat het woord depressie hier in het westen is ontstaan, burn-out, stress zijn allemaal begrippen die de derde-wereld landen zeer vreemd vinden. Maar niemand kan mij vertellen dat daar ook niet een heel aantal mensen zijn die verschrikkelijk met zichzelf in de knoop zitten omdat het zo slecht gaat. Krijgen ze weer een kind maar weten nooit of deze wel een leven kan krijgen en wel goed kan opgroeien.

Misschien zijn ze daar beter in accepteren en willen wij hier dat niet. Bij ons moet alles goed en snel. Niemand wil wachten/afwachten en gewoon kijken hoe het loopt. Alles word geregeld, gaat het anders is het mis.

Ik wil nu niet de mensen die depressief zijn gaan vertellen dat het allemaal maar onzin is. Want het is gewoon een groot probleem, dat zeker opgelost moet worden.
Maar een luxe-probleem? dat denk ik niet.

ik vind niet echt dat je de situaties van Afrika en hier met elkaar kan vergelijken. Het zijn compleet verschillende werelden.

Veel mensen gaan hier al flippen als hun toilet verstopt zit, in Afrika kennen de meesten geen toilet waar schoon drinkwater uit voort vloeit, anders zouden ze niet zo ver hoeven te lopen

Maar misschien komt het ook door de maatschappij zelf. In bijv. Europa is het meer de mentaliteit van: "Kom we gaan vechten om de laatste kroket bij het station"
In Afrika is het meer:" Ey we vinden een kroket, laten we die met de familie delen"

Hier komen de mensen niet echt voor elkaar op, ze steunen elkaar niet. In Afrika steunen de mensen elkaar veel meer. De mens in Europa is van zichzelf vervreemd, men wil meer en meer, geld, geluk, liefde, pizza's, ijs, grotere huizen, etc...
In Afrika zegt men meer:"Ik wil 'iets'..."

Of dat dan een luxe-probleem is...misschien in sommige gevallen wel, maar echt niet altijd. Ik denk trouwens dat iets als bijvoorbeeld een depressie meer samenhangt met sociaal contact, zelfbeeld etc, dan met of je nou in luxe leeft of niet.
Ook nog een punt, er zijn denk ik aardig wat depressieve mensen in Afrika, alleen hoor je daar nooit wat over. Wat is er nou belangrijk aan een artikel als: Jah Mag Duzoela, ons dorpshoofd is depressief, hij is er al eerder voor in behandeling geweest, maar die pogingen waren tevergeefs, opnieuw zal een poging worden ondernomen om zijn positieve geest boven zijn kwade geesten uit te laten stijgen! De kranten, als die er al zijn in Afrika, hebben het liever over de VS die mogelijkerwijs oliebronnen in Irak probeert te bemachtigen.

Mensen daar zijn nog vaak bezig met primaire behoeftes: eten, drinken, slapen, sex. Het leven staat in het teken van overleven, tijd om over dingen na te denken zoals hier waar je zelf weinig meer hoeft te doen om aan je eten te komen hebben ze niet veel.

Bovendien is het leven daar vaak een leven van traditie, een hechte familieband etc. Ondanks het zware leven kunnen de mensen daar heel vrolijk ogen op bepaalde momenten. Ze leven nog meer in eenheid met de wetten van de natuur, ze zijn soms geloviger of bevangen door traditie. Ze hebben een andere manier van denken dan wij hier in het westen.
ZE hoeven niet zo kritisch te denken, hoeven niet zoveel te kiezen, hebben niet veel te kiezen. Dat scheelt een hoop.

Het leven is er dus zwaar ja, maar depressies zul je er niet zien zoals hier echt, ook al zijn er heus wel mensen daar die depri zijn, vol verdriet.

Het is belangrijk iets voor anderen te doen maar het is geen luxe-probleem met jezelf in de knoop te zitten. Ieders leven is anders, en wij moeten hen die het minder hebben, helpen zoveel wij kunnen maar er mag ook aandacht voor onszelf zijn.

Misschien gedeeltelijk, precies omdat, zoals al gezegd, we er tijd voor hebben ons op andere dan primaire levensbehoeften te richten. Ook is het een beetje een modeverschijnsel om er uitgebreid ruchtbaarheid aan te geven, mijns inziens. Maar misschien is dat zo'n slechte ontwikkeling nog niet.

Je neemt me de woorden uit de mond.

Alhoewel die theorie dan ook weer kan weerlegd worden.

Nl. rijke mensen (= meer luxe) zouden dus eerder depri zijn omdat ze meer tijd hebben om te denken en zich geen zorgen moeten maken om eten ed.

Eigenlijk zouden arme mensen (meer primair) toch eerder geneigd moeten zijn om depri te zijn??
Ze moeten zich zorgen maken om geld om eten en kleren en.. te kopen voor zichzelf en hun kindjes...

Maar in principe ben ik ook van het idee dat de westerlingen te veel tijd over hebben om na te denken en zo het gevaar hebben in een depressie te sukkelen.

Eigenlijk kan je het vergelijken met een fiets.

Als je een luxe-fiets hebt en de bel gaat niet zo goed, dan merk je het direct op en is dat iets dat je zal enerveren.

Als je een krot van een fiets hebt, waar de wielen nog net niet wegrollen bij wijze van spreken, dan zal het je nog nooit opvallen dat de banden wat platter zijn...

(Ik hoop dat iemand me een beetje begrijpt...)

Uh huh, ''for some life's a game, for more life's war''. Als je life een war is, heb je wel andere dingen aan je hoofd dan je druk maken om je uiterlijk, de liefde, etc. Het gaat dus meer om prioriteiten stellen.

luxe probleem, ookal is dat een gegeneraliseerd antwoord.
Gaat idd om luxe en prioriteiten zoals al een paar gezegd hebben.
Ik ben het met kazanka en Tulpje6 eens.
En het is dus een luxeprobleem omdat als je moet overleven er niet mee bezig ben.
Samenleving, omstandigheden, cultuur, etc spelen natuurlijk grote rol.

Bepaalde ondefiniëerbare gevoelens van onvrede hebben natuurlijk altijd al onder mensen geleefd. Door de eeuwen heen zijn mensen depressief geweest en hebben mensen aangeboren stoornissen gehad. Het is alleen in de moderne tijd zo dat die stoornissen en afwijkingen eerder benoemd worden waardoor mensen eerder het gevoel hebben dat ze 'echt' iets hebben. Daardoor lijkt het alsof er een grote toename is van het aantal mensen wat in de knoop zit met zichzelf, maar dat is eigenlijk een soort placebo-effect.

Het zal wel een combinatie van factoren zijn. In de derde wereld heeft iedereen om je heen dezelfde problemen als jij. Het slaat nergens op om zelfmoord te plegen ofso omdat je zo'n honger hebt, want iedereen die je kent heeft precies hetzelfde probleem. In het westen hebben we dat niet. Iedereen heeft wel depressieve momenten, alleen dat weten we niet. Veel mensen kroppen het op of vertellen het iig maar aan een paar mensen. Als individu krijg je daardoor het idee dat je als enige het probleem hebt en je gaat jezelf zielig vinden.

''Wat nou depressie? Een Afrikaan zou er blij mee zijn!'' ;)

ik denk dat dit ook een heel belangrijk aspect is
wijw eten niet meer wie we zijn, zijn inderdaad teveel bezig met luxe, meer en meer, hebberigheid
soms kom je dan op een punt dat je je afvraagt: waar zijn we nou helemaal mee bezig? dan ga je je van alles afvragen en raak je in de knoop

mensen in afrika staan inderdaad veel dichter bij de natuur, bezitten vaak veel wijsheden (overgeleverd door de dorpswijzen en de dorpsgekken hehe) waar wij U tegen mogen zeggen

(bijv.) Afrikanen zitten denk ik over het algemeen veel beter in hun vel, ze zijn bezig met hun primaire levensbehoeften, maar hebben daarnaast natuurlijk ook nog vrije tijd en tijd om na te denken
ik denk dat het leven van een afrikaan over het algemeen veel relaxter is dan dat van een westerling die constant zit te stressen en meer wil verdienen en zn belastingen nog meot regelen

wij westerlingen zijn zozeer bezig met carriere maken, onszelf luxe verschaffen en onszelf waarmaken dat we vergeten waar het leven nou echt om draait

als je dan es ene keer gaat nadenken is de kans zeker niet klein dat je toch wel in de war raakt en het even allemaal niet meer weet

mij ook.
dus ik houd mn mond weer.