samenwerking tussen Mari en Tisch : Bitter Kruid
 

Roman en ik kwamen bij elkaar in een knus cafe in Utrecht, om enkele gedichten te schrijven. De eerste pennevrucht van onze samenwerking bieden wij jullie graag te lezen aan.

we blijven missen
als bloemen zonder zon
van de dagen die kwamen
- hopen dat het ooit beter kon -
zag ik nooit iets terug
van een lach, of een traan
het vochtige gras blijft groeien
het kruipt steeds verder bij ons vandaan

de televisie staat aan
opdat alles mist blijft
en de sneeuw nooit wederkeert
op het scherm, dat ik zo benijd
vermengt het beeld zich met geluid
de trompet klinkt schel
het gras en het kruid
samen, altijd, zonder belet.

ik vind t niet echt denderend, te veel rijm, en de woordkeus komt ook niet echt 'vloeiend' op me over, alsof er teveel gezocht is...
en ook de inhoud komt bij mij over als iets te veel poging tot diepzinnigheid....

Dankje voor je zinnige opmerkingen. Allereerst moet ik zeggen dat elk mens natuurlijk op zichzelf staat. Voor Mari en ik heeft dit gedicht een diepere laag, daar we er lange tijd over na hebben gedacht. Als je goed kijkt zie je meer dan je in eerste instantie zou denken. Dat was ook ons streven. Vandaar.

En verder: de rijm is juist niet aanwezig, dacht ik. Voor de "terplexamius" kozen wij vrij bewust. Mari las erover in een of ander zweverig boek. Misschien dat dat je soort.

ten eerste, voor mari en ik ?? > meestal let ik niet zo erg op fouten in nls, maar dit is te erg :S

er is wel rijm aanwezig, op een imo heel rommelige manier. de opbouw loopt voor mijn gevoel nauwelijk, er zit geen ritme oid in. dat maakt het heel ontoegankelijk.

wat de inhoud betreft, zelf vind ik het al een slecht teken als je bij het schrijven van een gedicht lang nagedacht hebt over wat je gaat verwoorden en op welke manier. daar wordt het (vaak) te gedwongen van. > natuurlijk is er voor iedereen wel iets uit te halen als je er serieus over na gaat denken, maar wat ik een beetje mis is dat je na het lezen niets 'overhoudt' > ik vind het moeilijk te zeggen of het iets met me doet, het brengt zo weinig over (vind ik) > dus wellicht is het voor julie wel van (grote) betekenis, maar voor een willekeurige lezer is er mi weinig uit te halen. iig niets op basis van gevoel > wat ik bij gedichten toch wel belangrijk vind.

and what the hell is terplexamius?? :confused:

het srpeekt mij ook niet echt aan als je een tijd lang over je gedicht nadenkt, de spontaniteit gaat er dan een beetje af. de eerste strofe vind ik zelf echt heel erg goed, maar de tweede vind ik niks. misschien omdat er te diep over na is gedacht...

Xineof,


mari en ik merkten op dat de eerste strofe van een gedicht meestal de toon zet, waarna de tweede strofe gemoedelijk doorkabbelt op het ritme van de eerste. Feitelijk vinden wij dit vrij gemakzuchtig van de dichter. Vandaar dat wij kozen voor een andere model, een iets meer expirimentelere.

Waar naar verwijst dit gedicht, denk je?

ik moet toegeven dat ik de bovenstaande reacties toch wel kloppend vind. Er is teveel over nagedacht, ik zie een begin maar ik mis een einde. Er zit we degelijk rijm in maar op de verkeerde plaatsen, of et nu bedoeld is om anders te zijn of niet, het staat gewoon rommelig.
Er staan mooie zinnen in maar ik zie ze niet allemaal op elkaar aansluiten en ook lijkt het alsof je woorden hebt gebruikt enkelt omdat ze mooi overkomen maar verders geen inhoud hebben en niets toevoegen aan het gedicht.