ik zei dat ik zou flippen..maar....
 

pas geleden had ik hier mijn topic "zo gaat het super en zo gaat het super kut" daarin ftelde ik ook wat over mijn pleegvader dattie ziek was...
ennu...nu is het zover...
hij is geopereerd er is een poliep uit zijn maag weggehaald...
en er zweven dingen rond die daar niet horen en heel erg slecht zijn...dat waren de woorden van de dokter...
nouja eigenlijk weten wij allen al genoeg..
ik was ff lekker weg..
om ff uitterusten van alles...
die kans kreeg ik 3 dagen
toen ging de telefoon..
gerd was geopereerd..
en mathil zei letterlijk
el de dokter zei het niet met zoveel woorden maar ga er maar vanuit dat het kanker is...
dus nu heb ik dat er ook nog bij....mijn hoofd..
doet nix meer
ik voel nix meer...
in mijn vorige topic zei dat als het zou gebeuren ik zou flippen helemaal de weg kwijt zou raken...
maar het rare is...er gebeurt nix...
ik reageerde totaal niet....
aankomende vrijdag komt de definitieve uitslag...
we weten wat we te horen krijgen en ook daarbij voel ik nix...
hoe komt het in godsnaam dat ik nix meer voel??
dikke kus smilegirl

Flippen hoeft niet noodzakelijkerwijs in te houden dat je fysiek door het lint gaat. :) Geestelijk kun je er ook doorheen zitten...misschien kun je steun zoeken bij een familielid of een vriend? Het is niet zelden zo dat er eerst een periode van verstomming en ontkenning (of vaker andersom) aan de werkelijke emoties voorafgaan.

Misschien omdat het allemaal nog niet echt is doorgedrongen.
Of je was er al op voorbereid en dat het geen schok meer voor je was en dat je er eigenlijk al aan gewend was voordat het nieuws bekent was, je zei zelf dat je het verwachte.

denk dat de shock vrijdag wel komt als het echt allemaal wel 100% is...
nu gaat er steeds door me heen...
het kan niet...hij kan het niet hebben....
zoals hij nu nog doet.....

Zo iets denk ik ook idd.

Ik denk ook dat je het onbewust niet tot je door wil laten dringen.
Succes.

ik denk eerlijk gezegd dat je het gewoon niet wilt weten en dat je je gevoel uit sluit, je bent gewoon als het ware verdoofd
heb ik ook zo vaak maar na een tijd komt het er uiteindelijk wel uit, tis niet slecht ofzo
het zegt niet over je dat het je niks doet
sterkte!

De klap kan later harder aankomen dan nu,
het kan best zijn dat je er over een tijdje heel erg
mee zit, en dat het nu nog wat onwerkelijk ed voelt...

Ik ben het ook wel met de bovenstaande reacties eens.

Ik heb ook zoiets gehad, het voelt heel erg onwerkelijk. En dan lijkt het net of je jezelf op een automatische piloot zet... Ik heb zelf heel vaak dat ik in zulke situaties altijd heel rustig en kalm blijf, goed na kan denken en ook heel snel beslissingen kan nemen. De emotionele klap komt dan wanneer het normale leven weer een beetje is teruggekeerd (Bij mij tenminste!)

Het is inderdaad een reactie die veel voorkomt. Je hebt iets gehoord en het lijkt alsof je er niks mee doet, er niks bij voelt. Je beleefd niet wat er is gezegt of gebeurt. Dat komt doordat er een bepaalde tijd voor nodig is om het tot je te laten doordringen. Daarna zal pas een reactie volgen.

Een ander voorbeeld:
Een vriendin van mij was met een paar mensen op stap geweest. Ze werden lastig gevallen door een groep. Het liep uit op een vechtpartij en zij besloot om te gaan helpen, dus begon zij mee te vechten. Pas nadat de vechtpartij was afgelopen, besefte zij wat er was gebeurt en begon te huilen. Het had enige tijd nodig om te beseffen wat er 10 minuten geleden was gebeurt.

ik herken superveel in je situatie.. (ookal heb ik je oorspronkelijke verhaal niet gelezen)
mijn (pleeg)moeder heeft de ziekte van kahler...
da's ook een kanker, een zeldzame soort...
ong. een jaar terug hoorden we het...
het was heel vaag
want ze had al heel lang last van haar rug en de dokter zei dat het waarschijnlijk nix ergs zou zijn, maar ze moest wel ff een paar x naar het ziekenhuis om wat enge dingen uittesluiten zeg maar... meer om ons gerust te stellen.
toen was dus uit tests gebleken dat ze GEEN kanker had
en daar waren wij allemaal heeeel blij om natuurlijk...
het kon wel een niersteen zijn, maar daar moesten ze nog op testen. later bleek dat dat het ook niet was... we waren toen wel opgelucht, maar we wisten nog steeds niet wat het was...
ze was er steeds erger aan toe en op een gegeven moment was het zo erg dat mijn (pleeg)broer de dokter gebeld heeft...
die was toen *off duty* en er was een andere dokter (gelukkig)
die is toen langsgekomen en zei dat het absoluut niet goed was en ze zsm naar het ziekenhuis moest.
eenmaal daar bleek dat er een tumor was
(er werd niet elke x 1 test gedaan en dan weer afspraak voor een nieuwe, maar alles in 1x omdat ze al d88 dat het ernstig zou zijn, heel ernstig)
en dat ze dus die ziekte had... het is een bloedkanker en zit dus door je hele lichaam..
het was in haar geval niet te genezen... maar wel te stabiliseren..
ze heeft heel wat nare kuren 8er de rug... bestraling, chemo ze heeft alles wel zo'n beetje gehad...

maargoed...op het moment dat ik het hoorde...haddik hetzelfde gevoel als jij... beter gezegd GEEN GEVOEL... ik voelde me als verdoofd... niet tebeschrijven...ik zat een beetje levenloos naast mn bed als een standbeeld voor me uit te staren.. en ik wilde huilen maar het lukte niet en dat frustreerde me nog het meest... toen was haar verwachting ook nog maar een half jaar en dat was het ergste... ik heb toen ook zelfmoorneigingen gehad...

Ook heeft ze een bijna dood ervaring gehad..
dat was echt heel k*t
want ze was voor controle naar het ziekenhuis geweest en kwam met de ambulance terug. toen mijn ouders binnenwaren kreeg mn moeder het opeens heel benauwd, dus mn vader die broeders van de ambulance terugroepen. Die hebben haar wat spuitje gegeven en zijn toen met spoed terug naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gereden.
En toen..... kwam ik thuis... er was niemand thuis en er lagen wat lege spuitjes op het aanrecht en geen voicemail ofzo...
ik was echt doodongerust...

maarja ik zal wel stoppen...word anders een beetje lang.. ben wel blij dat ik mn verhaal kwijt kon...
iig veel sterkte toegewenst.. en je moet er echt met iemand over praten, waarvan je weet dat die je ECHT zal begrijpen, want als diegene het niet begrijpt voel je je alleen maar k*tter... en probeer je maar zo groot mogelijk te houden in bijzijn van je vader... want voor hem is het het allerergst... hij voelt zich al rot dat jullie je rot voelen...
maargoed nogmaals sterkte

heb er met me zus over gepraat..
zij heeft hetzelfde..
maar ze zegt...ik WIL het nog niet door laten dringen totdat we meer weten...tis meer "zelfbescherming" zegt ze...ben ik dek ik wel met haar eens
nu blijven we allemaal nuchter..om mijn pleegvader te helpen maar de echte klap zou nog wel komen...

ik word gek van het w88...
vandaag hoorde we dat het een ernstige vorm van kanker was in zijn blaas,maandag komt er een botscan om te kijken of het is uitegezaaid..enz enz enz..
toch blijf ik steeds cool...maar w8 of tot de klap echt komt

Wacht gewoon af. Beeld je niet meteen het ergste in, of probeer dat in ieder geval niet.

Misschien helpt het om te weten dat ik als kind een gezwel heb gehad en nu kerngezond ben. Het was toen niet in gevaarlijke vorm, maar dat had het kunnen worden. Ik ben geopereerd, beter geworden en verder geleefd. Dat kan bij hem het geval zijn, al wil ik je geen valse moed inpraten... Maar als het niet uitgezaaid is... Dan kan het toch goedkomen... Toch?

ik heb dat ook :eek: Mijn vader kreeg in de meivakantie last van zijn hart, hij kon helemaal niks meer en zo. Toen kreeg hij al die onderzoeken, die waren allemaal heel slecht, want hij bleek dus 1 vernauwde en 1 dichte kransslagader te hebben. Hij moest ook naar het ziekenhuis enzo, en uiteindelijk is hij gedotterd, en nu zo'n beetje aan het revalideren.

En die hele tijd heb ik niets gevoeld! Geen medelijden, geen angst, geen zenuwen. Ik vind het zo aso van mezelf! :(

wow, dit zouden mijn woorden kunnen zijn! Echt precies hetzelfde als bij mij. Verdriet komt bij mij ook op gewone momenten, niet terwijl je bijvoorbeeld over hetgeen praat wat gebeurt is ofzo, maar gewoon plotseling. En dan kan ik het vaak nog stop zetten ook, de knop omdraaien.

zo langzamerhand dringt het door al wil ik het niet...
morgu is de botscan best spannend...
maar bij alles wat ik wil gaan doen moet ik rekening houden met vanalles...
ik kan niet zomaar ff zwemmen want moet optijd terug zijn voor de paarden...
morgu zou ik gaan picknicken kan dus al niet wnat ik moet oppassen op de oppas kinderen van mijn moeder...
owkeej kleine dingenmaar gebeuren zoveel....
ik kan niet ff weggaan en zien hoelaat ik terug kom
want er zijn steeds dingen wrom ik naar huis moet...
ik wil niet dat de ziekte van mijn vader mijn leven 100% gaat veranderen al weet ik dat dat echt aan het gebeuren is...
ik neem niemand wat kwalijk
wil niet egoistisch zijn....
maar hierdoor dringt het meer door en dat wil ik niet

Meid, doe het rustig aan, de dingen die je vandaag wilde doen kan je altijd nog gaan doen... Doe vandaag gewoon de dingen die je hierboven vermeld hoe lastig het ook voor je is...

Succes!

Ik dacht vroeger ook altijd dat als mijn kat dood zou gaan ik maanden ontroostbaar zou zijn ed maar toen t gebeurde was ik rustig en voelde eigenlijk bar weinig. Als ik aan haar denk mis is ik haar echter wel heel erg.

gister drong het voor het eerst echt door....
ik was thuis me zus was er nie..me moeder boodschappen doen....
en kwas nie alleen me "vader" lag op bed....
hij lag al 3 dagen op bed...
hij kan bijna nie meer lopen
me moeder zette een bed in de huiskamer neer hij kan nie meer normaal eten gaat elke dag achteruit...
ik zag hem liggen belde me vriendin en ben daar heen gegaan
ik d8 fuck wrom nou hij???ik bleef maar zeggen ik wil niet dattie ziek is...
twas echt een klap in me gezicht omdat het zo goed doordrong
nog 1,5 week voor de operatie dus gaat een moeilijke week worden