Leuke herinneringen voor depri momenten
 

Als ik een keer depri ben of sacherijnig of iets dergelijks ga ik altijd aan leuke momenten denken. Schrijf hier je momenten die voor jou een opsteker waren en waar je nog steeds met veel plezier aan terug kan denken.
Ik zal een voorbeeld geven:

Ik werd in de brugklas gepest door een klasgenootje en vorig jaar vertelde ik dat aan iemand. Zij bleek een goeie vriendin te zijn van "M" en vertelde dat aan haar. Stampend van woede kwam "M" naar mij toe en begon tegen me te schelden e.d. Ik ben zelf heel klein (1.53) en stond te praten met een jongen die 50 cm groter is dan ik en heb haar straal genegeerd. Dat vond ze niet zo leuk en begon me te beledigen e.d. tot ze opgegeven ogenblik dit zei: "Heej!!! Kleintje!! Ik heb het tegen jou jah!!" Mijn lange vriend barst in lachen uit en gaat recht voor dr staan, met zijn 2 meter was hij heel wat langer dan zij was en ze droop af.
Later kwam ze terug toen ik met iemand anders stond te praten en ik negeerde haar weer. Ze gaf me toen een mep waarop die vriend reageerde met: "Komt geweld niet voort uit onmacht?" waarop ze nóg woedender werd. Ik vond dit zo'n pracht actie van beide vrienden dat ik daar nog steeds met veel plezier op terug kan kijken als ik me vervelend voel.
Tell me - hebben jullie ook zulke ervaringen?

Ik hoop niet dat het een leuke herinnering moet zijn die mij erdoor sleept tijdens een depressief moment, ik hoop dat het mijn geloof zal zijn en mijn vertrouwen en mij en in datgeen dat wij als Goddelijk kunnen beschouwen.

Hmm, leuke momenten ophalen geven me vaak
juist een trap omlaag. Juist daardoor komt het verlangen
op naar veiligheid, warmte, liefde etc.

Dingen die me door zulke momenten heenhelpen
zijn lieve woorden van m'n vriend(en), een gemeende
knuffel, een goed gesprek, of mensen die me
gewoon chagrijnig laten zijn.
Een duinwandeling maken, op het strand lopen,
staren naar de zee, orde scheppen dmv schrijven etc.

Mja, niet echt wat je bedoelt, maar het zijn wel de dingen
die me uit zulke buien helpen...

Nou het is al wat dichter bij wat ik bedoelde dan de vorige reply ;) maar ik bedoel het niet echt om je door een vervelend moment te helpen, gewoon momenten die je goed doen

hmm kan nie echt een moment nu noemen maar mede om die reden heb ik een wand vol foto's hangen van leuke momenten, als het niet goed gaat kijk ik daar altijd naar:)

Ik denk dat 't voor mij is, 't weten dat er mensen zijn die ik altijd kan bellen en die er dan ook voor mij zijn... Of het weten dat er mensen zijn die van me houden...
Kus...

als ik me depri voel ga ik altijd foto's kijke en dan denken aan die moment dak het wel nar me zin had... dat helpt best wel veel en is ook nog leuk....

Toen ik een jaar of 8 was, deden we een spelletje op het schoolplein, jongens en meidenvangertje. ik stond gevangen, totdat ik omver werd gelopen door een jongen, van zo'n 25 cm groter. *overigens toen een verschrikkelijke Etter* ik viel om, maillot stuk, ik kwaad. mijn moeder had me altijd geleerd van me af te bijten, dus ik ga voor die jongen staan, en geef een een mep in zn gezicht. t hele schoolplein leek het wel gezien te hebben, en iedereen kwam niet meer bij van het lachen.

Deze wou ik ook al noemen, dat is het allerbelangrijkste voor me!
Als ik mezelf heb afgekoeld denk ik aan vrienden en familie die om me geven...

Beste you,

meen jij werkelijk de voorliefde van anderen voor jouw persoon als een uitgangspunt voor eigenwaarde en zelfvertrouwen te moeten nemen op een moment dat jij het moeilijk hebt? Is het niet zo dat in een veel grotere mate onze liefde voor onszelf, onze diepere kern een uitganspunt voor eigenwaarde en zelfvertrouwen mag zijn?
Het is heel makkelijk de liefde van een ander te winnen, enkel wijzelf kennen onszelf volledig.

Er zijn zat momenten die me goed doen, gelukkig wel.

Ik heb ook een keer gevochten een jongen die me zat te pesten...heel de school wist het binnen tien minuten...ze vonden het grappig (die jongen had een grote bek enzo en ik was het kleine, verlegen meisje) . Maar goed, dat is niet echt een moment geweest dat me goed deed, ik schaamde me eerder dood.

Iets wat me wel 'goed' deed, was dat een grote, 'stoere' jongen, in één van de eerste weken dat ik op die school zat (kwam er halverwege het jaar) iets zei als 'was ik eindelijk eens een keer goed in één vak, komt er een nieuwe, een meisje nog wel, die nog VEEL beter is...' (ging over wiskunde ;)).

Hoeft allebei niet waar te zijn. Het tweede is het zeker niet, ik geloof niet dat er ook maar iemand is die zichzelf volledig kent.

Natuurlijk heb jij gelijk,
laat mij het bijstellen: Enkel wijzelf kunnen onszelf volledig kennen. Daarom is het belangrijk in de zoektocht naar onszelf onszelf onze liefde te geven en daar onze eigenwaarde uit te halen. Eigenwaarde kan nooit van een ander komen. Enkel door de zoektocht voort te zetten, kunnen wij door liefde voor onszelf liefde van anderen ontvangen en kan kennis van anderen in ons toenemen. Als wij zoeken, kunnen wij, wat wij vinden, immers tot uiting brengen en dit onze persoonlijkheid laten zijn. Het is juist deze persoonlijkheid, die wij na (lang) zoeken gevonden hebben, die ons onze eigenwaarde kan geven, omdat zij ons het best weerspiegelt.

Dat is ook waar (kijk mijn topic; de beste vriend die je hebt ben jij), maar toch ben ik t ook eens met you...De gedachte dat anderen van me houden doet me goed, is dat zo verkeerd?