misselijk van verwarring
 

Ik haat je
je gooit me in een hoek
vergeet me
en raapt me pas op als je me dan 'ns nodig hebt
je verpest m'n leven

maar dan fluister je me lieve woordjes toe
en koester je me als je dierbaarste bezit
je verward me
ik haat je

god wa zie ik je graag

hm, ik vind deze cliché; in taalgebruik/inhoud.

Ja, ook bij mij bleef niet het gevoel na dat dit een topgedicht is, maar meesterwerken worden maar zelden gemaakt, in alle kunsten. Ik vind wel mooi wat je met het beeld van een kind en zijn speeltjes hebt gedaan, de ene dag verdwijnend in een hoek, pas veel later terug in de handen van een even geïnteresseerde daarnet nog vervelende ziel. Op zich is er niets mee mis, het verlangen is voor kinderen vaak veel groter dan het gevoel iets uiteindelijk werkelijk te bezitten. Maar sleur dat uit een context, en pas het opnieuw in in dit verhaal van liefde, en het wordt bitter, erg bitter om te lezen. Dat maakt het gedicht goed... of zou me kunnen aanzetten tot die beoordeling, alleen... wie ben ik om over een gevoel van iemand anders te oordelen. Ik kan alleen maar wat vertellen over wat volgens mijn gevoel poëzie moet zijn, zonder dat ik veel van vaste regels ken.

Groetjes, Dreampoet

Kben er niet kapot van, nee

...maar het gevoel wordt iig wel duidelijk over gebracht

you say it like that's a good thing

Naja, we weten in ieder geval waar het over gaat...? :confused: