moet ik maar ophouden met dichten ?
 

Een nieuwe dag,



Wanneer het licht weer wordt ontstoken,
wanneer je zeker weet dat je bestaat.
Dan kijk je om je heen, en zie de leegte,
en merk dat je toch niet bestaat.

De mensen lopen langs je heen,
ze kijken je aan, of niet,
maar die leegte in hun ogen,
is wat de waarheid verried.

We lopen doelloos zonder reden,
zonder dat je een ander aankijkt,
de vraag voor medeleven,
zal de ander je nooit geven.

Wanneer het licht weer wordt ontstoken,
en een nieuwe dag begint,
denk dan soms eens heel even,
dat een nieuwe dag om te geven,
weer begint.

--------------------------------------------------------

En, kan het ermee door ?

Ik vind de herhaling (bestaat/bestaat) in de eerste strofe echt enorm storend, dan loopt het voor mij zelf meteen niet meer..

Ik begrijp erg goed wat je bedoelt, de wereld en de mensen erin lijken soms zo ijzig, maar volgens mij is dit gedicht veel te direct en gaat het zo voorbij aan alle kansen die poëzie bied om iets te zeggen zonder het te zeggen, om iets te schetsen zonder te schetsen, gevoel weer te geven zonder aan te duiden wat je voelt. Waarom zou je vertellen dat de wereld ijzig is, ik zou liever proberen een sleutel om te draaien in de denkwereld van die bevroren zielen daar op straat, opdat als een kortsluiting het besef doorheen hen siddert dat de wereld door ieder een betere plaats zou kunnen worden. Sla vonken uit het ijs, door iets te zeggen tussen de regels door. Daarom, waarom zou ik hier schrijven dat de wereld koud kan zijn, ik zou beter een gedicht schrijven erover, nadat ik een reactie gaf op het jouwe. Inhoud in overvloed, en daardoor erg goed, maar het mist nog wat stijl.

Groetjes, Dreampoet

ja, ik snap wat je bedoeld...

dank je voor het advies... ik zal proberen om niet teveel vrij te geven als ik nog eens een gedicht schrijf