automutilatie
 

hoi,

het lijkt tegenwoordig wel mode, als het dat niet 'altijd' al was. Iedere puber doet of heeft zichzelf weleens pijn gedaan, dat willen ze je in ieder geval graag laten geloven.

Ik kraste op de basisschool al in m`n armen, wist niet waarom en ik schaamde me ervoor, maar toch deed ik het.
Later bleek dat ik lang niet de enige was en ben ik toch beetje na gaan denken (ik was blijkbaar niet gek) en nu gaat het al een stuk beter.
Het begon met simpel krassen op m`n armen, later op m`n benen, voeten, buik, steeds vaker en steeds dieper, moest zelfs paar keer gehecht worden. Later heb ik mezelf ook een periode gebrand.

Toen ik kleiner was, tot een jaar of 8, kreeg ik altijd een brandende sigarettenpeuk van m`n moeder in m`n arm als ik iets deed wat niet mocht. Nu krijg ik van haar heel afentoe nog een duw, verder niets. Maar ben die pijn van die peuk wel gaan asocieren met straf.
Verder is mijn vader aan de drank en heeft hij soms agressieve buien die hij afreageert op mij. Ik vind dat moeilijk, want vaak weet ik niet wat ik fout heb gedaan en wanneer ik bepaalde dingen wel en wanneer ik bepaalde dingen niet kan maken. Heb heel lang gezocht naar de grens, maar de grens veranderd nogal eens.
Toch vind ik het ergens fijn als hij me slaat of schopt of van de trap gooi, etc. ookal houd ik er soms dingen aan over. Het doet wel pijn, maar dat is minder erg dan de psychologische spelletjes die mijn moeder soms met me speelt. T gebeurd en dan is het over en wordt er niet meer over gepraat.

Ik denk dat dat heel erg meespeelt met het pijnigen van mezelf.
Ik ben geen goed mens en zal dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar wil wel graag beter worden dan dat ik nu ben. Als dat niet lukt of ik doe weereens iets verkeerd, ga ik meestal mezelf peinigen, dat is heel lui, want het scheelt vaak een hoop gepieker.
Ik doe het ook als ik me rot voel of als er iets naars gebeurd is (wat meestal mijn fout is), om mezelf te straffen dat ik zo dom ben geweest, maar tegelijk om niet meer te voelen of te denken wat er nou eigenlijk echt aan de hand is.

Een heel verhaal, waar jullie waarschijnlijk niets mee kunnen.
Weet ik niet goed waarom ik dit hier neerzet. Misschien wel omdat ik bevestigd wil hebben dat ik niet zomaar zo`n puber ben die krast om aandacht of omdat 'iedereen' het doet.
Maar misschien wil ik dat juist wel zijn.

Verder weet ik ook niet goed of wat er bij mij thuis gebeurd wel is zoals het 'hoort', ik dacht altijd dat ik er gewend aan was en het me niets meer deed, maar blijkbaar heb ik meer gevoel dan ik dacht en zoek allemaal trucjes om maar gevoelloos te blijven (niet eten, eten uitbraken en dus mezelf pijn doen).

Nou, tis erg lang geworden, gelukkig dat het anoniem is, want niemand in mijn omgeving kent deze kant van mij.

groetjes, Marlon

Topics met als hoofdonderwerp automutilatie
zijn verboden, zie daarvoor het announcement.

Een topic openen wat minder op de am gericht is
mag wel, dit is toch wat teveel am imo...

Ik vind het heel vervelend, vooral omdat het je eerste post op hier is, maar topics over automutilatie zijn hier niet toegestaan. Je mag wel een topic over de achterliggende problemen posten, maar niet een topic met als hoofdonderwerp automutilatie. Dit omdat dit soort topics voor sommige mensen als trigger kunnen werken en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Als je iets op een forum wilt posten is het verstandig om het attachement van het desbetreffende forum door te lezen. Dit is de eerste post op een forum met 'attachement' er voor. Die van psychologie is hier te vinden. Daar zijn ook links te vinden van instanties waar je wel terecht kunt.

Ik hoop dat je niet meteen zo erg van me schrikt dat je nooit meer durft te posten... Je mag gerust een topic posten over de achterliggende problemen.

Ik laat hem btw nog even staan, zodat je de reacties van Quiana en mij nog kunt lezen, daarna verwijder ik hem (of ik maak hem iig onzichtbaar), zodat hij niet als trigger kan werken.