gedicht zonder titel.
 

er was zand en er was bloed
we zaten op een steen
"dit is mijn grond", beweerde jij
en toen : "wat ben je vreemd"

we droegen onze kleren
naar de vergane zee
je riep dat je me wilde
maar ik - zo stom - zei nee

de dagen vullen gaten op
en soms denk ik daaraan
hoe wij toch kunnen leven
zonder te bestaan.


Nou, brand los.

Leuk en mooi...
Kus...

hijs vaag....het blijft moeilijk te ontdekken waar het over gaat...

Je zou het metrum nog even door kunnen nemen.

Dat hoef je toch niet altijd precies te weten bij een gedicht.

Krijg je er niet een gevoel bij of zo. Dat vind ik altijd een leukere ervaring dan dat je exact weet wat ik ermee bedoel. Misschien weet ik dat zelf wel niet eens.

ik vind hem erg mooi, voor mij loopt het erg goed, ook het ritme klopt. mooi.

Maar je zei stom 'nee' ..
*zucht* wat moet ik daar nou mee?
Oh meisje met DE lach,
jij bent diegene, die ik zo mag.

Nee, zal altijd jouw antwoord blijven,
waarom val je niet op wijven?
Zo moeilijk, is het voor mij,
en voorlopig hou ik het hier maar bij :p