poëem
 

de toekomst wiegt
in de schoot van de dood.

zij draagt een bladerkroon,
deinend in sluimer, de sluier,
zo zwart, raakt ook haar gelaat.

terwijl haar moeder zingt,
reikt zij naar al mijn daden,
die ze in haar sluier bergt,
gist zij naar al mijn woorden,
die ze naspreken wil.

en alles wat zij grijpt,
is onzichtbaar, slechts te denken
onder het linnen van de dood.

30.11.02

'naspreken'?

Het is wat zweverig.