brief
 

Doordat mijn thuis situatie niet "goed" was, ging ik dagelijks naar mijn juffrouw van groep 1 en 2, dat is zo gebleven totdat ik naar de middelbare school ging. Sindsdien ben ik er nooit meer geweest..mede doordat daar dingen gruwewlijk mis zijn gegaan. Toch zag ik het daar als mijn thuis... ik noemde haar "mam". (ik sliep daar soms wel weken achter elkaar, bracht de vakanties daar door, ging met hun op vakantie, ik was gewoon een van de kinderen)
Ik heb gruwelijk gemengde gevoelens over heel die 8 jaar..... en voel me schuldig dat ik nooit meer iets heb laten horen.
Nu ben ik bezig met een brief, en vraag me af wat jullie hiervan denken?

Elly,

Al heel lang denk ik erover na om deze brief te schrijven. Nu ga ik eindelijk mijn gevoel acherna, laat de onzekerheid niet winnen, met de hoop dat dit de juiste keuze is.
Ik snap dat deze brief nogal onverwacht is en dat er misschien wel uiteenlopende meningen over zijn maar dan is dat zoals het is... ik doe nu wat volgens mijn gevoel goed is.
Hoe ik nou echt een begin aan deze brief moet maken weet ik niet. Ik weet niet eens waar het begin is. Is dt ongeveer 12 jaar geleden toen ik voor het eerst bij jullie kwam? Of zo`n 5 jaar geleden toen ik voor het laatste bij jullie kwam?
Misschien wel zo`n drie jaar geleden toen ik ben gaan nadenken over mijn leven.
Toen ik erachter kwam dat bepaalde dingen, die ik altijd als normaal heb beschouwd, helemaal niet normaal zijn. Zoals "familie wouters" altijd maar "familie wouters"was en bleef. Zoals in het begin, juffrouw Elly juffrouw Elly was. En later hoe ik je mamma begon te noemen. Mijn tweede mamma. Hoe het normaal werd dat ik een plaats in jullie gezin kreeg. Dat ik een gevoelv an een thuis kreeg.
Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat dat niet zo bijzonder was. Zo mijn dromen geven dat aan, na al die jaren kom ik weer bij jullie, ik ben bang dat jullie boos op me worden omdat ik zolang niks van me heb laten horen. Ik hang mijn jas op, en doe de deur open. Jullie zitten met zijn allen aan tafel "schuif maar aan" wordt er gezegd. Alles is weer gewoon zoals het was.
VOor mijn gevoel is er een hoop verandert. Er zijn een hoop dingen bij me gaan knagen, een hoop heeft me aan het denken gezet.
Na groep acht ben ik nooit meer bij jullie geweest, voor mijn gevoel van de een op de andere dag.IK wilde dat "thuis gevoel" ook krijgen met pappa en mijn zus. "wij kunnen ook een gezin zijn"dacht ik.
Voor mij is het allemaal zo snel gegaan, ik heb nooit de tjid gehad om de dingen te zeggen die ik wil zeggen, nooit de kans gehad om mijn gevoel uit te spreken.
Wat ik eigenlijk met deze brief wil bereiken is dat ik jullie ten eerste wil bedanken voor de goede dingen die jullie hebben gedaan voor mij.
Maar altijd heb ik nog deze vraag die in mijn hoofd rondspookt, Elly waarom heb je gezegd dat ik mijn mond moest houden? Waarom? Dit is geen verwijt, ik wil weten waarom?
Ik zou graag een keertje willen langskomen om te praten, zodat ik dit dorp kan verlaten zonder schuldgevoel...zonder verwijten, want binnenkort ga ik verhuizen. Ik ga mijn droom achterna waarvan je zei dat het mij niet zou lukken: theater!

Mijn naam

Wat vinden jullie ervan? Ik vind het nogal wazig...........kan niet echt op papier krijgen wat ik voel. Is het niet te lullig?

Voor uitleg...haar zoon heeft mijn m*sbr**kt.... zij wist hiervan..heeft met me gepraat en gezegd dat ik dit niet tegen pap en mam mocht zeggen..... dit zit me dwars...
En zoiezo..het gezin daar klopt voor geen meter...

Ik snap je gevoel wel een klein beetje, maar waarom zou je oude wonden opnieuw gaan openhalen? Je zegt dat je het altijd goed hebt gehad bij het gezin, maar dat het fout inelkaar zit...

Die zoon heeft je misbruikt en zijn moeder is daarbij indirect mede-schuldige aan door jou je mond te snoeren...

Misschien is het wel een goed idee om deze brief te schrijven, of zelfs meerdere... Maar of ik ze in jou geval ook op zou sturen...
Ik weet het niet...

Waarom heb je een schuldgevoel (die je wilt wegwerken), omdat je niets meer van je hebt laten horen? Is dat schuldgevoel wel terecht?

Veel succes hiermee iig...

Hey aboe!

Ik vind het erg goed van je, dat je het überhaupt al op papier zet, ik denk dat het vast wel wat omhoog haalt en dat het niet makkelijk voor je moet zijn.

Ik vind het een duidelijke brief, waarin je goed aangeeft met welke vragen je op het moment zit.

Ik denk dat het heel goed is dat je het opstuurt/geeft, juist om het allemaal beter achter je te kunnen laten. Juist nu je naar een andere plek gaat, is het denk ik erg fijn om met een goed afgerond gevoel weg te gaan.(met een geheel goed gevoel natuurlijk niet, maar ik denk dat je het dan beter kan laten rusten).

Wanneer zij positief reageren, is het voor jou alleen maar beter en anders heb je het in ieder geval geprobeerd!

Suc6 ermee!

Groetje,
Mariamne

Ik vind het absoluut niet lullig, jij hebt recht op antwoorden,
en als het makkelijker met brief gaat, ben je vrij om
dat te doen.

Dit soort dingen moeten hoe dan ook worden uitgepraat,
ik vind het hartstikke goed van je dat je het hebt opgeschreven.

Hoop echt dat jullie het uit kunnen praten,
zodat je die jaren achter je kan laten... (y)

hmzz.. twee verschillende reacties.
Het zit me nog steeds dwars. Ik voel me schuldig omdat ik van de een op de andere dag weg ben gegaan..ze nooit heb bedankt voor de GOEDE dingen. Want ze hebben zeker goed dingen gedaan, ik mocht daar 8 jaar lang blijven.
Wat ik bedoel met dat het gezin niet klopte was dat er geweld werd gebruikt. (kan het ff niet beter zeggen)
Het is heel tegenstrijdig..ik ben boos, maar ze ook dankbaar. Want bij mam had ik het misschien wel slechter.
Ik zit met nog zoveel onbeantwoorde vragen..maar weet niet of ik het kan maken om zoveel jaar later nog naar ze toe te gaan.

? ? *voelt veel verwarring*

Hmm, eigenlijk maakt het ook niet uit of het schuldgevoel wel terecht is of niet...

Het gaat erom dat het schuldgevoel weggaat en dat je met een schone lei kan beginnen!

Ga de antwoorden voor jezelf halen. Dan kun je verder met een schone lei...

Btw, het is nooit te laat om ergens je dankbaarheid voor te tonen...

Ik heb er een beetje gemengde gevoelens over.

Aan de ene kant is jouw plaats in die familie blijkbaar een tweede thuis geweest, misschien wel meer thuis dan bij je familie. Dat is niet zomaar iets waar je later geen contact meer mee mag zoeken. Als je hen wilt zien mag je contact opnemen, en ik kan me niet voorstellen dat zij daar niet blij mee zijn. Anders hadden ze je vroeger ook niet zo opgenomen.

Aan de andere kant: het feit dat daar geweld is gepleegd (zo zeg je het zelf) is niet iets om naar terug te keren. Of aan de andere kant misschien wel, omdat je erover moet praten. Als je erover KAN praten en als zij ook willen en kunnen praten.

Tja, ik denk wel dat het besproken moet worden, zeker als je besluit weer contact op te nemen. Maar of het nou zo verstandig is om er in een brief over te beginnen? Misschien dat je dat beter face to face kunt doen... Dan zie je ook meteen de reactie...

Nouja, het is allemaal jouw beslissing. Maar als je die brief wilt sturen en het contact herstellen: gewoon doen! Anders blijf je ermee zitten!

Kruimel

Meis, het is nooit te laat om er heen te gaan, om ze te bedanken en om dingen uit te praten. Je bent daar waarschijnlijk niet zomaar weggegaan, daar is een reden voor geweest, je hebt daar dingen meegemaakt waar je nu moeilijk mee om kan gaan en nu lukt het je om mogelijk stappen te ondernemen, je bent er misschien nu gewoon pas aan toe/sterk genoeg om er weer heen te gaan. Je kan ze het allemaal uitleggen, maar dan zal jij die stap wel moeten zetten. Ook de vervelende dingen zullen over de tafel moeten worden gegooid, net als de positieve dingen. Het gaat er om dat jij het kan verwerken. Het is gewoon zien, hoe zij op je brief reageren. Je zal er nooit achter komen als jij die stap niet neemt. Je zit er nu mee, je wilt een nieuwe start maken, probeer daar zo snel mogelijk actie in te brengen, want anders blijft het je achtervolgen.

Die tegenstrijdigheid is heel begrijpelijk en ook heel moeilijk voor je. Aan de ene kant ben je ze dankbaar, aan de andere kant zijn er dingen gebeurd die je pijn hebben gedaan. Natuurlijk is dat verwarrend voor je en dat moeten zij kunnen begrijpen!. Die tegenstrijdigheid maakt het natuurlijk moeilijk om contact met ze te zoeken, want wat voor een houding moet je nou aannemen, wat kan je zeggen?en hoe moet/mag je, je nou voelen?

Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is dat je die tegenstrijdige gevoelens duidelijk gaat maken bij deze mensen. Zij hebben immers hiermee te maken gehad(zowel in de positieve zin als de negatieve)

Zet die stap
Je kan het!

Mariamne

hmm... a kind of new part for me...

maargoed. opnieuw een goede brief.
Ik denk, dat als je het ze stuurt, het hen zeker aan het denken zal zetten. en ze je misschien (waarschijnlijk?) zelfs terug zullen schrijven, of op een andere manier contact met je zullen zoeken.
Je hebt inderdaad recht op antwoorden. Maar maak ze dan goed duidelijk dat je niet (alleen maar) boos op ze bent. dat je blij bent met wat ze je hebben gegeven, maar dat deze dingen je gewoon erg dwarzitten. het is niet niets wat er allemaal is gebeurd.
Heb je trouwens echt 'je mond gehouden' over die ******** (hmmmz, net als op msn, doe ik het maar zo, voor jou....) of heb je hier wél melding van gemaakt?
je hebt recht op dit antwoord. en ik denk.. dat als je het nu niet doet, je het later toch wel doet, omdat het dan steeds meer aan je gaat knagen.

succes meizzie!
liefs, wendy

Ik heb mijn "mond gehouden", mijn pap weet het nu..maar geen melding of wat dan ook gedaan..hij was niet volwassen dus vind ik het anders.....(ofzo?)
Een meisje die ook in dat gezin woont is nu al een paar weken weg van huis... ze is weer weggelopen. In een ruzie had ze gezegd dat ze weg wilde vanwege alles thuis, o.a het m*sbr**k van haar broer..haar moeder heeft haar toen geslagen.
Dit doet me echt wel wat omdat ik weet hoe het er daar aan toe gaat... ik weet niet wat ik nu moet doen. Mensen inlichten?

Aboe (die in de war is)

Ik vind het een mooi omschreven brief..

Hoewel ik eerst dacht dat het erom ging dat je daar zomaar niet meer kwam.. maar hun weten allicht wel waar het om gaat..

Ik vind hem goed gelukt

Maar ik vind het inderdaad ook een beetje raar dat je daar nog wil komen .. aangezien je zegt : het gezin daar klopt voor geen meter...

Maar aan de andere kant .. zou ik dat ook wel willen...

Weet je zeker dat je ze wil ontmoeten?

Er is iets heel erg fout in dat gezin lijkt mij zo...

en waarom jij je mond moest houden??
-omdat Elly natuurlijk niet wilde dat haar zoon veroordeeld/gestraft/oid zou worden en zij dus bang was om haar echte zoon kwijt te raken

- misschien ook wel omdat ze bang was om jou doordat voorval kwijt te raken, aangezien ze vast best wel om jou gaf.

Heeft die broer alleen jouw misbruikt :confused:

En die brief ukn je natuurlijk wel sturen. Je bent eigenlijk best (misschien onterecht :confused: ) positief en vraagt erg vriendelijk om antwoord, hoewel ik betwijfel of die Elly jou nu nog verder kan helpen. Waarschijnlijk kan/wil ze sowieso geen eerlijk antwoord geven. Mogelijk reageert ze helemaal niet.
Houd daar rekening mee!