Het verhaal van mij en mijn mama :'(
 

Ik ben eindelijk zover dat ik mijn verhaal wil gaan opschrijven, lieve mensen ik heb nog nooit een verhaal of wat dan ook geschreven let dan ook niet op mijn schrijfstijl of als ik soms verward schrijf want een échte schrijfster ben ik niet...

Om 6 uur in de ochtend ging mijn telefoon, het was mijn moeder, of ik even naar beneden kon komen. Ik weetn og dat ik op dat moment bang werd dat er iets metm ijn kleine zusje van bijna 1 jaar was gebeurt.
nou de manier waarop ik mijn moeder toen zag zal ik nooit vergeten.
Het ging heel de week al niet lekker met haar, ze was woensdags naar de dokter geweest en die had gezegt dat ze hyperventilatie had

-----ff tussen door, mijn moeder is 38 jaar en was toen een paar maanden daarvoor op eigen kracht nog bevallen van een lief meisje, waardoor ze wel een iets zwakkere gezondheid had omdat ze ook verhoogde bloeddruk had die haar al een keer bijna het leven had gekost-----


Ze kreeg daar medicijnen voor enzo en toen ging het wel weer.
Maar de nacht voordat ze mij wakker had gemaakt, was er veel gebeurt.
Toen ik beneden kwam vertelde ze me dat haar beste vriendin (de buurvrouw) heel de nacht bij d'r was geweest en op mijn zusje had gelet omdat mama niet meer goed kon bewegen en moeite had met ademen en pijn had in haar armen, ze hadden mij wakker gemaakt omdat ze naar de huisartsenpost gingen, zodat ik op mijn zusje kon passen.
Ik ben nog nooit zo geschrokken.
alles goed en wel ze gingen naar de dokter.

Zo rond 8 uur waren ze terug, de dokter had gezegt dat hij weinig voor d'r kon doen, hij zei dat ze maar gewoon moest uitrusten (maar hij kwam over op mijn moeder's beste vriendin alsof hij gewoon geen zin had om naar d'r te kijken, een vaste gewoonte bij een dokterbezoek van me moeder is bloeddruk meten omdat die zo gevaarlijk is. DAt isn iet gebeurt) Hij heeft niet naar d'r gekeken, alleen maar gezegt doe het maar rustig aan.
Hij werd zelfs nog boos op mijn ma's vriendin omdat zij voor mijn moeder praten, maar dat was omdat mijn moeder gewoon niet zo goed kon praten.
Toen kwamen ze dus thuis, toen heeft mijn moeders vriendin demi (mijn zusje) mee naar haar genomen, ik heb nog even met mama gepraat en toen is ze op bed gaan liggen en in slaap gevallen, daar was ik HEEL ERG blij om, ze had al 2 dagen niet geslapen dus dat was een hele overwinning.
Ik ben naar beneden gegaan, tv gekeken en mijn moeder gezegt dat ze maar moest roepen als ze wat nodig had.

Zo rond 11 uur, toen gtst net was afgelopen, kwam ze naar beneden. We hebben ff lekker gepraat, ze vertelde dat ze zich wat beter voelde en dat ze even had kunnen slapen.
Ze ging op de bank liggen en vond het programma saai dus deed haar ogen nog even dicht. Ze viel weer in slaap.

Ondertussen wasm ijn zusje ook al terug ze lag boven in bed omat me ma's vriendin ff wegmoest.
Zo tegen half12 begon mijn moeder enorm te snurken (althans ik dacht dat het snurken was) Ik weet nog dat ik er een beetje om moest lachen, want mijn oeder kon altijd zo goed snurken) Toch zaten er vreemde geluiden tussen en ze bewoog nogal vreemd en op een gegeven moment spande ze zich helemaal en ontspande toen totaal, maar ikz ag er niks ergs in omdat mijn moeder altijd heel onrustig is geweeest in haar slaap net als ik.

Een kwartier na die geluiden kwam mijn ma's vriendin omt ekijken hoe het ging. Ik zeg ja wel goed ze ligt te slapen. "ah mooi"zei ze, dan ga ik even bij demi kijken.
TOen ze terugkkwam van boven keek ze naar mama, en ze zag iets dat haar niet goed leek, en riep mij.
"Vind je niet dat haar lippen zo blauw zien?"
Vroeg ze.. ik zeg ja maar misschien is dat van da spul da je op je lippen krijgt als je slaapt..?
Ja dat kon wel zei ze, maar we vertrouwden het niet, maar omdat ze eindelijk sliep hebben we eerst de dokter gebeld voordat we haar misschien voor niks wakker maakten
(de huisars, dus een andere dokter) Wij leggen hem alles uit, en ook van de blauwe lippen, toen zei hij, van ja maak haar toch maar wakker dan praat ik even met haar.
du sik zeg zachtjes.. mama wakker worden.. en aai d'r over dr wang.
Geen reactie, dus iets ruwer, nog steeds geen reactie, nog ruwer.. nog steeds niks.. toen raakte ik in paniek,... ik begon aan dr te schudden en te roepen, op een gegeven moment stonden we met zn 2en mama door elkaar te schudden.
Ik begon te huilen en te gillen, ondertussen had mama's vriendin dit aan de dokter gezegt, die kwam er aan en had ons vertelt 112 te bellen.

De buurman (wie mama's maatje was) kwam op mijn gegil af tegelijkertijd met ambulance)
Wat er toen allemaal is gebeurt weet ik niet meer, ik ben weggehaald daar bij mijn moeder, ik mocht niet zien wat ze gingen doen en ze probeerde mij rustig te houden.
Maar ik was bang zo vreselijk bang, je weetn iet wat het met je doet als je dat meemaakt.. je moeder... geen reactie.. niks...)
Ineens zie ik nog een ambulance aankomen, ik hoor iemand zeggen... dat is er een met een hartmachine. Toen zakte ik in elkaar.. toen begon er iets door te dringen, dat het welleens heel ernstig kon zijn.
Ik ben naar buiten gerend ik wilde naar binnen ik wilde naar haar toe.
Iemand hield me tegen, doe maar niet denise.. dat wilj e niet zien werd er gezegt.
Ik ben weggerend heel ver weg waarop ik steeds 'MAMA' riep.
Een onbekende uit de straat kwam me achterna, tilde me op en bracht me bij iemand binnen en probeerde me rustig te krijgen.
Toen kwam de dokter binnen, ik zag het al aan zijn gezicht.
Mama was dood.

De geluiden en het spannen en ontspannen wat ik had gezien en gehoord, was haar laatste adem.
Mama had een hartinfarct gehad en vernauwde kransslagaders, ze is rustig overleden in haar slaap.

Dit verhaal is nog niet klaar.. ooit zal ik het afmaken maar nu kan ik niet meer.

Denise

hoelang is het geleden dat je moeder is overleden?
wel heel zielig voor je :(
ik zou het echt niet aankunnen.

ik wens je heel veel sterkte toe met het verlies en het te verwerken. het verhaal opschrijven is al een hele stap, want dat zal erg moeilijk voor je zijn geweest.

overigens past dit wel beter op psychologie.

7 februari 2003

:( :( :( :(

aujw..... ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen (das uitzonderlijk). het verhaal is erg sad... ik kan moeilijk zeggen dat ik het mooi vond, -omdat dat niet echt toepasselijk is bij zon verhaal- maar je hebt het op een goede manier geschreven... het lijkt me ontzettend moeilijk.. tis niet zomaar iets wat je hier vertelt... meis, wat ik wil zeggen is dat het heel goed van je is dat je het hebt opgeschreven.

Take Care!

goed dat je 't opgeschreven hebt. lijkt me echt erg wat je hebt meegemaakt ik vind 't erg knap dat je dat verhaal hier neerzet.

poeh kreeg er echt gewoon kippenvel van

nog veel sterkte

de tranen springen gewoon in mijn ogen. Ik kan me best voorstellen hoe erg het is je moeder te verliezen (is me zelf ook bijna overkomen) maar ik kan me de situatie niet indenken.

Echt heel veel sterkte vind het echt heel goed van je dat je dit verhaal op geschreven hebt en neem de tijd voor het vervolg..

Ik heb me heel lang heel erg schuldig gevoelt, en lan ggedacht.. als ik het nou door had gehad, als ik nou snapte dat dat geen snurken was, dan hadze misschien nog geleefd.

Nu pas na zo lange tijd gaat dat schuldgevoel weg, dokter heeft me verzekerd dat ook al had ik het door en eerder ambulance gebeld dan hadden ze haar nog niet kunnen redden.

HEt allerergste is nog, de dokter van in die ochtend, als hij haar bloeddruk had gemeten of ten minste de tijd had genomen goed naar d'r te kijken, dan hadden ze haarn aar het ziekenhuis gestuurd en haar kunnen redden.

Sterkte

jemig meid, wat een triest verhaal... ik wens je heel veel sterkte toe...
Take Care..

Jeetje meis. Wat ontzettend rot. :(
Knap dat je het hebt opgeschreven en gepost!

Sterkte.

woh.... dit gebeurd me niet vaak bij het lezen van een verhaal... maar de tranen kwamen in m'n ogen...

meis, ik weet niet echt goed wat ik moet zeggen... maar heel heel sterk dat je het hier neerzet. ook al issie nog niet helemaal af, dit is al enorm knap. ik heb niet echt advies voor je ofzo, maar ik wil wel zeggen wooohoooohooohoow.... ik heb echt groot respect voor je.

heel veel sterkte, en een hele dikke kus, black~light.
*geeft knuffol*

Pfff...Jeetje...ik krijg er helemaal tranen van in mijn ogen. Ik vind het heel goed dat je (een gedeelte) van het verhaal hier durft te vertellen. Hopelijk zal dat een beetje helpen met het verwerken van de dood van je moeder.

Heel veel sterkte!

*knuffel*

Hey Denyse,

het is al een hele grote stap dat je het opgeschreven hebt en het verhaal dan ook nog plaatst waar anderen het kunne lezen.
Echt al een hele grote stap meid.

Nog veel sterkte,xxx

Toch een geruststelling dat je ma overleden is zonder te lijden. Denk daar maar goed aan, want het enige genaaide aan de dood is dat het een pijnlijke kan zijn en dat was niet het geval. :)

Jemig, wat erg... Ik kreeg er toch wel even een naar gevoel bij... En dan dat het zo opeens gebeurt... :(

Maar je hoeft jezelf niet de schuld te geven hoor meis. Jij kon niet weten wat er aan de hand was. Je bent toch geen dokter! Daar was je moeder al geweest, bovendien zei ze dat het beter ging. Het is alleen maar logisch dat jij je even geen zorgen maakte.

Heel veel sterkte...

Ze is heel vredig gestorven, zelfs met een glimlach op haar gezicht. Ze had een mooie droom deenk ik

sterkte! als je iemand nodig hebt kun je nog altijd mij toevoegen op msn.
dis erg voor je! ik leef met je mee ook door een gebeurtenis maar das weer een ander verhaal.

Heb niet alles gelezen, daarvoor ben ik nu te sterk onder invloed voor. Maar 1 ding, ik zou het niet zonder moeder en/of vader kunnen redden. Respect voor een ieder die het zonder moet.

omg, ik moest hier echt bijna van janken...
het spijt me ontzettend voor je, ik weet niet wat ik zou doen als het mij overkwam. gelukkig had je zulke goede mensen om je heen die je hielpen in die situatie, je buren en de vrienden van je moeder...

gecondoleerd.

verschrikkelijk zeg,maar mooi dat je geen schuldgevoel meer hebt nu.

Heel veel sterkte en gecondoleerd :)

mijn vader heeft afgelopen zomer ook een hartinfarct gehad en dat was in de buurt van de kransslagader. als we niet op tijd waren geweest dan was het misschien net zoals jouw moeder afgelopen. gelukkig is alles goed met mijn vader en ik vind het heel erg wat betreft je moeder. soms gaat het gewoon goed en soms kan het heel erg fout aflopen.

als je wilt praten kun je me pm-en

succes

esther

en hartinfarct is wel pijnlijk (mijn vader kan erover meepraten)
ik quote mijn vader: "alsof je in brand staat"
haar moeder had gewoon 'geluk' dat ze in rem-slaap was
ik hoop echt voor de moeder dat ze niks gevoeld heeft

Bij het lezen van je verhaal sprongen de tranen me in de ogen.

Heel erg dat dit jou moest overkomen, ik wens je veel sterkte toe.

.Ik kreeg er kippenvel van, heel erg veel sterkte :(

*geeft kusje*
:(
K moet dr helemaal van huilen!
sterkte meissie!
kusje!

Jezus, wat een verhaal :( :( :(
Echt te erg....
Dat wat jij toen hebt doorgemaakt lijkt me zo ondraaglijk. Alsof een meteoriet je langzaam fijndrukt lijkt me.
Ik vond dat je het verhaal erg goed hebt verwoord.
Heel veel succes.....
Kusj

wat ontzettend erg voor je =[, keb medelijden met je...en er is natuurlijk niks wat je op kan vrolijken, maar toch moet je dankbaar zijn voor de goede en leuke momenten die je met je moeder hebt gehad.
En het is jouw schuld niet, als iets moet gebeuren, dan gebeurt het, en dan is er niks wat je kan doen. Enige wat jekan doen is vasthouden aan de herinneringen die je hebt en accepteren hoe het is gelopen, je kan geen andere kant op dan verder...
veel sterkte =]

echt rot voor je :(
dat lijkt me zoo erg om mee te maken , ik zou er niet mee om kunnen gaan

sterkte (y)

Hmmm, nu ik er zo over nadenk vind ik het nog erger dan erg :(
Heel erg veel sterkte met het verwerken ervan..zover je daar al mee bezig bent..

Bdankt voor al jullie reacties, tis een uitlaatklep eigenlijk

TOen het allemaal pas gebeurt was had ik eigenlijk het gevoel dat ze gewoon op vakantie was ofzo, het drong niet door.
Ik was bezi gmet de begravenis, moest afscheid nemen van haar bij het uitvaartcentrum e.d.
Ik deed gewoon =, liet alles komen maar drong niet door. Ik praatte ook nergens over.

Nu 4 maanden later merk ik het steeds meer het gemis, mijn moeder was en is mijn beste vriendin we gingen samen stadten, soms welleen swat drinken samen konder over alles praten.
Nu woon ik bij mijn vader met mijn broertje, wat niet goed gaat, mijn vader slaapt nooit thuis en is altijd weg, terwijl wij toch mensen om ons heen nodig hebben.
Mijn zusje woont bij mijn tante en oom, best een eindje bij me vandaag.
Het is gewoon vreselijk moeilijk om een weg te vinden om hiermee om te gaan

Jezus, wat een klap voor je. En dan nog die kleine kinderen waar voor gezorgd moet worden. Heel heftig om dat mee te maken. Ik hoop dat je er iets aan hebt om het zo op te schrijven.

Het lucht op

Ik zit hier helemaal te huilen!
Je hebt het echt heel mooi opgeschreven. Als je er aan toe bent, raad ik je aan het vervolg ook op te schrijven; dat helpt echt, net zoals er met mensen over praten. Al zou ik dat volgens mij echt niet kunnen, ik zou me echt geen raad weten als een van mn ouders zou overlijden en als ik er bij was al helemaal niet. Echt, je had niks meer voor je moeder kunnen doen, je hoeft je niet schuldig te voelen. Ben maar blij dat ze zo vredig is ingeslapen, met een glimlach om haar mond, mooier kan toch niet? Ik wens je heel erg veel sterkte toe!

woorden schieten tekort...

sterkte

daarom, het was toch slapend :)

p.s. beetje off topic, rem slaap is de minst diepe slaap van je slaapproces, dus dat zou me niet al te goed lijken...

maarja beetje onnodige discussie, daar is dit topic niet voor bedoeld..

ohja en vergeten: gecondoleerd

tjonge.

sterkte, ookal is de wereld een half jaar gewoon doorgegaan, het blijft moeilijk.

Ja kijk als je niets ergs verwacht, dan denk je ook niet aan erge dingen..

sterkte denyse :( als je wilt praten ofzo, pm me maar!

kkan niet echt veel uitbrengen
dit wassut enige dat in me opkwam toen ik het las:

i have no words to take away the pain you feel
nor do i have the power to heal your wounds...
but you have to find your strength again
and try to move on....
move on to your 'new' life, with a new memory..
and a new start
open your eyes....
the sun still shines...

jeeé wat mooi...

ben blij dat je dat vind, want meer kon ik net eigenlijk niet uitbrengen:(

ik wens je heel veel sterkte ermee
en hopelijk heb je steun aan alle reacties:)

liefs..

Dit is heel triets ja. :(
Er is niks ergers dan een van je ouders verliezen. :(
Ik kan me voorstellen hoe het is, de angst enzo. (n)

Veel sterkte nog. :(

Iedereen steunt je hier op het forum.

Ook de angst erna, om nog meer mensen kwijt te raken

hey meis

allereerst gecondoleerd!!!

6 jaar geleden (was toen 13) is mijn moeder ook heel plotseling overleden (was een kwestie van 2 a 3 minuten) ik was erbij toen het gebeurde.

net als jij had ik in het begin ook heel erge schuldgevoelens van had ik dit maar of had ik dat maar. maar alles wat ik kon doen (dokter en 112 bellen) heb ik gedaan.

ik herken veel in je verhaal en vind dat je je verhaal goed en duidelijk hebt opgeschreven.

als je wil mailen stuur dan ff een pm.
ik zie het wel

iig heel veel sterkte verder (en het klinkt misschien ongelooflijk maar over een tijdje word je er alleen maar sterker van!!! echt waar!)

knuffel

ik bewonder je.

toen mijn moeder overleed aan nierkanker, was ik zeven. ik werd met een smoes het huis uitgelokt, en later werd me op een kindvriendelijke manier verteld dat mama was gestorven.

achteraf gezien is dat het beste geweest, denk ik.

Oooohhh weer zoiets ergs, ik zit hier alweer bijna te janken wat vreselijk ik moet er niet aan dénken dat het mij zou overkomen.

Fuck.

...ik weet niet wat ik hier op moet zeggen.
Veel sterkte lijkt me wel gepast..

:(

Ik heb gistermiddag je verhaal gelezen en wilde nu even reageren...

Allereerst wil ik je condoleren met het verlies...

Je hebt hierboven een goed verhaal geschreven met een schrijfstijl die je gevoelens heel goed weergeven.
Je hebt een moeilijke tijd en vind het daarom knap dat je (nu al) zo'n verhaal hier neer kan zetten! (y)

Je wereld staat op zijn kop, maar ik vind het wel fijn voor je dat je veel goede herinneringen aan je moeder hebt.

Ik kan begrijpen dat je eerst een schuldgevoel had en dat dat nu wegzakt is een goed teken... Het is immers niet jou schuld! Zoiets zie je niet aankomen!

Bij de reactie waar je het hebt over je vader, komt het bij mij een beetje over dat hij jou en je broertje een beetje in de kou laat staan. Hij lijkt mij dat hij nu zijn verantwoordelijkheid als vader niet neemt! Misschien is het een goed idee om je vader er even op te wijzen dat jij en je broertje hem nu zeker in deze periode erg hard nodig hebben.

Ik wil je voor de komende tijd nog heel veel sterkte wensen. En niet alleen jou, maar ook de andere nabestaanden waaronder je broertje, zusje, de vriendin van je moeder en de buurman!