Denken over de dood
 

hallo,

Is het raar dat ik veel nadenk over bijv wat er na de dood is, of er een god bestaat of niet. Ik lig er soms een uur van wakker en dan blijf ik er ook aan denken.
Het komt niet doordat er famillieleden zijn overleden ofzo, nee ik vind het leven veel te snel gaan. Ik ga helemaal shaken als ik denk dat er gewoon niks meer is als ik dood ben. Ik voel me voor de rest gewoon goed en ik heb het ook naar me zin zoals het nu is, maar het frustreerd me dat ik niet weet wat er is.

Denken jullie hier nou ook zo vaak aan of denk ik gewoon te negatief?

Groetjes,

Avantasia

Aan dat soort dingen denk ik de laatste tijd inderdaad ook. 't zal wel een fase zijn die bij de pubertijd hoort of zo. Het is wel irritant. Ik ga me er soms heel somber van voelen.
Soms probeer ik mijzelf ervan te overtuigen dat er misschien wel degelijk iets is na de dood. Er zijn immers zovéél mensen die dat geloven. Het is helaas nooit succesvol. Ben ik te rationeel voor. Jammer eigenlijk.

ik heb t ookwel

ben bang voor de leegte enzo

maarja.. heb met mezelf afgesproken daar pas diep over na te gaan denken na mn 50e

Het lijkt mij inderdaad een fase in de puberteit, want je hoort meer mensen van onze leeftijd die erover nadenken. Ikzelf ook. Ik vind het geen negatieve gedachtes ofzo, gewoon nieuwsgierigheid naar wat er later is en hoe het af gaat lopen. En een beetje bang zijn voor de dood ja.

En ook ik vind het leven nu al veel te snel gaan :)

heb het ook, meer dan me lief is, eigenlijk.

maar denk dat het vrij normaal is dat je daar mee bezig bent, denk eigenlijk dat iedereen dat altijd blijft doen aangezien het belangrijke levensvragen zijn waar nooit echte antwoorden op gegeven kunnen worden....

en iedereen is op een bepaalde manier wel bang voor de dood, denk ik. want ik denk dat die gedachten toch daar (gedeeltelijk) uit voortkomen.

lees anders es nemand is onsterfelijk van simone de bouvoir

Ik ook :)

Ik heb het ook heel erg gehad, dat ik er heel vaak mee bezig was, en niet kon slapen. Maar nu wordt het steeds minder, gelukkig. Het is niet zo dat ik bang ben voor de dood, het is meer een fascinatie, en het houdt mij bij vlagen nog erg bezig.

Mooi, dus ik ben niet de enigste of een van de weinige die dit doet.

ik ben me pas gaan bezighouden met de dood, toen mijn vader overleden is,
Toen lag ik ook nachten wakker, later is dat overgegaan heb het een beetje verdrongen en wou er niet meer aan denken...
werd er ook altijd erg verdrietig van als ik eraan dacht.

maar paar maanden terug moest ik voor school, een onderwerp onderzoeken "begraven en rituelen"
en kon je allemaal onderwerpen kiezen, zijn we ook in een winkel geweest voor informatie, over bepaalde dingen, en boeken uit de biep gehaald,
en toen ben ik weer begonnen over de "dood" na te denken,
maar dit keer wel op een heel andere manier....
toen is er ook nog bijgekomen dat mijn buurvrouw, waar ik heel close mee ben, elk moment kan overlijden, en daardoor ben ik mij er ook mee gaan bezighouden,
Op een gegeven moment vroeg ze aan mij van hoe zie jij het dan later als we dood zijn, ik haar uitleggen hoe ik denk dat het is, maar natuurlijk weet je het nooit zeker,
vroeger na mijn vaders overlijden was ik altijd bang om over de dood te denken ook mede doordat hij jong overleden is... en het zomaar over was
maar nu ik wat ouder ben, vind ik het niet meer zo eng... en op ten duur ga je toch dood, ik vind het belangrijk als je voor jezelf kan zeggen van ik heb wat gedaan met mijn leven, nou is het goed.

hoi,

ik denk zekers niet dat jij de enigste bent.
en ik ben het ook niet (helemaal) eens met de mensen die zeggen dat het iets is van de puberteit. zoveel mensen houden zich er mee bezig en maken er een hele studie van ;) andere mensen zijn er voor zichzelf al uit, en sluiten zich aan bij een geloof, of juist niet... weer anderen zijn met de ideeen van hun ouders opgegroeid. maar je bent niet de enige, heel veel mensen, denken erover na en proberen het serieus uit te zoeken. zelf denk ik er ook wel aan. 'helaas' geloof ik niet in god of reincarnatie e.d. Helaas ja... had ik er wel in kunnen geloven, had dat me wellicht gerust kunnen stellen.

de enige optie is dus, het beste van het (voor somimge lange, en voor andere veel te korte) leven het beste maken!

=xxx= wen

Je bent nooit de enige met iets.

Vroeger dacht ik er veel aan, nu nog steeds.
Houdt het leven echt op, of is het maar een begin?
Wanneer is mijn tijd, waar ga ik heen, wat zal
er gebeuren?

En uiteindelijk, na lang piekeren en denken kom
ik tot de conclusie dat ik het alleen zeker weet als
ik er persoonlijk heen ga. En dat de tijd daar nog làng niet rijp voor is. :)

ik zie de dood nie als iets slechts meer als een nieuw begin een afscheiding tussen lichaam en geest et lichaam vergaat en de geest gaat verder. ik snap niet dat mensen de dood egt bang voor zijn het hoort er gewoon bij net als geboorte. wat er na de dood komt is et grootste misterie wat er is en de enige manier om erachter te komen is te sterven. sinds ik dit heb geacpepteerd heb ik geen angst meer voor de dood en denk ik er eigenlijk ook nie veel meer over na.

hmm. ik zie het niet zo, jammer genoeg eigenlijk.
toch, ben ik over je stukje gaan nadenken, ff...
hmm... wat ik wel denk, is dat jouw 'ziel' in die mate doorgaat, doordat jij ook dingen aan mensen hebt doorgeven. dingen die anderen van jou hebben overgenomen. zo blijven de dingen, hoe jij over iets dacht enz. wél bestaan.
dat is alleen anders dan jij bedoeld. sorry...

Het is niet raar dat je nadenkt over de dood, dat hoort volgens mij ook bij de pubertijd en is gewoon een fase die je doormaakt. Ik denk dat iedereen wel eens nadenkt over de dood en wat er is na de dood. En vooral als dat beeld niet gevormd is door een geloof lijkt het me knap lastig om daar een beeld van te vormen.

Ik heb zelf steun van mn geloof (ik geloof niet heel strikt maar het is er wel) en het lijkt me erg moeilijk om de dood te accepteren als je niet gelooft, misschien kan iemand die niet geloof is me hier mee helpen of ik het juist heb of niet (waarschijnlijk vind diegene dat er geen probleem is maar ik zou het graag willen horen)

*niet gelovig is dus uitlegt*
Ondanks dat ik niet geloof zou ik de dood toch accepteren. Je leeft om er het beste van te maken en op een gegeven moment is het voorbij. Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Helaas zijn er ook veel mensen die te vroeg 'gaan', op dat vlak ligt het qua acceptatie bij mij toch iets anders. Maar hoe zit dat dan bij het geloof? Op welke manier kan je via het geloof de dood dan accepteren? En hoe zit dat dan met mensen die te vroeg 'gaan'?

Om nog even op het oorspronkelijke onderwerp terug te komen:
Ja ook ik denk de laatste tijd wat vaker over de dood. Zoals ik ook nadenk over het leven zelf, maar dat terzijde. Ik ben niet echt bang voor de dood, of dat mijn leven te snel gaat. Ik kan me ook totaal geen beeld vormen voor mezelf wat (er na de) dood (is). Ik heb werkelijk geen idee, daarom ben ik er ook (nog) niet bang voor oid denk ik.

Als je echt in het Christendom gelooft dan geloof je dat als je goed geleeft hebt je na de dood in de hemel komt en daar zou het goed moeten zijn dus dat kan een reden zijn om de dood makkelijker te kunnen accepteren als je weet dat er na de dood iets moois komt. Als je niet goed geleeft hebt (niet volgens het geloof) dan zou je in de hel komen en daar zou het dan niet goed zijn dus vandaar dat er ook een stimulans is om goed te leven.

Ik vind het zelf altijd heel moeilijk om vanuit het geloof te verklaren hoe het zit met mensen die jong overlijden, er wordt gezegd (maar daar geloof ik zelf niet zo in) dat God die mensen wil straffen voor iets (daarom zijn streng gelovigen ook tegen inenten omdat je dan onder de straf van God probeert uit te komen). Ik weet niet hoe ik het wel moet verklaren en ik kan het daar uit het oogpunt van mijn geloof heel moeilijk mee hebben.

(Ik wil het in dit topic niet alleen over geloof hebben want dan ga ik teveel off topic, dat weet ik. Maar ik vind eigenlijk dat geloof in een topic over de dood onvermijdelijk is, maar als het niet de bedoeling is wat ik doe spreek me er dan alsjeblieft op aan via PM ofzo)

ik was heel erg met de dood bezig en ook al heel vroeg. In groep 5 kon ik al niet slapen omdat ik met de dood bezig was en toen had ik ook al paniekaanvallen.

Af en toe bekruipt mij een leegte waarin alles even stil staat, waarop ik moeilijk adem haal en zwart zie. Dan denk ik over eeuwig niets. Want dat betekent de dood voor mij.

Ik heb al geprobeerd een geloof of overtuiging aan te gaan, maar daar sta ik niet achter.

Het is iets wat ik niet kan accepteren, dat heb ik geaccepteerd. Dus denk ik er niet aan, verdringen gaat mij tot nu toe goed af.

hmm, ja, k denk en heb dr veel over nagedacht. Als klein meisje(k weet niet meer hoe oud k was) was k echt heel bang voor de dood, was bang dat een van me ouders dood zouden gaan, en dat zou k niet aankunnen, k wou voor eeuwig bij ze blijven, heb daarvoor toen al een soort van hulp gehad, al herinner k het me niet niet meer goed, het heeft iig wel geholpen.

Ook heb k veel nagedacht over de dood toen k hoorde dat mijn oma zelfmoord had gepleegd. Niet zo zeer de dood zelf hield me toen bezig meer de vraag waarom.

Toen k 2 jaar geleden brieven van mij zus las waarin stond dat ze niet liever wou dan doodgaan heb k dr veel over nagedacht. zo van:"straks is ze helemaal weg, zie k dr nooit meer,"en zoiets van ben k dan niet voor haar belangrijk genoeg om te blijven leven? Ik was die tijd ontzettend bang om mijn zus echt kwijt te raken.

Nu denk k ook nog vaak aan de dood, miss heel raar vanwege het bovenstaande(bang voor de dood,oma, en zus) maar nu zie k het soms als de oplossing, en kan k mijn zus en oma goed begrijpen. Soms ben k het allemaal zo zat.. naja, ga dr verder maar niet op in.

Ook ben k toch best wel bang om mensen die nu belangrijk zijn te verliezen. Ik moet dr niet aan denken dat mijn vertrouwenspersoon(B.) dood zou gaan, ik zou dan echt niet meer weten hoe k verder moet. Ik heb dr wel eens over gedroomd, en wat was dat vresselijk, degene die alles van me weet(echt alles) zomaar weg en je kan dr nooit meer mee praten.

beetje lange reactie,maar dit meost k ff kwijt.

kuzzies mir

Leef elke dag in je leven zoals je hem wil beleven, en geniet als je dood bent van de heerlijke rust...

ik begin ook steeds vaker over de dood te denken. als jonge mensen in mijn omgeving sterven, denk ik: dat had ik ook kunnen zijn. soms zie ik in gedachten vrienden of familie in kisten liggen, zit ik in mijn hoofd al toespraken te verzinnen, heel beanstigend allemaal. overigens denk ook ik dat het ligt aan de pubertijd, of, in ieder geval, een fase in je leven. ik hoor het namelijk van meer mensen die 'opeens' denken over de dood.

ik zie wel eens in topics: welke liedjes wil je op je begrafenis horen? daar ga ik niet op in, omdat ik me dan realiseer dat die begrafenis ook eerder kan komen dan je denkt.

ik weet dat ik nog jong ben, maar heb in mn achterhoofd wel t idee dat ik ooit kom te overlijden. ik ben niet bang voor de dood, alleen het moment waarop het gebeuren gaat, ongeacht mijn leeftijd.

ik geloof in een hemel en hel..maar verder denk ik er niet meer zoveel meer over..ik kom er tog niet achter alleen door zelf dood te gaan...wel denk ik veel over mijn begrafenis enzow...

Ik word fucking COMPOST!

Fuck, da's feest (y)

Is het per se negatief? Ik denk ook wel eens aan de dood, gewoon uit interesse. Het is zo raar jezelf voor te stellen dat het allemaal eindigt op een gegeven moment.

Ik lag eens op bed en stelde mezelf voor dat ik zou overlijden. Ik keek tegen het plafond aan en sloot langzaam mijn ogen. Zou dit het zijn? Stel dat DIT het einde is? Is het werkelijk zo eng? Wat zou er komen? Zou er wel iets komen?

Na ja.. ooit zal ik erachter komen :p

Gelukkig wel, een eeuwig leven wordt ook maar saai ;)

ja ik denk ook veel over de dood

eigenlijk op 2 manieren

de eerste manier is volgens mij zoals jij het beschreef. Wat is er na de dood? Hoe ga ik sterven en wanneer? Hoe zou het voelen? Dat houdt me soms ook wakker. Dat komt omdat omdat het onbekend is, je weet niet hoe het is en niemand kan het je vertellen. Verder ben je misschien heel blij met je leven en wil je nog lang niet dood. Maar je hebt niet te zeggen wanneer je sterft en dat is wat mij bezighoudt.

De tweede manier is dat ik me dikwijls afvraag wat ik hier doe en of het beter is als ik dood ben. Maar volgens mij gaat het hier niet daarover.

Dit doet me denken aan een prachtig gedicht van J.C. Bloem, waarvan ik de eerste vier regels hier zal citeren:

Denkend aan de dood kan ik niet slapen
en niet slapend denk ik aan de dood
Het leven vliedt gelijk het vlood
En elk zijn is tot niet zijn geschapen

Het gedicht heet overigens Insomnia.
Dit geeft heel erg goed weer dat als je eenmaal denkt over de dood, je gedachten niet zullen stoppen. Je zult steeds erover nadenken en het blijft je fascineren, omdat je er totaal geen idee van hebt wat de dood precies is. Wat houdt de toestand van dood-zijn in? Geen idee, maar dat maakt het juist zo boeiend (en beangstigend).
Verder kan ik me wel herkennen in de beschrijving die je gaf. Altijd als ik aan de dood denk, trilt een snaar in mijn binnenste. Maar gelukkig denk ik er niet te vaak aan. Het schept immers weinig levensvreugde.

ik dacht ik ken dat gedicht ergens van...
heeft een schilder ook mooi kunstwerk bijgemaakt, volgens mij... ik zal even op zoek gaan...