Waar worden mensen gelukkig van?
 

Wat wil een mens in zijn leven? Volgens mij is dat gelukkig worden. Ik weet bijna zeker dat dat het enige is dat een mens wil. Maar waar wordt een mens nou gelukkig van? Als de mensen al sinds het begin van hun ontstaan gelukkig willen worden, waarom weet dan nog steeds niemand precies hoe je het gelukkigst kunt worden? Of weten jullie het wel?

Volgens Epicurus had de mens 3 dingen nodig om gelukkig te worden
1. vrienden( daar ben ik het mee eens)
2. vrijheid(daar ben ik niet zo zeker van)
3. een reflexief leven, dat je nadenkt over de dingen die zijn gebeurd en dat je nadenkt over dingen in het algemeen(daar ben ik het ook wel mee eens)

Maar volgens mij is er meer nodig. Wat denken jullie, waar wordt ieder mens gelukkig van?

Vrijheid om te handelen kan wel gelukkig maken denk ik, vrienden ook. Maar reflexief leven? Ik denk niet dat ieder mens daar gelukkig van wordt. Als je maar blijft vasthouden en nadenken over het verleden kan je dat ongelukkig maken, of als je gaat nadenken over dingen in het algemeen. Dat kan ook een heel negatieve invloed hebben op je. Als je je maar suf blijft piekeren, of je alles te veel aan gaat trekken wordt je daar niet gelukkig van.
Wat mensen gelukkig maakt zou ik niet zo kunnen zeggen, dat ligt voor ieder mens anders. Maar succes in het algemeen, waarin ook, maakt een mens wel gelukkig denk ik.

Natuurlijk streeft elk mens naar geluk. Maar met de universaliteit van het begrip geluk komt ook de ongrijpbaarheid ervan. Het is niet eenduidig aan te geven waardoor elk individu gelukkig wordt. Over het algemeen kun je zeggen dat er zeker een verband is tussen de mate van gecompliceerdheid van mensen en het gemak waarmee ze uiteindelijk gelukkig worden, m.a.w. simpele mensen zijn eerder gelukkig. Voor gecompliceerde mensen moet aan meer voorwaarden voldaan zijn.

Ignorance is bliss.

Mensen worden nooit gelukkig (uitzonderingen daargelaten).
Als men een wereld kan scheppen wat aan hun eisen voldoen om in totale extase te leven kunnen ze wel gelukkig zijn... toch zal al snel blijken dat er iets mist, en dat wordt al weer aangevuld. Maar het missen van iets blijft altijd doorgaan, en wordt weer aangevuld. Maar als je iets mist in jouw wereld, dan ben je nooit gelukkig; de mens wil altijd meer.

Teveel nadenken lijkt me inderdaad ook niet goed, maar te weinig lijkt me nog erger.
Het nadeel van succes is dat mensen (te) hoge verwachtingen van je krijgen en dat er een enorme druk op je komt te staan. Daarom is een reflexief leven goed, je moet van tevoren bedenken of je die druk wel aankunt, denk ik.

Waarom streven er dan zoveel mensen naar kennis? Nieuwsgierigheid zit volgens mij toch wel in de aard van de mens, onwetendheid zou alleen zo goed fijn zijn als je die nieuwsgierigheid niet zou bezitten, toch?

lovetear schreef op 12-08-2003 @ 14:13:

Waarom? Dan maak je je geen zorgen. Ik sluit me wat dat betreft aan bij nare man.

Als je succes hebt, ben je op dat moment gelukkig. Als je het niet meer hebt, dan ben je ongelukkig. Zodra je gaat nadenken over de mogelijkheid dat je geen succes meer zou kunnen hebben, wordt je weer ongelukkiger. Leef bij de dag, zou ik wat dat betreft zeggen.

Ik zou wel willen weten wat er om mij heen gebeurde, het gevoel hebben dat ik toch een klein beetje invloed kan hebben. Als je totaal niet nadenkt... Dat lijkt me op de een of andere manier toch beangstigend.

Ik begrijp wat je bedoelt, en je hebt op zich wel gelijk. Het komt er toch op neer dat niet nadenken over de toekomst op dat moment beter zou zijn. Toch denk ik dat op lange termijn denken beter zou zijn, omdat die gevolgen van in dit geval succes onontkomelijk zijn, wil je je geluk iets langer voelen, bereid je dan beter voor en leef niet met de dag.

lovetear schreef op 12-08-2003 @ 19:41:

Tja, wat is nadenken in jouw optiek dan precies?

Nee, ik bedoel meer dat je van iedere dag dat je succes hebt moet genieten. Niet dat je er niet helemaal niet over na zou moeten denken, anders ben je je succes zo kwijt. Maar dat bedoelde ik dus niet.

Ik denk dat (romantische) liefde de eerste is. En vernieuwing in je leven. Verder gewoon de afwezigheid van slechte elementen, eigenlijk alleen honger en dorst.

Door na te denken wordt je bewust van jezelf en je omgeving, dat vind ik wel iets belangrijks.

Aha, dan ben ik het wel met je eens.

Misschien willen sommige mensen dat (nog) niet, omdat ze zich dan niet kunnen genieten?

Maar dan kies je daar bewust voor en heb je er al over nagedacht toch?

Edoch, dat is niet zo moeilijk. Waar jij zegt "zoveel", zie ik "zoveel meer" die niets om geestelijke ontwikkeling geven. Slechts de "gecompliceerde" mens vreest voor onwetendheid, en die vrees is kennelijk sterker dan zijn angst voor hetgeen in die na te streven kennis besloten ligt.

als ik me moeder naar 18 jaar weer terug zie!!!

Van dingen die (in)direct voor genot zorgen.

van Liefde

Waar wij voor leven zijn ontzettend veel oorlogen en revoluties voor gevoerd.

Arme mensen in de Middeleeuwen streefde naar gelijkheid van mensen. Dat de groep arme ooit ook huizen, eten, kleding enz konden bekostigen. Dat is nu gelukt.

In de Tweede Wereldoorlog streefde (de meeste) Nederlanders naar vrijheid, onafhankelijkheid. Dat hebben we nu

Maar mensen zoals ik, ---die de bezetting, totale armoede, gediscrimineerd worden enz--- niet hebben meegemaakt kúnnen het niet waarderen. Ik heb geboren in een vrij land, waar mijn voorouderen altijd naar hebben gestreefd. Daar leef ik nu in.
Ik zou daarom iedere dag rete-blij moeten zijn, want ik heb het beter dan 90% van de wereld. Maar ik wordt ó zo kwaad als mijn computer vastloopt! Kinderen in de 3e wereld hebben nog nooit van zo'n ding gehoord, en als ze wél weten wat een computer is dromen ze ervan. Ik word pissig als ie een keer niet doet wat ik wil.

Ik denk daarom ook dat mensen nooit tevreden zullen zijn. Ik kan dromen van een mooie auto, een snelle computer, mooie kleding, een knappe en lieve vrouw, schattige kinderen, een witte villa met een zwembad en bier dat uit de kraan loopt. Dat lijkt mij het einde, een paradijs! Komt deze droom ooit uit, dan weet ik zeker dat ik dán wéér droom van andere dingen. Ik zal het dan niet waarderen, omdat er dan weer andere dingen zijn die ik zou willen doen/hebben.

Daarom denk ik dat mensen NOOIT tevreden zijn. En al helemáál nooit 100% gelukkig zijn.

Misschien heb je gelijk, maar waardoor verdwijnt die kinderlijke nieuwsgierigheid dan denk je?

Dat ben ik met je eens, maar dat zie ik juist als iets goeds, jij niet dan?

Nee, ik kan me niet indenken dat de gemiddelde simpele ziel daar over nadenkt. Die doen het onbewust niet.

Ik denk dat er helemaal geen algemene dingen zijn, waarvan iedereen, alle mensen zonder uitzondering, gelukkig worden. Voor sommige mensen gelden de punten die Epicurus aanhaalt als gelukkigmakend, voor anderen zijn heel simpele dingen of gebeurtenissen genoeg om een gevoel van geluk te ervaren.

Daar ben ik het niet met je eens. De meeste mensen van mijn leeftijd hebben wel degelijk nagedacht over de zin van het leven of iets dergelijks, de een staat er alleen wat langer bij stil als de ander. De ander beseft meestal dat duidelijke antwoorden onvindbaar zijn op die vragen en nemen er genoegen mee. Dan denken ze daar bewust niet meer over na. De een beseft ook dat hij nooit een sluitend antwoord op zijn vraag zal vinden maar blijft ondanks dat toch verder zoeken naar antwoorden omdat hij de vraag zo belangrijk vind.

Dit geld natuurlijk niet voor iedereen, maar wel voor de meesten.

Vriendschap en vrijheid zijn mijns inziens geen noodzakelijke voorwaarden voor geluk. Mensen die alleen leven of in onvrijheid kunnen nog best gelukkig zijn.

Punt 3 is het enige punt waar ik het in zekere zin mee eens kan zijn. Ik denk dat geluk gelijkgesteld kan worden met een gevoel van innerlijke harmonie. Dat gevoel kan slechts tijdelijk zijn, maar is wel noodzakelijk. In nagenoeg alle omstandigheden is het mogelijk door middel van reflectie (rationeel, dan wel emotioneel) een toestand van innerlijke harmonie te bereiken.

Overigens klinkt 'innerlijke harmonie' zweveriger dan je het moet opvatten. Het gaat gewoon om een toestand waarin de buitenwereld geen directe invloed meer heeft op de innerlijke wereld en de innerlijke wereld bovendien stabiel is.

Zoiets...

Das heel moeilijk.
Aan de éne kant is het goed, want het kán altijd beter. Aan de andere kant is het ook weer een beetje negatief, want je vind zo nooit je 'rust'. Als je altijd maar bezig bent met het streven naar het betere, denk ik dat je wel eens vergeet te genieten van de mooie dingen die je nú hebt.

Ik kán dr dus nie echt over zeggen: GOED of FOUT

Dat zou kunnen, maar ik denk dat de meeste mensen in de categorie ''nadenken, maar er niet te diep over nadenken'' vallen.

De mens wordt gelukkig als hij kan doen waarvoor hij hier op aarde is.

vertel r gelijk ff bij wáárvoor hij dan op aarde is?! :D

:) Dan zijn we het met elkaar eens.

ik kan niet speculeren over anderen, maar wel spreken uit eigen ervaring.

Geluk ligt volgens mij in het verleden. Als je op gebeurtenissen terugkijkt 'lijken' ( let wel het kan in het brein geromantiseerd worden) ze altijd mooier dan toen jij ze ervaren hebt. Ook ik val deel aan een dosis nostalgie. Mijn middelbare schooltijd bijvoorbeeld, was een meer gelukzaliger tijd dan dat ik me toen voor ogen hield.

Ik denk dat de mens niet goed op het moment zelf kan beseffen of hij gelukkig is. Na bijvoorbeeld diepe ellende kan alles een mens gelukkig maken, maar dat is geen evenwichtige vergelijking.

Denk je echt dat er mensen zijn die het niet fijn vinden voelen als de persoon waar je verliefd op bent je vertelt dat ze/hij ook verliefd op jou is?

Het is toch wel erg ingewikkeld, vind ik.

Tijdens je leven moet je altijd het heden, het verleden en de toekomst in gedachten hebben, wil je een goed leven lijden. Het verleden om ervan te leren, het heden om van te genieten en de toekomst om op voor te bereiden.

Ik denk dat het optimaal geluk ligt in het accepteren, in het accepteren van jezelf, niet zoals je zou willen zijn, maar zoals je bent... Maar ook in het accepteren van je situatie....zoals ie is met alle minpunten.

Dit is erg moeilijk, want wij mensen streven altijd naar meer.... En dat maakt het alleen maar moeilijker om gelukkig te zijn...

Even een vraag tussendoor, als jij iemand als vriend nodig hebt, maar die persoon jou niet, ook al vindt die persoon je hartstikke aardig en geeft hij veel om je, kun je die persoon dan een vriend noemen?

Dw mens is op aarde om zijn ziel verder te ontwikkelen.

Verder ontwikkelen?!
Als je op aarde komt ís die ziel nog niets! Je moet hem dus eerst óntwikkelen voordat je hem vérder kan ontwikkelen :D (beetje flauw)

Maar je maakt wel een punt, er zit wel wat in!

Maar ik denk niet dat (als er een God zou zijn) hij je op aarde zet 'om je ziel te ontwikkelen'.

Dan zou ik meer denken aan je steentje bijdragen in het ontwikkelen van de mensheid

Toch jammer dat er bar weinig mensen zijn die dat doen dan.

[Volgens Epicurus had de mens 3 dingen nodig om gelukkig te worden
1. vrienden( daar ben ik het mee eens) ik ook
2. vrijheid(daar ben ik niet zo zeker van)
Vraag: Wat is er erger dan het verliezen van je vrijheid?
(De vrijheid om te zijn wie je bent is een van de grootste zegeningen die je maar kunt ontvangen van de maatschappij waarin je leeft, als je het mij vraagt. Veel van het geluk herken je pas als je het niet meer hebt.)

3. een reflexief leven, dat je nadenkt over de dingen die zijn gebeurd en dat je nadenkt over dingen in het algemeen(daar ben ik het ook wel mee eens)
Reflectie is heel belangrijk, als je het mij vraagt. Als je niet reflecteerd wat om je heen en in jezelf gebeurd leg je, volgens mij, geen verbinding tussen jezelf en de wereld om je heen. Je leeft als het ware in je eigen donkere kerker zonder te weten. Onwetend over wie je bent en over waar je bent, over wat leven is en wat dood. Om nog niet te spreken over contact zonder reflectie. Bijvoorbeeld humor (wat kan ontstaan door reflectie).
Ik denk niet te kunnen leven zonder reflectie.

Maar volgens mij is er meer nodig. Wat denken jullie, waar wordt ieder mens gelukkig van? [/B][/QUOTE]

liefde

Dè liefde of liefde van anderen, in de zin van ''houden van''?

Als je het hebt over financiele vrijheid, dan ben ik het met je eens, maar als je het hebt over emotionele vrijheid, dan niet. Voor mij staat emotionele onafhankelijkheid gelijk aan eenzaamheid. Daar wordt je niet gelukkig van, lijkt me.

Zie op psychologie het topiuc "wat is geluk". Persoonlijk antwoorde ik dit erin:

Jouw vraag kan dus (mijns inziens) gewoonweg niet beantwoord worden.

Ik denk dat het wel meevalt. Mensen verwoorden het anders, maar over het algemeen wordt er wel hetzelfde bedoelt. Iedereen herkend een moment van geluk, bijvoorbeeld als iemand waar jij verliefd op bent haar/zijn liefde voor jou bekent, ik denk niet dat er veel mensen zijn die dat niet als een gelukkig moment zouden zien. Daardoor moeten mensen dus wel ongeveer hetzelfde onder geluk verstaan. Denk je niet?

(ik heb dat topic trouwens gelezen, bedankt voor de tip)

Veel mensen zoeken een ware liefde en zien dayt als geluk. Maar er zijn volgens mij genoeg alleengangers. Zelf ben ik ook tijdje zo geweest. Dat gelukkig zijn vrede was met mezelf en niet met iemand anders, omdat die dat beeld alleen mar kon verstoren. Dan is dat al een tegenvoorbeeld tegen de stelling "mensen worden gelukkig(er) van een liefde vinden (of hoe die ook precies was)".

Wel geef ik je gelijk als het gaat om het punt dat er situaties zijn waar veel mensen gelukkig van worden, maar om echt tot 1 antwoord te komen.... Ik denk dat dat een vraag zonder antwoord is.

Kijk eens naar andere culturen...indianen bijvoorbeeld. Ik geloof niet dat daar liefde zo'n belangrijke (geen?) rol speelt in hun tocht naar geluk. Kijk naar uithuwelijksshit in marokko enzo....

Van verliefd zijn wordt je zeker niet altijd gelukkig. Als gelukkig zijn vrede met jezelf is, dan kan dat wel, maar dan ben je op dat moment niet verliefd. Je hebt niet onder controle wanneer en op wie je verliefd wordt. Maar als je het eenmaal bent, betwijfel ik of er iemand is die het niet fijn vind als die persoon zegt dat ze ook verliefd op jou is, jij niet?

Dat is waar, zeker weten kun je nooit, maar ik kan me alleen nog geen situatie voorstellen waarin het niet prettig zou zijn om voor het eerst te horen dat de ander ook stapelverliefd op jou is.

Ik weet wat je bedoelt, maar een vriendin van me, moslim, was ooit verliefd op een van mijn vrienden, niet moslim, en ook al wist ze dat er nooit een relatie uit zou komen, had ze niets liever gewild dan te horen dat haar gevoel wederzijds was(wat het trouwens niet was, maar dat is niet van belang). Het punt is dat het gevoel bij iedereen ongeveer hetzelfde moet zijn, maar dat de een er minder waarde aan hecht als de ander, om praktische redenen. Dat verlangen naar de ander bestaat volgens mij bij iedereen.

ah wacht even ik draaide iets om...Mijn fout. mijn vorige reactie klopte daardoor niet echt. Foutje :)

Ik las de vraag even "wat moet je hebben om gelukkig te zijn?" maar dat staat er niet. Excuses, ik zat nog met dat topic op psychologie in mijn hoofd.

Lovetear schreef:
Kleine dingetjes.

Doordat je je ziel ontwikkelt,werk je mee aan het ontwikkelen van de mensheid. Alles is EEN..

De zielen die dat niet doen,zullen daarna opnieuw terugkomen om dezelfde les te leren.

Van dezelfde of van verschillende kleine dingetjes?

Keer op keer tot ze het wel weten?