praten? wat heeft het eigenlijk nog voor zin..
 

hey

nou, dat vroeg ik me dus af, oke het lucht op, voor even, daarna is alles weer hetzelfde (bij mij dan.)
ik had mij eerst namelijk altijd voorgenomen om mijn problemen nooit aan iemand te vertellen, maar dit hield ik dus niet lang vol,waarom niet? het was gewoon over duidelijk dat dr iets was, alleen praatte k dr niet over,totdat eht op een momnent toch wel zo erg was en iemand vroeg wat dr was, toen vertelde ik het en had k eerst achteraf nog spijt. Nu praat k al heel lang met een bepaald persoon en ook wel met andere, nu wil een vriendin met me praten, maar ik wil het gewoon niet, omdat ik het als 1e al te moeilijk vind om alles aan haar te vertellen, en ten 2e wat is nou het nut?
het is miss een beetje vaag, want ik zeg net zelf al dat het ff oplucht enz, en ik krijg van een persoon ook wel goede adviezen enz.

Ik vraag het me gewoon af, mensen die ook weleens over hun problemen praten, wat levert je het uiteindelijk op?

naja, ik wou het ff weten, verder weet k niet zo goed wat ik met dit topic wil.. :o

kuzzies mir

in mijn geval.. mijn leven

ik geloof serieus dat als ik met niemand gepraat had over mijn problemen ik er nu niet meer zou zijn

Mensen (irl en inet) hebben me zo ontzettend vaak
moed ingepraat. Adviezen gegeven, geprobeert me een
andere kijk op dingen te geven, inzichten gecreert.

Praten helpt me vaak om dingen op een rijtje te zetten,
om m'n gevoelens te spuien, en vooral om weer een beetje overzicht en controle over mezelf te krijgen.

Als ik op bepaalde momenten niet serieuse gesprekken
met bepaalde mensen had gehad, dan kon ik dit
niet posten. (wat dyfuus ook al zei)

Ik denk dat praten met de goede personen heel
veel kan uitmaken. Je kan zoveel dingen leren
van anderen (en van jezelf!), het kan je helpen
om verder te komen, maar je moet er wel voor openstaan..

zelf praten heeft niet voor iedereen zin. Ik heb er iig nooit behoefte aan. Als mensen het willen weten, zal ik het ze (misschien) wel vertellen, maar voor mezelf...neh

Ik zie het nut van praten allang niet meer.
Reactie nummer 1: Ach gut wat erg! en barsten bijna in huilen uit. Vervolgens moet ik ze overtuigen dat het helemaal niet zo'n drama is.
reactie nummer 2: Dat kan helemaal niet. (m.a.w. stel je niet aan)
reactie nummer 3: lekker doorlullen wat ik heb gezegd en je eigen fantasie erbij gebruiken.

Ik heb tot nu toe sporadisch nuttige reacties gehad als het over ernstige dingen ging. Dus laat maar zitten.

T lucht af en toe wel op om te praten. Ik ben zelf niet zo'n prater, maar af en toe heb je even zo'n moment nodig. Als je nou nooit praat is t aardig wat zwaarder dan af en toe ns je hart kunnen luchten.

idem hier...

dr kwam nog een vraag in me op, en hier zit k zelf zo mee.

ok, praten kan en is eigenlijk wel heel fijn, zo ervaar k het zelf tenminste(nu wat minder maar eerst wel).
mijn 2e vraag, kan het (na een tijdje) ook te moeilijk worden om te praten, om weer te vertellen wat dr nu weer is gebeurd. ik heb dat denk k zelf, k kan bv, niet met een vriendin praten over mijn gevoelens/ gedachtes. das gewoon echt te moeilijk.

ook denk k soms dat mensen mij toch niet zullen begrijpen, of willen begrijpen, dus mijn 3e vraag, hebben jullie dat ook? of heeft iemand echt ervaren dat iemand je niet begreep of wou begrijpen.

kuzzies mir

ja, nogal.
Ik kan over dat soort dingen eigenlijk bijna niet IRL over praten.
Met "vrienden" iig niet.

Wat ook irritant is als je met iemand kan praten die je wil begrijpen, maar dan totaal niet snapt.
Maja ik snap mezelf ook niet echt. Verdringen tot een kunst verheven dan maar. :confused:

omg klinkt wel erg enstig hoe ik het zo neer zet, zo is het nou ook weer niet

Misschien kun je het eerst voor jezelf opschrijven waar je allemaal mee zit, en dat dan aan een vriendin laten lezen? Het kan natuurlijk gebeuren dat na verloop van tijd je verhaal steeds 'vaster' gaat zitten, en dat het er moeilijker uit komt, maar het kán wel.

En ik denk dat als iemand ongeveer hetzelfde als jou heeft meegemaakt, of gewoon (veel) inlevingsvermogen heeft, dat hij/zij jou dan wel zou begrijpen. Ik denk dat als je je vriendinnen of degene met wie je wilt praten een beetje kent, dat je je dan wel kan indenken of diegene het een beetje zal snappen of niet.

Soms hoeven ze je niet eens te begrijpen, maar is een knuffel of een lief gebaar genoeg..

Hmm meestal is het bij mij wel zo dta ik mensen een bep hoeveelheid vertel en als het meer word dan dat word het moeilijker voor mij en krijg ik meer het idee dat ik zeur enzo.. Dit gaateven alleen over internet mensen, IRL krop ik gewoon alles op:o

Ik denk dat ze me beste zouden begrijpen maar het is eigenlijk geowonn dat ik zelf het idee heb dat ik zeur

Of praten helpt? Misschien bij bepaalde mensen, maar ik durf meestal niet alles te vertellen, omdat:

1. Ik bang ben dat ze mij een zeur vinden.
2. Ik bang ben dat ze mij niet geloven.
3. Ik bang ben dat ze ineens anders tegen mij gaan aankijken.
4. Ik bang ben dat ze me laten vallen, omdat ik niet meer leuk genoeg zou zijn (wat met een 'vriendin' van me is gebeurd. Ze is nu vrijwel iedereen kwijt. Ik ben bang dat dat mij ook overkomt)
5. Ik ben bang dat wanneer ik mijzelf als het ware open leg, ze het later tegen me gebruiken. Ik kan mijn zwakke plek niet meer laten zien.

Door te praten is het mogelijk om dingen op een rijtje te krijgen. Soms vind ik het heerlijk om gewoon kilometers te rijden en tegen iemand aan te praten.

In de praktijk merk ik dat in geprekken met mensen waarin gepraat wordt over dieperliggende dingen zoals het verleden of problemen in het heden dat er een vorm van heling is. Door het te vertellen leg je als het ware weer een beetje contact met die dingen en geef je het meer een plaats dan dat het vaag rond blijft zweven.

Sommige gesprekken kunnen je zelfs zo veranderen dat je er tijdelijk lichamelijk op reageert.

Praten kan een uitlaatklep zijn maar het kan ook een vorm van communicatie zijn waarin jij je gevoelens omzet naar woorden een soort conversieslag van gevoel naar ratio en vise versa.

Als je wilt praten dan ben je altijd welkom.