flashbacks
 

Hey iedereen,

Dit word de allereerste keer dat ik hier op dit forum een stuk van mijn levensverhaal ga vertellen.

Toen ik een jaar of 8 à 10 mss zelfs 11 was, (ik weet het niet zo goed meer) was mijn moeder een alcoholiste. Ik heb lang bij mijn moeder gewoond. (Mijn vader is overleden toen ik 6 was, niks boeiend, voor zover ik me kan herrinneren nooit echt verdriet om gehad, ik was voor mijn gevoel te jong om het echt te snappen) Maar om terug op mijn verhaal te komen na een tijdje ging het ni meer met mijn moeder en ben ik bij een tante gaan wonen terwijl mijn moeder in een ontwenningskliniek verbleef. Na een tijdje ging het beter en werd mijn moeder daar ontslagen (ze was clean) en kon ik dus terug naar huis. Maar mijn moeder begon terug te drinken en mij en zichzelf te verwaarlozen. Wat er in die periode allemaal is gebeurd is een zwart gat, weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik zelfs voor mijn ma begon te drinken, bij ons op de lagere school op het internaat zat. Dat bleef dus ook gewoon zo. Maar daar kwam van de ene op de andere dag ook bij dat ik in het weekend naar een instelling moest voor kinderen die in het weekend niet naar huis konden/mochten. Mijn ma zou weer naar een ontwenningskliniek gaan werd me verteld. (dit is ook weer een heel vaag stuk voor me) Wel weet ik dat ik mijn ma een hele tijd niet mocht zien. Na een tijdje kon ik haar alleen op zaterdag zien en na een tijdje mocht ik zelfs om de zoveel weken een weekend naar huis. Intussen bleef ik nog wel op internaat bij ons op school, (dat internaat was in die periode mijn tweede thuis). Na een tijdje werd mijn moeder volledig clean en mocht ik gewoon weer naar huis elk weekend. Na een jaartje ofzo werd ik het ook beu op het internaat en ging ik gewoon elke dag met de bus naar huis.

Waarom vertel ik dit nu allemaal?

Wel, ik weet niet waarom maar ik krijg de laatste tijd meer en meer herrinneringen uit die periode.

Waarom weet ik niet. Het ligt allemaal al jaren achter mij, ik heb het heel goed verwerkt allemaal. Niemand uit mijn directe omgeving kent mij van in die periode en niemand kent dus ook het hele verhaal. Simpelweg omdat ik nooit behoefte heb om erover te praten, of omdat ik vind dat het geen nut heeft om die dingen te vertellen. (ze zijn immers in het verleden gebeurt) of nog simpeler omdat ik ook niet alles perfect herrinner. (ik was immers nog vrij jong).

Ik heb ook totaal geen gevoelens bij mijn flashbacks. Ik zit er niet echt mee. Maar om een lang verhaal kort te maken, ik herrinner mij nu dingen waar ik jaren niet meer aan gedacht heb en ik vind dat raar. Nogmaals, ik zit er niet echt mee. Ik vraag me gewoon af hoe het komt dat ik flashbacks heb? kent iemand het antwoord?

Lieve groetjes Magicflower

Ik weet niet echt hoe het komt, ik weet wel dat ik het ook heb. Al heel wat jaartjes geleden heeft mijn vader het contact met mij verbroken. Op zich zit ik daar niet heel erg mee, alleen de laatste maanden denk ik er vaak over na. En dan opeens herinner ik me ook weer dingen, hoe we samen op de grond zaten te spelen, met de auto naar de vishal gingen enz. enz.

Ik denk dat het bij mij vooral komt omdat ik er de laatste tijd mee rover nadenk. Als dat ook zo is bij jou zou dat het kunnen zijn. Anders weet ik het ook niet eerlijk gezegd.

Koester die herinneringen. Ze maken deel uit van wie je nu bent. Je kan ze altijd nog vergeten...


Als je eens wil praten dan mag je me een PM sturen (of mail).

Ja, het is wel zo dat ik de laatste tijd veel nadenk over mijn leven en mijn verleden enzo. Dan denk ik bijvoorbeeld aan wat er met me zou gebeurd zijn mijn moeder was blijven drinken. Dus wat jij zegt zou idd wel kunnen kloppen.

Schrik dat mijn moeder hervalt heb ik niet meer. Ze heeft (gelukkig) al jaren geen alcohol meer aangeraakt.

Groetjes magicflower