wat wil ik nou eigenlijk?
 

2 jaar geleden werd er leukemie geconstateerd.
Eigenlijk heb ik nooit veel of goede vrienden gehad.
Nooit kon ik eens bij iemand uithuilen (van mijn eigen leeftijd) waar ik best wel mee zit/zat.
Volgens mij dachten ze dat het nix was waar ik doorheen ging omdat ik altijd overal mee doorging, daarbij zag je ook nog eens nix aan mij.
Ja natuurlijk wel dat ik geen haar had enzo door de chemokuren maar verder zag ik er nooit ziek uit of zo.
Aan de ene kant bedoel ik hiermee dat ik dus (voor mijn gevoel) niet veel begrip van mijn leeftijdsgenoten heb gehad maar aan de andere kant wil ik dat niet eens.

nog een voorbeeld: dat er weleens iemand opbelt om te vragen of ik zin heb om iets leuks te doen dan praat ik er helemaal omheen om maar te zorgen dat ik niet hoef.
Maar als ik dan weer eens thuis zit (wat dus bijna altijd het geval is) dan zit ik weer te zeuren dat ik me verveel.

Verder is de leukemie nu weg maar heb ik er iets nieuws voor teruggekregen namelijk versleten heupen, knieen, enkels enz.
Mijn oude mentrix zegt dat ik het aan de klas moet vertellen zodat ze begrip voor me kunnen hebben.
Aan de ene kant wil ik dat ook wel maar aan de andere kant niet omdat ik denk dat ze het weer niet zullen begrijpen en weer geen rekening met me zullen houden.
En verder vind ik ook eigenlijk dat het ze allemaal nix aangaan omdat ze toch niet veel interesse voor me hadden (in de zin hoe het nou met me ging enzo).

vroeger had ik vaak vriendinnen die me later lieten vallen.
Zou ik daar nu bang voor kunnen zijn dat ik zo terughoudend ben?

Misschien vertel ik dit allemaal ook wel omdat ik hoop dan tenminste ergens (hier dus) wat begrip te krijgen.

en dan nog een vraagje: meestal komen versleten heupen, knieen enz. bij oudere mensen voor bij mij dus niet.
Zijn er misschien nog andere jongeren op dit forum die dat dus ook hebben dan zou ik daar graag wat verhalen van horen.

alvast bedankt voor het lezen iedereen

Hey x,

Ik blijf het pijnlijk vinden om te lezen dat mensen zo cruel kunnen zijn en anderen zo kunnen laten barsten, net op het moment dat ze het hard nodig hebben. Het is niet niks wat je allemaal hebt moeten meemaken, en nog steeds meemaakt.

Je hebt geschreven dat je je eruit probeert te praten wanneer iemand vraagt of je iets leuks met je willen doen.
Misschien kun je wat gaan rondzoeken of er andere jongeren zijn die hetzelfde meemaken als jij, waar je mee kunt praten. Ik denk dat het wat makkelijker praat en je je er waarschijnlijk ook wat veiliger bij voelt. (in de zin van: begrip, gelijkheid)

Verder weet ik hier niet zoveel meer op te zeggen,sorry :S

STERKTE!!

Heej
Ik heb je verhaal net even snel doorgelezen....sorry heb niet veel tijd dus ik reageer een andere keer nog wel uitgebreider. Het enige wat ik dacht toen ik dit las is dat je bang bent dat mensen anders op je zullen reageren en je dan laten vallen. Of dat je bang bent "valse" vriendschappen te sluiten of mensen kwijt te raken.
Misschien zit ik er helemaal naast hoor.......ik reageer nog een andere keer!

ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie begrip en jullie reactie!

in het ziekenhuis zouden ze ook al voor me zoeken naar mensen die hetzelfde als mij hebben/hadden en me daarmee in contact brengen, daar had ik zelf al om gevraagd.

verder denk ik dat ik idd een beetje bang ben dat mensen me weer laten vallen want het voelt altijd een beetje alsof ze me 'gebruiken'.

Dreamerfly is beheerder bij een project (buddy-project) die dat ook als op zet heeft. Ik weet nu even de link niet en ik ben heel druk bezig, dus ff geen tijd om het op te zoeken...maar misschien kun je (als het je interesseert) Dreamerfly een pm sturen?

En is dat ook altijd waar? Of is dat voor het grootste deel iets dan 'in' jou zit? En dat ze je misschien daardoor laten vallen? Of dat jij denkt dat ze je laten vallen en daarom zelf afstand neemt en het dus idd lijkt of ze je weer laten vallen, terwijl dat in werkelijkheid dus eigenlijk niet zo is? (Hm, das eigenlijk wat je zelf ook al zei :o)

Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik denk dat mensen naar mate ze ouder worden over het algemeen beter met dingen om leren gaan (geldt zowel voor jou als voor je leeftijdgenoten). Dat is iig de ervaring die ik heb. Dat mensen die het niet mee gemaakt hebben zich niet voor kunnen stellen waar je door heen ging, lijkt me logisch...ik bedoel, ik kan proberen me in te denken wat je door hebt moeten maken en misschien nog steeds doormaakt, waarschijnlijk kom ik daar een heel eind mee, maar 100% zal me waarschijnlijk nooit lukken (denk ik). Als je contact wilt met mensen die weten wat je door hebt gemaakt/door maakt, dan denk ik dat je echt lotgenoten zult moeten zoeken. Wil je ook contact met mensen uit je directe omgeving, dan zul je ze dingen moeten vertellen en genoegen moeten nemen met het feit dat ze het ondanks wat je ze verteld hebt, ze het nooit voor 100% zullen kunnen weten. Als jij niks verteld, hoe kunnen ze dingen dan weten? Ik vind dat je ze dan niet kwalijk kunt nemen dat ze dingen niet weten of niet begrijpen of wat dan ook.

Ik heb zelf geen levensbedreigende ziekte, wel een vorm van reuma, cvs en voedselintolerantie. Ik heb ook heel lang gedacht dat mensen het niet zouden begrijpen en geen rekening met me zouden houden. Ik vertel het ook zelden tegen mensen, maar mijn ervaring is wel, dat de mensen waartegen ik het wèl vertel het juist wel begrijpen en juist wel rekening met me willen houden als dat nodig is. Maar voordat ze dat kunnen doen moeten ze wèl weten wat ik heb, wat dat inhoud, wat ik wel en niet kan, of ik wil dat ze rekening met me houden en zo ja, waarmee, enz. Als ik ze dat soort dingen niet vertel, dan weten ze het ook niet. En dat is logisch, dat neem ik ze ook niet kwalijk.

Heb je wel eens geprobeerd om het een leeftijdgenoot te vertellen en uit te leggen wat het voor jou inhoud? En wat is je ervaring daar mee? (Niet dat één iemand een realistisch beeld geeft, maar goed.) Ben je door die ene persoon bang dat iedereen zo reageert? Of heb je het nog niet geprobeerd en is waar je misschien bang voor bent gebaseerd op heel andere onderwerpen?

Beetje lange post, geloof ik...ik hoop dat er nog iets nuttigs in staat waar je misschien wat aan hebt. iig heel veel sterkte en succes.

hey meizzie,

hmm, ik heb zelf geen last van versleten heupen en knieen, dus die ervaring kan ik niet met je delen. Sorry....
Leukemie heb ik ook niet gehad, maar ik ken wel 2 mensen die het hebben (gehad) en verder nog een aantal met een ander soort kanker.

Ik weet niet of het bij jou óók zo was, als bij iemand die ik ken...
diegene besefte zelf niet hoe ziek ze was. ze had gewoon geen idee, en dús begrepen veel mensen dat ook niet. ze dacht dat het allemaal wel meeviel... Had jij dat ook? of had je een goed besef dat het zeker wél ernstig was?

ten tweede. (Bijna) ieder mens heeft behoefte aan belangstellingen en begrip. Dus is het heel begrijpelijk dat jij dat ook had. ik denk inderdaad (let wel: Ik DENK, not sure) dat jij een soort 'angst' hiervoor hebt ontwikkeld. je wilt wel, maar vind het nogal eng. dat kan, denk ik, inderdaad komen door de ervaring die je met die vriendinnen hebt opgedaan, die je lieten vallen, en ook doordat je de aandacht van je leeftijdsgenootjes nooit kreeg.
Toch denk ik, dat wellicht veel mensen wilden weten hoe het met jou gaat, maar omdat je je niet ziek 'gedroeg' en misschien zelfs wat afstotend, ze het niet durfde/wilden vragen.

Het idee van jouw mentor vind ik niet zo gek...
er zit natuurlijk wel een risico aan vast, dat ze het 'aandacht vragen' (wat het eigenlijk ook is, maar je hebt er wél RECHT op... ja toch?!) zouden vinden, en je die dan niet geven. Maarrrr aangezien je die ook niet krijgt (en ik denk dat je die toch wel wilt) zou ik het proberen.

In ieder geval heb ik, en veel medeforummers, veel begrip voor je situatie. Zelf heb ik het nooit meegemaakt (geen kanker) maar ik begrijp toch wel (zal niet in details treden, dan word het een very big story ;)) hoe je je eronder (kan) voelen.

heel veel liefs, wendy

Ik heb ze verteld hoe ik me voelde, ze wisten hoe vaak ik opgenomen ben, ze wisten ook heus wel dat ik elke week naar het ziekenhuis moest.
Is dat dan niet genoeg inhoud?
in het begin vroegen ze nog wel eens hoe het met me ging, maar als ik later mijn hart een keer probeerde te luchten begonnen ze snel over iets anders!
En over lotgenoten, zoals ik eerder al zei zouden ze in het ziekenhuis proberen lotgenoten ze zoeken.
Maar toch bedankt voor je idee.

Volgens mij besef ik ook idd niet hoe ziek ik was, maar misschien komt dat wel mede doordat er niet veel aan me gevraagd werd bijv. hoe het ging enzo.
Soms had ik wel zo'n besef toen ik bijv. weer eens in het ziekenhuis was en zei tegen de dokter dat bepaalde dingen niet wilden toen probeerde ze me echt duidelijk te maken dat het niet niets was wat ik had.

Misschien is het idd wel beter dat wordt verteld wat ik heb maar ik wil ook niet zielig gevonden worden!

Dat wist ik niet, want dat stond (volgens mij) niet in eerdere posts. ;)
Misschien vinden ze het eng? Hebben zij ook verteld hoe ze zich voelden? Wat ze dachten, enz.? Op Nederland 1 is op maandag nu een serie bezig 'Mamma, ik ben zo bang', als je ziet hoe daar een klas ('t is wel een groep 8, maar goed) reageert op een jongen die lymfeklierkanker heeft... Misschien durven zij er niet over te praten, zijn ze bang voor de pijn en het verdriet en de eventuele toekomst. Of zijn ze bang dat jij er niet over wilt praten oid. Weet ik veel, maar zo iets zou best kunnen denk ik... En als het ze echt niet interesseert: laat ze dan lekker barsten en zoeken mensen die jou wel belangrijk vinden.

Proberen. ;) Maar als dat niet lukt of je wilt (nog) meer contact. Zoals je al zegt: 't was maar een idee.

't ligt er denk ik ook erg aan hoe je het zelf brengt en hoe je er zelf mee om gaat ed. Het jongentje in die serie bv. (sorry, dat ik daar weer over begin) is zo enorm droog en realistisch...dat de meeste mensen het, denk ik, wel heel erg voor hem vinden, maar dat ze er op zich wel op een 'normale' manier mee om kunnen gaan.

Een meisje dat ik ken heeft (huid)kanker, zij wil niet dat iedereen het weet...ze doet dus gewoon alles wat ze anders ook zou doen. Ik vind dat niet slim, dan ontken je ook min of meer dat je eigenlijk ontzettend ziek bent. Ze verteld het tegen niemand, ik hoorde het van haar moeder. Maar verder verandert er dan voor mij niks, bij haar misschien ook omdat ik er niet naar kon vragen (ze mocht niet weten dat ik het wist), maar ik keek op zich echt niet anders naar haar.