ben ik dan echt zon aansteller?
 

ik raak er een beetje gefrustreerd van hoor. een aantal dagen geleden had mijn moeder iets teveel gefietst ofzo en was *oververhit* en constand aant klagen en ze wou dat iedereen met haar meeleefde enzo weet ik veel, maar ze was heel chagrijnig. en nu, ik heb al een aantal dagen last van mijn knie, als mijn moeder vraagt waarom ik zo chagrijnig ben zeg ik dat ik last van mijn knie heb en dan zegt ze niks meer, ze vindt me een grote aansteller volgens mij. alleen maar omdat artsen niks kunnen vinden (2 jaar geleden wat onderzoeken ervoor gehad) en omdat ik psychisch ziek ben geweest denkt iedereen dat ik een aansteller ben. ik voel me zo onbegrepen! ben ik dan echt zon grote aansteller???

Ik denk het niet. Lijkt me me ook zwaar vervelend als je pijn niet erkend wordt. Breng het anders nog een keer goed onder de aandacht van je moeder, desnoods via ruzie. En het is toch niet zo dat alle mensen er zo over denken als je moeder of wel?

nou, intussen hebben veel mensen het idee. mijn vader zegt altijd *achja, dat gaat ook wel weer over*. en zo is het altijd. volgens mij moet ik eerst kotsend boven de plee hangen of verlamd raken ofzo voordat mensen geloven dat het niet zo goed gaat. en dan vind mijn moeder het ook nog raar dat ik chagrijnig ben. mja, in mijn hoofd ben ik dan al ruzie aan het maken met mijn moeder, maar ik zeg het toch niet. misschien overdrijf ik de boel nu mja. ik kan er toch ook niets aan doen dat ik wel vaker last heb van mijn gewrichten?! in het begin is het allemaal nog heel interessant en ben je zielig, nou dat hoeft voor mij ook weer niet, maar naar verloop van tijd is het niet interessant meer en alleen maar onhandig voor je omgeving, dat snap ik ook wel, maar om dan meteen te denken dat ik het allemaal maar fake...

hmm ja. ik herken het ver weg een klein beetje.. mn moeder doet ook wel een beetje zo (maar lang niet zo erg als bij jou denk ik)

Ik confronteer haar dr altijd mee.. En gewoon,. als zij zielig mag doen als zij ziek is mag ik dat ook.. En als zij het daar niet mee eens moet ze zelf ook maar stoppen met zielig doen.. Zulke dingen zeg ik dan tegen haar (ik zeg niet dat het eprse goed is ofzo, en dat jij het ook zo moet doen)

tis ook niet supererg bij mijn moeder hoor, dat lijkt misschien zo door dit bericht, maar op dit moment erger ik me er dood aan, en moet ik even mijn frustraties kwijt.
zij wil bij de kleinste dingen dat we met haar meeleven, doen we dat niet wordt ze superchagrijnig, maar heb ik een keer ergens last van dan wil ze dat niet horen...

Nou persoonlijk, zou ik als ik in jouw situatie zat gewoon elke keer dat zij zo doet.. En zielig doet er geen aandacht aan geven, en ook dingen zeggen als niet aanstellen.. En asl ze chagrijnig word, lekker zo laten..En als ze moeilijk blijft doen gewoon uitleggen waarom jij zo doet.

Nouwja.. Ik ken jouw moeder natuurlijk niet.. Bij mijne heeft het wel geholpen

Retorische vragen lenen zich slecht voor discussie.

ik begrijp wel btje hoe het voelt,
zelf nie prcies zelfde situatie, maar t komt in feite wel op t zelfde neer
maak 'ze' (of al1 je moeder) gwoon duidelijk wat je dr van vind, desnoods schreeuwend, scheldend, voor mijn part loop je te tieren door t huis wat eindigd in janken, kijk, t maakt gwoon nie hoe je t brengt uiteindelijk, zeg gwoon dit tegen je ouders, wat je hier ook neerzet.
werkt t beste denk k

echt weer een opmerking voor nare man :rolleyes: