Verwerkingsproces, heeft iemand ervaring?
 

Dit was de aanleiding tot een nieuwe huilbui:
Mijn ouders waren hier om wat lampen op te hangen en te verwisselen en er liepen ineens allemaal mieren door de gang. Ik riep dat, en toen ik weer hier zat hoorde ik rare geluiden: mijn papa MIJN papa was ze aan het doodstampen! Ik kan met geen woorden beschrijven hoe verontwaardigd, machteloos en woedend ik me nu voel, ik haat hen, mama was al net zo, mijn vader is een moordenaar! Ik snap niet HOE ongelooflijk STOMPZINNIG je kan zijn!! Ze doden leven verdomme! Ik voel me zo naar, zo naar, waarom altijd dat superieure, het zijn dieren! Ik kan er niet tegen!

En dit schreef ik even later:
Ik kan niet meer naar huis
Telkens word ik herinnerd aan vroeger, telkens weer. Ik moet in Utrecht blijven want daar word ik zo ongelukkig. Ik vind het zo vreselijk naar, maar het kan niet anders. Telkens als ik mijn ouders zie zie ik verdriet en pijn en haat. Mijn vader stampt mieren dood, wat resulteert in huilen van mijn kant, ik zie hem mij schoppen, leven doodmaken zonder er nog aandacht aan te schenken, ach, het is maar een mier, en niet alleen bij die mieren maar bij alles. Bij elke kleine aanleiding voel ik de pijn weer, het maakt mijn buik hard en dringt in mijn keel, zit vast in mijn keel en kan er niet uit. Ik word er zo verdrietig van, dus ik blijf voorlopig maar hier denk ik. Ik zal ze eens een email sturen hierover en er met mensen over praten. En ik voel me zo schuldig om niet te komen, maar ik voel me nog schuldiger en ongelukkiger als ik bij ze blijf en alles weer voel en me dan afsluit en ze afstoot, omdat ik niet weet hoe ik het anders moet doen. Ik moet nog zoveel verwerken en ik weet niet hoe.

Ter toelichting: Ik woon op kamers in Utrecht en kom meestal elk weekend naar Zeist. Het gaat nu al een jaar heel goed in het gezin (daarvoor was het een RAMP), maar voel dus nu alweer een paar weken bovenstaande dingen. Wat moet ik nou? :(

Ik heb geen ervaring met verwerkingsprocessen, aangezien ik er zelf misschien net zo veel mee zit als met jou. Ik ben nu eindelijk aan het besluiten om er professionele hulp voor te zoeken, misschien dat dat bij jou ook helpt, er met iemand over praten. Want je moet je verleden eerst afgesloten hebben, voordat je een beetje verder kunt met je leven. Succes!

Wat goed van je Anneee (y) , dat je de stap gaat zetten...
Sterkte ermee. :)

Ik heb eigenlijk niets zoveel toe te voegen aan dit topic, omdat ik er weinig ervaring heb met verwerkingsprocessen.
Sterkte iig ermee, je komt er wel.

Verwerkingsproces. Hmm.

Heb er wel mee te maken gehad (nog steeds),
maar zou het geen ervaring willen noemen,
heb er namelijk nog steeds vrij veel moeite mee.

Denk idd dat je er iig met iemand over 'moet' praten,
en er misschien over nadenken om prof. hulp te zoeken?
Schrijven kan ook een goede manier zijn, vaak
kan het wel helpen bij het verwerken denk ik..

Sterkte, en succes. (y)

Ik denk dat je die twee dingen moet scheiden. Het doden van dieren door jouw vader en de mishandelingen die hij jou (blijkbaar) heeft aangedaan.

Ik ben zeker tegen het doden van dieren maar ik weet dat ieder levend wezen een moordenaar is. Misschien dat je het niet ziet maar als je iets eet dan worden er miljoenen kleine beestjes door jouw zeer bruut vermoord in je maag, darmen enz. Ook als je loopt, ademt, beweegt, kortom leeft doodt je. Leven vreet van leven.

Je zal ergens een grens moeten trekken tussen toelaatbaar doden en het ontoelaatbare toebrengen van leed.

Het verwerken begint bij het accepteren van het feit dat jij een slachtoffer bent. De volgende fase is dat je de feiten een plaats moet gaan geven in jouw systeem en dat je daarna moet stoppen met slachtoffer zijn.

Het loslaten van je slachtofferrol kan een proces zijn van enkele minuten tot vele jaren. Het zal afhangen van je persoonlijke kracht en je wil tot verandering. Ik heb er zelf nogal veel ervaring mee bij mijzelf en ook bij de mensen met wie ik spreek in het dagelijkse leven.

Klinkt wel logisch, maar het is dus een jaar heel goed gegaan doordat ik besloten heb dat t goedging en ik er echt voor heb geknokt (van vmbo naar gymnasium, van nergens wonen naar op kamers wonen), en er is ook geen reden, geen enorme ruzie's, of conflicten waardoor het minder zou kunnen gaan, daarom is t zo vreemd. Juist nu het al zo'n tijd goed gaat voel ik de dingen weer terugkomen, voel ik me zo verdrietig als ik bij mijn ouders ben.

Allereerst: Ik snap heel goed hoe jij je voelt als die mieren worden gedood, omdat ik namelijk zelf daar ook over in tweestrijd sta. We hebben hier in huis last van ovenvisjes, van die irritant kruipende beestjes die echt OVERAL (zelfs in je bed:(:() zitten, en ik weet gewoon niet wat ik daar mee moet doen. Het is zo ranzig, zo vies en ik walg er gewoon van. Maar als ik er met mijn voet op stap, VOEL ik gewoon dat ik een beestje dood, een levend wezen en dan voel ik me gewoon een moordenaar. Klinkt misschien stom, maar ik kan dat gewoon niet. En dan laat ik het anderen maar doen (zwak, ik weet het..) omdat ik ook weer niet ga slapen tussen al die beesten, die over je heen lopen als je slaapt en weet ik wat... Dus ik weet dat zoiets je toch, ondanks dat het voor veel mensen 'maar' insecten zijn, kan raken.

Ten tweede: Vergeven, al klinkt dat misschien stom. Ik denk dat je moet proberen om je ouders ook te laten zijn zoals ze zijn. Het botst misschien met hoe jij bent en met hoe jij wil zijn, maar zij zijn op hun manier bezig met leven. Ze zijn zo en je kan een mens niet veranderen als die dat zelf niet wil. Je kan alleen een voorbeeld zijn. Ik probeer het ook bij mijn vader. (Leg ik je via mail wel een keer uit) Maar het is wel moeilijk...

Je moet eerst je verleden verwerken ja, voor je verder kunt gaan. Rakel het weer op, zie het goed onder ogen en sluit het dan af. Dat heb ik ook gedaan ---> Afsluiting was het wegdoen van mijn dagboeken, hopelijk:) Maar ik heb ook weer moeten zwemmen in alle ellende die ik zelf veroorzaakt had en zo een deel van mijn schuldgevoel kunnen aflossen.

Je komt er wel, dat weet ik zeker:)

Ik probeer je vanmiddag, of anders ZEKER morgen te mailen

hmm het gaat serieus over het verwerkingsproces van het doden van mieren?

ok:

je trapt in je hele leven ook honderden beesten dood. Als jemet de fiets rijdt, zul je ook wel mieren doodrijden.
Opzettelijk of niet (waarschijnlijk niet) je doodt ze wel.

ohja en mieren zijn idd onderschikt aan mij of enig ander mens. Hun bewustzijnsniveau is een stuk lager dan dat van een mens. (daar geloof ik in :p)

maargoed ik zou maar eerst de eerste alinea na "ok: " gaan verwerken

Nee. Volgens mij gaat het over het gevoel dat het doden van mieren bij haar opriep. Toen haar vader zo stond te stampen, dacht ze terug aan toen hij haar mishandelde. En dat wil ze verwerken.

(of hij :p)

Ontopic ajb, voer discussies over micro-organismen en
weet ik het maar over pm.