vader en broer gaan niet naar het graf van mijn moeder
 

:( Bijna 2 jaar geleden is mijn moeder aan kanker overleden :(
Mijn moeder kwam uit slowakije dus daar is haar graf.
Iedere keer als we daar bij onze familie op vakantie gaan ga ik naar het graf met mijn nicht.
Mijn vader is er 1 keer heen geweest dat was toen dan graf er
pas was maar verder gaat hij er nooit heen.
Mijn broer is zelfs nog nooit bij dat graf geweest.
Dit van mijn vader en broer make me erg verdrietig.
We ware een heel leuk gezin en we hadden bijna nooit rusie.
Mijn oma daar is heel erg gelovig net als iedereen daar en zij
is heel vaak aan het zeuren dat ze niet naar dat graf gaan, ze zegt dat ze daar heen moeten gaan en dat het nodig is om te bidden en blablabla.....
Dat vind ik onzin ik ga echt nie lope bidden en al maar ik vind wel
dat je er af en toen heen moet gaan.
Ik heb het tege mijn vader gezegt en hij zei dat hij erg veel aan
haar denkt maar dat hij niet weet wat er nou zo bijzonder is aan het graf (er is niets aan te zien toch? dat zei die)
Ik heb het er ook eens met mijn broer over gehad en die zei ook al dat hij erg veel aan haar denkt maar dat hij er geen behoefte aan heeft om naar dat graf te gaan.

Is hier iemand die ook niet naar een graf gaat van een familielid
waar die erg veel van hield?
Kan die mij dan vertellen waarom die daar niet heen gaat?

Wat vinden jullie hiervan?

xxx
bedankt

Ik heb zelf geen ervaring met een feit dat een graf ver weg ligt. Maar het lijkt me wel zwaar klote. Zeker omdat je broer en vader niet mee willen gaan. Probeer daar eens rustig met je vader over te praten; hem uitleggen dat jij wel graag naar het graf van je moeder wilt, omdat het toch je moeder is. Misschien wil hij niet mee omdat het te moeilijk voor hem is. Maar vraag dan of je niet alleen kan gaan ofzo. Dat je broer en vader niet willen kan jij niet helpen, ik denk dat ze het gewoon te moeilijk vinden.
Succes meid!

Heey, iedereen heeft zij eigen manier van verwerken, jij gaat wel naar het graf van je moeder en je vader en broer niet. Maar ik denk dat dat hun manier is van verwerken. Het wil niet zeggen dat ze je moeder minder missen dan dat jij doet. Misschien vinden ze het ook wel heel moeilijk om daar heen te gaan..maar ze hebben denk ik net zo veel verdriet erover...

Ik.

De behoefte is er niet, en het zou me alleen maar helpen om terug te vallen. Heb ontzettend slechte herinneringen
aan de begrafenis en alles wat er omheen is gebeurt,
hoef die niet zo nodig weer op te halen. :|

Ik snap wel dat je het rot vindt ed, maar sommige mensen
hechten nou eenmaal niet veel waarde aan een graf,
hebben er geen behoefte aan of wat dan ook.
D'r zal iig wel een reden voor zijn, iedereen heeft recht
op z'n eigen mening erover, en dan is het aan jou
om het (leren) te accepteren, net zoals zij het van jou
moeten accepteren dat je wel wilt gaan ed.

sweetkrissiej.. ik snap dat jij graag naar dat graf gaat, maar dat is jouw keuze.. Blijkbbaar niet die van hum.. Maar alleen omdat ze niet naar het graf willen, wil niet zeggen dat ze niet om jouw moeder geven.. ze gaan er alleen op een andere manier mee om dan jou.. Maar daar hoeft niks mis mee te zijn:)

Ik denk ook dat ze het misschien wel te pijnlijk vinden, of gewoon niet bijzonder omdat ze vermoedelijk nogal dualistisch zijn en weinig waarde hechten aan haar lijk. Iedereen verwerkt de dood van een dierbaar familielid toch op zijn of haar eigen manier.

door deze zin krijg ik het idee dat je denkt dat er iets mis is gegaan met de relatie tussen je vader (en broer) en je moeder. Alsof er iets kapot was gegaan ofzo. "want vroeger was het een leuk gezin en was er bijna geen ruzie"....

Dat ze niet naar het graf willen hoeft HELEMAAL niks met een relatiebreuk te maken te hebben.

ik snap je broer en vader wel..die willen gewoon aan je moeder denken zoals ze was, ik zou zelf wel naar het graf gaan maar bijv mijn vader die heeft het graf van zijn vader ook nooit bezocht omdat hij vind dat zijn vader daar niet is..btje vaag maar khoop dat je het snapt!

*sterkte*

Dat van we ware een leuk gezin....
dat schreef ik op om te late weten dat ze niet naar dat graf gaan
omdat we altijd ruzie hadden en er schijt aan hadde ofzo!

Nou ik praat soms wel over me moeder met me vader maar me broer NOOIT
Ik vind het echt asosiaal als je in ieder geval nooit bij je moeders graf bent geweest en er dan ook nog es nooit iets over zegt en ik heb hem eigelijk niet zo vaak verdriet ofzo zien hebben.
Hij geeft me het gevoel van: ach moeder dood shit happends!
Want mijn broer die geefr vaak nergens een flikker om.....
Hij kan toch n iet overal geen behoefte voor hebben?

sorry dat ik zo zeur maar ik vind het echt heel vervelend

Precies. Je kunt iemand niet verplichten om te gaan alleen omdat jij dat wil. Niet gaan is waarschijnlijk geen kwestie van asociaal zijn, maar van niet willen/durven/het op een andere manier verwerken/enz. Laat mensen in hun waarde en laat ze het op hun eigen manier doen, dat mag jij immers ook, toch?

Om op je vraag te reageren, mijn vader heeft zo iets van 'iedereen gaat dood, dus ja'. Wij gaan ook niet vaak naar het graf van mijn ene opa, mijn jongste zusje al helemaal niet. Mijn andere opa (de vader van mijn vader) heeft niet eens een graf, hij is gecremeerd en waar zijn as is uitgestrooid weet ik niet en mijn vader ook niet, voor zo ver ik weet. (Dat laatste vind ik wel een beetje vreemd...maar goed, 't is nu eenmaal zo en mijn vader heeft niet zo heel erg de behoefte te weten waar het is kennelijk, das zijn recht. En naar een urn of een veldje waar weet ik het hoeveel mensen uitgestrooid zijn ofzo, zou ik toch ook niet zo snel toegaan.)

Mijn vader praat ook nooit over de dood van zijn vader. Mijn jongste zusje en ik nooit/zelden over de dood van onze opa's en andere familieleden. Die behoefte hebben we niet (of niet meer). Ik verplicht niemand tot niet-praten en ik vind het ook niet fijn als iemand mij verplicht om wel te praten. Zeker niet als de reden is dat het per se zou moeten, zo zou horen of wat dan ook.

Praat er met ze over, vertel ze hoe je er over denkt, wat je voelt, enz, maar accepteer ook hun meningen en gevoelens en manier van met dingen omgaan!

ah om ons wat informatie te geven. Ok :)

Citaat:

Ik vind het echt asosiaal als je in ieder geval nooit bij je moeders graf bent geweest en er dan ook nog es nooit iets over zegt en ik heb hem eigelijk niet zo vaak verdriet ofzo zien hebben.

iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ik heb in een jaar alle 3 mijn grootouders die nog over waren, omstebeurt het loodje zien leggen. Ik kan je zeggen dat ik daar alles behalve blij mee was. Ik praat er vrijwel nooit over, tenzij anderen erover beginnen of omdat het is om anderen te helpen. Zelf helpt het MIJ niet met de verwerking van hun dood (misschien zelfs het tegendeel). Ook ben ik naar slechts 1 crematie geweest. Dit kun jij misschien niet begrijpen, odmat jij het niet zo verwerkt, maar mensen zijn zo verschillend...het is bijna om gek van te worden. Ik heb het nu redelijk verwerkt, mijn instelling is ook behoorlijk "het gebeurt nu eenmaal. De situatie is zoals hij is. Ze hebben een mooi leven gehad, ik heb mooie herinneringen aan hun en dood gaan we allemaal hoe lullig het ook lijkt".

Citaat:

Hij geeft me het gevoel van: ach moeder dood shit happends! Want mijn broer die geefr vaak nergens een flikker om.....

Shit happens is wel een erg...verkeerd gezegde manier hoe je broer het misschien verwerkt. Zoals je boven hebt gelezen is mijn instelling ook wel een beetje "shit happens"... (wel erg grof vertaald), maar als je het doorleest, klinkt het misschien best redelijk. Hij geeft er echt wel iets om, alleen hij hoeft het misschien niet naar buiten te willen brengen om WAT voor een reden dan ook. Omdat ie het moeilijk vindt, niet wil of het hem belemmerd in zijn verwerking.

Jij bent niet de enige die het moeilijk heeft, dat hebben jullie echt wel allemaal. Probeer in te zien dat de 6 miljard mensen die op aarde leven, 6 miljard verschillende manieren van leven hebben. Dat houdt ook in dat er veel variatie is in het verwerken van moeilijke siuaties (zoals een overlijden...en zeker in de familie of het gezin).

mijn moeder is ook gecremeert maar de urn is in het graf van mijn
opa gelegt. (ooknog ja)
Ik zeg niet dat jullie ongelijk hebben maar ik ben het er toch niet mee eens!

respecteer je de meningen van anderen? zie je dat anderen ook volwaardige mensen zijn met een eigen mening? En mag die mening afwijking van jouw mening of moeten we allemaal dezelfde mening ls jou hebben?

Het graf van m'n oma is nog geen 10 minuten hier vandaan.
Toch heb ik meer dan 2 jaar er niet heen gewild (uitgezondert
de begravenis). Uiteindelijk durfde ik het toch en ben ik samen
met een ontzettend goeie vriendin gaan.

Voor mij is het heel erg dat ik liever treur op m'n kamer en niet
ergens waar ik me niet op m'n gemak voel (vreemde omgeving).
Op zo'n begraafplaats lijkt alles veel erger en is het moeilijker
om het te relativeren.
Twee weken geleden ben ik voor het eerst bij het graf van m'n
opa geweest (ook ver weg, niet eerder de kans voor gehad)
dat heb ik toen bewust zo snel mogelijk gedaan, zodat die
drempel niet steeds hoger komt te liggen, voordat ik erheen
zou durven.

Iedereen gaat anders om met het verwerken. Ws heeft je broer
niet de behoefte om erheen te gaan en wil hij het liever op zijn
eigen manier doen.
Ook al is dat voor jou moeilijk te accepteren, je zult hen daarin
vrij moeten laten.

Sterkte ermee

Was jij niet dat meisje dat ooit een topic opende met de penismaten van haar ex-vriendjes? vertelde dat ze na sex een jongen dumpte? en tegelijkertijd bekende al meer dan 5 bedpartners gehad te hebben met je 13 jaar?

ja, ook mensen met andere interesses hebben stergevallen in de familie

Inderdaad, zo is het :)
Ik ben ervan overtuigd dat je vader en je broer op een andere manier het proberen te verwerken dat je moeder is gestorven.
Ik denk dat het heel moeilijk is voor sommige mensen om bij een graf te gaan kijken omdat het de niet zo goede herrinering van de dood naar boven brengt die ze proberen te verwerken. Ze missen je moeder natuurlijk net zoveel als jij, maar voor hun is het bezoeken van het graf waarschijnelijk niet bevordelijk in hun verwerkingsproces.

wtf heeft dat hiermee te maken :mad:

Jah, mijn moeder is overleden en ik heb nix met het graf.
Haar "stoffelijke overblijfselen" betekenen nix voor mij om het maar hard te zeggen. Ik wil mamma niet herinneren als de vrouw die ziek was en uiteindelijk stierf, ik wil haar onthouden als de vrouw die ze in huis was, de lieve moeder, de kleier. Ik herinner haar dus liever als ik een beeld zie van haar dat ze heeft gemaakt, als ik aan een liedje van haar denk. Mooie herinneringen.

Aangezien er toch al veel reactiejs zijn, reageer ik toch nog maar even met mijn mening :)

Het lijkt me heul erg rot voor je, dat jij telkens als enige van het gezin naar het graf moet, kan me best voorstellen dat je het af en toe best fijn vind om met je broer en/of vader te gaan.

Toch denk ik dat je hun mening maar moet accepteren :)
De 1 heeft nou eenmaal nix met een graf, en een ander wel
Zo gaat je oma regelmatig naar het graf om te bidden
zo wil jij af en toe na het graf (of wil je miss wel vaker :( ) om met dr te praten, of wat dan ook
en zo zijn er ook mensen die er gewoon nix mee hebben, ze hebben hun eigen reden, waarom dan precies niet.

Ik heb laatst van MIJN eigen vader gehoord, dat hij ook zo in elkaar steekt, en aangezien mijn broer sterk op hem lijkt denk ik dat hij ook zo is. Zij zouden nooit na een graf gaan, (ze hebben ook meer zoiets van cremeren, en een gedenksteen erbij hoeft niet)
want ook al klinkt het zo een beetje crue, dood is dood, een graf heb je weinig aan.

Natuurlijk zit een overledene nog in je ged88 en in je hart, en voor sommige mensen is dat genoeg, een graf doet er nix extra's aan.

Misschien kun je dit eens bespreken met je vader (Als je dat nog niet gedaan hebt)
Veel sterkte met alles, want ik begrijp je best :(

"Was jij niet dat meisje dat ooit een topic opende met de penismaten van haar ex-vriendjes? vertelde dat ze na sex een jongen dumpte? en tegelijkertijd bekende al meer dan 5 bedpartners gehad te hebben met je 13 jaar?"

WAAAAAAR HEB JIJ DAT NOU WEER VANDAAAAN!
SORRY HOOR, MAAR DAT IS DUS ECHT GELUL!

Hee Gwenniej ik heb er eigelijk nooit eerder zo over gedacht
maar jaah nou merk ik wel dat het dus 'normaal' is.

Ik dacht er eigelijk niet aan dat zoveel mensen er hetzelfde over denken dat naar een graf gaan niks voor ze betekend.
Maarjah nu weet ik dat.

Ja, want het is vast niet dat je vader nu zoiets heeft van 'dood is dood, nu hoef ik er geen aand8 meer aan te besteden'

Maar het is meer een nuchtere man van 'ja ze is nu dood, ik heb geen graf nodig om aan dr te denken ze zit in me hart en ged88'

Zijn veel mensen die om zown reden niet na een graf gaan, vraag het hem, en praat er met hem over, wat zijn reden pcies is :)
Mju...succes :)

ik denk dat ze zelf moeten weten wat ze willen hor! je moet nooit wat. Of je wilt of je wilt het niet. Je broer en vader denken vast nog aan je moeder want zij zullen ze ook nooit vergeten. Misschien dat ze de herinneringen meer waard vinden dan een graf. Het kan jou wel pijn doen, maar dat zul je dan maar moeten accepteren.

suusjuhh

Je vader en je broer hebben duidelijk een andere manier van verwerken van hun verdriet dan jij. Iedereen doet en uit dat op zijn/haar eigen manier. Sommigen praten er veel over, gaan naar het graf, enz (zo zou ik het ook doen), maar anderen kroppen al het verdriet op en zijn (soms) heel stil of chagrijnig, maar praten bijna nooit over hun verdriet (zoals een goede vriend van me die ook z'n moeder heeft verloren). Dat wil echter niet zeggen dat ze geen verdriet hebben om je moeder, misschien hebben ze wel meer verdriet dan jij, ze verwerken het alleen anders.

Ik heb hetzelfde probleem met een vriend. Die is nu al 3 geleden gestorven en ik ben nog steeds niet naar zijn graf geweest. Ik heb het ook nog nooit gezien! Het ligt niet ver van waar ik woon, ik kan er elke dag naartoe, maar ik doe dat niet. Ik kan dat gewoon niet! De meesten gaan er wel naartoe, maar je hebt ook anderen..... Naar andere mensen hun graf , bijv van familie, kan ik het wel, maar ik heb er toch moeite mee.
Je moet er dus niet verdrietig om zijn, later gaan ze het miss wel doen, als je oma het niet vraagt en als ze alleen zijn, wie weet....

Mijn moeder is ook 2 jaar geleden gestorven. Haar graf is behoorlijk dichtbij, en mn vader, broer en ik gaan vaak langs. Ik heb gemerkt dat iedereen anders met zijn of haar verdriet omgaat.. Er zijn mensen die vaak naar t graf gaan, en laatst sprak ik iemand die nooit naar t graf van zijn vrouw is geweest, behalve bij de begrafenis. Hij mist haar verschrikkelijk, maar gaat er op zn eigen manier mee om, hij heeft geen binding met het graf, hij heeft zijn herinneringen en daar put hij kracht uit. Wat ik hiermee wil zeggen is: jouw vader en broer gaan anders met hun verdriet om dan jij doet. Het kan moeilijk voor je zijn, maar je kunt ze niet dwingen naar het graf te gaan. Ze kunnen een soort van angst voelen, of ze hebben er geen behoefte aan. Neem het ze niet kwalijk, en ga, als jij daar behoefte aan hebt, gewoon langs, al is het maar 1 x in t jaar... Je moeder zit in jouw hart, maar ook bij je broer en je vader.

iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier... ik ben ook na de crematie pas 1 keer na mn oma's plek geweest waar ze is uitgestrooid terwijl ze al 2,5 jaar dood is...

Ik heb ook neit zo'n behoefte om naar de plaats te gaan waar mijn moeder is uitgestrooid..........binnen kort is het een jaar geleden en ik denk er wel over om dan even te kijken ofzo...maar zeker weet ik het nog niet...

Waar me opa en tante liggen ben ik ook niet meer geweest....

Mijn herinneringen aan kun liggen neit op deze plaatsen....ik zit liever in mijn moeders studeerkamer ofzo.......