Grammatica-topic
 

Hierbij een grammatica-topic. Ik wil u graag uitnodigen te posten als u een vraag hebt omtrent de grammatica van de Latijnse of de Griekse taal die u graag beantwoord zou willen zien. :)

Ik ben het een beetje kwijt als het over gerundium / gerundivum gaat (als je dat al zo schrijft).

Wat houdt dat (in het kort in), wat is het verschil?

Ochlocraat is helaas gebanned. Maar ik kan je denk ik wel een en ander vertellen. Het gerundium is niets anders dan de verbogen vorm van de infinitief. Immers, de infinitief (het lopen / ambulare) is niets anders dan een zelfstandig naamwoord (met deze bijzonderheid, dat het nog wel een object kan krijgen, en soms met een bijwoord, en niet een bijv. naamwoord, nader wordt bepaald), en zoals alle zelfst. nw. in het Latijn, wordt dit verbogen. Je moet wel in het oog houden dat de acc. van het gerundium alléén verbogen wordt wanneer er een (4e naamval gevend) voorzetsel voorstaat. Het geslacht van de infinitief is, net als in het Nederlands, neutraal.

Even wat voorbeeldjes dan: amo ambulare. (ambulare = object). Máár: pedes sunt apti ad ambulandum.
Ambulando finem persequeris. (dóór te lopen....). Finem ambulandi facio (ik maak een eind van/aan het lopen).

Het gerundivum is, ofschoon in vorm hetzelfde, een heel ander verhaal. Het is een bijvoeglijknaamwoord met een passieve betekenis én kan alleen als bijv. nw. fungeren als het werkwoord (waarvan het de gerundivum is) TRANSITIEF is. Het drukt maw uit dat het zelfst. nw. waarmee het congrueert geschíkt is om de actie van dat werkwoord te ondergaan, of dat er een noodzaak bestaat dat het zelfst. nw. die actie ondergaat.

"vir laudandus" = man die te prijzen is. Maar let wel: nemen we een ww. als "parcere" (sparen, in de zin van niet straffen) dan weten we dat parcere niet transitief is (wat neemt dativus: parce mihi = spaar mij). Je kunt dus NIET zeggen "vir parcendus". Je kunt evenwel een zgn. onpersoonlijk constructie maken: parcendum est viro.

Opgemerkt moet ook worden dat, ofschoon het gerundivum een noodzaak of verplichting uitdrukt, dat karakter verloren gaat zodra het de plaats inneemt van het gerundium. Immers: "hostes vincendo se clarum fore sperat" (gerundium met object dus) werd in klassiek Latijn "hostibus vincendis se clarum fore sperat".

OMFG..
nu doe ik toch echt al ruim 6 jaar Latijn, maar wat hier staat zegt me helemaal NIKS. Verder dan de begrippen nominativus en accusativus kom ik niet.

Jij bent héél slecht voor mijn zelfvertrouwen ;)

Kom, toen ik 17 was kende ik geen enkel begrip uit de Latijnse grammatica en haalde ik 5'en voor Duits. :)

Dan heb jij in korte tijd heel veel geleerd..
Duits, Frans en Engels doe ik slapend met één hand op mijn rug.
Latijn heb ik in het begin verwaarloosd, en de (onprettige) gevolgen komen nu :S

Kijk aan. Een uitmuntend taalgevoel dus. Maar daar heb je bij Latijn inderdaad wat minder aan. Kwestie van compenseren dus. Zo ben ik er ook doorheen gekomen. :)

Hmmz...

Míjn uitmunde taalgevoel is met vakantie geloof ik.

Maar dat terzijde. Kan iemand mij nog een keer uitleggen hoe het nou zit met de conjunctivus in de bijzin, dus met finaal, causaal, consecutief en concessief en zo? Want ik snap er werkelijk geen hol meer van.

En dat is niet handig.

Tnx.

Kruimel, je moet in het achterhoofd houden dat elk gebruik van de coniunctivus in bijzinnen ontsprongen is aan het zelfstandige gebruik in hoofdzinnen, welke gebruik uiteenvalt in drievoud (ik hanteer Engelse terminologie): " jussive/imperative" (taceat!, of, taceret! [hij moest zwijgen]), "optative" (meestal met utinam, zoals: utinam, hic esset= was hij maar hier, of:utinam salvus sit: laat hij veilig zijn [laat hij veilig BLIJKEN te zijn, dus: onduidelijk of hij het al dan niet is, terwijl met de imp. de onwerkelijkheid voorop staat), " potential" (videas: je kunt zien. Videres: je KON zien [je refereert hier meestal aan een generale je, zoals wij " men" zeggen).

In de finale bijzin figureert de jussive, in de consecutieve de potential (vandaar: ne, en, ut non), in die behorende bij ww. van vrezen de optative (vereor ne veniat = vereor! ne veniat! = ik ben bang. laat hij niet komen = [aan elkaar gevoeg] ik vrees dat hij komt. Zo te begrijpen: ik vrees voor de waarschijnlijkheid van "ne veniat"). Voorts is belangrijk te begrijpen dat in oratio obliqua altijd de coni. speelt in bijzinnen, om aan te geven dat niet de schrijver maar degene die spreekt de zin uit:

OR: Si eum interfecit, graviter erravit.
OO: Dicit, si eum interfecerit, eum graviter erravisse.
Dicebat, si eum interfecisset, eum graviter erravisse.

Tijd is op, vanwaar mijn bondigheid: als onduidelijkheden resteren, dan verneem ik dat volgaarne. :)

Nee maar! Dat verschil valt me eerst nú op! Krummeltje en Kruimel. Dat pleit niet voor een scherp waarnemingsvermogen. :(

Jah. Kruimel is de forumbaas, ik niet...

Maar is je vraag beantwoord?

Ja hoor. Bedankt :)

Hopelijk heb ik er wat aan... maar ik neem aan van wel.

:)