Ik zie het niet meer zitten...
 

hej.

tja, k weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen, wat ik moet opschrijven, want er is op dit moment zoveel aan de hand. teveel eigenlijk... de kern van alles, is denk ik mijn vader. hij is alcholist. het was eerst erg, maar het word met de dag erger lijkt het wel.
verder is er nog veel meer aan de hand. am, drugs(enorme drang naar nog 1 keertje) een soort aanranding, en afvallen. er is nog meer, maar dat vertel ik nu niet.

dankzij een vriendin ga ik donderdag als de school weer begint met een vertrouwenspersoon praten. dat is natuurlijk een hele stap(voor mijn doen). aan de ene kant heb ik het gevoel van: ja... wat moet ik in gods naam zeggen tegen dat mens!? en aan de andere kant denk ik: het kan niet snel genoeg komen. omdat ik dan denk, dat er dan een oplissing komt. waar ik nu wel bang voor ben: wat als er geen oplossing is?als die er niet is...kan ik nu al voorspellen, dat ik ga instorten.

het is nu al meer dan een jaar aan de gang, en ik ben pas een maand een beetje met hulp bezig. ook al wil ik die niet echt. en dan toch weer wel. ik denk steeds vaker na over de dood, hoe het zou zijn als ik dood was, hoe ik dood zou willen gaan. etc. als er een familie lid sterft, denk ik wel 5 x per dag: waarom was ik dat niet? dan was ik van alle rotzooi af.

eigenlijk weet ik niet wat ik hiermee wil bereiken. ik vraag me af, kan ik dit zelf stoppen? of moet ik hulp krijgen? het is zo moeilijk toe te geven dat ik hulp nodig heb, ook al heb ik het wel nodig. toch?hmm... k weet echt niet meer wat ik moe doen. heeft iemand tips? of ervaringen? k wil zo graag een oplossing, maar waar is die? soms denk ik dat de dood een oplossing is, maar na al mijn (mislukte)pogingen en het tegenhouden van mijn vrienden, denk ik vaker van niet dan wel. maar ik vraag me af of dat juist is?

kussiez mij.
ps:sorry als het een slotje word, maar ik moest het eventjes kwijt. ik zie het niet meer zitten. :(

Allereerst...ik denk niet dat hier een slotje op zal komen ;)

Klinkt als een vervelende situatie waarin u zich bevind. Ook redelijk complex, zo complex dat u waarschijnlijk toch hulp van buitenaf nodig heeft om tot een keerpunt te komen.

Wat ook lastig is, is trots. Ik heb ook vaak dat ik alles zelf wil oplossen, als ik geen oplossing heb, dan word het probleem ook niet opgelost. Eigenlijk een rare instelling, ik ben niet perfect, allesbehalve dat, en toch vraag ik geen hulp bij het oplossen van problemen. Veel andere mensen met zeer kleine problemen vragen hulp, waarom zou ik dat dan niet doen? Mijn probleem is misschien een zee vergeleken bij de zandkorrel die hun probleem vormt...

Dat u met een vertrouwenspersoon hebt afgesproken is al een stap in de goede richting, nu moet u alleen niet afhaken na deze stap. Het zal misschien niet makkelijk zijn, maar er zal toch het een en ander verteld moeten, het kan een tijdje duren voordat u de sluier langzaam durft op te liften, of misschien gaat het makkelijker dan u zou verwachten. Blijf in elk geval niet alleen zitten met al die gedachtes, deel ze met hulpverleners. Daar zijn die mensen voor. Het kan een enge weg lijken, maar het biedt potentiele oplossingen, waar je tenslotte naar op zoek bent. Als de hulpverlening absoluut tegenvalt, kan je er altijd nog mee stoppen.

Verhaal word te lang, dus zal ik mijzelf eens het zwijgen opleggen.

Veel succes (y)

hey,
toch maar ff reageren. al weet k niet zo goed wat k moet zeggen...

kom op, jij kan het wel, dat weet k zeker, en die vertrouwenspersoon bijt niet, heb k gemerkt! ;)

Je moet hulp gaan zoeken, met hulp zal je situatie uiteindelijk beter worden. Het is natuurlijk een moeilijke stap, maar je zult hem toch moeten nemen zodat alles beter word :)

De dood is nooit een oplossing.
Ja, je bent wel van de rotte dingen af ed,
maar je bent dan ook gelijk van alles af.
Zo heb je dus niet de kans om echt te genieten van je leven,
en geef je het vechten daarvoor dus op.

Als je te trots bent om hulp aan te nemen,
moet je al helemaal te trots zijn om zm te plegen imo.

Een oplossing komt nooit zomaar, daar moet je
aan werken. Andere mensen kunnen je daarbij helpen,
je proberen te sturen waar het nodig is etc.
Je zal zelf het grootste gedeelte moeten doen,
en als je geholpen kan worden daarbij, waarom niet?

Zoek hulp, accepteer het, en wees trots op het feit
dat je die stap tenminste durft te zetten.
Liever nu hulp, dan dat je later nog verder in de prut
zit en met hangende pootjes om hulp moet vragen..

Hey See-me!
Het is duidelijk dat jij het leven wel ziet zitten en dat is ook de juiste gedachte.
Veel succes donderdag met het gesprek met je vertrouwenspersoon!!