stormen
 

ik mis de stormen
de dag
dragende woede
angst en twijfels
die haar deden beïnvloeden
tot ze haar vonden
haar verwierpen
in de tunnel van gevaren

bracht zicht tot mij
tot op de dag dat ze lachtte
zwaaide, draaide
ze het aankondigde
het einde door elk raam en spiegel zag

ziet nu alleen zij, de drager van haar gevaren
in mij, in hij die baadde, in zweet en angst
tot haar 'verloren-is'

ze ging: pijn, dromen, onmacht
hielt ik ze tegen?
deed ik mijn best, genoeg?
ik probeerde 't met al m'n kracht
die bezwoer, jij begroef
tot de stormen die nu woeden.

Mensen wordt nuchter!

MacGowan!
Shane!