| load_harmony |
23-08-2003 14:05 |
[verhaal] ze is je niet waard
Toen jij op een morgen de klas binnenstapte, leek alles een beetje anders. Al minstens 4 maanden zat ik aan het tafeltje, rechts achteraan, naast Joanne. Al minstens 4 maanden was elke les van meneer De Groot precies hetzelfde geweest, en juist jij wist daar verandering in te brengen. Het gebeurde toen je de deur open deed, op een nonchalante manier, maar stiekem ook een beetje gespannen. Je grijnsde en knikte vriendelijk, op een manier die ik nog nooit eerder had gezien. Meneer de Groot gaf je een hand, en wees je een plek. De plek naast Rachel. Voor de eerste keer in mijn leven was ik jaloers op Rachel. Rachel zit al 4 maanden alleen in de les van meneer de Groot. Eigenlijk zit Rachel overal alleen. Soms, als ik Rachel tegenkom, pest ik haar. Niet zo heel erg, maar gewoon een beetje flauw. Rachel zegt nooit zo veel. Erg knap is ze ook niet. Maar er is nou ook niet te zeggen dat ze er veel moeite voor doet. Jij kwam de klas binnen en ging naast haar zitten. Rachel reageerde niet eens op je. Ik zat je de hele tijd aan te kijken, in de hoop dat jij ook even naar mij zou kijken. Ik zag je mooie bruine haar, en je grote bruine ogen die door je net iets te lange haar heenkeken. Je leek zo rustig, zo zelfbewust. De hele tijd probeerde ik je blik op te vangen, maar jij keek alleen naar Rachel. Op dat moment bad ik dat je zag hoe Rachel eruit zag, ik bad dat je zou zien dat ze niet kan sporten en niet zo spontaan is. Ik wou naar je roepen: ‘laat die mooie ogen van je eens kijken naar haar’. Ik wensde dat je dan naar haar zou kijken, en je zou beseffen dat ze niet goed genoeg voor je was. Maar dat deed je niet. Je bleef naar Rachel kijken en ik zag hoe jullie langzaam in gesprek raakte. Ik kon niet horen waar jullie het over hadden, maar jij grijnsde vaak en Rachel glimlachte af en toe. Ik zat maar te kijken en de les kon ik al lang niet meer volgen. Toen de bel ging, stond ik zo snel mogelijk op, om even langs je tafeltje te lopen zodat je zou zien hoeveel mooier ik ben als Rachel. Toen ik langsliep keek je naar me. Onze ogen ontmoeten elkaar. Ik glimlachte en jij grijnsde, op jou manier. Ik wou me net gaan voorstellen maar je draaide je alweer om naar Rachel. “kun jij me weg wijs maken hier?” vroeg je haar. Een beetje beschaamd liep ik door. Achter me hoorde ik mijn vriendinnen lachen. Je hebt me vernederd. En niet een beetje, je verkoos Rachel boven mij. Nu, 2 maanden later, zie ik je soms nog lopen door de gangen. Ik kijk dan naar je mooie ogen, je mooie haar en je mooie lichaam. Maar jij kijkt mij nooit meer aan, je grijnst niet meer naar mij en je komt nooit kom je meer alleen de les in. En telkens als ik je zie, en je bekijk, dan zie ik dat er iemand naast je loopt. Iemand die misschien niet zo knap is, niet zo sportief, niet zo spontaan, maar wel verkering heeft met jou...
|
