Niks voelen (?)
 

Na 2 keer mijn verhaal geschreven en vervolgens gewist te hebben, probeer ik het nog 1 keer om het goed onder woorden te brengen..

hoop dat jullie het gaan snappen ;)

*poging 3*

Geen gevoelens hebben.
herkent iemand dit?
En dan bedoel ik niet voor een persoon ofzo, maar gewoon in het algemeen..

- je niet kunnen uiten, niet kunnen schreeuwen en huilen enz.

Zelf heb ik het heel sterk met huilen.
Ik kán niet huilen. De laatste keer dat ik een traan heb gelaten om iets of iemand? ik kan het me niet meer herinneren.
Voorbeeld:
2 maanden geleden, mijn opa overleden.
Je zou denken dat ik dagenlang heb zitten janken omdat ik best een goeie band met hem had, maar nee.
Ik wóu wel, alles van me af gooien en alles loslaten, maar het wou niet.

Ik voelde helemaal niks. ik heb er 1 traan uit kunnen persen en dat was het. en zelfs dáár heb ik moeite voor moeten doen.
Niet omdat ik niet verdrietig was, want ik was er helemaal kapot van, maar het ging gewoon niet.
Het enige wat ik kon was staren, urenlang staren in een donkere leegte.
ik ken mezelf niet meer.

Ik kom uit een gebroken gezin, waar nooit over gevoelens gepraat word.
Als ik me klote voel zorg ik maar dat ik er zelf uitkom en kan er eigenlijk met niemand over praten.

Misschien komt het daar wel door, dat ik zo versteend ben.
Ik heb wel een paar goeie vrienden, waar ik wel mee praat, maar ik denk niet dat ze het goed begrijpen.


Staren .. ik weet niet wat het is, maar ik kan er niet mee stoppen.
In de trein, urenlang naar buiten staren .. zodat ik maar nergens aan hoef te denken.

Slapen is ook een favoriet, weg van alles, weg van alle stress rondom werk en school, en relaties.
voor altijd slapen .. enge gedachte ..want ik wil helemaal geen zelfmoord plegen :confused:

het klinkt misschien raar, maar ik voel gewoon helemaal niks meer.
geen motivatie nergens voor, geen liefde, geen emoties, nergens voor.

pas sprak ik een 'vriendin' op msn met als msnnaam:

some people are as cold as ice..

daar bedoelde ze mij mee.
ik ben het 100 procent met haar eens,

ik kan niet zeggen dat ik de laatste tijd een gezellig gezelschap ben.
Verteld ze iets, kijk ik afwezig uit het raam.
(wat op haar overkomt als ongeinteresseerd.. zo van ; leuk voor je , maar het interesseert me geen biet.

Zo raak ik al mijn vrienden kwijt.
Mijn familie ben ik al half kwijt, nog even en ik heb niks meer.

Ik wil weer kunnen communiceren, kunnen lachen, huilen, schreeuwen, mens zijn :)

de vraag is, hoe?

"hoe ontdooi je een ijskonijn".

gevoelens terug, etc..ik wil het :(
want zo kom ik ongeinterresseerd, keihard over.
en dat is helemaal niet wat ik wil.

okeej .. heel verhaal ..
kan het echt niet beter onder woorden brengen dan dit ..

heb mn best gedaan (y)
dat is al best uitzonderlijk, aangezien ik de laatste tijd niet vaak mn best ergens voor doe.

tips? :)

tja.. erg moeilijk. Ik herken mezelf er misschien wel een beetje in. Ik sluit het allemaal in me op, maar lang niet op zo'n manier als jij dat doet. Ik ben net hersteld van een hersenvliesontsteking. Ben echt voor de dood weggehaald, en iedereen was aan het huilen en leefde mee, behalve ik...
Bij mij helpt muziek erg.. Ik probeer liedjes te vinden die overeen komen met mijn situatie. misschien wil dat helpen...
veel succes ermee!!

dat klinkt heel bekend ja... alleen denk ik dta het in mijn geval ligt aan bezetenheid en levenin een heksen(duivelaanbidder?)huis (letterlijk)

Die gevoelens kunnen nog komen, want dan mis je bepaalde dingen waar je op dat moment naar verlangt.
Je mist ze wel, je wilt ze ook wel... Maar toch is er dan iets wat alles tegenhoud.

Althans, zo zit dat bij mij :).
Toen mijn vader stierf waren er bij mij ook geen tranen te bekennen. Het deed me niets.
De reden kan ook geweest zijn dat ik niet wist wat ik er mee moest, of wat het inhield.
Wat ik toen deed was veel computeren, wegvluchten voor alles om me heen.

Binnenkort sterft er waarschijnlijk een tante(aan kanker). Het doet me niets, ik zie eerder tegen de begrafenis op. Dan moet ik in contact komen met mijn familie.
En daar heb ik eigenlijk totaal geen zin in.
En niet gaan is geen optie, want dan zien ze hoe ik ben.

Maar ik ben totaal niet ongevoelig, ik uit het alleen niet.
Ik ben zeer gevoelig als ik een bepaald iets lees, dan stroom ik over van gevoel. Dan komt het gemis en verlangen echt naar boven, zelfs mijn tranen.
Maar uit? Nee hoor, de tranen komen er niet, het lukt me gewoon niet.

Oops, nu lul ik over mezelf :o
Sorry...

Tips:
Nouja, niet echt...
Zorg er wel voor dat je geen verbitterd oud vrouwtje wordt ;)

Zo zit het bij mij ook. Mijn oma is in mei overleden, na een ziekbed van 3 maanden met kanker etc etc. Maar ik heb geen traan gelaten. Ik weet niet, dat doe ik niet snel. Alleen als ik ongesteld ben ik nogal over overgevoelig, maar verder niet.. Het raakt me wel, maar dan ga ik op mn kamer zitten, muziek luisteren. Of in schrijven kan ik ook veel kwijt.

En Maaike, probeer wat meer belangstelling te tonen voor anderen, het kan je moeite kosten, maar je krijgt er heel veel voor terug. Of ga naar de film (een komedie bijv.) met een stel vriendinnen met een lekkere acteur waarover je het met je vriendinnen kan hebben. Probeer niet steeds te vluchten in het staren, want je bereikt er niets mee. (ik ben er bijna op blijven zitten :D) Doe het gewoon soms, als je alleen bent op je kamer ofzo. (Muziek hard en peinzen maar, het helpt!)

Ik hoop dat het helpt, je moet er niet in blijven zitten, want daar heb je alleen jezelf mee.
grxxtz

Ik heb ook niet gehuild toen mijn opa en oma zijn overleden, maar tis zekerz niet zo dat ik nix om ze gaf.. Maar gewoon vaag.. heb er helemaal niet om gehuild....