[kort-verhaal] Peter
 

Heel even ontmoetten onze ogen elkaar. Heel even keken we elkaar aan. Peter’s ogen waren leeg, mijn ogen wouden hem zoveel vertellen. Maar hij zag het niet. Het enige wat hij deed was me aankijken, met een nietszeggende blik. Ik probeerde zijn blik vast te houden. Heel voorzichtig glimlachte ik even. Meteen keek hij weer naar beneden. Ik zag hoe er langzaam een traan over zijn wangen gleed. Ik wou naar hem toe lopen, een arm om hem heen slaan, hem troosten, zoals ik dat anders ook deed, maar ik bleef gewoon staan. Gewoon staan, tussen al die mensen die kwamen voor jou. Ik hoorde hoe de menigte een lied inzette. Ik stond er bij. Ik keek toe. Ik keek naar hem. Toen het lied was afgelopen, liep iedereen langs de kist. de kist waar jij in lag. Ik zag hoe hij er als eerste langs liep. Hoe hij keek naar de kist, hoe zijn gezicht zich eerst langzaam, daarna sneller met tranen vulde. hij stond daar. Ik weet niet hoe lang het was. Ik wou dat ik naast hem stond, dat ik zijn hand kon pakken, hem heel voorzichtig een kusje op zijn wang zou geven, maar het kon niet. Achter hoorde ik een vriendin van me zachtjes hoesten. Ik moest doorlopen. hij was ook doorgelopen. Langsaam liep ik langs de kist, waar jij in lag. Ik had zo gewild dat ik naast kon je gaan zitten, dat ik je alles kon vertellen, dat ik kon huilen, dat ik boos kon worden op je over alle pijn die je Peter had gedaan. Maar dat deed ik niet. Ik liep er gewoon langs.

Er was een gelegenheid om je familie te condoleren. Er werd van mij verwacht dat ik ook een hand kwam geven. Ik was immers een goede vriendin van je. Even overwoog ik om weg te gaan. Om gewoon weg te gaan, en het verleden achter me te laten. Maar het kon niet. Ik zette mijn gevoel opzij. Langzaam liep ik naar je familie toe. Eerst je vader en moeder, daarna je 3 kinderen en toen je man, Peter. Ik keek naar de grond, gaf hem een hand en liep door. Ze snel mogelijk naar mijn auto.

Niemand wist, wat Peter en ik deelde. Niemand had het gezien. Maar je begrijpt het toch wel? Toen jij ziek werd, had Peter iemand nodig. Iemand moest Peter troosten. Hij hield zoveel van je. Hij vond het zo moeilijk om je zo ziek te zien. Hij had ook iemand nodig die voor hem zorgde.

Het gebeurde allemaal op het feestje dat ik gaf. Jij kon niet komen. Jij was te ziek. Peter kwam wel. Toen iedereen weg ging, bleef Peter nog helpen. Hij vertelde me, over zijn angst om jou te verliezen. Zijn angst om alleen te blijven met de kinderen. Zijn angst om zonder vrouw door het leven te moeten. Ik luisterde naar hem, ik trooste hem. Toen gebeurde het, er groeide meer tussen ons. Ik werd verliefd op Peter en Peter op mij. We zagen elkaar niet erg vaak. Peter was erg druk met jou. Soms, als hij boodschappen had gedaan, dan kwam hij bij me langs en dan praatte hij, dan trooste ik hem.

Even heb ik gedacht dat hij bij je weg zou gaan, om zijn leven met mij te delen. Ik hoopte het zo. dat hij zou zien dat ik beter voor hem ben. Maar hij bleef bij jou.

Toen ik hoorde dat je niet langer als een maand te leven had, wou ik zo graag langskomen, ik wou graag je hand vasthouden en je vertellen dat ik altijd voor je zou blijven vechten. Maar ik wist dat dat een leugen zou zijn. Het liefst had ik het je allemaal vertelt, het liefst was ik boos geworden, over alle pijn die jij hem aandeed.

Vandaag was een dag voor jou. Peter zag ik staan, bij het graf, en Debora, hij had zon verdriet om jou. Hij hield zoveel van jou.

Nu, zit ik hier, bij je graf. Alleen. In het donker. Alles heb ik je vertelt en ik ben zo boos op je. Zo boos, over alle pijn die je hem hebt aangedaan. Zo boos dat je hem alleen hier hebt achtergelaten. En nu ik hier ziet, moet ik huilen. Ik huil niet omdat jij dood bent. Ik huil niet omdat ik nou een vriendin moet missen. Ik huil niet om jou! Ik huil omdat jij zoveel meer voor Peter bent, als dat ik ooit voor hem ben geweest. Hoe hard ik ook heb gestreden, hoe vaak ik hem ook heb getroost, hoeveel tijd ik ook aan hem heb besteedt. Het was nooit genoeg... en toen ik hem vanmiddag zag, op je begravenis, toen deed het me zoveel pijn om te zien dat er nog steeds maar 1 echte vrouw in zijn leven is. Ik wou dat hij je los zou laten en met mij verder zou gaan.

En ik hoop, met heel mijn hart, dat hij ziet hoeveel pijn jij hem hebt gedaan, door ziek te worden, door hem te verlaten. En ik hoop dat als hij dat ziet, hij verder gaat met mij. De strijd om Peter is nog niet gestreden....


zelf weet ik niet of ik wel helemaal tevreden ben. tis eentje in dezelfde stijl als die andere, en zo achteraf is de verhaallijn ook eenbeetje hetzelfde (alleen andere situatie, en iets andere afloop en zo). het volgende verhaal zou ik anders maken... beloofd.. ;) maar goed, ik ben benieuwd wat jullie van deze vinden. het iende kwam ik niet helemaal uit. ik wou niet dat ze zichzelf gewonnen zou geven, maar aan de andere kant wou ik ook niet al te lullig eindigen... ik hoor het wel.. :)

Ten eerste: alinea's! Hete verbaast me telkens weer hoe lastig en storend het is om een tekst zonder alinea's te lezen.

Ten tweede: er zitten veel spel - en grammaticafouten in, en nog niet eens 'moeilijke'. Het zijn er echt veel om op te noemen, ik bedoel...als je je eigen verhaal leest moet je dat toch zelf zien?

Ten derde: er schort nog iets aan de tekst, ik weet het niet...

Ten vierde: het is niet echt een verhaal, eerder een brief ofzo

Ten vijfde: het kan een leuk tekstje worden, maar er moet nog een hoop verbeterd worden!

greezt

Je hoeft niet telkens een witregel te maken tussen alinea's hoor, gewoon een nieuwe regel beginnen is goed, en inspringen (maar dat inspringen zie je niet op het forum).

Ik heb het nog eens doorgelezen en vind het eigenlijk best goed. ;)

(eerste zin: 'onze ogen ontmoetteN elkaar')

Ten eerste : alhoewel veel mensen de komma's vergeten, je hoeft er ook niet overal mee te sproeien ;) :
'Hij vertelde me, over zijn angst om jou te verliezen.' -> komma weg, en dit soort geval komt wel vaker voor. Lees de tekst nog ff na.

Er zijn toch nog wat spellingsfouten gebleven.
'Niemand wist, wat Peter en ik deelden.'
' ... liefst had ik het je allemaal verteld ...'

Ik vind de stijl van dit verhaal een beetje onhandig ... ik weet het niet.
'Soms, als hij boodschappen had gedaan, dan kwam hij bij me langs en dan praatte hij, dan trooste ik hem.' -> 3x in zo'n stukje tekst ?! Sorry, maar dat is een amateurische fout, en bovendien heb je al die 'dan' helemaal niet nodig.
'Peter zag ik staan, bij het graf, en Debora, hij had zo'n verdriet om jou.' Deze is krom, en bovendien met een fout.

Woordvolgorde.

Verder is het verhaal een beetje vermoeiend, te langdradig en het draait steeds om hetzelfde. Steeds hoe jij je leven met hem wilde delen blablabla maar hij zijn leven met haar deelde blablabla en jij van hem hield blablabla maar hij zo van haar hield blablabla. Ook nix nieuws onder de zon, er zijn al -tal verhalen met dezelfde thematiek en veel betere uitvoering geschreven. Het begin is wel sfeervol (tot de eerste kromme zin/spellingsfout).

Ik weet niet. Ik vind er weinig 'kunst' aan.

bovendien is wouden nogal fout :). Beetje brabants dialect.

Peter’s ogen waren leeg, mijn ogen wouden hem zoveel vertellen.