M'n Ouders ==> vertellen
 

Ik had de afspraak om het VOOR donderdag aan mijn ouders te vertellen.. Alles wat er met mij gebeurt was enzo.. Eigenlijk wilde ik dit helemaal niet maar toen waren ze net op school heel erg boos en nu MOET ik het het vanavond vertellen...

Hoe kan ik dit het beste doen?
Weet iemand een andere manier dan het gewoon vertellen?
Hoe kunnen ouders reageren ? (ik weet dat jullie dit niet kunnen voorspellen, maar er zijn vast mensen die al wel ns wat hebben verteld..)


Ik weet het niet meer :(
Ik wil het niet vertellen :(

Maargoed

*zucht*

Eva

wat moet je je ouders vertellen en waarom?

Wij kunnen je alleen helpen als je verteld waarover het gaat :)

ik moet vertellen dat ik me down voel, en dat ik aan zelfmoord heb gedacht, mijn polsen bijna had doorgesneden, dat ik ben aangerand, nachtmerries heb gehad en dat allemaal ...

omdat het moet van de vertrouwenspersoon zodat we verder kunnen :confused:....

maarjah..

je moet het gewoon vertellen je voelt je wel ff shit als je het verteld maar daarna kunnen je ouders je heel erg helpen

kben echt bang dat ik als ik het vertel ik niet naar lowlands mag :(
maargoed ik ga wel brief schrijven ofzo :s

Ik vind het een beetje vaag dat je het je ouders MOET vertellen. En dan ook nog voor een bepaalde tijd. Maar ja misschien dat je ouders je kunnen helpen...

Mja, ik ben geen goed voorbeeld, maar ik zal je het toch vertellen:

Op mijn 11de/12de ben ik een hele tijd lang misbruikt en verkracht door een goede vriend van mijn ouders, toen dat allemaal voorbij was had ik het ook enorm enorm moeilijk. Ik ben toen ook met een vertrouwenspersoon gaan praten en heb besloten het mijn ouders níet te vertellen, ze weten er dus niets van. Wel weten ze dat ik heel lang met mezelf in de knoop lag, dat heb ik ze in een brief verteld nadat er vanalles om me heen in aan het storten was. Maar ja, meer dus niet. Waarom niet? In het begin durfde ik het niet te vertellen, ik gaf mezelf de schuld van wat er gebeurt was etc. Na heel veel gesprekken op school gingen die gevoelens weg, maar toen was ik al 14 en vond ik dat ik er niet mee aan moest komen bij mijn ouders, niet 2/3 jaar na tijd, dan zou het voor hen helemaal opnieuw beginnen, en egoïstisch denkend misschien; voor mij ook. Ze weten het dus niet en ik vind het nu enorm prettig zo; als ik bij mijn ouders ben, ben ik veilig, geen herinneringen omdat zij het niet weten. Ik heb ook heel lang met zelfmoord ideeën gelopen, één keer serieus een poging gewaagd...

Maar goed, zo denk en dacht ik over wat er met mij gebeurd is.
Je moet het alleen zeggen wanneer je dat wíl, en als je het nu zo durft te gaan vertellen; schrijf een brief. Dat is echt veel fijner, kan je veel beter uit je woorden komen en kan niemand je onderbreken. Schrijf de brief zo lang als je maar wil, leg er zoveel mogelijk in uit, niet alleen gebeurtenissen, ook gevoelens. En ook hoe je je nu voelt.

Kies alleen wat jou het beste lijkt met je hoofd.

Als je moeilijk uit je woorden ed komt, kan je een
brief schrijven, en er naderhand over praten,
want praten zullen ze sowieso wel willen denk ik.

Dan weet je iig wat je wel en niet wil zeggen,
kan je dingen aanpassen etc...

Succes. (y)

Ik heb in de bieb (mijn studieplek..) net een brief geschreven.. het is tot 3/4 aviertje gekomen en ik heb eigenlijk alleen maar kort en bondig gezegd wat het was enzo.. dat ik depressief ben en wat ik daar onder versta.. die aanranding heb ik maar terzijde gelaten.. dat is toch lang geleden gebeurt en dat heb ik al verwerkt.. Khoud dat liever geheim..
Maargoed ik heb echt niet gevoel in die brief gelegd ofzo kweet niet of dat belangrijk is?!

hmm tging heel erg makkelijk dat opschrijven.. misschin te makkelijk :confused:

Geef die brief aan je ouders, laat hen het lezen en praat er dan over.

Ik denk dat je je hier erg in vergist... ik ken je natuurlijk niet, ik weet niet hoeveel je met jongens omgaat, hoeveel vriendjes je hebt gehad en hoever je met ze bent gegaan op seksueel vlak... ben je nog maagd, dan vrees ik dat je hier nog behoooooorlijk last van kunt gaan krijgen.
Houd je van je lichaam?
Vind je jezelf lelijk of dik?
Hoelang was die aanranding geleden?

Er is een grote kans dat je er zelf mee verder komt, je zult in iedergeval nooit een stap achteruit maken door het te vertellen :)

je hebt gelijk :)

heb ik ook gehad... precies zow.
praten erover kon ik écht niet, ik wou t niet vertellen, durfde t niet en weet ik veel... toen heb ik t opgeschreven... dat ging stukken makkelijker.
verder zal dit een nutteloze post zijn, sorry :(
sterkte!

Ik vind dat het je eigen keuze moet zijn of je het je ouders vertelt...als ze op school je daartoe dwingen dan is dat niet goed.

Ga dus eerst na of je het zelf wel wilt...Misschien wil je wel dat ze het weten maar durf je het alleen niet te vertellen? Of wil je echt niet dat ze het weten? Je kunt ook een balans maken met voor-en nadelen van het vertellen en dan kijken wat zwaarder weegt...

Het lucht denk ik wel op als je het ze vertelt. Dan kan je thuis ook een beetje open kaart spelen. Maar probeer wel om ze niet te verwijten dat ze niets doorhebben...

Je kan trouwens echt wel een eind komen met die vertrouwenspersoon zonder dat je ouders het weten. Ik was ook depressief en dat begon al een jaar of 2 geleden. Ik ben een half jaar geleden naar een psych gegaan en daar ben ik nu net weg...het gaat nu best ok met me maar mijn ouders weten helemaal nergens van. Niet dat ik depressief ben en niet van de gesprekken met die psych. Ik weet nog steeds niet of dat wel goed is maarja ik heb het gewoon zelf opgelost omdat mijn ouders niet zo'n voorstander zijn van psycholgen e.d. Ik ben er nu trots op dat ik het zelf helemaal opgelost heb maar ik baal er wel van dat ik geen open kaart kan spelen en dat mijn ouders me steeds slechter kennen...

Dus nogmaals: ga na of je het echt wilt en wat de voordelen en nadelen ervan zijn. Doe het niet als alleen iemand anders het wil en jou dus dwingt...

Veel succes ermee in ieder geval. En als je het wel doet: een brief schrijven lijkt me erg goed, als je ouders het er dan over willen hebben dat is het makkelijker om erover te beginnen enzo...

Wat is de reden dat je het (een aantal zaken hier) je ouders niet wilt vertellen?

omdat ik niet wil dat ze weten dat ik ben aangerand door mijn beste vriend :(:(:( (toendertijd dan..)
ik heb nu in de brief gezet dat ik depri ben, niet hoop op een overbezorgde reactie en dat vind ik wel goed zo eigenlijk.. denk ik :)

Ik ga hem zo denk ik geven.. en dan hup op de fiets naar de stad... ik durf de confrontatie niet aan :S

Anders leg je de brief op het kussen van een van je ouders of in de werkkamer (als ze die hebben) dan komen ze hem zelf tegen (moeten ze hem wel voor donderdag vinden).

Niets doen is ook niet goed.

Ik denk dat je je hier erg in vergist... ik ken je natuurlijk niet, ik weet niet hoeveel je met jongens omgaat, hoeveel vriendjes je hebt gehad en hoever je met ze bent gegaan op seksueel vlak... ben je nog maagd, dan vrees ik dat je hier nog behoooooorlijk last van kunt gaan krijgen.
Houd je van je lichaam?
Vind je jezelf lelijk of dik?
Hoelang was die aanranding geleden?

pff ff denken.. ik ga heel veel met jongens om.. ik heb 2 'vriendjes' gehad, niet ver..,maagd wel, ik hou niet van mezelf en ik ben wel een beetje lelijk, grop 6,7,8,1,2

Groetjes ...

hmm als ik hier echt last van ga krijgen :eek: :(

waarom wil je niet dat ze weten dat je bent aangerand door je beste vriend?

eva je bent 14 kom op zeg!!!!
je heb nog zo'n 65-70 jaar te gaan als het niet langer is.
wat kan er in die 14 jaartjes (waarvan je er 3 niet eens weet) nou gebeuren om 65-70 jaar te gaan vergooien.
dr zijn nog zo focking veel toffe dingen die je nooit heb meegemaakt en die jou probleem doen verbleken.

ff doorbijten,

o ja en nog iets, time shall heal all wounds

omdat ik bang ben dat ze op die jongen toe gaan stapppen... en dat wil ik helemaal niet :\

@mask : ja het klopt, maar als je hulp nodig hebt en je bent minderjarig doen ze bij mij op school ontiegelijk moeilijk :s

Ik heb gister die brief gegeven... eigenlijk nonchalant op tafel gelegd.. en daarna ben ik gaan winkelen.. (twas koopavond)
Eerst was mijn plan om niet meer thuis te komen..maar toen ging iemand vader spelen en moest ik om 23.00 thuis zijn... Dus ik was om 23.00 thuis en ben toen meteen me bed in gegaan..

Kdenk dat ik er maandag pas echt "gezeik" gesprekken over krijg.. kben innut weekend op lowlands en dan maken ze het me vast niet moeilijk om mij dan om 24.00 nog daar mee te vermoeien..

Pfff ik geloof dat het allemaal tot nu toe wel mee valt :|

Groetjes

Waarom niet. Geef me zijn locatie, en ik ruk zijn fallus eraf, en forceer het ding door zijn strot.

Kijk, dat je het je ouders niet wil vertellen over die aanranding, prima, maar denk alsjeblieft niet dat je het verwerkt hebt, je bent nu in de fase van hulpzoeken, zorg alsjeblieft dat je dit ook verteld, want ik ben bang dat dit er moeilijk gaat worden. Houd je dit op de achtergrond, en je bent klaar met je hulp, kan het heel goed zijn dat dit dan terugkomt en dan ben je weer ver van huis... Onderschat het niet. Zoiets heeft heel veel inpact, ondanks het feit dat je toen misschien niet eens wist hij dat je aanrandde (of wel)...

1) waarom wil je niet dat je ouders dat doen?
2) zouden je ouders het doen als je ze ervan overtuigd dat je niet wilt dat ze naar die jongen toe gaan?

Omdat het jaren lang mijn 'beste' vriend is geweest voor hun..
Mijn ouders doen het, ongetwijfeld...

Maargoed.. vandaag sprak ik mijn mentor en die zei :"Ik vond die brief een beetje kort, heel weinig verteld..en we hadden afgesproken dat je thuis zou blijven zodat je reactie kreeg!"

Maar ik ben dus gewoon weg gegaan omdat het thuis niet meer lukte... (wie zit er nou fout :S?)

jij hebt denk ik wel heel erg gelijk :(
maargoed, ik zal als ik hulp ga krijgen het zeker wel vermelden..

en als je het nou zegt, maar niet wie het is geweest?

ik denk dat ze dat echt wel willen weten hoor :|
maarjah..

dat zullen ze vast willen, maar daar heb jij de controle over. (of je het zegt of niet)

je hebt gelijk...

Ik vind dit best wel een moeilijke situatie!

Je geeft zelf aan dat je nogal veel moeite hebt om je ouders het te vertellen. Maybe ben je bang dat ze dan dingen gaan doen die je absoluut niet wilt (achter die jongen aangaan enzo, of je beperken in de dingen die je nu doet als extra bescherming). Die angst kan ik me daarom wel heel goed voorstellen.

Toch denk ik dat je het je ouders wel kan laten weten en dat er in principe wel goede dingen uit kunnen komen als je ook aangeeft wat je wel en niet wilt!

Toch kan ik me wel een beetje boos maken over de werkwijze van je psych. Ik ben niet zo ingevoerd in die wereld, maar ik denk dat de psych zo wel een beetje hard van stapel loopt. Er moeten dingen gedaan worden waar je zelf nog niet helemaal achter staat en wanneer iets niet is gegaan zoals de psych wil (of de mentor) dan worden ze boos...

Je zou te weinig verteld hebben aan je ouders, maar is het wel zo verstandig om in 1 keer een hele dikke muur om te gooien die er misschien al jaren staat? Wat mij namelijk in je hele verhaal (en in het andere topic) opvalt is dat je het tempo heel hoog vind. Is het niet verstandiger van de psych om rekening te houden met jouw tempo? Zou ik (als ik jou was) wel even aan de psych duidelijk maken... Maarja, wie ben ik...

ja die vertrouwingspersonen zijn allemaal utzelfde
ik moest ut ook vertellen maar heb dat nooit gedaan, als je ut niet WILT vertellen dan kan ze je echt niet dwingen ofzo anders zeg je nee ik zeg ze nix en ik wil ook niet dat jij dat doet, en als je dan nog moet zeg je gewoon dat je anders gewoon niet meer naar haar toe gaat, zoek je gewoon iemand anders die je niet dwingt of wat dan ook....

suc-6

Ik denk eigenlijk dat je ouders pijn zullen hebben als ze er later achter komen dat je aangerand bent, en je dat nooit aan ze verteld hebt. Ouders willen dat weten, en hebben dat recht ook, denk ik.
(oké, dat moet ik vooral zeggen, nu ik al 1,5 week uitstel iets aan mijn ouders te vertellen... maar toch)

ik zat in dezelfde situatie..ook aangerand..niet verteld aan m'n ouders wel aan m'n beste vriend (ook ex-vriend) omdat ik er toch problemen mee kreeg, ik heb het heel lang weggedrukt en toen ik dus met die jongen naar bed ging kwam alles weer boven...hij reageerde heel normaal en begreep het volkomen, betekent niet dat alles nu dan helemaal goed is maar het is fijn om er met iemand over te praten die je vertrouwt, kan dus ook beste vriend/vriendin zijn, zolang zij er maar zijn als je in een situatie komt die je moeilijk gaat vinden, zoals eerste keer

sterkte!!

Kusje

Heey lieve eva,
:( Ik ben helemaal bedroefd door je verhaal..Misschien vindt je het niet leuk dat ik het nu zo'n beetje weet, omdat ik je 'persoonlijk' ken...
Ik wou alleen even zeggen dat ik een vriendin had die in zo'n zelfde soort situatie zat en het ook niet aan haar ouderss heeft verteld en ooka an zelfmoord dacht, omdat ze er met niemand over durfde te praten, tot ik merkte dat ze zichzelf in dr armen sneed...Nu heeft ze het alleen nog aan mij verteld maar het gaat beter...
Eigenlijk is het doel van mijn berichtje dat ik even wou zeggen dat je echt heel dapper bent dat je daar openlijk over durft te praten... Ik hou mijn mond ook gewoon gesloten en zeg het tegen niemand ..Je hebt mijn woord...
Maarja veel succes en nogmaals:
"Je kan altijd bij mij terecht".....

ja kweet ut lieve apparte klasgenoot (jaah zo ga ik juh noemen :))...

hmm fijn dat je je mond houd maarjah merijn en kim weten het ook :|
Dat zij die vertrouwenspersoon ook al .. dat k dapper ben omdat ik er openlijk over praat.. hmm zo ervaar ik het echt niet :s
Ik voel mezelf niet dapper o.i.d ik voel mezelf stom dat ik hulp heb ingeschakelt.. want met vrienden praten is veel fijner :(

maarjah..

*zinloze post*

nee eva dat is niet stom dat is goed!

(f) voor jou, kspreek je weer!

Helemaal mee eens.

Nu, gesprek..


met mijn ouders over msn.. dat ha dik aangegeven in die brief en ik merk dat het op dit moment goed gaat..
ik ben niet bang dat k moet huilen... ze komen niet mijn kamer binnen stormen oppeens(dat hebben ze tenminste beloofd)

ik heb maar meteen in een keert verteld dat ik ben aangerand enzo

en toen gingen ze allemaal vragen stellen enzo..of mijn moeder zich schuldig moest voelen als full time werkende moeder enzo..

tot nu toe voelt het heel erg irritant maar het zal vast wel goed zijn..

Heel fijn meid... enne... als het straks moeilijk wordt, weet je wat je dan doet? Dan ga je naar hun toe, zij zijn er voor je.
Heel veel succes!!

kga niet naar ze toe.. want ik heb hier vrienden zat op msn :s
vage zin.. kdurf niet eens :|

't Hoeft natuurlijk niet :) Praat eerst maar goed met ze over msn.

En stap voor stap maakt Eva vorderingen. :)

Goedzo meid! (y)

:) (K)je voor jouw!