bang dat je vriendje/innetje doodgaat
 

Het is nu al de zoveelste keer dat ik 's nachts wakkerschiet omdat ik gedroomd heb dat m'n vriend dood is.
Ook zonder te dromen zit ik soms gewoon echt bang te zijn dat hem iets zou overkomen. En dan denk ik wat de hel ik zou doen als het inderdaad zo was.
Soms kan ik het me zo levendig voorstellen dat het akelig wordt.

Ik weet het, het is belachelijk en je kan niet iemand in een doosje doen. Zou ik ook niet willen.

Ik wil even weten wie dit nog heeft, op welke momenten, en wat je daadwerkelijk zou doen als hij/zij zou sterven.

Mijn volgende topic wordt een luchtiger topic ;) .

Da's een lief gedichtje van Annie MG Schmidt..

Topic;
Ik heb het ook weleens gehad, dat ik ineens ga inbeelden dat mijn vrienden overleden zijn, of één ervan zeg maar..
Dat voelt kut ja, maar ik zit daarvoor dan ook al niet goed in mijn vel.. Ik kan me er wel prima overheen zetten, over zulke momenten.. Sterkte meid!

Ja heel af en toe heb ik dat. Zomaar ineens, denk ik daaraan. Vreemd eigenlijk en beangsitgend. Maar ik probeer zo min mogelijk verder te denken (dus niet wat zou ik doen als...)

Jah heb het laatst nog gehad dat ik wakker werd en d8 dat een goede vriendin van me was overleden aan een auto ongeluk...egt raar..maar op dat moment wist ik zeker dat ze dood was...

In de nacht kan ik me daar ook erg over druk maken. Ik kan me ook helemaal de begrafenis en alles voorstellen, echt erg. En hoe het daarna zou gaan. Maar soms kan ik me nog drukker gaan maken over hoe het met mijn vriend gaat, als ik overlijd. En dat ga ik me dan helemaal voorstellen en dat is nog erger. Maar ik denk dat wel meer mensen dat hebben.. :)

klopt ja, dat heb ik ook wel eens

Ik heb dat ook weleens.. Best wel vaak eigenlijk. Ik hou heel veel van mijn vriend, daarom ben ik ook zo bang dat er iets met hem gebeurd. Dat hij een ongeluk krijgt ofzo. Maar dat mag en zal niet gebeuren!! Ik ga met hem samenwonen en over een tijd trouwen en kinderen krijgen en wij gaan pas dood als we heeeel oud zijn! (dat zeg ik om mezelf weer op te peppen :))

En wat ik zou doen als hij zou overlijden.. ik heb geen idee. Mijn hart zou het niet aan kunnen, dat weet ik wel.. :( ik wil er gewoon niet aan denken. Ik geniet van onze tijd samen, die nog heeeeeeel wat jaren zal duren!!

Heb ik heel lang heel erg gehad; mijn vriend moest me altijd bellen hoe laat hij naar huis zou komen etc, omdat ik weet dat hij nogal roekeloos fietst... ik altijd in de stress dat hij een ongeluk zou hebben gehad blabla, je kent het wel.
Maar nu is het afgezakt, ik denk er gewoon minder aan en leef meer 'nu'. Als ik er wel aan denk, dan begin ik spontaan te janken (zit nu ook weer met tranen in m'n ogen). 't Doet zo'n pijn eraan te denken hou zijn ouders en zus zich dan zouden voelen en hoe dingen vanaf dan zouden zijn, zonder zijn dingetjes... *snif snik*
Ik denk dat je er af en toe even bij stil moet staan dat iedereen kan sterven, zodat je hem niet voor lief neemt, maar je moet ook gewoon kunnen leven...

Mijn vriend heeft dat bij mij ook soms, ik doe hem soms aan zijn moeder denken (niet qua uiterlijk of doen, maar gewoon qua gevoel bij hem), dan kan hij ook helemaal huilen en zeggen dat ik nooit 'weg mag gaan'. Wel erg lief :)

Ja, ik heb helemaal zo'n scène in m'n hoofd zitten:
De bel gaat, iemand vertelt dat m'n vriend een ongeluk heeft gehad blablabla, hij is dus dood. Ik blijf gek genoeg heel rustig, maar begin zodra ik zijn ouders en zus zie helemaal te flippen. Begrafenis is een hel, allemaal jankende mensen en ik kan helemaal niets meer (als ik er nu aan denk verstijf ik al helemaal). Mijn ouders doen heel lief enzo... Maar dan moet ik met hen mee naar huis, 's avonds lig ik daar in bed en droom ik over hem. Over hoe lekker ik naast hem lag altijd, hoe lief hij was en over hoe hij sprak.. allemaal dingen die ik nu moet missen.. En dan zeg ik later tegen mijn vader;'Ik wil naar huis...' naar een huis wat er niet meer is :(
*huilt*

Ik ga hem eventjes een mailtje sturen denk ik :)

herkenbaar, herkenbaar...

Als mn vriend meer dan een half uur te laat is beeld ik me al de verschrikkelijkste dingen in en ook ik schrik regelmatig wakker - huilend - als ik weer eng over hem gedroomd heb. Dan heb ik echt even zijn armen om me heen nodig om weer een beetje tot rust te komen...
Ook als hij gewoon naar huis fietst - 15 min langs een kanaal & middle of nowhere - kan ik het gewoon te kwaad krijgen. Dan eis ik dat hij me belt als hij thuis is, en dan zegt hij vaak dat ik me niet druk moet gaan maken als hij dat vergeet. Maar die optie vergeet ik vaak even.

Oftewel: ik kan niet relativeren. Ik kan ook niet zonder hem. En hij niet zonder mij, gelukkig. Maar ik zou willen dat ik me niet zo zorgen over hem zou maken... dat zou het leven net even wat makkelijker voor me maken...

Krijsen, schreeuwen, de longen uit mijn lijf huilen en de eerste drie jaar niet meer gelukkig zijn vermoed ik.

*begin al bijna weer te huilen als ik me moet voorstellen hoe dat is.*

Mijn vriendje moest altijd ff smsen als hij thuis was, omdat hij dan nogal laat, in het donker, terwijl hij moe was, van Leiden naar R'dam moest rijden.

Op een keer (dit is echt al bestwel lang geleden trouwens, maargoed) zat ik naar een cd te luisteren die ik die avond van 'm had gekregen, met een nummer dat ik direct aan hem verbond. En hij was onderweg naar huis, het was al zoooo laat en het duurde zo lang voordat ik dat smsje kreeg. Voor mijn gevoel had hij er allang moeten zijn.
Toen zat ik me druk te maken dat er misschien wel iets gebeurd was ofzo en toen heb ik echt zo ontzettend zitten huilen.
Ik besefte toen ook echt hoeveel ik van hem hield en hoe erg ik het zou vinden als hem iets zou overkomen.
Ik heb het later ook nog wel gehad. Ookal hadden we nog zo'n ruzie, ik maakte me altijd zorgen of hij wel veilig thuis kwam.

En ik heb een vriendje gehad die problemen met z'n hart had (heeft). Ik maakte me toen altijd ontzettend veel zorgen om hem en "bemoeide" me soms ook wel met z'n leefgewoonten.

Ik heb ook...heel vaak...te vaak. Kan op allerlei momenten naar boven komen. Wat ik zou doen als het echt zou gebeuren zou ik niet weten, denk ik ook liever niet over na ook.

Ik hoop dat hij nog HEEL ERG LANG zal leven. ;) :)

Ik denk er eigenlijk niet zo zeer aan dat mijn vriend doodgaat, maar dat IK doodga. Wie ik dan allemaal verdrietig achterlaat...
Vreselijk...
In een ander topic hier op L&R zei ik al dat ik de laatste tijd doodsbang voor de dood ben, omdat het allemaal zo wazig is. Wanneer ga je dood, hoe ga je dood, enz. enz....
Al moet ik toegeven, dinsdag was ik nog bang dat er iets met mijn vriend gebeurd was. Hij ging "eventjes" een foto naar iemand brengen en zou me daarna weer ophalen. Maar dat eventjes duurde meer dan een uur. Hij nam niet op op zijn mobiel en ik was ontzettend ongerust. Toen spookten er ook nare gedachtes door mijn hoofd...
Opeens schoot het me te binnen dat ik natuurlijk ook die mensen thuis kon bellen waar mijn vriend naartoe was gegaan. En gelukkig, hij was er nog. De laatste tijd heeft zijn telefoon nogal kuren. Mijn vriend heeft hem op trilfunctie staan en die werkt niet goed meer, hij had gewoon niet gevoeld dat ik gebeld had...
Dat was wel ff eng zeg...

ja, daar heb ik ook weleens last van :)
vooral als ik hem al een tijdje niet heb gezien of zo, maar de laatste tijd komt het gelukkig niet meer zo vaak voor dat ik daar bang voor ben. Wel vraag ik me vaak af wat ik zou doen als ik hem kwijt zou raken en kom ik vaak tot de conclusie dat ik daar maar niet teveel over na moet denken want daar wordt ik alleen maar depri van.

sinds mijn vader zomaar doodging heb ik dat inderdaad wel eens ja. En niet alleen met m'n vriend, maar ook met m'n moeder en broertje. Nogal beangstigend....

Ik verdring de gedachte.

Ik had dat twee jaar geleden echt heel erg extreem. Dat was gewoon een reeele gedachte, toen.
Nu ben ik er minder bang voor. Alleen het verkeer vertrouw ik niet echt. Het zakt dus, als je het de tijd geeft.

Het kan zakken, maar het kan net zo goed toenemen.

Ik zou werkelijk in een enorm diep gat pleuren en waarschijnlijk de eerste 3 maanden halfdood op mijn bed liggen en doelloos naar het plafond staren....

Dusjah, ik ben eigenlijk wel bang :)

Ik denk nog wel es "ik hoop dat hij veilig thuis komt" als hij savonds laat naar huis rijd (ik vertrouw zijn rijgedrag niet echt compleet) maar verder denk ik daar niet echt over na...

idd heb ik ook, hij rijd veel te hard en ik ben als de dood dat hem iets overkomt..
Elke avond als hij weggaat.. prent ik hem ook in... rij voorzichtig.. doe je riem om.

heb een tijdje elke nacht nachtmerries gehad dattie verongelukte met een brommer,net de periode dat ie dr 1 had gekocht...en altijd dezelfde nachtmerrie...Was wel ff creepy

De kans dat je geliefde dood gaat is voor mij voldoende reden om mijn hele leven vrijgezel te blijven.

... maar het geluk om een geliefde te hebben heft dat heus wel op hoor, Desje!

Het is al volgende week alweer 14 jaar geleden dat ik mijn moeder kwijtraakte en dat doet ook nog steeds pijn. Dus nee dank je.

niet ijlen svp!

Sorry! Dat wist ik niet...

In dat geval heb ik namelijk niks gezegd... maar ze hoeven natuurlijk niet allemaal dood te gaan... dat bedoelde ik meer...

:( sorry.

ik heb het niet speciaal bij mn vriend, maar gewoon bij alle mensen die me dierbaar zijn. zit me regelmatig in te beelden dat ik op een begrafenis zit van een vriend(in) of een familielid, en das best wel heel eng.

ik heb dat ook weleens! En dan voel ik me ook heel schuldig dat ik zoiets heb kunnen dromen, maja, wat doe je eraan?

maar had je daarom liever helemaal geen moeder gehad?

(niet zeggen dat ik niet weet waar ik over praat. Heb zelf ook m'n vader verloren.)

Kan wel hoor ;)

" A dirty mind is a joy forever " ;)

Urm ontopic: Dat lijkt me wel erg vervelend, zeker als het consequent gebeurd. Ben je buiten dat over je vriend ook zo'n doemdenker of niet/

Natuurlijk niet. Maar wat ik ervan geleerd heb is dat ik psychisch te onstabiel ben om met zo'n verlies om te gaan. Ik ga me dus niet aan nieuwe mensen hechten met het riscio die ook nog eens kwijt te raken.

Ik droom niet zulke dingen, ik bedenk het voordat ik ga slapen. Lig je helemaal huilend in je bed, terwijl je dit helemaal niet WIL denken..

Tsja, heel herkenbaar, dit probleem.
Vroeger had ik het al met mijn ouders, ik heb een keer toen ik 8 was keihard zitten janken toen ik alleen thuiswas, en mijn ouders waren 5 minuten te laat thuis van het boodschappen doen. Ik zag mijn leven als wees al voor me.
Nu heb ik dat met mijn vriend. Hij heeft ook een hartprobleem, wat het allemaal nog erger maakt, en waardoor ik ook niet echt een gat in de lucht springt als hij zegt dat hij zaterdagavond met zijn vrienden wil uitgaan. Ik ben zo ontzettend bang dat hij dan ineens dood zou gaan, door alcohol, drukte etc. Er kan vanalles gebeuren.
En hierop reageert hij dan weer lullig, en hij voelt zich weer opgesloten in de relatie omdat ik niet blij voor hem kan zijn als hij met zijn vrienden uit wil gaan. Bah. offtopic, weet ik.
Maar goed, herkenbaar dus.

Better to have loved and lost than to never have loved.
NIETS IS MINDER WAAR, in mijn ogen dan.
De pijn is de leuke momenten niet waard, in dat opzicht ben ik het zeker met Desecrator eens.
Wat zijn we toch een gezellige zwartkijkers samen.

jah dat is erg herkenbaar.
ik heb het een tijd gehad (echt erg) maar toen ging het over maar nu is het weer aan t terug komen. Ik maak me constant dodelijk bezorgd.

Toen bekend werd dat hij naar bosnie ging, drong het niet helemaal tot me door maar mn dromen werden steeds enger. Eerst droomde ik alleen maar dat ik em op t vliegvelt uit ging zwaaien. Maar het werd steeds erger. Ok buiten mn dromen begon ik me onwijze zorgen te maken, meer dan ik al deed. Op een keer droomde ik dat hij van achter neergeschoten werd en dat ik em niet kon redden omdat ik vastgehouden werd en hij me niet kon horen. Toen moest ik met zn moeder naar bosnie vliegen om zn lichaam op te halen.
Maar op dat moment werd ik door mn vriend wakker geschud. Bleek ik heel de tijd hebben liggen schreeuwen om hem, liggen huilen en mezelf tot bal oprollen. Alsof ik mezelf wilde beschermen. Hij wilde zn uitzending afzeggen, maar dat heb ik em zo'n beetje verboden, want t hoort toch bij zn toekomst en anders zou hij zn baan verliezen. Ik heb nog een paar keer die droom gehad, maar het werd steeds minder.

Nu heb ik pas gehoord dat er enge dingen gebeuren waar hij zit. Hij heeft nix gezegd, omdat hij me niet bang wilde maken, maar toen ik er naar vroeg kon hij het niet meer voor zich houden. Hij mocht verder nix zeggen, maar het maakt me dodelijk ongerust. K ben steeds banger dat mn droom uitkomt.

Gelukkig kan ik hem over een maand weer beschermen tegen de grote boze wereld:rolleyes::o

greetz suusjuhhh

Ik had laatst steeds dezelfde droom dat ie dood ging.. Zelfs toen hij naast me lag:| Ben ook altijd wel bang dat er wat gebeurd maar hij is heus wel voorzichtig dus dat komt wel goed hoop ik:) Als hem dan toch wat zou overkomen dan zal ik echt niet weten wat ik moest doen. Zal lang doelloos op mekamer blijven denk ik.. En het zal niet tot me doordringen.. Hopen dat het maar niet gebeurt(n)

wow, dan heb je ook iets meer reden om zo te dromen, dan de meeste hier..