Van LAT-relatie op 250 km afstand naar tien-min.-van-elkaar.
 

Hmm. Dat is dus de situatie. Heb een half jaar verkering gehad met mijn vriend. Ik woonde in Maastricht en hij in Hengelo. We zagen elkaar drie tot vier keer per maand, in het weekend. Door de week internetten en veel bellen.
Nu ben ik dus in Enschede gaan wonen en studeren. Ik was er een beetje bang voor. Niet omdat ik niet zeker was van de relatie of iets dergelijks, maar ik hecht veel waarde aan mijn zelfstandigheid en die wilde ik niet in zijn geheel verliezen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ik heb veel vrienden gemaakt en zit bij sport en studie en cultuur-verenigingen en heb mijn werk ook nog, daar. We zien elkaar nu vrijwel dagelijks een paar uurtjes of soms minder en slapen een of twee nachtjes per week samen. Het gaat goed, gelukkig. Maar het is wennen. Ik vond het "gewoon" om hele dagen met hem te zijn en veel samen te doen, en nu zijn we veel meer twee individuen die verliefd zijn, ook al doen ze hun eigen ding. Eigenlijk is het gezonder.

Wat ik me nu afvroeg: zijn er mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Damn... kwil dat dat gebeurt met mijn relatie... alleen zit er op dit moment niet 250 kilometer tussen ons in, maar... euhm... ongeveer 1000 kilometer :rolleyes:

Hmmm, maar ben al wel op zoek naar informatie voor misschien een studie voor haar hier in Nederland :p.

Verder lijkt het me dus wel degelijk geweldig om haar zo dicht bij te hebben, maar dus nog niet meegemaakt.

(Phileine) Of jij gaat daarheen, tzt.

Zijn vriendin woont in Italie. Misschien spreekt zij wel gewoon Nederlands maar hij geen Italiaans?

Het is begrijpelijk, niets dan...

Wanneer je elkaar ziet in een LAT-relatie, is gebonden aan de weekenden en vakantie. De dagen die het je mogelijk maken om elkaar te zien, en daarbij komt dat je elkaar de hele dag ziet en vanzelfsprekend ook bij elkaar slaapt.

Het is begrijpelijk, om van die situatie uit te gaan in een relatie als je niet anders kent. Als je niet anders gewend bent. Je bent die de situatie op die manier in gegaan, om daarop te bouwen en daar naartoe te streven. Het zijn de momenten geweest die het waard waren elkaar te missen, en de momenten die superfijn zijn.

De situatie is nu anders, dat kan ook niet anders. Toch kent de situatie zijn gelijken met die van voorheen. Ookal zijn de periodes dat je elkaar ziet, dat wij elkaar zien. :) Korter... De periodes die daarop volgen, de periodes waarin wij elkaar niet zien, zijn daardoor ook korter en maken het waard om even voor de paar uurtjes dat de mogelijkheid het biedt, elkaar te zien.

Streven, en verlangen. Dat kent een relatie dan nog steeds. Net als de verliefdheid, en de geborgenheid, en het vertrouwen dat groeit doordat je elkaar bewijst bij elkaar te kunnen zijn, ook op zo'n korte afstand. Dat het fijn is. Dat je plezier aan elkaar kan hebben dan. En steun ook.

Ik snap het gevoel heel goed dat het met zich meebrengt, omdat ik datzelfde gevoel ook ken... Maar ook in zijn gezonde vorm, en ook jouw liefde, en de mijne.

Ik had t niet beter kunnen zeggen! (y) Tuurlijk is het wennen, maar dat is logisch (geen ervaring er verder mee).

Ik heb het juist andersom, eerst woonde ik 3 min bij hem vandaan en nu woon in aan de andere kant van Nederland :(, maar goed geen ervaring met jouw situatie dus, nutteloze replay eigenlijk...

Mijn vriend en ik woonden 30 km (wat een afstand :rolleyes: maar goed, 't is met het ov toch nog meer dan een uur reizen :S) van elkaar vandaan oid, maar toen was hij nog niet mijn Vriend. Toen we een relatie kregen zijn we eigenlijk heel snel gaan samenwonen. En dat bevalt nog steeds meer dan goed. Mensen beweren altijd dat je je vrijheid dan kwijt raakt, ik vind dat onzin, 't ligt er maar net aan hoe je (jullie eigenlijk) er mee omgaat/n.

Weet ik wel.

Geen ervaring, maar ik kan me angsten wel voorstellen. Het wordt allemaal zo anders.

Maar toch zou ik graag over een jaartje of zo wel met hem willen samenwonen. Terwijl het dan helemaal anders wordt. :)